Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Εκείνη τη στιγμή, που έχει ανάγκη η ψυχή σας και αγωνίζεσθε, να φωνάζετε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όλα να τα προλαμβάνετε με την προσευχή. Αυτό είναι μεγάλο μυστικό.

  Άγιος Πορφύριος: Προσευχή ως θεραπευτικό μέσο για τον άνθρωπο
Ο σατανάς, επεσήμαινε ο Γέροντας Πορφύριος, απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Πρέπει να τον περιφρονούμε. Οι λογισμοί αντιμετωπίζονται με την περιφρόνηση και με τη, όσο γίνεται ταχύτερα, στροφή στον Χριστό. Δίδασκε ο άριστος πνευματικός μαχητής:
 «Η επικοινωνία με τον Χριστό, όταν γίνεται απλά, απαλά, χωρίς πίεση, κάνει το διάβολο να φεύγει. Ο σατανάς δεν φεύγει με πίεση, με σφίξιμο. Απομακρύνεται με την πραότητα και την προσευχή. Υποχωρεί, όταν δει την ψυχή να τον περιφρονεί και να στρέφεται με αγάπη προς τον Χριστό.
Την περιφρόνηση δεν μπορεί να την υποφέρει, διότι είναι υπερόπτης. Όταν, όμως, πιέζεσθε, το κακό πνεύμα σάς παίρνει είδηση και σάς πολεμάει. Μην ασχολείσθε με τον διάβολο, ούτε να παρακαλείτε να φύγει. Όσο παρακαλείτε να φύγει, τόσο σάς αγκαλιάζει.
Τον διάβολο να τον περιφρονείτε. Να μην τον πολεμάτε κατά μέτωπον. Όταν πολεμάς με πείσμα κατά του διαβόλου, επιτίθεται κι εκείνος σαν τίγρις, σαν αγριόγατα. Όταν του ρίχνεις σφαίρα, αυτός σου ρίχνει χειροβομβίδα. Όταν του ρίχνεις βόμβα, σου ρίχνει πύραυλο. Μην κοιτάζετε το κακό. Να κοιτάζετε την αγκαλιά του Θεού και να πέφτετε μές στην αγκαλιά Του και να προχωρείτε. Να Του δοθείτε, να Τον αγαπήσετε τον Χριστό, να ζείτε με εγρήγορση…


Όταν σάς ενοχλήσει κάτι, ένας λογισμός, ένας πειρασμός, μία επίθεση, περιφρονώντας όλ” αυτά, θα στρέφετε την προσοχή σας, το βλέμμα σας στον Χριστό. Εκείνος μετά θα αναλάβει να σάς ανεβάσει. Εκείνος θα σάς πιάσει απ” το χέρι και θα σάς δώσει πλούσια τη θεία Του χάρι… Το σκέπτεσθε κι έρχεται το Άγιον Πνεύμα. Δεν κάνετε τίποτα. Κινείσθε προς τα εκεί κι έρχεται αμέσως η θεία χάρις.

Μόλις στενάξετε, έρχεται, ενεργεί. Τι λέει ο Απόστολος Παύλος: «…υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς αλαλήτοις» (Ρωμ. 8, 26)…Όταν δείτε το αντίθετο πνεύμα να έρχεται να σάς βουτήξει, εσείς δεν τρομοκρατείσθε, ούτε το κοιτάζετε, ούτε προσπαθείτε να το βγάλετε από μέσα σας. Τι κάνετε; Ο καλύτερος τρόπος είναι η περιφρόνηση. Δηλαδή ανοίγετε την αγκαλιά σας, ανοίγετε τα χέρια σας στον Χριστό, όπως το παιδάκι που βλέπει κάποιο θηρίο άγριο και δεν φοβάται, γιατί είναι δίπλα ο πατέρας του και πέφτει στην αγκαλιά του. Αυτόν τον τρόπο να χρησιμοποιείτε σε κάθε προσβολή του πονηρού και σε κάθε λογισμό, δηλαδή την περιφρόνηση.

Εκείνη τη στιγμή, που έχει ανάγκη η ψυχή σας και αγωνίζεσθε, να φωνάζετε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όλα να τα προλαμβάνετε με την προσευχή. Αυτό είναι μεγάλο μυστικό. Την ώρα του πειρασμού, εκεί που πάτε να τον περιφρονήσετε, ο πονηρός σάς βουτάει, σάς καθηλώνει και σάς σφίγγει και κάνει το δικό του κι όχι αυτό που θέλετε εσείς. Πρέπει να προλάβετε να κάνετε το άνοιγμα στον Θεό.
Για να το πετύχετε όμως αυτό, πρέπει να σάς φωτίσει η θεία χάρις. Αν αυτό δεν γίνει αμέσως, τότε σάς αρπάζει ο πονηρός κι ενώ προσπαθείτε να τον διώξετε, σάς έχει ήδη συλλάβει…Την ώρα του πειρασμού, η ευκολία είναι να στραφείτε προς το αγαπώμενο πρόσωπο, να στραφείτε προς τον Θεό και προς κεί να κοιτάξετε ζωηρά και καλά κι επιθυμητά και θα σάς έλθει αμέσως η δύναμη, θα σάς έλθει το καλό. Δηλαδή, ενώ βλέπετε ότι έρχεται το κακό να σάς καταλάβει, εσείς μόλις το αντιληφθείτε από μακριά, το περιφρονείτε και τρέχετε στην αγκαλιά του Θεού. Αρκεί να προλάβετε να στραφείτε πρώτα εκεί.

Οπότε, όταν θα πάτε στο καλό, δεν θυμάστε το κακό. Εδώ είναι το μυστικό, να περιφρονήσετε το κακό. Αλλά δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, αν δεν στραφείτε στον Χριστό. Λέμε καμιά φορά: «Περιφρόνησέ το το κακό!». Έ, αυτό είναι εύκολο να το λέμε, αλλά δεν είναι εύκολο να το κάνομε. Αυτή η περιφρόνηση έχει μεγάλη τέχνη. Η περιφρόνηση του κακού πνεύματος γίνεται μόνο με την χάρι του Θεού.
Γυρίζετε προς τον Χριστό, τρέχετε προσπαθείτε να γνωρίσετε τον Χριστό, ν” αγαπήσετε τον Χριστό, να αισθανθείτε τον Χριστό και σ” αυτή σας την προσπάθεια, όταν τα ελατήρια σας είναι αγνά και καθαρά και ειλικρινή, ανοίγει η χάρις την ψυχή σας και σάς λέει: «Έγειρε ο καθεύδων και ανάστα εκ των νεκρών και επιφαύσει σοι ο Χριστός» (Εφ. 5,14). Εκεί, μέσα στο θείο φως, θα ζούμε πάντοτε, εφόσον θ” αγαπάει και θα λαχταράει η ψυχή μας τον Θεό. Έτσι, με την χάρι του Χριστού, είναι όλα εύκολα κι όλα αληθινά τα λόγια του Χριστού, που είπε: «Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν» (Ματθ. 11, 30)».

Δεν μπορεί, δίδασκε ο Γέροντας, ο άνθρωπος να αποφύγει τον παλαιό άνθρωπο χωρίς τη χάρι. Μόλις μας προσβάλλει πρέπει να προσευχόμαστε. Έλεγε: «Δεν μου αρέσει να συζητώ με τον παλαιό άνθρωπο. Δηλαδή με τραβάει από πίσω, απ” το ράσο, αλλ” αμέσως ανοίγω τα χέρια προς τον Χριστό κι έτσι τον περιφρονώ με τη θεία χάρι, δεν τον σκέπτομαι. Όπως το μωρό παιδί ανοίγει τα χέρια και πέφτει στην αγκαλιά της μάνας του, έτσι κάνω κι εγώ. Είναι μυστήριο, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τη λεπτότητα του θέματος. Όταν προσπαθείτε ν” αποφύγετε τον παλαιό άνθρωπο χωρίς τη χάρι, τον ζείτε. Με τη χάρι, όμως, δεν σάς απασχολεί πια. Υπάρχει στο βάθος. Όλα μένουν μέσα μας, και τα άσχημα· δεν χάνονται. Με την χάρι, όμως, μετουσιώνονται, μεταποιούνται, μεταστοιχειώνονται».


Οι άγγελοι δοξάζουν συνεχώς το Θεό· πρέπει να είναι το πρότυπό μας. Η δοξολογία πρέπει να είναι η προσευχή μας. Έλεγε ο αεί δοξάζων τον Θεόν Γέροντας: «Ο Θεός θέλει να ομοιωθούμε με τους αγγέλους. Οι άγγελοι μόνο δοξολογούν τον Θεό. Αυτή είναι η προσευχή τους, μόνο η δοξολογία. Είναι λεπτό πράγμα η δοξολογία· ξεφεύγει απ” τα ανθρώπινα. Εμείς είμαστε άνθρωποι πολύ υλικοί και χαμερπείς, γι” αυτό και προσευχόμαστε στον Θεό ιδιοτελώς.
Τον παρακαλούμε να μας τακτοποιήσει τα θέματά μας, να πάνε καλά τα καταστήματά μας, οι υποθέσεις μας, η υγεία μας, τα παιδιά μας. Προσευχόμαστε, όμως ανθρώπινα και με ιδιοτέλεια. Η δοξολογία είναι ανιδιοτελής προσευχή. Οι άγγελοι δεν προσεύχονται, για να κερδίσουν κάτι, είναι ανιδιοτελείς. Ο Θεός έδωσε και σ” εμάς αυτή τη δυνατότητα, να είναι η προσευχή μας μία διαρκής δοξολογία, προσευχή αγγελική. Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστικό. Όταν μπούμε σ” αυτή την προσευχή, θα δοξάζομε τον Θεό συνεχώς, αφήνοντάς τα όλα σ” Αυτόν, όπως εύχεται η Εκκλησία μας: «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Αυτά είναι τα «ανώτερα μαθηματικά» της θρησκείας μας!».

Η τελειότερη προσευχή, έλεγε, είναι η σιωπηλή. Δίδασκε ο αδιαλείπτως ευχόμενος Γέροντας: «Ο τελειότερος τρόπος προσευχής είναι ο σιωπηλός. Η σιγή. «Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία» (Χερουβικόν Μεγάλου Σαββάτου). Αυτός ο τρόπος, της σιγής, είναι ο πιο τέλειος. Έτσι θεούσαι. Μπαίνεις στα μυστήρια του Θεού. Δεν πρέπει εμείς να μιλάμε πολύ. Ν” αφήνομε να μιλάει η χάρις. Έλεγα το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και νέοι ορίζοντες άνοιγαν. Δάκρυα χαράς κι ευφροσύνης κυλούσαν απ” τα μάτια μου για την αγάπη και τη σταυρική θυσία του Χριστού. Λαχτάρα! Εδώ κρύβεται το μεγαλείο, ο Παράδεισος. Επειδή αγαπάεις τον Χριστό, λέεις τα λόγια αυτά, αυτές τις πέντε λέξεις λαχταριστά, με καρδιά. Και σιγά σιγά τα λόγια χάνονται. Είναι τόσο γεμάτη η καρδιά, που αρκεί να πεις μία λέξη, «Ιησού μου!», και τέλος καμία λέξη. Η αγάπη εκφράζεται καλύτερα χωρίς λόγια. Όταν μία ψυχή όντως ερωτευθεί τον Κύριο, προτιμά τη σιωπή και τη νοερά προσευχή. Η πλημμύρα της θείας αγάπης γεμίζει τη ψυχή από χαρά κι αγαλλίαση».


