Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Εγώ. Το παιγνίδι της ζωής




Frank Schirrmacher
EGO.  Das Spiel des Lebens
Εγώ. Το παιγνίδι της ζωής
Karl Blessing Verlag. 2013
Δε θα έπρεπε να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε, αλλά το τι αρνούμαστε να είμαστε.Michel Foucault
Περιεχόμενα
Πρόλογος
Μέρος πρώτο
Η βελτίωση του παιγνιδιού
  1. Trance
  2. Παιγνίδι
  3. Προφητεία
  4. Τέρας
  5. Γραφή
  6. Λογική
  7. Κοινωνική φυσική
  8. Μακελειό
  9. Κυκλοφορία του αίματος
  10. Νευρικό σύστημα
  11. Ανδροειδές
  12. Εγκέφαλος
  13. Γονίδια
  14. Συγγένεια
  15. Σχιζοφρένεια
  16. Αστραπή
  17. Πολιτική
  18. Μάτριξ
  19. Mind’s eye
  20. Συμφωνία
  21. Big Data
  22. Υποταγή
Μέρος δεύτερο
Η βελτίωση του ανθρώπου
  1. The secret
  2. Επιτυχία
  3. Αλχημιστές
  4. Μεταβολή της ψυχής
  5. Death Dating
  6. Reengineering
  7. Εσύ
  8. Μαζική τρέλα
  9. Εγώ
Ευχαριστίες
Επίμετρο
Βιβλιογραφία
Παρατηρήσεις


Πρόλογος
Γίναμε τρομερά απλοϊκοί. Δυστυχώς δεν το αισθανόμαστε. Γιατί κάνουμε ότι κάνουμε; Γιατί αγαπάμε αυτό που αγαπάμε; Ερωτήσεις πολυεπίπεδες, στις οποίες είναι σχεδόν αδύνατο να δοθούν προσωπικές απαντήσεις. Και δεν καταλαβαίνουμε, πως εδώ και πολύ καιρό, άλλοι έδωσαν απαντήσεις αντί ημών.
Ξεχάστε για μια στιγμή αυτά που ξέρετε από την ψυχολογία, νευροεπιστήμες ή που γνωρίζετε λόγω ιδίας πείρας, περί του αινίγματος του Είναι σας. Χωρίς να το προσέξουμε, οι οικονομολόγοι ανέλαβαν το νοικοκυριό της ψυχής του μοντέρνου ανθρώπου.
Με σκοπό την απλοποίηση του κόσμου και την επιτάχυνση του εμπορίου, εμφανίστηκε στα παρασκήνια ένα μοντέλο, που αλλάζει ριζικά την ζωή μας.
Το μοντέλο διδάσκει, πως μπορούμε να κάνουμε πιο απλή και πιο προσοδοφόρα την ζωή μας, εάν δεχθούμε ότι κάθε άνθρωπος σκέφτεται μόνο τον εαυτό του και το συμφέρον του. Στο βιβλίο αυτό θα δούμε, πως ένα αρχικά αθώο μοντέλο μετετράπη σε παγίδα. Θα δούμε επίσης πόσο καλά καμουφλαρισμένη είναι αυτή η παγίδα.
Όσοι στήνουν παγίδες τις καμουφλάρουν. Στο δάσος οι παγίδες είναι σκεπασμένες με φύλλα και χώμα: κατασκευές που προσποιούνται ότι είναι φύση. Μεταξύ των ανθρώπων, οι παγίδες καμουφλάρονται ως φυσικοί νόμοι. Όπως για παράδειγμα ο ισχυρισμός: «Ο άνθρωπος είναι προσκολλημένος στον εαυτό του» - και αυτή η προσκόλληση ξεκινά από το επίπεδο το γονιδίων του και φτάνει στο επίπεδο της ηθικής του. Μια οικονομική θεωρία, με την υποστήριξη των μοντέρνων υπολογιστικών μηχανών, κατέστησε την τοποθέτηση αυτή νόμο της φύσεως. Αρχίζουμε να αισθανόμαστε αυτό το γεγονός.
