13 Οκτωβρίου-Ημέρα μνήμης του ήρωα Παύλου Μελά

Η Δόξα συνάντησε τον Παύλο Μελά και τον οδήγησε στην Αθανασία, σ’ ένα μικρό χωριό, τη Σιάτιστα. Ήταν ημέρα Τετάρτη, 13 Οκτωβρίου 1904. Λέει το τηλεγράφημα του Προξένου Μοναστηρίου προς το Υπουργείον των Εξωτερικών: “Παρελθούσαν Τετάρτην 13 τρέχοντος ημετέρων ευρεθέντων εν χωρίω Σιάτιστα, στρατιωτικόν απόσπασμα (…) περιεκύκλωσε Σιάτισταν, και περί ώραν 5μ.μ. ήρξατο πυρός κατά των ημετέρων. Ημέτεροι απήντησαν γενναίως, μετά δίωρον δε ανταλλαγήν πυροβολισμών, απεφάσισαν επιχειρήσωσιν έξοδον. Παύλος Μελάς ώρμησε πρώτος επί κεφαλής αυτών, οπότε σφαίρα τουρκική πλήξασα αυτόν κατά την οσφυακήν χώραν, ετραυμάτισε θανασίμως. Σύντροφοί του τον απέσυραν εντός χωρίου και εναπέθεσαν παρακειμένω οικίσκω, ένθα μετά ημίσειαν ώραν, διαρκούσης πάντοτε συμπλοκής, εθνικός ήρως ησύχασε…”.

“Το σταυρό να τον δώσεις στην γυναίκα μου, και το τουφέκι του Μίκη”, είπε ο Παύλος στον υπαρχηγό του Πύρζα, λίγο πριν ξεψυχήσει, αφήνοντας τα υπάρχοντά του στη γυναίκα και το γυιό του, “και να τους πεις ότι το καθήκον μου έκαμα”.

“Τίνος και πηλίκης δει τιμής αξιούσθαι Μακεδόνας,

οι των πλείω του βίου χρόνον

ου παύονται διαγωνιζόμενοι προς τους βαρβάρους

υπέρ της των Ελλήνων ασφαλείας”, έγραψε ο Πολύβιος.

Στη γη της Μακεδονίας ο Παύλος Μελάς τράνωσε με το αίμα του το δέντρο της Ελληνικής Πατρίδας. Ο ηρωικός θάνατός του, στα 34 μόλις χρόνια του, ήταν το ράπισμα που χρειάζονταν στρατός, λαός και πολιτικοί ώστε να γίνει υπόθεση όλων η στήριξη του αγώνα για τη Μακεδονία. Νέος, εύπορος και με προοπτικές για μια καθωσπρέπει ζωή στην ασφάλεια των Αθηνών, διάλεξε, παρά το κόστος για τον ίδιο, τους γονείς, τη γυναίκα και τα δύο του παιδιά, το δρόμο του αγώνα και της αυτοθυσίας.

“Τώρα που σκοτώθηκε ο Παύλος”, γράφει ο Δραγούμης, “πάλι για μια στιγμή αισθάνθηκαν μαζί οι Έλληνες, και συγκινήθηκαν μαζί. Ηλεκτρικός κλονισμός, που περνά σ’ ένα σώμα ολόκληρο και το ταράζει για μια στιγμή και, επειδή ταράζεται, νοιώθει την ύπαρξή του, ξέρει πως υπάρχει”.

Στα χρόνια που πέρασαν από τον θάνατο του Παύλου Μελά, μεγάλα τμήματα της Μακεδονίας, της Θράκης, της Ηπείρου ελευθερώθηκαν, κι άλλα παραμένουν ως σήμερα σκλαβωμένα. Δεν είναι όμως, μόνο γι’ αυτό που οι Έλληνες οφείλουν ακόμη στη Μακεδονία και στους Μακεδονομάχους, στον Παύλο Μελά και σ’ όσους, που σαν κι αυτόν έδωσαν τη ζωή τους προσφορά στο μεγαλείο της Πατρίδας. Οι συγκυρίες, τα άτομα και ο χρόνος είναι παράγοντες μεταβλητοί και εύπλαστοι.

Μπορεί λοιπόν το Έθνος να ελπίζει ακόμη. Ο κίνδυνος που τώρα το απειλεί είναι η προσπάθεια να εκλείψει το πνεύμα του Μελά, το πνεύμα θυσίας, η αίσθηση του χρέους, η κινητήριος δύναμις που ώθησε τον Μελά όπως και πριν από αυτόν τους ήρωες του ’21, της Κωνσταντινουπόλεως και των Θερμοπυλών, αλλά και ύστερα από αυτόν τους αγωνιστές του ’12-’13, του ’22, του ’40, του ’74.

Να συνδαυλιστεί αυτό ακριβώς το πνεύμα, αυτή πρέπει να είναι τώρα η υπόσχεση που θα γαληνέψει μα και θα δικαιώσει τις ψυχές των ηρώων, αυτό που πρέπει να είναι τώρα ο αγώνας όλων όσων σε πείσμα των αντίξοων καιρών επιδιώκουν τον αγώνα και παραμένουν ζωντανοί.

Ε.Χ. Π./Πηγή

https://proskynitis.blogspot.gr/2011/10/13_13.html

Ο ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ της ηρωικής δασκάλας ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

 Εκτελέστηκε στις 13-11-1946 από συμμορίτες-αντάρτες στην πόλη του Σκρα από όπου καταγόταν και εργάζονταν. 
Πιο συγκεκριμένα την 13-11-1946 περίπου 330 συμμορίτες με την συνεργασία Βουλγάρων επιτέθηκαν στην πόλη του Σκρα και μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό που κατόρθωσαν να επιτύχουν στην μικρή δύναμη του Ελληνικού Στρατού που υπήρχε στο Σκρα, και αφού δολοφόνησαν τους 5 αξιωματικούς και τους 40 στρατιώτες, ή μανία των συμμοριτών ξέσπασε εναντίον των αθώων και φιλήσυχων κατοίκων τού Σκρα. 