Μας δίδεται ό,τι επιθυμούμε, έλεγε πάλι, όταν δεν το ζητάμε· μας δίδεται όταν δεν το σκεφτόμαστε αλλά ζητάμε μόνο την Βασιλεία Του. Να πως τα διατυπώνει ακριβώς: «Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας. Δεν είπε ο Κύριος: «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού…και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»; (Ματθ. 6, 33· Λουκ. 12, 31). Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα.
Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ” μου τούτο, εκείνο…». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν” ανταποκριθούμε σ” αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε. Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα».
Πηγή: Ιερομόναχος Σάββας Αγιορείτης. Απόσπασμα από τη μελέτη: «Η ανθρωπολογία του Γέροντος Πορφυρίου του Αγιορείτου»
 http://www.agioritikovima.gr/didaches/gerontos-porfur/item/66250-%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AE-%CF%89%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%BF-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF

Ο Γέροντας Παΐσιος για τη θεωρία του Δαρβίνου

Ο Γέροντας Παΐσιος για τη θεωρία του Δαρβίνου
Τι ανοησίες λένε τώρα στα σχολεία με την θεωρία του Δαρβίνου κ.λ.π.!
Ενώ οι ίδιοι αυτές τις ανοησίες δεν τις πιστεύουν, τις λένε όμως, για να μολύνουν τα παιδιά, να τα απομακρύνουν από την Εκκλησία. Μου είπε κάποιος…
«Αν πούμε ότι το χώμα είχε διάφορα συστατικά, διάφορους οργανισμούς, και ο Θεός πήρε από αυτά και έκανε τον άνθρωπο…»
«Δηλαδή, λέω, αν δεν υπήρχαν αυτά, δεν μπορούσε ο Θεός να κάνει τον άνθρωπο; Δύσκολο πράγμα!»
«Αν πούμε, μου λέει, ότι πήρε πρώτα από τον πίθηκο και τον τελειοποίησε;»
«Καλά, του λέω, δεν μπορούσε ο Θεός να κάνει το τέλειο δημιούργημα, τον άνθρωπο, που διέθεσε γι’ αυτόν ολόκληρη ημέρα; Έπρεπε να βρει ανταλλακτικά; Διάβασε να δεις τι λέει η Προφητεία του Ιώβ, στο Ανάγνωσμα της Μεγάλης Πέμπτης. Τώρα αυτά για τον πίθηκο ούτε η επιστήμη τα παραδέχεται. Πόσα χρόνια έχει που οι άνθρωποι ανέβηκαν στο φεγγάρι; Οι πίθηκοι τόσα χρόνια δεν εξελίχθηκαν να κάνουν αν όχι ένα ποδήλατο τουλάχιστον ένα πατίνι. Είδες κανέναν πίθηκο με πατίνι; Άλλο, αν πάρεις έναν πίθηκο και του μάθεις να κάνει πατίνι!…»
«Αν πούμε, λέει, εκείνο, αν πούμε εκείνο…;»
«Μη λες τίποτε, του λέω, για να’ σαι πιο σίγουρος».
Αυτή την θεωρία δίδασκε και ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου.
Του είπα μια φορά: «Σιγά-σιγά, με την περιποίηση, η φασολιά θα γίνει καλύτερη φασολιά, η μελιτζανιά καλύτερη μελιτζανιά. Ο πίθηκος, άμα τον ταΐσεις, άμα τον περιποιηθείς, θα γίνει καλύτερος πίθηκος· δεν μπορεί να γίνει άνθρωπος. Αν ένας μαύρος είναι σε ψυχρό κλίμα και δεν βγαίνει στον ήλιο, λιγάκι θα διορθωθεί το δέρμα του· δεν θα πάψει όμως να είναι μαύρος».
Και ύστερα, αν σκεφτείς ότι από άνθρωπο, την Παναγία μας, γεννήθηκε ο Χριστός!
Δηλαδή απόγονος του Χριστού ήταν ο πίθηκος; Τι βλασφημία! Και δεν το καταλαβαίνουν ότι βλασφημούν. Ρίχνουν μια πέτρα και δεν κοιτούν πόσα κεφάλια θα σπάσει. Σου λέει: «Εγώ την έριξα πιο μακριά από τον άλλον».
Αυτό κάνουν σήμερα· θαυμάζουν ποιος θα πετάξει πιο μακριά την πέτρα. Πόσα κεφάλια θα σπάσει από αυτούς που περνάνε εκεί κάτω, δεν τον σκέφτονται.
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τ. Α'

 http://gpaisioskappadokis.blogspot.gr/2014/10/blog-post_38.html

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Η πιο πολύτιμη εικόνα του Αγίου Όρους και η απίστευτη ιστορία της. Παναγία η Πορταΐτισσα των Ιβήρων

Πρόκειται για το πιο σημαντικό κειμήλιο του Αγίου Όρους μαζί με την εικόνα του «Άξιον Εστίν». Η Παναγία η Πορταΐτισσα των Ιβήρων και η ιστορία της έχει κάνει πολλούς να δακρύσουν αλλά και να πιστέψουν.
Αυτήν την μοναδική εικόνα προσκύνησε και ο Πατριάρχης της Ρωσίας κ. Κύριλλος, αποδίδοντας φόρο τιμής στην Κυρά του Άθωνα.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Σύμφωνα με την παράδοση αλλά και μαρτυρίες, η

εικόνα ανήκε σε μια οικογένεια που ζούσε στη Νίκαια της Μικράς Ασίας τον 8ο αιώνα. Το 829 μεσούσης της «εικονομαχίας» η γυναίκα πουν την είχε αναγκάστηκε να την ρίξει στην θάλασσα για να μην καταστραφεί από τους εικονομάχους.
Επί 170 χρόνια η εικόνα ήταν χαμένη. Μέχρι το 1004. Τότε καλόγεροι της Μονής Ιβήρων είδαν στην θάλασσα ένα φως. Το φως αυτό ήταν ορατό κι από άλλες Μονές.

Περίεργοι να δουν τι συμβαίνει στη θάλασσα πολλοί μοναχοί μπήκαν στις βάρκες και πήγαν προς το φως, όπου διέκριναν μια εικόνα. Όσο πλησίαζαν όμως η εικόνα απομακρυνόταν. Αδυνατώντας να την πλησιάσουν, επέστρεψαν στη Μονή Ιβήρων όπου προσευχήθηκαν.

Η απάντηση του Θεού δόθηκε μέσω ενός ασκητή, του Γαβριήλ ο οποίος λένε πως άκουσε τη φωνή της Παναγίας να του δίνει συγκεκριμένες εντολές.

«Πήγαινε στο Μοναστήρι σου και πες στον ηγούμενο ότι ήρθα για να τους δώσω την εικόνα μου. Μετά, βάδισε στη θάλασσα, για να γνωρίσουν όλοι την αγάπη και πρόνοια που έχω στο Μοναστήρι σας.» Έτσι κι έγινε.

Ο Γαβριήλ πήγε στη θάλασσα και η εικόνα τον πλησίασε. Επί τρία μερόνυχτα οι Μοναχοί έψαλλαν δοξολογίες προς την Παναγία για το Θαύμα, το οποίο όμως δεν είχε ολοκληρωθεί.

Η εικόνα μεταφέρθηκε στο καθολικό της Μονής Ιβήρων. Παραδόξως όμως χανόταν και εμφανιζόταν στην πόρτα της Μονής.

Οι μοναχοί την επέστρεφαν στο καθολικό και η ιστορία επαναλαμβανόταν.

Μέχρι που ο Γαβριήλ άκουσε ξανά τη φωνή της Παναγίας «Πες στον ηγούμενο να παύσετε να με πειράζετε, διότι δεν ήρθα στο Μοναστήρι για να με φυλάτε σεις, αλλά ήρθα για να γίνω εγώ φύλακας και φρουρός σας και σ' αυτήν και στην μέλλουσα ζωή. Και όσοι θα ζήσουν με ευλάβεια και φόβο Θεού και δεν αμελούν στην απόκτηση των αρετών, και τελειώσουν την πρόσκαιρη ζωή τους σ' αυτόν τον τόπο, ας έχουν θάρρος και να μη φοβούνται την κόλαση διότι αυτή τη χάρη ζήτησα από τον Θεό και Υιό μου και την πήρα. Ως επιβεβαίωση των λόγων μου σας δίνω αυτό το σημείο: Όσο βλέπετε την εικόνα μου στο Μοναστήρι σας, δεν θα λείψη απ' το Όρος τούτο η χάρις και το έλεος του Υιού μου και Θεού» (ε' 143).
Με εντολή του τότε Ηγουμένου, κτίστηκε ειδικό παρεκκλήσιο έξω από την πόρτα της Μονής και εκεί απέθεσαν την ιερή εικόνα.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ
Από το 1004 που βρέθηκε μέχρι σήμερα η εικόνα της Παναγίας δεν έχει βγεί ποτέ από το Άγιον Όρος. Ο θρύλος λέει πως όσο η εικόνα παραμένει στη θέση της το Άγιον Όρος θα είναι άτρωτο.

Άλλος θρύλος λέει πως όταν η εικόνα χαθεί θα είναι σημάδι ότι πλησιάζει η Δευτέρα Παρουσία.

Μάρτυρες των θαυμάτων της Παναγίας είναι τα δεκάδες πολύτιμα αφιερώματα. εγκόλπια αρχιερέων, μετάλλια πρωταθλητών και ολυμπιονικών αλλά και παράσημα ηρώων, κοσμούν το εικόνισμα Της.

Για τους Αγιορείτες και ειδικότερα για τους Ιβηρίτες η Παναγία η Πορταΐτισσα είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό εκκλησιαστικό κειμήλιο είναι η ζωντανή παρουσία της Θεοτόκου ανάμεσά τους.

Ο ΑΓΙΟΣ… ΒΑΡΒΑΡΟΣ
Όπως λένε οι Μοναχοί, την εποχή που στη Μεσόγειο δρούσαν πειρατικοί στόλοι, η Μονή των Ιβήρων έγινε στόχος του Άραβα πειρατή Ραχάι. Η παράδοση λέει πως όταν οι πειρατές πλησίασαν τη Μονή για να την λεηλατήσουν δεν τα κατάφεραν.

Επιστρέφοντας στο πλοίο είπαν στον Ραχάι πως μια γυναίκα τους είχε εμποδίσει. Ο ίδιος δοκίμασε να δείξει στους άνδρες του πως όλα ήταν της φαντασίας τους. Φθάνοντας στη Μονή, είδε μπροστά του την εικόνα της Παναγίας. Τότε έβγαλε το ξίφος του και τη χτύπησε στο πρόσωπο. Παραδόξως το εικόνισμα άρχισε να αιμορραγεί στο σημείο που χτυπήθηκε.

Το σημάδι στο εικόνισμα όπως και το αίμα που έχει ξεραθεί με τα χρόνια, φαίνονται
Τότε ο πειρατής, κατάλαβε πως δεν είχε να κάνει με κάτι άψυχο. Οι αγιορείτικες παραδόσεις τον θέλουν να μένει στη Μονή των Ιβήρων, όπου βαπτίστηκε Χριστιανός και έγινε μοναχός.

Του έδωσαν το όνομα Δαμασκηνός, αλλά εκείνος θέλοντας να ταπεινωθεί ζητούσε από τους ανθρώπους να τον φωνάζουν Βάρβαρο. Έζησε όλη του τη ζωή μπροστά από την εικόνα της Παναγίας.