Στον σημερινό κόσμο, είναι πολλοί αυτοί που πιστεύουν πως οι ελευθερίες και επιλογές που έχουν είναι περισσότερες από ποτέ. Πιστεύουν επίσης ότι είναι σε θέση να απορρίψουν ή να αποδεχθούν θεωρίες.
Η αλήθεια είναι, ότι όχι μόνο τις αποδέχθηκαν χωρίς να το έχουν αντιληφθεί, αλλά ζουν και εργάζονται βάσει αυτών εδώ και πολύ καιρό.
Βιώνουμε την νέα εποχή του καπιταλισμού της πληροφορίας. Αυτός ο καπιταλισμός άρχισε να (οδηγεί) μεταβάλλει τον κόσμο σε μια πνευματική κατάσταση. Κάνει και σχεδιάζει μεγάλα πράγματα. Θέλει να διαβάζει, να ελέγχει και να πουλά τις σκέψεις. Θέλει να προβλέπει κινδύνους, να τους εκτιμά και να τους απαλείφει. Ο εγκέφαλος του δουλεύει συνέχεια με σκοπό να ανακαλύψει τι κάνουν οι άνθρωποι, τι λένε, τί αγοράζουν και ποιες είναι οι επόμενες κινήσεις που σχεδιάζουν. Όπου και να τον συναντήσετε, συναντάτε ένα σύστημα που τα ξέρει όλα καλύτερα. Αφαιρεί από τους ανθρώπους το δικαίωμα να προσλάβουν το περιβάλλον ως κάτι διαφορετικό από τους ίδιους. Ότι και να κάνουν, αυτό ισχυρίζεται ότι το κάνουν προς ίδιον όφελος.
Ο καπιταλισμός της πληροφορίας δεν γνωρίζει συμπεριφορές «χωρίς λόγο». Φιλία, εντιμότητα, αγάπη, έχουν μπροστά στα μάτια του λόγους που εξυπηρετούν το ίδιον όφελος του ατόμου. Για τον λόγο αυτό υπάρχει παντού ένας πληθωρισμός «incentives», επιβραβεύσεων, που ξεκινούν από τα boni στη WallStreet και φτάνουν μέχρι τα εικονικά παράσημα και τα «Like it» για τα πιο προσωπικά πράγματα.
Υπάρχουν ανοικτά παιχνίδια, όπως το σκάκι, και παιχνίδια όπως το πόκερ, όπου ο ένας δεν μπορεί να δει τα χαρτιά του άλλου. Η οικονομία της πληροφορίας μυρίζει σαν ατμόσφαιρα όπου παίζεται πόκερ. Ο κόσμος της είναι ένας κόσμος όπου κανείς δεν λέει και δεν κάνει αυτό που πραγματικά σκέφτεται. Ο καθένας όμως και καθεμιά γίνεται διαφανής όταν υποτεθεί ότι έχει εγωιστικές βλέψεις. Για τον λόγο αυτό υπάρχει αυτή η τεράστια ανάγκη για πληροφορία. Γι’ αυτό και ο καταναγκασμός προς παραποίηση, μπλόφα και παραπλάνηση.  Αλγόριθμοι αποκρύβουν συναλλαγές μετοχών, ώστε να παραπλανηθούν αρπακτικοί αλγόριθμοι. Οι αρπακτικοί αλγόριθμοι όμως μπορεί και να τροφοδοτούν με ταχύτητα φωτός μεσάζοντες με ψευδείς πληροφορίες, ώστε να εκτιναχθούν οι τιμές στα ύψη. Οι άνθρωποι προσλαμβάνουν ψεύτικες ταυτότητες, δημιουργούν ένα προφίλ στο Facebook, για να αρέσουν στον διευθυντή προσωπικού ή την τράπεζα. Ολόκληρα κράτη στέλνουν εσφαλμένα σήματα για να συγχύσουν τις αγορές. Αυτή είναι μια κοινωνία, όπου οι άνθρωποι όχι απλά δεν εμπιστεύονται τους άλλους, αλλά ούτε και τον εαυτό τους. Όποιος έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο, υποθέτει ότι η μόρφωση του, η εμπειρία του, η ζωή του δεν σημαίνουν αυτό που πίστευε ότι σημαίνουν.
