Ο Μιχαήλ Άγγελος φιλοδόξησε να φτιάξει "ζωντανά" αγάλματα. Παρηγόρησε τη συλλογική δυστυχία από την καταστροφή που έφερε ο Βεζούβιος.
Η ανάμνηση αλλά και η επικείμενη καταστροφή ξεχάστηκε , σαν να μπορούσε ο Θάνατος να νικηθεί με την αισθητική.
Το λάθος της Δύσεως , η "δικαιοσύνη" της ταυτίσεως, το άυλο τέρι μας στον παρόντα κόσμο, η τέλεια ψευδαίσθηση που αναιρεί την θέληση, προς χάριν μιας αρμονίας που χορταίνει, που παχαίνει.
Γιαυτό και στην Ελλάδα η εικόνα ήταν εικόνα αιωνιότητας , ξένη τούτου του κόσμου ικανή να ξεσηκώσει τον θαυμασμό της ψυχής, να φτάσει, να μετέχει, να θέλει.
Οι Ωκεανοί των φιλοσόφων, άνοιγαν την όρεξη, δεν χόρταιναν.
Η Αναγέννηση της Δύσεως δεν έχει καμία σχέση με την αρχή της γεννήσεως των Ελλήνων, τον Νου.