Η Εκκλησία τον ανακήρυξε Άγιο, όχι όμως με το βαπτιστικό του όνομα αλλά ως «Άγιο Βάρβαρο». Γιορτάζει στις 15 Μαΐου

 http://www.dogma.gr
 
















armenisths.

 http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Όταν ο Άγιος Παΐσιος πήγε στην Αυστραλία για ένα μήνα κατά το έτος 1977

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης στην Αυστραλία για ένα μήνα κατά το έτος 1977
Η επίσκεψη του Αγίου Παϊσίου στην Αυστραλία έμεινε ιστορική. Είκοσι χρόνια αργότερα ένας Έλληνας μετανάστης είπε: «Όσοι Έλληνες έρχονται στην Αυστραλία, έρχονται για να πάρουν. Νομίζουν ότι εδώ είμαστε πλούσιοι· δεν ξέρουν πόσο αγωνιζόμαστε. Μόνο ένας Μοναχός, ο Πατήρ Παΐσιος, όταν ήρθε και τον ρωτήσαμε -Τί θέλετε να σας δώσουμε;, απάντησε: -Εμείς ήρθαμε να πάρουμε λίγο από τον πόνο σας». 
Οἱ ομογενείς των πόλεων, από τις οποίες πέρασε, ένιωσαν ότι ένας Άγιος πέρασε από τον τόπο τους και τον ευλόγησε. Σήμερα πιστεύουν ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ισως ευλογία που δέχτηκε ποτέ η ήπειρος της Αυστραλίας. Ο Πατήρ Παΐσιος όμως, όταν επέστρεψε στο Άγιο Όρος, είπε: «Καλύτερα να πήγαιναν στην Αυστραλία δύο Πνευματικοί παρά εγώ. Το πετραχήλι είναι αυτό που χρειάζεται κανείς εκεί μακριά, στην ξενιτειά»
Πριν από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 1977, ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός προσκάλεσε τον Ηγούμενο της Μονής Σταυρονικήτα π. Βασίλειο καθώς και τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη (†1994), για να βοηθήσουν τους ξενιτεμένους Έλληνες, ώστε να ετοιμασθούν για το Πάσχα με μετάνοια και εξομολόγηση. Ταξίδεψαν 26 ώρες με το αεροπλάνο, και όλες αυτές τις ώρες ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης δεν άφησε από τα χέρια του μία βαρειά τσάντα που είχε μέσα και εικονάκια, διότι από ευλάβεια δεν ήθελε να την ακουμπήσει πουθενά.

Κάποια στιγμή αισθάνθηκε να μπαινει μέσα στο αερπλάνο φως, ενώ παράλληλα ένιωσε και πολλή Χάρη. Ρώτησε πού βρίσκονταν και του είπαν ότι περνούσαν πάνω από την Συρία. Κατάλαβε ότι αυτό έγινε, επειδή ο τόπος εκείνος είναι αγιασμένος από τους αγώνες πολλών Οσίων και Μαρτύρων.
Αντίθετα, περνώντας πάνω από την Ινδία και το Θιβέτ, ένιωσε μία δαιμονική ψυχρότητα. Για τήν Αυστραλία είπε ότι δεν είχε ακόμη αγιασθεί από τοπικούς Αγίους, αλλά θα αναδειχθούν και εκεί Άγιοι.
Τον ένα μήνα που έμειναν στην Αυστραλία, πήγαιναν στις διάφορες ενορίες, όπου ο π. Βασίλειος εξομολογούσε και ο Άγιος Παΐσιος προετοίμαζε τούς ανθρώπους για την εξομολόγηση. Η παρουσία του Οσίου απέπνεε ευλάβεια και βαθειά ταπείνωση.
Περπατούσε με το κεφάλι σκυμμένο και από όπου περνούσε έκανε σε όλους μία μικρή υπόκλιση. Μπροστά στον Αρχιεπίσκοπο και τον Ηγούμενο δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου. Όταν ο κόσμος του έλεγε: «Πές μας κι εσύ κάτι , Πάτερ Παΐσιε», έδειχνε εκείνους λέγοντας: «Τι να πώ; Εγώ δεν ξέρω τίποτε· ένας απλός μοναχός είμαι». Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις απαντούσε, μόνο όταν τον ρωτούσαν κάτι συγκεκριμένο. Οι δε απαντήσεις του ήταν απλές και σύντομες. Τόνιζε σε όλους τήν υπομονή στους πειρασμούς, την πίστη στον Θεό και την εμπιστοσυνη στη θεία πρόνοια.

Ένας νέος τον ρώτησε:
-Πάτερ Παΐσιε, η πίστη που οφείλουμε να έχουμε στο Θεό πρέπει να είναι τυφλή;
-Η πίστη μας δεν πρέπει να είναι τυφλή, αλλά φιλότιμη, απάντησε.

Και διηγήθηκε πώς του είχε εμφανισθεί ο Χριστός στο Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, όταν ήταν 15 ετών. Μόλις δηλαδή έβαλε ένα φιλότιμο λογισμό ότι άξιζε ακόμη και την ζωή του να θυσιάσει για το Χριστό, χωρίς να θέλει κανένα αντάλλαγμα, «ούτε Παράδεισο ούτε τίποτε», τότε είδε το Χριστό ολοζώντανο μπροστά του.
Μία γυναίκα τον παρακάλεσε να πείσει το σύζυγό της να εξομολογηθεί. Και, παρόλο που της είπε: «Μη στενοχωριέσαι, θα έρθη η ώρα που θα εξομολογηθεί», εκείνη και μπροστά στον σύζυγό της επανέλαβε επίμονα: «Πέστε του, Πάτερ, να πάει να εξομολογηθεί». Τότε ο Όσιος την πήρε πιό πέρα και της μίλησε αυστηρά: «Το ανδρικό φιλότιμο, της είπε, πρέπει να το καταλάβετε εσείς οι γυναίκες. Κάνετε μεγάλη ζημιά μ’ αυτόν τον τρόπο. Εσύ να κοιτάξεις την ψυχή σου και άφησε τον άνδρα σου. Θα έρθει η ώρα που θα εξομολογηθεί». Όπως και έγινε.

Σε μία ενορία ο ιερέας τον παρακάλεσε να μλήσει στους ομογενείς και έπειτα στα παιδιά τους. Τα παιδιά δεν ήξεραν ελληνικά, και ο ιερέας έκανε τον διερμηνέα. Ο Άγιος Παΐσιος τους είπε ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι απλός και η ζωή του απλοποιημένη. Και ακόμα, ότι κάθε δημιούργημα του Θεού είναι ευλογημένο, και πρέπει να το σεβόμαστε· όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα και τα φυτά. Ο ιερέας τον παρακάλεσε να πει ακόμη λίγα λόγια στα παιδιά, αλλά ακολούθησε σιγή. Τα παιδιά έμεναν ακίνητα με τα μάτια στραμμένα στον Γέροντα, ενώ εκείνος τα κοίταζε με βλέμμα στοργικό και δεν μιλούσε. Τελικά σηκώθηκε και, βάζοντας μία εδαφιαία μετάνοια, είπε: «Σας αποχαιρετώ. Ο Χριστός να είναι πάντοτε μαζί σας!». Η απρόσμενη αυτή κίνηση έκανε εντύπωση στον ευλαβή ιερέα, ο οποίος αργότερα είπε: «Τα παιδιά σύντομα θα λησμονούσαν όσα λόγια και να τους έλεγε ο Πατήρ Παΐσιος. Δεν θα ξεχάσουν όμως αυτό που είδαν με τα μάτια τους· τον αποχαιρετισμό με την εδαφιαία μετάνοια καί την ταπεινωσή του».

Την Καθαρά Δευτέρα ο Πατήρ Παΐσιος, ο Ηγούμενος και η συνοδία του Αρχιεπισκόπου πήγαν στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Βουνού, που βρίσκεται έξω από το Σίδνεϋ, προς τα βουνά. Ὁ Όσιος, παίρνοντας αφορμή από την ονομασία της Μονής είπε:
«Όποιοι έχουν μία τρέλλα, φεύγουν από την πόλη και παίρνουν τα βουνά. Αν η τρέλλα είναι θεία, παίρνουν τα βουνά και πάνε στα Μοναστήρια· κι από εκεί ανεβαίνουν κατ’ ευθείαν στον Ουρανό». Και, όταν ταξίδευαν από το Σίδνεϋ προς την Καμπέρα, ο Όσιος έδειξε στον Αρχιεπίσκοπο ένα τόπο, που θα μπορούσε να χτισθεί Μοναστήρι. «Χρειάζεται, του είπε, να γίνουν και στην Αυστραλία Μοναστήρια, πριν έρθουν οι Πεντηκοστιανοί και οι Βουδιστές και αρχίσουν να παρασέρνουν τον κόσμο με ψεύτικα φώτα».

Από την Καμπέρα πήγαν στην Μελβούρνη, όπου τους φιλοξένησε ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Νεκταρίου. Κάθε πρωί ένας ιερέας τους έπαιρνε με το αυτοκίνητο και τους πήγαινε σε άλλες ενορίες. Μιά μέρα ο ιερέας αυτός πήγε τον Πατέρα Παΐσιο στο Κεντρικό Νοσοκομείο της Μελβούρνης, όπου νοσηλευόταν ένας νέος οικογενειάρχης 32 ετών από την Ζάκυνθο, ο Διονύσιος Σπηλαιώτης. Τον προηγούμενο χρόνο είχε πάθει εγκεφαλική αιμορραγία από ανεύρυσμα και ύστερα από πέντε εγχειρήσεις δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον. Ὁ Όσιος τον σταύρωσε με ἱερό Λείψανο του Αγίου Αρσενίου, και σε λίγη ώρα ο άρρωστος άρχισε να συνέρχεται. Την επόμενη ημέρα που ο ιερέας ξαναπέρασε από το νοσοκομείο, ο ασθενής μπόρεσε να ασπασθεί το χέρι του και να του πει: «Θαύμα!».

Οι Κονιτσιώτες που έμεναν στην Μελβούρνη συγκεντρώθηκαν μια μέρα στον Ναό του Αγίου Νεκταρίου, για να συναντήσουν τον συμπατριώτη τους Πατέρα Παΐσιο. Τον ρώτησαν: «Πάτερ, κάθε πότε πηγαίνετε στην Κόνιτσα; Από πότε έχετε να δείτε τους δικούς σας;». Ο Όσιος χαμογέλασε και είπε: «Στην Κόνιτσα τελευταία φορά πήγα το 1971, για να πάρω ένα βιβλίο (εννοούσε τα βιβλία του Αγίου Αρσενίου), όχι για να δω τα αδέλφια μου και τους συγγενείς μου». Και συνέχισε: «Όλοι οι άνθρωποι είναι δικοί μου. Όλους τους ανθρώπους τους βλέπω σαν αδέλφια μου και συγγενείς μου».

Στο σπίτι όπου φιλοξενήθηκε, η πρεσβυτέρα βλέποντάς τον να κινείται αθόρυβα, σαν να μην υπήρχε, και να τρώει μόνο παξιμάδι με λίγο τσάι, έλεγε στα παιδιά της: «Ένας Άγιος μένει στο σπίτι μας». Κράτησε λοιπόν ως ευλογία την κουβέρτα που του είχε στρώσει στο κρεβάτι. Και ύστερα από τρία χρόνια, επειδή υπέφερε από ιλίγγους, σκεπάσθηκε μια μέρα με την κουβέρτα αυτή και προσευχήθηκε: «Πάτερ Παΐσιε, εσύ Άγιος είσαι, εδώ σε φιλοξένησα, αυτή την κουβέρτα είχε στο κρεββάτι σου, σε παρακαλώ, βοήθησέ με να γιατρευτώ». Και πράγματι από τότε οι ίλιγγοι σταμάτησαν.