Η υπόσχεση ότι θα βρεθούν απαντήσεις σε ερωτήσεις οι οποίες ακόμα δεν έχουν τεθεί, ο ισχυρισμός ότι γνωρίζουν περισσότερα για τον άνθρωπο απ’ όσα γνωρίζει ο ίδιος για τον εαυτό του, οι προβλέψεις για το τι θέλει ο καθένας, χωρίς ακόμα να το γνωρίζει, η συμβουλή ποιος πρέπει να είναι φίλος, όλα αυτά είναι ταυτόσημα (δομικά) με τους αλγόριθμους παρακολούθησης που χρησιμοποιούν οι μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες ξέρουν για εγκλήματα τα οποία ο εγκληματίας ίσως να μην υποψιάζεται ότι μπορεί να γίνουν. Η νέα οικονομία χρησιμοποιεί μηχανές και ερμηνεύει και κωδικοποιεί τις ανθρώπινες σχέσεις με την βοήθεια των μαθηματικών. Αγαπά το «δίλημμα του φυλακισμένου». Πρόκειται για μια αρχαϊκή σκηνή της θεωρίας των παιγνίων,  όπου δυο άνθρωποι που μοιράζονται την ίδια τύχη αλλά δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, λαμβάνουν μια προσφορά, να επωφεληθεί ο ένας εις βάρος του άλλου. Η προδοσία μέσα στο παιχνίδι αυτό όχι μόνο προβλέπεται, «είναι αποδεκτή ως κανόνας σώφρονους συμπεριφοράς»1.
Έχει φανεί, πως άνθρωποι που έρχονται σε επαφή με αυτή την νοοτροπία, αλλάζουν την συμπεριφορά τους. Μια κοσμοθεωρία που πίσω από κάθε ανθρώπινη πράξη βλέπει την αναπόφευκτη λογική του ιδίου συμφέροντος, παράγει εγωισμό σαν σε κορδέλα συναρμολόγησης2. Τελευταίως όμως ο καθένας μας έρχεται σε επαφή με αυτό το δεδομένο. Ζώντας σε ένα κόσμο, όπου οι πληροφορίες (πληροφορίες που δεν αφορούν μόνο το χρηματιστήριο, αλλά την θέση εργασίας, την επικοινωνία, την φιλία) οργανώνονται από λογικά λειτουργούσες υπολογιστικές μηχανές, που υπολογίζουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου βάσει των νόμων που μεγιστοποιούν το προσωπικό συμφέρον, οι αντιλήψεις για τις κοινωνικές αξίες με εκπληκτική ταχύτητα.
Ο καπιταλισμός της πληροφορίας αμφισβητεί τον συσχετισμό μεταξύ της πορείας της ζωής ενός ανθρώπου και της ταυτότητας του, χρησιμοποιεί την πραγματική οικονομία για να επιτύχει τους σκοπούς του, και σκοπεύει να ξαναγράψει την συνταγματική και την νομική τάξη. 
Να προσθέσουμε επίσης, ότι δεν χάνει την κυριαρχία του μόνο το άτομο. Στην παρούσα κρίση που πλήττει την Ευρώπη, τα ακρωτηριασμένα κυριαρχικά δικαιώματα των ευρωπαϊκών κρατών και των βουλών τους, δεν είναι προϊόν λάθους, μέρος της λειτουργικής λογικής του συστήματος.
Ο καπιταλισμός της πληροφορίας έχει υποσκάψει την ανθρώπινη σκέψη, δημιουργώντας ένα λαβύρινθο από διαδρόμους και φρέατα, και το υλικό που ανασύρει και εκμεταλλεύεται, το επεξεργάζεται με μηχανές. Οι μηχανές αυτές είναι σε θέση, αναλόγως πάνω σε ποιο γραφείο βρίσκονται, να διεξάγουν πολέμους, να προκαλούν επαναστάσεις, να δημιουργούν χρήμα, να ελέγχουν ανθρώπους ή να στέλνουν φωτογραφίες των πρόσφατων διακοπών. Φαίνεται πως αυτός (ο καπιταλισμός της πληροφορίας) είναι σε θέση, μέσα σε μια νύχτα να σβήσει ολόκληρα έθνη ή να προσδώσει και σε ένα άτομο ακόμα, που συνδέεται μαζί του, την δύναμη ενός ολόκληρου κράτους. Γι’ αυτό οι άνθρωποι τον ακολουθούν στις υπόγειες στοές του, σε κλειστούς χώρους με τεχνητό φως, και συντηρούν μόνοι τους τις στοές που αυτός έσκαψε για να διοχετεύσει την σκέψη τους.