 Οι συμμορίτες ξεχύθηκαν σαν άγρια θηρία μέσα στο χωριό και η πρώτη που πιάστηκε και σύρθηκε στην πλατεία τού χωριού ήταν η Βασιλική Παπαθανασίου η οποία ήταν ή δασκάλα τού χωριού. 
 Η Βασιλική Παπαθανασίου ήταν γεννημένη και μεγαλωμένη στο Σκρα, ήταν κόρη ιερέως και ό αδελφός της ως Υπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού είχε σφαγιαστεί από τούς ΕΑΜοβουλγάρους. Έτσι ή μικρή δασκάλα ήταν αυτονόητο ότι θα ήταν το πρώτο θύμα καθώς είχε ποτιστή ολόκληρη από την αγάπη για την ‘Ελλάδα και την αυτοθυσία για την Πατρίδα της, κι αυτά τα ιδεώδη προσπαθούσε να μεταλαμπαδεύσει στις καρδιές και τις ψυχές των μικρών παιδιών πού ή Πατρίδα της εμπιστεύτηκε ως μαθητές, καθώς η δασκάλα ζούσε μόνη στο χωριό μαζεύοντας στο πατρικό της σπίτι (γιατί το σχολείο είχε καεί) τα παιδιά τού χωριού, και εκεί τους δίδασκε την πραγματική Ελληνική ιστορία και τα Ελληνικά γράμματα.
 Οι συμμορίτες με την βοήθεια των Βουλγάρων μάζεψαν και έσυραν στην πλατεία 35 ομήρους βάζοντας μπροστά την μικρή δασκάλα και ταυτόχρονα ανάγκασαν όλους τους κατοίκους του Σκρα να συγκεντρωθούν για να δουν αυτά που θα επακολουθούσαν.
 Η λύσσα των κομμουνιστοσυμμοριτών ξέσπασε πρώτα εκεί μπροστά σε όλους, στο αδύνατο κορμί της άμοιρης κοπέλας.
 Την κτυπάνε με ξύλινα δοκάρια και με τα κοντάκια των όπλων αργά και βασανιστικά επί ώρες και την διατάζουν να φωνάξει ζήτω το ΚΚΕ, όσο η δασκάλα αρνείται σθεναρά αρχίζουν να τις ξεριζώνουν τις τρίχες του κεφαλιού της. Η κοπέλα δεν βγάζει καμιά κραυγή, κανένα βογγητό, μόνο κάποια στιγμή φώναξε ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ. Οι συμμορίτες έξαλλοι πλέον αρχίζουν να την δέρνουν αλύπητα και να τη βασανίζουν σε σημείο πλέον που έχει παραμορφωθεί το 
πρόσωπο και το σώμα της.

 Όταν οι συμμορίτες δεν κατάφεραν να επιτύχουν τον σκοπό τους να κάμψουν την δασκάλα αναλαμβάνουν οι φίλοι τους οι Βούλγαροι. Αρχίζουν να την κτυπούν και αυτοί με πιο μεγάλη λύσσα και να της χαράζουν το κορμί με τις ξιφολόγχες λέγοντάς της επιτακτικά να φωνάξει ΖΗΤΩ Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ και τότε όλα αμέσως θα σταματούσαν.

 Η κοπέλα όσο έβλεπε να την κοιτάνε οι συγχωριανοί της και κυρίως οι μαθητές της αυτή αντιστέκονταν κόμη περισσότερο βγάζοντας μια ύστατη φωνή λέγοντας ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ. Η ενέργεια αυτή της δασκάλας έκανε ακόμη πιο έξαλλους τους συμμορίτες οι οποίοι της έκοψαν τα δάκτυλα τού χεριού, μα ή δασκάλα έμεινε και πάλι απτόητη, φωνάζοντας και πάλι ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ. Οι συμμορίτες του Κ.Κ.Ε. ήσαν πλέον έκτος εαυτού, και δεν μπορούσαν άλλο να ακούσουν το ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ, και της έκοψαν τη γλώσσα.

Ή δασκάλα τού Σκρα φωτεινό σύμβολο, σύμβολο μοναδικό σ’ ολόκληρη την Ιστορία μας δεν άντεξε άλλο. Εκεί στην πλατεία τού χωριού άφησε την τελευταία της πνοή, όπου ενώ μέχρι τότε φώτιζε η παρουσία της μόνο το μικρό της χωριό, από τότε φωτίζει ολόκληρη την Ελλάδα.
Εκεί πού μαρτύρησε ή Βασιλική Παπαθανασίου υπάρχει σήμερα ή προτομή της.

πηγή

 Αυτή είναι η ιστορία, και ή πρώτη μάχη της ξενοκίνητης Βουλγαροκομμουνιστικής επιβουλής κατά της Ελλάδος μετά το 1944.
 Η εν λόγω κορνίζα της ηρωικής δασκάλας μου παραδόθηκε από Δντη σχολείου της πόλης της Βέροιας, καθώς η εν λόγω κορνίζα με εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας κατά την δεκαετία του 1980 ‘’αποκαθηλώθηκε’’ από όπου ήταν αναρτημένη εντός του σχολείου, όπου όμως ο εν λόγω εκπαιδευτικός την φύλαξε και μου την παρέδωσε, και πλέον εκτίθεται στο Βλαχογιάννειο Μουσείο.

facebook