Μετά την Μελβούρνη επισκέφθηκαν την Αδελαΐδα. Μια Κυριακή λειτουργήθηκαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, και στη συνέχεια οι συγκεντρωμένοι πιστοί επέμεναν να τους πει κάτι και ο Πατήρ Παΐσιος. Εκείνος δεν ήθελε να μιλήσει, αλλά τελικά απάντησε σε μερικές ερωτήσεις τους. Τον ρώτησαν και για τις διαφωνίες που δημιουργούνται μέσα στις οικογένειες, και είπε: «Όλα λύνονται με την υπομονή και την αγάπη». Στο τέλος τους έδωσε την συμβουλή: «Πρέπει να κάνετε ιεραποστολή εδώ, μέσα σε τόσο κόσμο. Όλος αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει Ορθόδοξος».

Ὁ Γέροντας με λύπη είδε να υπάρχει στην κοινωνία της Αυστραλίας το κοσμικό δυτικοευρωπαϊκό πνεῦμα. «Στην Αυστραλία, είπε, είδα τι είναι το ευρωπαϊκό πνεύμα. Σέ ένα πάρκο μία κυρία τάιζε το σκύλο της σοκολάτα, ενώ την παρακολουθούσε λυπημένο ένα φτωχό πεινασμένο παιδάκι. Σου λέει: ‘Δεν είναι δικό μου το παιδί, γιατί να το ταΐσω;’. Αυτό είναι το ευρωπαϊκό πνεύμα». Πόνεσε επίσης βλέποντας γυναίκες να κυκλοφορούν άσεμνα ντυμένες. «Μοιάζουν, είπε, με ωραίες βυζαντινές εικόνες, πεταγμένες στον σκουπιδοτενεκέ. Μόνο που αυτές πετάχτηκαν μόνες τους». Και στον νεωκόρο ενός Ναού που φορούσε κοντό παντελόνι και δικαιολογήθηκε οτι αυτό τον εξυπηρετούσε, μίλησε αυστηρά. «Για την θάλασσα είναι αυτό που φοράς, του είπε. Εκεί να πας!».

Με χαρά όμως διέκρινε βαθιά ριζωμένη την πίστη στις καρδιές των περισσοτέρων Ελλήνων ομογενών και έντονη τη διάθεσή τους να ακούσουν λόγο Θεού και να αγωνισθούν πνευματικά. «Οι Έλληνες της Αύστραλίας, είπε, πλησίασαν το Θεό περισσότερο από άλλους ξενιτεμένους που ειναι πιο κοντά στην Πατρίδα, διότι αυτοί βρέθηκαν μόνοι τους, πολύ μακριά από συγγενείς, χωρίς βοήθεια από πουθενά, και η απομάκρυνση αυτή τους βοήθησε να γαντζωθούν περισσότερο στο Θεό». Είπε επίσης: «Στην Αυστραλία βρήκα άγιες ψυχές που αγωνίζονται, διότι έχουν πολλούς πειρασμούς και κάνουν υπομονή».

Όταν πλησίαζε η ημέρα που θα έφευγαν, ο Αρχιεπίσκοπος κάλεσε στην Αρχιεπισκοπή τους Ιερείς καί τις κοινοτικές αρχές, για να τους αποχαιρετίσουν. Αφού τους ευχαρίστησε και είπε και ο Ηγούμενος λίγα λόγια, κάλεσε τον Πατέρα Παΐσιο να πεί και αυτός κάτι, αλλά εκεινος δεν απάντησε· έκανε μόνο μία ελαφρά υπόκλιση, φέρνοντας το δεξί του χέρι στο στήθος. Ύστερα από λίγο ο Αρχιεπίσκοπος επανέλαβε την παράκληση του, αλλά και ο Γέροντας επανέλαβε την ίδια κίνηση και έμεινε σιωπηλός, σκυμμένος, με το κομποσχοίνι στο χέρι. Το ίδιο έγινε και για τρίτη φορά, οπότε ο Αρχιεπίσκοπος είπε: «Βλέπετε, οι Αγιορείτες Πατέρες μιλούν με την σιωπή τους».

Η επίσκεψη του Αγίου Παϊσίου στην Αυστραλία έμεινε ιστορική. Είκοσι χρόνια αργότερα ένας Έλληνας μετανάστης είπε: «Όσοι Έλληνες έρχονται στην Αυστραλία, έρχονται για να πάρουν. Νομίζουν ότι εδώ είμαστε πλούσιοι· δεν ξέρουν πόσο αγωνιζόμαστε. Μόνο ένας Μοναχός, ο Πατήρ Παΐσιος, όταν ήρθε και τον ρωτήσαμε: -Τί θέλετε να σας δώσουμε;, απάντησε: -Εμείς ήρθαμε να πάρουμε λίγο από τον πόνο σας». Οἱ ομογενείς των πόλεων, από τις οποίες πέρασε, ένιωσαν ότι ένας Άγιος πέρασε από τον τόπο τους και τον ευλόγησε. Σήμερα πιστεύουν ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ισως ευλογία που δέχτηκε ποτέ η ήπειρος της Αυστραλίας. Ο Πατήρ Παΐσιος όμως, όταν επέστρεψε στο Άγιο Όρος, είπε: «Καλύτερα να πήγαιναν στην Αυστραλία δύο Πνευματικοί παρά εγώ. Το πετραχήλι είναι αυτό που χρειάζεται κανείς εκεί μακριά, στην ξενιτειά».

Πηγή:http://www.agioritikovima.gr/
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
ἐκδ. Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστής Ιωάννης ὁ Θεολόγος
Βασιλικά Θεσσαλονίκης 2015
 http://thirioenimero.blogspot.gr/2015/08/1977.html?spref=fb

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Μαξίμου Ομολογητού:Προς Θαλάσσιον περὶ Διαφόρων Απόρων της Θείας Γραφής


ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ
ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ
ΠΡΟΣ ΘΑΛΑΣΣΙΟΝ, ΠΕΡΙ ΑΠΟΡΩΝ
(ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ Α' - ΝΓ')
ΕΡΩΤΗΣΗ 20
Ποια είναι η συκιά του Ευαγγελίου που ξεράθηκε φαινομενικά παράλογα; Και ποια είναι η ακρότατη πείνα που ζητού­σε καρπό πριν από την ώρα; Και τι σημαίνει η κατάρα για ένα αναίσθητο πράγμα.[Μάρκ. 11,12-14.,Ματθ. 21,18ε]
ΑΠΟΚΡΙΣΗ
Ο Θεός Λόγος που οικονομεί τα πάντα για χάρη της σωτηρίας των ανθρώπων, αφού παιδαγώγησε πρώτα τη φύση μας με το νόμο που περιέχει σωματικότερη λατρεία -γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί την αλήθεια γυμνή από τυπικά προκαλύμματα εξαιτίας της άγνοιας και της αλλοτρίωσης που της προ­κλήθηκε προς τα αρχέτυπα θεία πράγματα- ύστερα, ερχόμενος στον κόσμο αφού έγινε φανερά από τον εαυτό του άνθρωπος παίρνοντας σάρκα που είχε νοερή, και λογική ψυχή, κι αφού ως Λόγος μετέφερε τη φύση μας στην άυλη, γνωστική, πνευματική λατρεία, δεν ήθελε, αφού πια φάνηκε στη ζωή η αλήθεια, να εξουσιάζει η σκιά, που τύπος της ήταν η συκιά.
Γι' αυτό λέει· επιστρέφοντας από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα,[Ματθ. 21,18· Μάρκ. 11,11ε.] δηλαδή μετά την τυπική και σκιώδη και που ήταν κρυμμένη μέσα στο νόμο παρουσία του, ερχόμενος ξανά στους ανθρώπους με τη σάρκα -γιατί έτσι πρέπει να εκληφθεί το επιστρέφοντας-είδε στο δρόμο μια συκιά που είχε μόνο φύλλα,[Ματθ. 21,18· Μάρκ 11,13] που υπήρχε στη σκιά και στους τύπους, δηλαδή τη σωματική λατρεία του νόμου κατά την άστατη και παροδική -επειδή ήταν δίπλα στο δρόμο- παράδοση, τη λατρεία των τύπων μόνο και των θεσμών που περνούν.
 Όταν ο Λόγος την είδε σαν συκιά ωραία και με­γαλοπρεπή και στολισμένη, ωσάν με φύλλα, με τα εξωτερικά περιβλήματα των σωματικών παραγγελμάτων του νόμου και μη βρίσκοντας καρπό, δηλαδή δικαιοσύνη, την καταράστηκε επει­δή δεν έδινε τροφή στο Λόγο, η καλύτερα πρόσταξε να μη κα­λύπτει πια δυναστεύοντας την αλήθεια με τους νομικούς τύ­πους, πράγμα που αποδείχτηκε στη συνέχεια με τα έργα, αφού καταξεράθηκε εντελώς η νομική ωραιότητα που είχε την ύπαρ­ξή της στα σχήματα μόνο και έσβησε η έπαρση των Ιουδαίων γι' αυτή.
Γιατί δεν ήταν εύλογο αλλά ούτε κι επίκαιρο, αφού πια είχε φανεί λαμπρή η αλήθεια των καρπών της δικαιοσύνης να παρασύρεται και να ξεγελιέται από τα φύλλα η όρεξη όσων παράτρεχαν σαν δρόμο την παρούσα ζωή και να αφήνουν τους πλούσιους φαγώσιμους καρπούς του Λόγου. Γι' αυτό λέει δεν ήταν ο καιρός των σύκων·[Μάρκ. 11,13] ο χρόνος δηλαδή κατά τον οποίο κυριαρχούσε στην ανθρώπινη φύση ο νόμος, δεν ήταν καιρός καρπών της δικαιοσύνης, αλλά εικόνιζε τους καρπούς της δι­καιοσύνης και μυούσε κατά κάποιο τρόπο τη μέλλουσα θεία κι απόρρητη και σωτήρια όλων χάρη, στην οποία δεν είχε φτάσει από την απιστία του ο παλαιός λαός και γι' αυτό χάθηκε.
Γιατί ο Ισραήλ, λέει ο θείος απόστολος, με το να επιδιώκει το νόμο της δικαιοσύνης, δηλαδή το νόμο της σκιάς και των τύπων, δεν έφτασε στο νόμο της δικαιοσύνης,[Ρωμ. 9,31] δηλαδή το νόμο που ολοκληρώνεται με το Πνεύμα του Χριστού.
Ή πάλι˙ επειδή το πλήθος των ιερέων και γραμματέων και νομικών και Φαρισαίων, άρρωστοι από την κενή δόξα με την επίδειξη της πλαστής ευλάβειας των ηθών, φαινόμενοι ότι ασκούσαν δικαιοσύνη, έτρεφαν την έπαρση της οίησης, ο Λό­γος λέει ότι η οίηση αυτών που αναφέρθηκαν είναι συκιά άκαρ­πη πλούσια μόνο σε φύλλα, την οποία, αυτός που επιθυμεί τη σωτηρία όλων των ανθρώπων και πεινά τη θέωσή τους, την κα­ταριέται ως άκαρπη και την ξεραίνει, ώστε, προκρίνοντας από το να φαίνονται το να είναι δίκαιοι, αφού ξεντυθούν το χιτώνα της ηθικής υπόκρισης και φορέσουν το γνήσιο χιτώνα της αρετής, όπως θέλει ο θείος Λόγος, να περάσουν μ' ευσέβεια τη ζωή τους παρουσιάζοντας στο Θεό της ψυχής μάλλον τη διάθε­ση, παρά την πλαστότητα των ηθών στους ανθρώπους.
Αν τώρα και μερικοί από τους Χριστιανούς είμαστε τέ­τοιοι, πλάθοντας την ευλάβειά μας με τους τρόπους χωρίς έργα δικαιοσύνης, αν δεχτούμε το Λόγο ως φιλάνθρωπο που πεινά τη σωτηρία μας, αποξηραίνει το σπέρμα της κακίας μέσα στην ψυχή, την οίηση, για να μη μας δίνει πια την ανθρωπαρέσκεια, καρπό της φθοράς.
Έχετε, σύμφωνα με τις δικές μου πενιχρές δυνάμεις, το νόημα του λόγου, που κατά την αφήγηση που έκανα έδειξε τον Κύριο να πεινά ορθά και χρήσιμα να καταριέται τη συκιά και να την ξεραίνει σε κατάλληλη ώρα, γιατί ήταν εμπόδιο στην αλήθεια, και που ήταν είτε η σύμφωνη με το νόμο παλαιά παρά­δοση των σωματικών τύπων είτε και η επαρμένη συμπεριφορά των Φαρισαίων και η δική μας.
 http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Mια ψυχούλα