Η απόκρυψη μιας σκέψης πρέπει να παραπλανά όλες τις αισθήσεις. Ο Diderot, προτείνει στην εγκυκλοπαίδεια του, την επικάλυψη της μυρωδιάς του σιδήρου, γιατί τα έμπειρα ζώα συνδυάζουν την καταστροφή τους με την μυρωδιά αυτή. Ένα μοντέρνο εγχειρίδιο για το κυνήγι των ζώων, περιγράφει με αθωότητα τι πρέπει να γίνει: «Το ζώο πρέπει να το προσελκύσουμε στην μηχανή, είτε με δόλωμα, είτε εκμεταλλευόμενοι την φυσική του περιέργεια». Δεν είναι τυχαίο, σύμφωνα με τον OttoMayr, ότι οι αγγλικές λέξεις engine και machine, είχαν για πολύ καιρό και αρνητικές σημασίες: εξαπάτηση, κόλπο και ραδιουργία3. Η μηχανή του καπιταλισμού της πληροφορίας είναι ο ηλεκτρονικός υπολογιστής. Η μηχανή όμως από μόνη της είναι αθώα. Σημασία έχει ποιος και για ποιο σκοπό την χρησιμοποιεί. Εάν ο ανθρώπινος εγωισμός εκφραστεί με ένα μαθηματικό τύπο, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, δίνεται η δυνατότητα στον υπολογιστή να υπολογίσει μια ολόκληρη κοινωνία.
Ο Diderot είναι αυτός που ονόμασε «επιστήμη», όχι την παγίδα, αλλά την «τοποθέτηση της παγίδας». Η πρόκληση είναι πιαστούν ζωντανοί οργανισμοί, που λόγω της εμπειρίας τους είναι καχύποπτοι. Αυτοί πέφτουν στην παγίδα μόνο εάν μαζέψει κανείς τις πληροφορίες και τις παραποιήσει. Η παγίδα πρέπει να παρουσιάζει το δόλωμα ως εύκολη λεία. Η αρκούδα, η αλεπού ή λύκος, πρέπει να σκεφτεί ότι έχει ένα ανέλπιστο κέρδος. Για να λειτουργήσει αυτό, «πρέπει να εξερευνήσει κανείς με μεγάλη προσοχή τους τόπους όπου τα ζώα βρίσκονται κατά την διάρκεια της ημέρας, που περνούν την νύχτα, και ποια μονοπάτια παίρνουν συνήθως».
Η παγίδα δεν έχει καμιά αξία χωρίς την στρατηγική τού παγιδευτή. Ο ποιο πετυχημένος κυνηγός είναι αυτός που σκέφτεται όπως το ζώο που πρόκειται να πιαστεί. Οι πιο πετυχημένοι στην αποφυγή των παγίδων, είναι αυτοί που σκέφτονται όπως αυτοί που τις στήνουν. Αυτή είναι η «επιστήμη», είναι καθαρά μαθηματικά, και μπορεί να προγραμματιστεί στον υπολογιστή: κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν και εφευρέθηκε αυτή η επιστήμη, της έδωσαν το όνομα «rational choisetheory», θεωρία λογικών χειρισμών, ή το αθώο όνομα, «θεωρία παιγνίων».
Οι οικονομολόγοι δημιούργησαν ένα σύστημα όπου ο καθένας κάνει αυτό που είναι το καλύτερο για τον εαυτό του. Αυτό το σύστημα το εφηύραν ως αντίποδα, ωθούμενοι ψυχολογικά από τον φόβο, ότι τα ολοκληρωτικά συστήματα όπως η Σοβιετική Ένωση, θα αφαιρούσαν από τους ανθρώπους την ελευθερία της γνώμης, υποστηρίζοντας ότι ξέρουν τι είναι το καλύτερο γι’ αυτούς. Αυτό το νέο σύστημα είχε καταστεί ένα από το πιο σημαντικά στρατηγικά όπλα του Ψυχρού Πολέμου, με το οποίο η Δύση κέρδισε το παιχνίδι των υπερδυνάμεων.