Ο Μακαριστός γέροντας Ευσέβιος Μαμάκας από το νησί της Καλύμνου σε μια σπάνια συνέντευξη. Ξεχειλίζει η αγάπη του για το πρόσωπο του Χριστού.
 trelogiannis.
http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΑΝ ΘΕΣ...

http://diakonima.wpengine.netdna-cdn.com/wp-content/uploads/2009/10/gerontas-porfyrios-15.jpg




Γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ μὲ βασάνιζαν λογισμοί, γιατί νὰ μὴ γίνω κι ἐγὼ μοναχὸς νὰ ἀφιερωθῶ τελείως στὸν Θεό, ἀλλὰ παντρεύτηκα καὶ μὲ τὰ παιδιὰ ποὺ ἔκανα δεσμεύτηκα καὶ δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτα καλὸ γιὰ τὸν Θεό. Μὲ αὐτὲς καὶ περισσότερες σκέψεις, πῆγα μιὰ μέρα στὸν Παππούλη καὶ ἀφοῦ ἐξομολογήθηκα τὶς διάφορες ἁμαρτίες ποὺ εἶχα, γιατὶ ὅλο ἁμαρτίες ἔκανα καὶ κάνω, μοῦ λέει, χωρὶς νὰ τοῦ πῶ τίποτα γι’ αὐτὸ τὸ θέμα:
“Ἄντε φύγε τώρα καὶ μὴ τὰ σκέπτεσαι αὐτά. Ἄσ’ τα, δὲν εἶναι γιὰ σένα. Μοναστήρι εἶναι καὶ τὸ σπίτι σου, ἂν θές. Δὲν διαφέρει σὲ τίποτα ἀπ’ αὐτό. Ἀρκεῖ νὰ κάνεις αὐτὰ ποὺ σοῦ λέω. Δὲν εἶναι ὁ χῶρος ποὺ κάνει τὸ Μοναστήρι. Εἶναι ὁ τρόπος. Πήγαινε, νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ κάνεις ὑπομονὴ σὲ ὅλα”.

* * *

Κάποιοι ἀδελφοὶ ἀπὸ ἕνα μοναστήρι στὸν κόσμο ρώτησαν τὸν Γέροντα ἂν μποροῦσαν νὰ προκόψουν στὸν κόσμο ἢ θὰ ἦταν καλύτερα γι’ αὐτοὺς καὶ πιὸ συμφέρον γιὰ τὴν ψυχή τους νὰ βρίσκονται στὸν Ἄθωνα, ποὺ εἶναι κατ’ ἐξοχὴν τόπος ἡσυχαστικός. Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε:
“Ἂν κανεὶς βρίσκεται στὴν Ὁμόνοια κι ἔχει περιμαζωμένο τὸν νοῦ του, εἶναι σὰν νὰ βρίσκεται στὸν Ἄθωνα. Κι ἂν κανεὶς βρίσκεται στὸν Ἄθωνα, καὶ δὲν ἔχει περιμαζωμένο τὸν νοῦ του, εἶναι σὰν βρίσκεται στὴν Ὁμόνοια”.

 https://www.facebook.com/MonopatiAgapis?fref=photo
 

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Η απόκτηση της πνευματικής ομορφιάς.


 
– Γέροντα, πώς θα αποκτήσω την πνευματική ομορφιά;
– Αν αγωνισθής με θείο ζήλο να αποκτήσης αρετές, θα αποκτήσης την πνευματική ομορφιά.
Η Παναγία είχε και την εξωτερική και την εσωτερική ομορφιά· όποιος την έβλεπε αλλοιωνόταν. Εκείνη η πνευματική απαλάδα που σκορπούσε θεράπευε ψυχές. Με την εσωτερική της ομορφιά και την δύναμη της Χάριτος τί ιεραποστολή έκανε! Αλλά και κάθε άνθρωπος, αν εργασθή πνευματικά και σμιλέψη τον χαρακτήρα του, χαριτώνεται και ομορφαίνει η ψυχή του.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.


 https://www.facebook.com/pages/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%A0%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%91%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85/1566462536930889?fref=photo

Η γνωριμία τού γέροντα Σωφρονίου με τον γέροντα Σιλουανό και η διαμάχη τού Σωφρονίου με τον Θεό για την κρίση


Τού γέροντα Σοφρωνίου του έσσεξ

Η διαμάχη με τον Θεό
Ένα από τα ερωτήματα που με απασχολούσαν ήταν το πώς είναι δυνατό να ζήσεις αναμάρτητα σε αυτό τον κόσμο. Γιατί όλες μας οι πράξεις είναι τόσο ασήμαντες σε σχέση με όσα απαιτεί από μας το πνεύμα του Ευαγγελίου, που αυτό φαίνεται απλώς αδύνατο, ουτοπικό. Θυμάμαι, πόσο φοβερά βασανίστηκα κάποτε από αυτό, ότι δεν κατάφερα δηλαδή ούτε να μην κατακρίνω με τις σκέψεις, ούτε να μην υπερηφανεύομαι, ούτε να μην αισθάνομαι αντιπάθειες κλπ. Και αφού όλα αυτά δεν τα κατάφερα, άρχισα με τον Θεό ένα είδος διαμάχης αυτής της τάξεως: «Μιλάς, λοιπόν Εσύ για την έσχατη Φοβερή Κρίση. Αλλά πώς άραγε θα με κρίνεις; Ποιο το δικό σου Είναι; Ποιες οι δικές σου δυνατότητες και ποιες οι δικές μου; Εγώ είμαι άνθρωπος: Αν δεν κοιμηθώ, αν δεν φάω κλπ., θα πεθάνω. Αν κάποιος ή κάτι με κτυπήσει, πάλι θα πεθάνω. Κι Εσύ θα κρίνεις εμένα!». Και όταν παρέμεινα σε αυτή τη διαμάχη, μου έγιναν ξαφνικά κατανοητά τα λόγια του Χριστού: «Ο Πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ … ότι Υιός ανθρώπου εστί»[1].
Και στη διαμάχη αυτή με τον Θεό βγήκα νικημένος: Θα με κρίνει ο Άνθρωπος που εκπλήρωσε τον Νόμο, Εκείνος που δημιούργησε όλα αυτά. Αλλά, αν και κατάλαβα ότι θα με κρίνει Εκείνος που έζησε μέσα στις δικές μου συνθήκες και σε πιο δύσκολες ακόμη, και γι’ αυτό έχει το δικαίωμα να με κρίνει, ωστόσο αυτό δεν με ικανοποιούσε ακόμη, δηλαδή δεν έλυνε την απορία μου, τη δυσκολία μου. Κι έτσι, έχοντας μείνει σε τέτοια απόγνωση περίπου 6-7 χρόνια (υπολογίζοντας και την απόγνωση στο Παρίσι), συναντήθηκα με τον Γέροντα Σιλουανό.

Η συνάντηση με τον γέροντα Σιλουανό
Η συνάντηση με τον Γέροντα Σιλουανό συνέβη ως εξής. Ήμουν πολύ ντροπαλός και δεν μπορούσα να απευθυνθώ μόνος μου σε αυτόν. Μια ημέρα με επισκέφθηκε ένας μοναχός που είχε σπουδάσει μηχανολόγος. Είχε πάει στον Άθωνα πριν από μένα. Και να, τη δεύτερη, ίσως και την πρώτη ημέρα του Πάσχα του 1930, έρχεται και μου λέει:
- Πάτερ Σωφρόνιε, πώς μπορώ να σωθώ;
Εγώ, μη γνωρίζοντας πώς έπρεπε ουσιαστικά να του απαντήσω, είπα:
- Να στέκεσαι στα όρια της απογνώσεως, και όταν δεν μπορείς άλλο, τότε να απομακρύνεσαι απ’ αυτά· κάθισε και πιές ένα φλυτζάνι τσάι. Και του πρόσφερα το τσάι, όπως συνήθιζα στους επισκέπτες μου. Μετά από μένα ο μοναχός πήγε στον Γέροντα Σιλουανό και είπε: «Να, ήμουν στον π. Σωφρόνιο και μου είπε αυτό το πράγμα». Την άλλη ημέρα στην αυλή του μοναστηριού από τη μία πλευρά προχωρούσε ο Γέροντας και από την άλλη εγώ. Από σεβασμό απομακρύνθηκα για να του ανοίξω δρόμο, αλλά αυτός ήρθε να με συναντήσει και μου είπε:
- Σας επισκέφθηκε χθες ο π. Βλαδίμηρος;
Και ο πρώτος λόγος που του πρόφερα ήταν:
- Έσφαλα;
Και αυτός είπε:
- Όχι, είχατε δίκαιο, αλλά αυτό δεν ήταν στα μέτρα του. Ελάτε σε μένα· θα ήθελα να μιλήσουμε.
Τότε μου έδωσε σημειώσεις από τη ζωή του για τον πνευματικό αγώνα, όταν δεν μπορούσε να υπερνικήσει μέσα του την αμαρτία στο επίπεδο των λογισμών· δηλαδή όταν στο νου υπάρχουν λογισμοί κατακρίσεως, στην καρδιά γεννιέται αντιπάθεια, ψυχρό βλέμμα, απώθηση ανθρώπου, αδιαφορία προς αυτόν κλπ.
Μία νύχτα, κατά την οποία ο ίδιος βρισκόταν στα όρια της απογνώσεως, προσευχήθηκε στον Θεό: «Πώς μπορώ να ξεφύγω από αυτή;». Τότε του δόθηκε η απάντηση: «Κράτα τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι»[2]. Και ο λόγος αυτός ήταν γι’ αυτόν η αρχή της νίκης· ήταν το άνοιγμα προς την οικουμενική αγάπη. Τότε έπαψε να φοβάται· καταδίκαζε τον εαυτό του στον άδη και εξαφανιζόταν κάθε κατάκριση για τους ανθρώπους· έμενε μόνο η συμπόνια. Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Και ανάλογα με το μέτρο στο οποίο βρίσκεται ο άνθρωπος σ’ αυτή την κατάσταση, πραγματικά δεν κατακρίνει, δεν απορρίπτει, τα υπομένει όλα, θέλει για όλους το καλό· το Πνεύμα του Θεού είναι εύκολο να εμφανισθεί και να εγγίσει τον άνθρωπο. Και έτσι εμπνεύστηκε ο Σιλουανός. Η έμπνευση αυτή είναι η έλευση του Αιωνίου Πνεύματος του Θεού (στην οποία περικλείεται η αρχική έννοια του όρου έμπνευση). Μου έδωσε λοιπόν τις σημειώσεις του και συζητήσαμε μαζί. Από τότε εκείνος έγινε για μένα το πρώτο και κύριο στήριγμα όλης της μετέπειτα ζωής μου.
Σημειώσεις

1. Ιωάν. 5,22 και 27.
2. Αρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Essex Αγγλίας 1999, σελ. 185, 572.


Πηγή: Αρχιμανδρίτου Σοφρωνίου: "Γράμματα στη Ρωσία". Μετάφρασις από τα ρωσικά Αρχιμ. Ζαχαρία. Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή Τιμίου Προδρόμου. Έσσεξ Αγγλίας 2009.
 
ΣΧΟΛΙΟ: «Ο Πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ … ότι Υιός ανθρώπου εστί»[1]. Τώρα λοιπόν μπορούμε νά κατανοήσουμε μέ ακρίβεια τόν λόγο γιά τόν οποίο οι Προτεστάντες, οι Καθολικοί καί ο Ζηζιούλας, υπερέβησαν τόν Ιησού Χριστό καί στήν θέση Του έβαλαν τόν Πατέρα καί τό Αγιο Πνεύμα. Διότι ο σκοπός τους είναι νά γλιτώσουν τήν Κρίση. Οπως τό ελπίζει καί ο Εωσφόρος. Οπως τό ελπίζουν καί διάφοροι γραφικοί επαναστάτες, υπακούοντας σέ  κάποιον κανόνα ή αναλαμβάνοντας τήν δικαιοσύνη τού Κυρίου στά χέρια τους. Αυτός είναι καί ο σκοπός τής εσχατολογίας.
Αμέθυστος
 http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

«Όλοι μιλάνε για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, τους είπα στο τέλος, αλλά όλοι αυτοί είναι διχασμένοι και με τον εαυτό τους και με τους άλλους, γι᾿ αυτό ετοιμάζουν όλο και μεγαλύτερες βόμβες».






 


– Μπορεί, Γέροντα, κάποιος να έχη αγάπη χωρίς να έχη ορθή πίστη;

– Μπορεί να νομίζη ότι έχει αγάπη και στην πραγματικότητα να μην έχη. Μέσα στο δόγμα το ορθό, το Ορθόδοξο, βρίσκει κανείς την αληθινή αγάπη. Ήρθαν μια φορά στο Καλύβι δύο Καθολικοί· ο ένας ήταν δημοσιογράφος και ο άλλος γραμματέας στο Βατικανό.
«Πρώτα να πούμε το ʺΠάτερ ημώνʺ», μου είπαν. «Για να πούμε το ʺΠάτερ ημώνʺ, τους λέω, πρέπει να συμφωνούμε και στο δόγμα, αλλά μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστί». «Καλά, μου λέει ο ένας, μόνον οι Ορθόδοξοι θα σωθούν;
Ο Θεός είναι με όλον τον κόσμο». «Ναί, του λέω, αλλά εσύ μπορείς να μου πής πόσος κόσμος είναι με τον Θεό;».
«Να δείξουμε αγάπη», μου λένε μετά. «Και η αμαρτία έγινε μόδα», τους λέω. «Και αυτό μέσα στην αγάπη είναι», μου λένε.
«Όλοι μιλάνε για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, τους είπα στο τέλος, αλλά όλοι αυτοί είναι διχασμένοι και με τον εαυτό τους και με τους άλλους, γι᾿ αυτό ετοιμάζουν όλο και μεγαλύτερες βόμβες».

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου.
 
 https://www.facebook.com/pages/%CE%91%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%A0%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%91%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85/1566462536930889?fref=photo

Ο προβολέας του Διαβόλου



Ο προβολέας του Διαβόλου
Στο εξωτερικό αρχονταρίκι του κελιού του ο Γέροντας Παΐσιος άκουγε πονεμένους και μπερδεμένους ανθρώπους και σπάραζε ή καρδιά του. Ήθελε να τους βοηθήσει ουσιαστικά, αρχίζοντας με τη διδασκαλία κι επισφραγίζοντας την προσπάθεια με θερμή προσευχή το βράδυ. Γνώριζε πολύ καλά ότι ό ίδιος δεν μπορούσε να βοηθήσει κανέναν, πίστευε, όμως, ότι ό Θεός όλα μπορεί να τα κάνει, για αυτό και προσευχόταν με πόνο.
Το έργο του ήταν δύσκολο, γιατί συναντούσε την αντίδραση του διαβόλου. Ό Γέροντας είχε διαπιστώσει πολλές φορές ότι ό διάβολος με λύσσα πολεμούσε το πνευματικό του έργο.
Κάποτε είχαν πάει στο καλύβι του δυο άνθρωποι, πού αντιμετώπιζαν σοβαρά προσωπικά προβλήματα. Ό Γέροντας τους άκουσε με προσοχή και άρχισε να τους αναφέρει διάφορα παραδείγματα, προκειμένου να τονώσει την πίστη τους στο Θεό. Έβλεπε ότι οί άνθρωποι αυτοί διψούσαν να τον ακούσουν.
Όταν ή συζήτηση είχε φτάσει στο «ευαίσθητο σημείο», εμφανίστηκε στο σύρμα του φράχτη μια ομάδα επισκεπτών. Ό Γέροντας διέκοψε, για να τους χαιρετήσει και να τούς οδηγήσει σε κάποιο σημείο της αυλής του κελιού. Ξαναπήγε κοντά τους στους δυο αδελφούς για ολοκληρώσει τη σκέψη του. Δεν πέρασαν δυο λεπτά και ακούστηκε μια φωνή απ’ την κάτω πόρτα της αυλής:
-Πάτερ, από πού θα μπούμε;
Ήταν μια άλλη παρέα. ‘Ο Γέροντας τους απάντησε:
Ελάτε από πάνω. Πάρτε λουκούμια και νερό και καθίστε.
Ό Γέροντας είχε χάσει τον ειρμό των σκέψεων του. Άρχισε πάλι απ’ την αρχή. Οι συνεχείς διακοπές τον πίεζαν κι ένιωθε άσχημα. Δεν μπορούσε να φτάσει στο δίδαγμα, πού ήθελε να προσφέρει στους δυο συνομιλητές του. Εφτά φορές τον διέκοψαν διάφοροι επισκέπτες. Τελικά αναγκάστηκε να βάλει δυο φρουρούς απ’ τους ίδιους τους επισκέπτες. Πήρε έναν απ’ το χέρι και του είπε . Να σταματάει τους επισκέπτες πού θα έρχονταν, λέγοντας τους, ότι πρέπει να έχουν υπομονή και να περιμένουν. Το ίδιο είπε και σε κάποιον άλλο, πού τον τοποθέτησε στην επάνω πόρτα. Έτσι ό Γέροντας μετά από αρκετή ώρα κατάφερε να τελειώσει τη συζήτηση με τους δυο πονεμένους αδελφούς. Όταν τους αποχαιρετούσε, τους εξήγησε τι είχε συμβεί:
-Έβλεπε ό διάβολος, αδελφοί, ότι ό Θεός σας έστειλε εδώ, για να τονωθείτε, πνευματικά και δεν το άντεχε. Το έκανε απ’ εδώ, το έκανε απ’ εκεί κι έστειλε όλους τους επισκέπτες μαζεμένους, για να με διακόπτουν και να μη μπορέσω να σας βοηθήσω. “Ας είναι όμως. Άντε να πάτε στην ευχή της Παναγίας.
Ό Γέροντας ένιωθε ικανοποίηση, που βοήθησε τους δυο αδελφούς, και άρχισε να μετράει τους επισκέπτες, πού ήδη είχαν μαζευτεί. Ήταν πολλοί. Ξεπερνούσαν τους τριάντα. Τους είπε να μαζευτούν όλοι στο υπαίθριο αρχονταρίκι, για να τους κεράσει. Μετά κάθισε κι αυτός κοντά τους και αφού τους έριξε μια ματιά, κατέβασε το κεφάλι του και περίμενε. Ένας απ’ τους επισκέπτες άνοιξε την κουβέντα:
-Γέροντα, δεν μας λέτε κάτι, για το διάβολο, ό όποιος τόσο μας ταλαιπωρεί και μας απομακρύνει απ’ το Θεό;
-Για το διάβολο να μιλήσουμε ή για τους αγγέλους; Εγώ, βέβαια, δεν ξέρω για τους αγγέλους. Για το διάβολο, όμως, μπορώ να σας πω δυο Ιστορίες.
Ό Γέροντας περίμενε λίγο να πιουν το νερό και οι άλλοι και άρχισε:
-Όταν ήμουν στο μοναστήρι του Στομίου στην Κόνιτσα, ό διάβολος προσπαθούσε να με παρασύρει χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους. Ένα βράδυ, μετά το απόδειπνο, έλεγα την ευχή στο κελί καθισμένος σ’ ένα σκαμνί. Είχα μια καλή κατάσταση. Ξαφνικά ακούω διάφορα όργανα, κλαρίνα και νταούλια. Παραξενεύτηκα. «Τι είναι τούτα πάλι», είπα. «Το πανηγύρι πέρασε. Ποιοι παίζουν τώρα όργανα εκεί στον ξενώνα;». Σηκώθηκα απ’ το σκαμνί και κοίταξα απ’ το παράθυρο έξω. Ήταν παντού ησυχία. Τότε κατάλαβα ότι ό διάβολος ήθελε να διακόψω την προσευχή.
—Ακούγονταν καθαρά τα όργανα, Γέροντα, ρώτησε ένας απ’ την παρέα. Μήπως νομίσατε ότι κάτι ακούγονταν;
-Τι λες, βρε παλικάρι; Άκουγα τα όργανα, όπως ακούγονται και στο πανηγύρι στις 8 Σεπτεμβρίου. Είχαν όρεξη οί οργανοπαίχτες του διαβόλου. Αντηχούσαν οι ρεματιές.
-Μετά, Γέροντα, ησυχάσατε; Σταμάτησαν οι πειρασμοί;
—Όχι. Ό διάβολος δεν απογοητεύεται εύκολα. Εγώ ξανακάθισα στο σκαμνί, για να συνεχίσω την ευχή. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ, άλλα δεν με άφησε. Μετά από λίγη ώρα γέμισε το κελί μου με δυνατό φως. Ξαφνιάστηκα πάλι. Είδα ακόμα την οροφή να εξαφανίζεται και να μπαίνει στο κελί μια φωτεινή στήλη, πού ξεκινούσε απ’ το ύψος του ουρανού. Στη κορυφή αυτής της στήλης υπήρχε ένας ξανθός νέος, πού έμοιαζε με το Χριστό. Δεν έβλεπα, όμως, ολόκληρο το πρόσωπο του. Σηκώθηκα απ’ το σκαμνί, για να δω καλύτερα. Εκείνη τη στιγμή μια εσωτερική φωνή με διαβεβαίωνε ότι είδα το Χριστό. Εγώ αντέδρασα αμέσως. Έκανα το σταυρό μου και μονολόγησα: «Ποιος είμαι εγώ, που αξιώθηκα να δω το Χριστό; Εγώ είμαι ανάξιος». Αυτό ήταν. Το φως και ό δήθεν Χριστός χάθηκαν. Ή οροφή ήταν στη θέση της.
-Αυτές οι καταστάσεις δεν προκαλούν φόβο, Γέροντα; Νομίζω ότι εγώ προσωπικά δεν θ’ άντεχα, είπε ένας άλλος.
-Τι να έκανα; Μπορούσα να τον αποφύγω τον διάβολο; Όμως, πρέπει να ξέρετε ότι χρειάζεται θάρρος και προσευχή. Μη νομίζετε ότι ό διάβολος είναι πολύ δυνατός. Δειλός και φοβητσιάρης είναι.
Δεν πρέπει, όμως, να τον πιστεύουμε. Τι να σας πω! Κάποτε προθυμοποιήθηκε να μ’ εξυπηρετήσει. Θυμάμαι, πού όταν έφυγα απ’ το Στόμιο και πήγα στο Σινά, στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, ό διάβολος συχνά μ’ ενοχλούσε. Εκεί το κελλάκι είχε τέσσερα σκαλάκια και πιο πέρα υπήρχαν διάφορες σπηλιές. Όταν είχε αστροφεγγιά, μου άρεσε να βγαίνω έξω και να τρυπώνω σε κάποια σπηλιά, για να κάνω την προσευχή μου πιο έντονη; Μια φορά λοιπόν φόρεσα την κάπα μου και βγήκα έξω. Δεν είχε πολύ φως. Είχα ένα τσακμάκι και το αναβόσβηνα, για να βλέπω τα σκαλοπάτια και τα βράχια Κάποια στιγμή το τσακμάκι δεν άναβε. Τότε ένα δυνατό φως, σαν να ήταν από προβολέα, ήρθε απ’ τον απέναντι βράχο και φώτισε τα πάντα γύρω. Εγώ αγρίεψα λίγο και ψιθύρισα: «Να μου λείψουν τέτοια φώτα». Και αμέσως ξαναμπήκα στο κελί. Ευθύς το φως χάθηκε. Είδατε το διάβολο, μου αχρήστεψε το τσακμάκι και θέλησε να μ’ εξυπηρετήσει.
Σκέφθηκε: «Κρίμα δεν είναι αυτός ό καλός καλόγερος να παιδεύεται; “Ας του δώσω εγώ φως!». Είδατε καλοσύνη! Ήθελε να με φωτίσει!
-Γέροντα, μετά από μια τέτοια παρουσία του διαβόλου, τι νιώθει κανείς. Αισθάνεται δυνατός ή τον μαραζώνει ό φόβος;
Είναι φοβερό να βλέπεις το διάβολο δίπλα σου. Όμως, εμείς έχουμε το Χριστό μέσα μας και μπορούμε ν’ αντιμετωπίζουμε το διάβολο χωρίς πανικό. Είναι μεγάλο κατόρθωμα να τον διώχνεις από κοντά σου με την προσευχή.
—Γέροντα, σ’ ευχαριστούμε για τις εμπειρίες, πού μας διηγήθηκες, είπαν όλοι με μια φωνή.
—Το Χριστό και την Παναγία να ευχαριστείτε, είπε ό Γέροντας και άρχισε να τους αποχαιρετάει.
Πρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος.