Αυτό όμως δεν ήταν το τέλος, αλλά η αρχή. Το παιχνίδι των υπερδυνάμεων είχε τελειώσει, το παιχνίδι με την κοινωνία μπορούσε να ξεκινήσει. Ένας από τους αρχιτέκτονες της μεγάλης παγίδας, είχε παραδεχθεί, ότι τους κανόνες του παιχνιδιού, με τους οποίους θα παιχθεί το νέο παιχνίδι της ζωής, πρέπει να τους συνηθίσει κανείς πρώτα. Για να νικήσει κανείς πρέπει να αποδεχθεί την ιδέα, «ότι μέσα στο σύμπαν, αυτός έχει επιλεγεί ως προσωπικός εχθρός4».
Ακόμα μια λέξη για την πρόθεση του βιβλίου. Η αφορμή για την συγγραφή δόθηκε από την κρίση, όχι όμως από τα οικονομικά, αλλά τα κοινωνικά φαινόμενα που προκαλεί. Η κρίση είναι ένα σύμπτωμα. Δείχνει την αστάθεια όχι μόνο των αγορών, αλλά των κοινωνιών, όπου οι κοινωνίες είναι οργανωμένες όπως τις αγορές και οι άνθρωποι ως «homo oeconomicus». Αυτό φαίνεται στα μάτια μου ως η πρώτη περίπτωση της συστημικής αποτυχίας της οικονομίας της πληροφορίας.
Η κρίση την οποία αντιμετωπίζουμε σήμερα, δεν είναι μια κρίση που έχει ως αντικείμενο μόνο το χρήμα, το κέρδος, την χρεοκοπία της Lehman ή την κρίση στην Ευρώπη. Αυτή είναι απλή πτυχή του γεγονότος, που είναι και η πιο εύκολα προσβάσιμη προς ανάλυση. Ποιος ξέρει, ίσως λυθεί και οι άνθρωποι επιστρέψουν πάλι στην καθημερινότητα.
Η οικονομία της πληροφορίας αξιολογεί τα αισθήματα, την εμπιστοσύνη, τις κοινωνικές επαφές με τον ίδιο τρόπο που αξιολογεί τις μετοχές ή τα εμπορεύματα. Για πρώτη φορά στην ιστορία έχει τα τεχνικά μέσα να το κάνει αυτό όλο και πιο τέλεια.  Το να θεωρεί κανείς αυτονόητο, πως σε μια συναλλαγή ή πλειστηριασμό, ο ενδιαφερόμενος σκέφτεται μόνο τον εαυτό του ή προσπαθεί να ξεγελάσει τους άλλους, είναι διαφορετικό από το να γίνεται η κοινωνική ζωή εμπόριο και πλειστηριασμός, ένας κόσμος της εμπορευματοποίησης του εγώ με ξεκάθαρους κανόνες της οικονομίας. Καχυποψία, μπλόφα, παραπλάνηση είναι κανόνας σε αυτόν τον κόσμο, έστω και αν χρησιμοποιούνται μόνο για να «κατευνάσουν τις αγορές». Δεν αφορούν όμως μόνο τα κράτη, αλλά σε αυξανόμενο βαθμό και τα άτομα επίσης.
Όλοι αυτοί οι κανόνες είναι κάπου γραμμένοι. Ήταν υποθέσεις, βοηθητικές κατασκευές, μοντέλα, που απέδιδαν στους ανθρώπους μαθηματικές, και όχι ψυχικές ιδιότητες. «Δεν ήταν ποτέ στόχος των οικονομολόγων να εγκαταστήσουν ανθρώπους με σάρκα και αίμα στα οικονομικά μοντέλα», είναι η κεντρική γραμμή ενός βιβλίου που αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο5. Γιατί τα μοντέλα ζωντάνεψαν, και δεν είναι πια απλές οδηγίες εμπορίου, τις οποίες πρέπει να ακολουθεί κανείς όπως αυτές ενός συστήματος πλοήγησης, αλλά κάνουν πολύ περισσότερα: κάνουν τον άνθρωπο να γίνει όπως τον περιγράφουν. Και τον περιγράφουν, παρ’ όλους τους περιορισμούς που το σύστημα θέτει στον εαυτό του, ως εγωιστή.