Πηγή: pigizois.net
 diakonima.
 http://amethystosbooks.blogspot.gr/

ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ Η ΟΡΓΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ Ρ.Τ.ΕΡΝΤΟΓΑΝ Θρήνος, πόνος και οργή σε ολόκληρη την Τουρκία: Δεκάδες νεκροί Τούρκοι, το PKK απήγαγε 12 άτομα - Καταρρέει η τουρκική λίρα (εικόνες, vid)

του Βασίλη Καπούλα
Θρήνος, πόνος και οργή κατά του Ρ.Τ.Ερντογάν. Αυτά είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν στην Τουρκία μετά και τους δεκάδες νεκρούς Τούρκους στρατιώτες...
 
Ένας στρατιώτης σκοτώθηκε στο Ντιγιαρμπακίρ, ένας αξιωματικός έπεσε νεκρός σε συγκρούσεις στο Σιρνάκ σύμφωνα με ανακοίνωση τους Τουρκικού Γενικού Επιτελείου ενώ σε άλλη ανακοίνωση εκφράζονται οι φόβοι ότι το PKK έχει απαγάγει έντεκα υπαλλήλους και ένα οδηγό!
 
Στο Χακάρι δύο στρατιώτες σκοτώθηκαν και τρεις τραυματίστηκαν μετέδωσαν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης όταν το όχημα στο οποίο επέβαιναν έπεσε σε νάρκη που είχαν τοποθετήσει οι αντάρτες, μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Dogan.
 
Στο Σιρνάκ, ο Ali Alkan σκοτώθηκε όταν μαχητές του PKK εξαπέλυσαν εναντίον του ομοβροντία ριπών και άλλοι δύο στρατιώτες τραυματίστηκαν ενώ η κηδεία του μετατράπηκε από τον αδερφό του, αξιωματικό Mehmet Alkan σε διαδήλωση κατά της κυβέρνησης και του τουρκικού κράτους για την πολιτική τους που έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο εκατοντάδων Τούρκων στρατιωτικών. Δριμύ κατηγορώ του Τούρκου αξιωματικού ο οποίος είπε: "Μπορείς να κυκλοφορείς με 30 σωματοφύλακες στο παλάτι, να μετακινείσαι με θωρακισμένα αυτοκίνητα και να λες "θέλω να πεθάνω σαν μάρτυρας";
 
Στο Mardin μέλη του PKK άνοιξαν πυρ και πέταξαν μολότοφ ενώ στο Agri επιτέθηκαν σε αστυνομικούς πετώντας βόμβες.
 
Μετά την εξαφάνισή τους εδώ και 48 ώρες από την συνοριακή πύλη όπου υπηρετούσαν στο Καπίκιοϊ του νομού Βαν στα σύνορα με το Ιράν, το τουρκικό ΓΕΕΘΑ εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία οι ένδεκα υπάλληλοι της συνοριακής πύλης και ένας οδηγός έχουν απαχθεί από αντάρτες του ΡΚΚ!
 
Ένας μόνιμος λοχίας έχασε τη ζωή του, όταν εξερράγη παγιδευμένη βόμβα τη στιγμή που το στρατιωτικό όχημα που επέβαινε μαζί με συναδέλφους του, περνούσε από το δρόμο που οδηγούσε από υδροηλεκτρικό κέντρο της περιοχής Κουλπ του Νταγιαρμπακίρ, στην έδρα του φυλακίου.
 
Από την έκρηξη τραυματίστηκαν άλλοι τρεις στρατιώτες.
 
Ο μόνιμος λοχίας που έχασε τη ζωή του ήταν ο Μεχμέτ Καρά.
 
Επίθεση  στην περιοχή της Σεμντινλί στο Χακάρι, κοντά στο δήμο Ντερεσίκ, σε σταθμό της χωροφυλακής πραγματοποίησε ομάδα του PKK.
 
Σύμφωνα με το δημοσίευμα οι μαχητές του PKK επιτέθηκαν  με αντιαεροπορικά όπλα και αυτόματα , αργά το απόγευμα.
 
Δείτε το βίντεο της επίθεσης εδώ
 
Κατά τη διάρκεια στρατιωτικής επιχείρησης κατά του PKK, Τούρκοι στρατιώτες απελπισμένοι προσεύχονται στον Αλλάχ να τους προστατεύσει...
 
Δείτε εδώ το βίντεο της κηδείας και την οργή κατά του Ρ.Τ.Ερντογάν
 
Τέλος νέα μεγάλη πτώση σημείωσε η τουρκική λίρα, λόγω της πολεμικής κατάστασης στη νοτιοανατολική Τουρκία και των επιθέσεων του ΡΚΚ, ακόμα και στην Κωνσταντινούπολη. Η λίρα έφτασε στα 2,93 δολάρια και στα 3,239 ευρώ, μετά την αποτυχία της τουρκικής κεντρικής τράπεζας να καθησυχάσει τις ανησυχίες των επενδυτών σχετικά με τις κυβερνητικές πιέσεις για αύξηση των επιτοκίων.
 
Η λίρα έχει χάσει 35% της αξίας της τους τελευταίους 12 μήνες. Ωστόσο, κορυφαίοι Ευρωπαίοι οικονομολόγοι θεωρούν πως θα πέσει ακόμα περισσότερο.
 
 
 
 
File photo AA
 
 
 
 
 
 
 







Τμήμα ειδήσεων pronews.gr

Ποια χώρα είναι καλύτερα προετοιμασμένη για την Αποκάλυψη των ζόμπι;

Όλα αρχίζουν με κάποια περίεργα ρεπορτάζ για μια μυστηριώδη γρίπη.


Όλα αρχίζουν με κάποια περίεργα ρεπορτάζ για μια μυστηριώδη γρίπη. Στη συνέχεια, έρχονται οι online φήμες ότι οι νεκροί επιστρέφουν. Σύντομα η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να αντιδράσει, πιθανόν δυναμικά. Μετά ακολουθεί ο πανικός, η καραντίνα, και η ενδεχόμενη κατάρρευση των παγκόσμιων εμπορικών δικτύων, καθώς οι πόλεις και οι χώρες προσπαθούν να προστατευθούν - αλλά είναι μάλλον πολύ αργά. Ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε, δεν υπάρχει πια. Η Αποκάλυψη των ζόμπι έχει αρχίσει.
Αυτό το σενάριο έχει γίνει βασικό σε ένα ραγδαία αναπτυσσόμενο είδος επιστημονικής φαντασίας που ερευνά την πτώση του πολιτισμού μέσα από μια ασθένεια που ξαναζωντανεύει τους νεκρούς και τους μετατρέπει σε αδίστακτες φονικές μηχανές. Το κανάλι AMC ξεκινά μια σειρά με τίτλο «Fear the Walking Dead», μια συνέχεια της επιτυχημένης του σειράς «The Walking Dead». Ενώ η αρχική σειρά εξερευνά την ηθική στην προσπάθεια επιβίωσης σε έναν κόσμο μετά την Αποκάλυψη, το prequel της επικεντρώνεται στην έναρξη της μάστιγας των ζόμπι και ακολουθεί έναν πολιτισμό που καταρρέει στο Λος Άντζελες, στις Ηνωμένες Πολιτείες, και, εν τέλει, σε όλο τον κόσμο. Η σειρά μπορεί να περιορίζεται στη Νότια Καλιφόρνια, αλλά οι πολιτικές και οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας είναι διεθνείς - και έρχονται με πολλά πραγματικά παραδείγματα, από τη Λιβερία ως την Κίνα.
Αλλά ποιες πόλεις και χώρες θα άντεχαν μια υποθετική Αποκάλυψη; Θα μπορούσαν ο Βλαντιμίρ Πούτιν ή ο Κιμ Γιονγκ Ουν να λάβουν δραστικά μέτρα που είναι απαραίτητα για να σώσουν τους πολίτες τους; Είναι η ευρασιατική στέπα το ασφαλέστερο μέρος για να κρυφτείς από τις ορδές των ζωντανών-νεκρών; Και θα μπορούσαν οι κυβερνήσεις παγκοσμίως να συμφωνήσουν ρεαλιστικά να διοχετεύσουν τους πόρους τους στο γενικότερο καλό;
Για να πάρετε μια καλύτερη ιδέα για το πώς θα εξελισσόταν η κατανομή της διεθνούς τάξης, το Foreign Policy μίλησε με ερευνητές που έχουν χρησιμοποιήσει την Αποκάλυψη των ζόμπι ως μια πνευματική άσκηση για να δημιουργήσουν μοντέλα για την εξάπλωση της ασθένειας και των επιπτώσεών της, από το τοπικό έως το παγκόσμιο επίπεδο. «Το πιο σημαντικό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι διοχετεύουμε όλους τους πόρους μας μέσω των ίδιων μηχανισμών που μπορεί να εξαπλωθεί μια ασθένεια», δήλωσε ο Robert Smith? (το ερωτηματικό είναι μέρος του ονόματός του), αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οττάβας, στο Τμήμα Μαθηματικών και Στατιστικής και συγγραφέας του βιβλίου «Μαθηματική μοντελοποίηση των ζόμπι». «Αυτό το είδος της διασύνδεσης σημαίνει ότι η μάστιγα των ζόμπι θα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο πριν καταλάβει κάποιος τι συμβαίνει και η παγκόσμια οικονομία θα πρέπει ουσιαστικά να σταματήσει για να σταματήσει και η εξάπλωσή τους» είπε ο Smith?.
Η πρόσφατη ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα ασθενειών που εξαπλώνονται παγκόσμια, γρήγορα. Στο τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου και πριν από την έλευση της εμπορικής αεροπορίας, οι στρατιώτες που επέστρεφαν άφηναν ίχνη της ισπανικής γρίπης σε όλη την Ευρώπη. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, το 2003, ο ιός SARS εξαπλώθηκε από το Χονγκ Κονγκ ως το Τορόντο μέσα σε ώρες. Ομοίως, μετά από λίγες μόνο εβδομάδες το καλοκαίρι του 2014, ο ιός Έμπολα εντοπίστηκε από τις αγροτικές περιοχές της Δυτικής Αφρικής στο Τέξας –σπέρνοντας την οικονομική καταστροφή. Ακόμα και τώρα, η Σαουδική Αραβία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον ιό MERS, λίγο προτού οι ευσεβείς μουσουλμάνοι συρρεύσουν στη χώρα για το Χατζ τον επόμενο μήνα. «Αν η μάστιγα των ζόμπι ήταν πραγματική, θα ήταν απλά θέμα ημερών να γίνει πανδημία» είπε ο Smith?.
Στο μοντέλο που παρουσιάζει, η κλίμακα της μάστιγας των ζόμπι θα ήταν καταστροφική, παραλύοντας τις υποδομές και τις αλυσίδες τροφοδοσίας και αφήνοντας τις κυβερνήσεις σε αδιέξοδο σχετικά με το πώς να περιορίσουν τη μόλυνση και να χειριστούν τους όλο και πιο ανήσυχους πληθυσμούς τους. Η απλούστερη και πιο αποτελεσματική απάντηση θα ήταν μια επιθετική καραντίνα, αποκλείοντας χώρες και πόλεις, ελέγχοντας τα μέσα ενημέρωσης και περιορίζοντας σοβαρά τη ζωή των πολιτών.
«Τελικά το κοινό καλό θα υπερέβαινε τα ατομικά δικαιώματα. Οι άνθρωποι πιθανότατα θα αντιστέκονταν στην καραντίνα. Και μετά τι; Θα έπρεπε μια κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει βία στους πολίτες της; Θα μπορούσε να είναι ο μόνος τρόπος για να περιορίσει την εξάπλωση της νόσου» , υποστηρίζει ο Smith?. Αλλά το είδος της αποφασιστικής δράσης που θα απαιτούνταν θα μπορούσε να λείπει από τις δημοκρατίες, όπου η πολιτική συνεργασία είναι απαραίτητη για τη λήψη αποφάσεων - μια ιδιαίτερα ανησυχητική ιδέα για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η δυσλειτουργία έχει παραλύσει το Κογκρέσο τα τελευταία οκτώ χρόνια, αν όχι και περισσότερο. Αυτό θα μπορούσε να δώσει στις αυταρχικές χώρες, με λίγα εμπόδια λήψης αποφάσεων και περιορισμένες επιφυλάξεις σχετικά με τη χρήση βίας για να διατηρήσουν την τάξη, ένα σημαντικό πλεονέκτημα, καθώς η μάστιγα των ζόμπι θα μεγάλωνε. Αλλά αν κατέρρεε το παγκόσμιο εμπόριο, τα πάντα, από τα τρόφιμα και τα φάρμακα έως τις πρώτες ύλες, θα άρχιζαν να είναι σε έλλειψη. Και όπως θα εξελίσσονταν τα πράγματα, τα ζόμπι δεν θα ήταν η μόνη απειλή για την επιβίωση.
«Δεν θα μας σκότωναν μόνο τα ζόμπι» λέει Smith?. «Θα μας σκότωνε και το βρώμικο νερό, η κακή διατροφή και μερικές φορές οι άλλοι άνθρωποι. Επιπλέον, η έλλειψη τροφίμων θα οδηγούσε πιθανόν σε εξεγέρσεις. Η κατάρρευση της τάξης είναι ένας δολοφόνος, όπως και τα ζόμπι». Με τις κυβερνήσεις όλων των αποχρώσεων να είναι έτοιμες να καταρρεύσουν - ή να έχουν καταρρεύσει ήδη – οι σκληροί επιζώντες μπορεί να έψαχναν άλλα μέρη για να μετακινηθούν, για να αυξήσουν τις πιθανότητες επιβίωσής τους. Αλλά πού θα πήγαιναν οι μετανάστες της Αποκάλυψης των ζόμπι; Στον Βόρειο Καναδά, τη Μογγολία ή τη Ρωσία;
Στο σημαντικό έργο του Max Brooks «World War Z» (το μυθιστόρημα, και όχι την κατώτερη ταινία με τον Μπραντ Πιτ), η σχετικά απομονωμένη και αυτάρκης Κούβα αναδεικνύεται ένα σπάνιο νησί σταθερότητας, ενώ η Ισλανδία - ένα στήριγμα των εμπορικών αεροπορικών ταξιδιών και μια χώρα που είναι εύκολο να εισέλθεις- συγκλονίζεται από τις ορδές των ζόμπι. «Η αντοχή μιας χώρας στα ζόμπι θα εξαρτηθεί πολύ από το μέγεθος του πληθυσμού και την αντοχή των υποδομών της» σχολιάζει ο Matt Bierbaum, υποψήφιος διδάκτωρ στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Cornell. Τον περασμένο Μάρτιο, ο Bierbaum και ο συνάδελφός του Alex Alemi παρουσίασαν έναν χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών που προσομοιώνει την εξάπλωση μιας επιδημίας ζόμπι.
Οι δύο ερευνητές διαπίστωσαν ότι θα χρειαστούν μόνο περίπου 28 ημέρες για να καταληφθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες από ζόμπι. Διαπίστωσαν επίσης ότι ενώ οι πυκνοκατοικημένες πόλεις θα έπεφταν, οι περιοχές που βρίσκονται μεταξύ των μεγάλων μητροπολιτικών περιοχών θα αντιμετώπιζαν τη μεγαλύτερη απειλή, καθώς τα ζόμπι από πολλές μεγάλες πόλεις θα συγκεντρώνοντας στην ίδια ζώνη. Σε αυτό το μοντέλο, η βόρεια Πενσυλβάνια θα δεχόταν το μεγαλύτερο πλήγμα, ενώ ακολουθεί η κοιλάδα Σαν Χοακίν στην Καλιφόρνια, όπου θα συναντιόντουσαν ζόμπι από το Σαν Φρανσίσκο και το Λος Άντζελες (τη θέση του «Fear the Walking Dead»).
«Οι καλύτερες περιοχές για να ξεφύγεις από την αποκάλυψη των ζόμπι δεν είναι απαραίτητα οι λιγότερο πυκνοκατοικημένες» δήλωσε ο Bierbaum. «Είναι οι περιοχές που έχουν τη μεγαλύτερη απόσταση από όλα τα άλλα αστικά κέντρα». Με βάση το μοντέλο αυτό, οι πυκνοκατοικημένες Νότια Ασία και Νοτιοανατολική Ασία και οι μεγαλουπόλεις τους που βρίσκονται κοντά μεταξύ τους δεν θα διαρκούσαν για πολύ. Ούτε και οι χώρες με μεγαλουπόλεις που σφύζουν, όπως στην Αίγυπτο, το Ιράν και τη Νιγηρία. Η Ρωσία, που εδώ και πολύ καιρό έχει προβλήματα από τη συρρίκνωση του πληθυσμού της και τα επεκταμένα εδάφη της Ευρασίας, θα μπορούσε να έχει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα. «Η Σιβηρία και η Άπω Ανατολή της Ρωσίας είναι μάλλον η καλύτερη επιλογή» λέει ο Bierbaum. Αλλά αυτοί οι παράγοντες θα μπορούσαν επίσης να έχουν σημασία μόνο βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, είπε: «Σε μακροπρόθεσμη βάση, τελικά παντού θα υπήρχε εξάπλωση».
Αυτό, φυσικά, είναι κάτι υποθετικό. Τα ζόμπι δεν είναι πραγματικά και η ιατρική υποδομή έχει μέχρι στιγμής καταφέρει να κρατήσει τις σύγχρονες εστίες μίας νόσου υπό έλεγχο. Αλλά αυτό που αντιπροσωπεύουν τα ζόμπι εξακολουθεί να κυριαρχεί στη λαϊκή κουλτούρα και φαίνεται να αντηχεί τους συλλογικούς φόβους της ανθρωπότητας. Αποδεικνύοντας πόσο μαζικές είναι αυτές οι ανησυχίες, το «Fear the Walking Dead» έχει ήδη μια δεύτερη σεζόν με 15 επεισόδια. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε πολλές περισσότερες ευκαιρίες για να ξεπεράσουμε εμμέσως το τέλος του κόσμου.
foreignpolicy.com
antinews


ΣΧΟΛΙΟ: Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΛΛΑΒΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Περιορίζεται σέ επιστημολογικές γενικεύσεις καί συνήθως τίς ντύνει μέ αφαιρέσεις πού αντλεί από τό παρόν.
 Πολλά Ζόμπι εμφανίζονται τούς καλοκαιρινούς μήνες στά Μάλια τής Κρήτης, στήν Μύκονο, στήν Ζάκυνθο...Επίσης σέ όλη τήν διάρκεια τού έτους τά Σαββατοκύριακα στά Κλάμπς όλου τού κόσμου. Οπου "εκκλησιάζονται" οι νέοι. Η "οργαζόμενη" νεολαία. Ζόμπι είναι η λευκή φυλή πού αφανίζεται, οι Ελληνες πού εκλέγουν τούς εκτελεστές τους. Υπερήφανα Ζόμπι παρελαύνουν σέ διάφορα μέρη τής Γής. Ο σημερινός πολιτισμός παράγει τώρα πλέον μόνον ζόμπι. Ίσως τό τελειότερο βιομηχανικό προιόν. 
 Τό Χόλλυγουντ απλώς αντικειμενοποιεί τίς καλύτερες φαντασιώσεις, γαρνιρισμένες μέ τούς πιό σκοτεινούς λογισμούς.
Αμέθυστος
 http://amethystosbooks.blogspot.gr/2015/08/blog-post_825.html