Το βιβλίο αυτό βασίζεται σε μια μόνο τοποθέτηση. Η τοποθέτηση αυτή συζητείται στις μέρες μας όλο και πιο έντονα από μερικούς αποστάτες μεταξύ των οικονομολόγων, κάτω από το όνομα «ιμπεριαλισμός της οικονομίας». Το όνομα αυτό εννοεί ότι τα μοντέλα σκέψης της οικονομίας έχουν κατακτήσει όλες τις άλλες κοινωνικές επιστήμες, και ασκούν την κυριαρχία τους επ’ αυτών (ως γνωστόν, ο μαρξισμός ήταν μια ιμπεριαλιστική οικονομική θεωρία).
Στον κόσμο μας βιώνουμε αυτόν τον ιμπεριαλισμό ως μετατροπή του καθενός και των πάντων σε οικονομικά μεγέθη. Δεν είναι τυχαίο που bestseller όπως το «Freakonomics» έχουν τόση επιτυχία. Όλα αυτά τα βιβλία διηγούνται κατά βάσιν για ένα κόσμο της καθημερινότητας, όπου τα πάντα κατακερματίζονται σε ιστορίες προσωπικού συμφέροντος. («Πρέπει να τιμωρούνται οι γονείς που αργούν να έρθουν για να παραλάβουν τα παιδιά τους (από το σχολείο π.χ.) και αν ναι, ποια είναι η επίδραση της τιμωρίας; Το αποτέλεσμα είναι ότι γίνονται ακόμα πιο αμελείς, εάν το πρόστιμο είναι χαμηλό, πρώτον διότι το πρόστιμο είναι δίκαιο, και δεύτερον, διότι με το χαμηλό πρόστιμο μεταδίδεται ένα λανθασμένο μήνυμα για το ηθικό κόστος της παράβασης του κανόνα»6). Όσο διασκεδαστικά είναι και όσο αμφίβολες και αν είναι οι τοποθετήσεις τους, η επιτυχία που έχουν δείχνει ότι πρόκειται για θεωρίες αυτοάμυνας μέσα σε ένα κόσμο, ο οποίος είναι μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας ρυθμισμένος βάσει της οικονομίας, και που βιώνει το ίδιον συμφέρον ως τον εσώτερο πυρήνα σώφρονους συμπεριφοράς.
Το τίμημα όμως της αυτοάμυνας είναι υψηλό: μέσα σε πολλές από τις διασκεδαστικές συμβουλές κρύβεται μια κρυμμένη νεοκλασική ή νεοφιλελεύθερη ιδεολογία7(αυτό έχει δείξει μια εξαιρετική μελέτη πάνω στην οικονομία της συμπεριφοράς, από τους Gerd Gigerenzerκαι Nathan Berg). Αυτό δεν ισχύει μόνο για την οικονομία της συμπεριφοράς, αλλά για όλες τις αυτοματοποιημένες αγορές, που ξεκινούν από τα χρηματιστήρια και φτάνουν μέχρι τις αγορές κοινωνικών επαφών.
Ο οικονομικός ιμπεριαλισμός εξαναγκάζει -περισσότερο από ποτέ μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης- να μην εγκαταλειφθεί το πεδίο αυτό σε μια κυρίαρχη σχολή αγγλοσαξώνων οικονομολόγων. Ολόκληρος ο κόσμος είχε την ευκαιρία να πειστεί για τις αδυναμίες μερικών από τα μοντέλα που μέχρι προσφάτως θεωρούνταν αλήθειες. Αν στο βιβλίο αυτό ασχολούμαστε μόνο δυο από τα πιο σημαντικά οικοδομήματα  που επηρέασαν την οικονομία της πληροφορίας, το «rational choise» και την θεωρία των παιγνίων, δεν το κάνουμε για να ισχυριστούμε ότι μόνο αυτά τα δυο υπήρξαν, και τίποτε άλλο8. Αυτά τα δυο όμως έχουν εξαιρετική σημασία για την ιστορία, που θέλει να διηγηθεί το παρόν βιβλίο: πως είναι δυνατόν ένα άτομο να έχει το αίσθημα πως ολόκληρο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει εναντίον του, και πως μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ξέσπασε ένας νέος ψυχρός πόλεμος στην καρδιά της κοινωνίας μας.
Μετάφραση Πέτρος.
Συνεχίζεται.

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (10)



Συνέχεια από Κυριακή, 24 Μαρτίου 2013

Η ιστορία της Δύσεως. Ανάμεσα στην κοινωνία και την Ελευθερία! 

Η Ιστορία δέν είναι ένα εμπειρικό αντικειμενικό δεδομένο. Η ιστορία είναι ένας μύθος. Ο μύθος δέν είναι μία επινόηση, αλλά μία πραγματικότητα. Μία διαφορετική πραγματικότητα απο την αντικειμενική δεδομένη εμπειρία. Ο μύθος είναι μία διήγηση διατηρημένη στην λαϊκή μνήμη, ενός γεγονότος του παρελθόντος, περασμένου. Ο μύθος είναι η πρωτογενής ιστορία της ανθρωπότητος.
Δίπλα όμως στους μύθος που χάνονται στο παρελθόν, κάθε ιστορική εποχή δημιουργεί μυθικά στοιχεία. Όπως π.χ. συμβαίνει με την Γαλλική επανάσταση η οποία, παρότι είναι ένα πρόσφατο γεγονός, παρόλα αυτά είναι γεμάτη μύθους. Υπάρχουν ανάλογοι μύθοι γύρω απο την αναγέννηση, την μεταρρύθμιση, γύρω απο τον Μεσαίωνα. Έχουμε ανάγκη όλοι μας έναν εσωτερικό δεσμό, βαθύ και μυστηριώδη με το Ιστορικό αντικείμενο. Χωρίς αυτή την εσωτερική ιστορικότητα, δέν μπορούμε να κατανοήσουμε την ιστορία. Η ιστορία απαιτεί πίστη, είναι μία ενέργεια μεταμορφώσεως του μεγάλου ιστορικού παρελθόντος, μία ενέργεια με την οποία κατακτάται εσωτερικά το ιστορικό αντικείμενο. Μία πρόοδος που αναδεικνύει μία συγγένεια ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο.
Κάθε άνθρωπος λόγω της εσωτερικής του φύσεως είναι ένα είδος κόσμου, είναι συμπαντικός, ένας μικρόκοσμος στον οποίο αντικαθρεφτίζεται και κατοικεί όλος ο πραγματικός κόσμος και όλες οι μεγάλες ιστορικές εποχές. Δέν είναι κομμάτι του σύμπαντος που περικλείει αυτό το ελάχιστο τμήμα, που είναι το άτομο, αλλά είναι ένα είδος μεγάλου κόσμου, που ναι μέν μπορεί να είναι ακόμη κλειστός, γιά τήν κατάσταση τής συνειδήσεως ενός συγκεκριμένου προσώπου, αλλά μπορεί να ανοίξει εσωτερικά στο μέτρο που απλώνεται και φωτίζεται η συνείδησή του. Σ’ αυτό το γίγνεσθαι, σ’αυτή την πρόοδο εμβαθύνσεως της συνειδήσεως ξεκλειδώνουν όλες οι μεγάλες ιστορικές εποχές, όλη η ιστορία του κόσμου με την οποία ασχολείται η ιστορική επιστήμη, η οποία ελέγχει τα πάντα μέσω της κριτικής των πηγών, των γραπτών μνημείων, της αρχαιολογίας, κ.τ.λ.
Μέσα στον μικρόκοσμο του ανθρώπου περιέχονται όλες οι ιστορικές εποχές τού παρελθόντος και ο άνθρωπος δέν μπορεί να τις ενταφιάσει με τις πέτρες του χρόνου και την τελευταία ιστορική ύπαρξη. Μπορεί να τις καλύψει αλλά δέν μπορεί να τις πνίξει τελειωτικά. Αυτή η πρόοδος διαφωτισμού και εμβάθυνσης του εσωτερικού μας, πρέπει να μας οδηγήσει να βυθιστούμε κυριολεκτικά στα βάθη του χρόνου, μέσα απο τα αλλεπάλληλα επίπεδα που μας χωρίζουν απο τα βάθη αυτά, διότι η εμβάθυνση στο χρόνο σημαίνει εμβάθυνση στον εαυτό μας. Μόνον στο βάθος του εαυτού του ο άνθρωπος μπορεί να βρεί αληθινά τα βάθη του χρόνου, διότι αυτά τα βάθη δέν είναι κάτι εξωτερικό και ξένο στον άνθρωπο, κάτι που του δίνεται και του επιβάλλεται απ’έξω. Αλλά μία διάταξη σε στρώματα του ιδίου του ανθρώπου (Οι Στρωματείς του Κλήμη του Αλεξανδρέως αποτελούν την πρώτη και πετυχημένη έκφραση αυτής της διαστρωμάτωσης του εσωτερικού του ανθρώπου, που ανταποκρίνεται στο κατ’ εικόνα, στην ψυχή ζωής που έλαβε, έχασε και με μεγάλο αγώνα μπορεί να ξαναβρεί ο άνθρωπος, επιστρέφοντας στον Νού, όπως το δίδαξαν πρώτοι οι Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Σήμερα δυστυχώς ο άνθρωπος είναι μονοδιάστατος, έχοντας σαν ψευτοσυνείδηση το Εγώ του).
Οι ιστορικοί μύθοι έχουν μία βαθύτατη σημασία και νόημα γι’ αυτή την πρόοδο της αναμνήσεως. Στον ιστορικό μύθο διαθέτουμε μία αφήγηση, η οποία μεταδίδεται στην λαϊκή μνήμη, και η οποία μας βοηθά να θυμηθούμε στο εσωτερικό του ανθρωπίνου πνεύματος κάποιο εσωτερικό επίπεδο που συνδέεται με το βάθος των χρόνων. Ο μηχανισμός αποξενώσεως, της αλλοτριώσεως (alienazione) του υποκειμένου απο το αντικείμενο, που ξεκίνησε απο την κριτική του διαφωτισμού, απο την κριτική της συνειδήσεως, μπορεί να προσφέρει τα υλικά για την ιστορική γνώση, αλλά στο μέτρο που σκοτώνει τον μύθο και ξεχωρίζει το βάθος των χρόνων απο το βάθος του ανθρώπου, χωρίζει και τον άνθρωπο επίσης απο την ιστορία.
Αυτό το γεγονός μάς ωθεί στην επανεξέταση και επαναξιολόγηση του νοήματος τής παραδόσεως με τον σκοπό να αντλήσουμε εσωτερικά την ιστορία. Η ιστορική παράδοση, την οποία ήθελε να καταστρέψει η ιστορική κριτική, προσφέρει το μέσο της μεγάλης και κρυμμένης πράξεως της αναμνήσεως. Και πραγματικά ο άνθρωπος της ιστορικής παραδόσεως διαθέτει κάτι που δέν είναι εξωτερική ώθηση, κάτι πού του επιβάλλεται απ’ έξω και είναι ξένο πρός αυτόν, αλλά κάτι εσωτερικό, κρυμμένο, κάτι που έχει την έδρα του στο βάθος της μυστηριώδους ζωής, κάτι με το οποίο γνωρίζει τον εαυτό του και με το οποίο είναι συνδεδεμένος σε μία αδιάσπαστη ολότητα.
Αυτό δέν σημαίνει πώς η ιστορική παράδοση δέν υπόκειται στην ιστορική κριτική και πώς πρέπει να λαμβάνεται έτσι όπως παρουσιάζεται κάθε παράδοση, διά της πίστεως, και πώς η ιστορική επιστήμη πρέπει να ακινητοποιείται μπρός σε μία τέτοια παράδοση. Αντιθέτως οφείλουμε να τονίσουμε πώς δέν είναι λογικός ο αλληλοαποκλεισμός, πώς στην παράδοση υπάρχει μία αξία-εσωτερική όχι επειδή αφηγείται αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα, αλλά επειδή εγκαθιστά στην λαϊκή μνήμη ένα ίχνος, ένα σύμβολο της ιστορικής μοίρας του κάθε λαού, σύμβολο εξαιρετικώς νοηματοδοτημένου για την οικοδόμηση της φιλοσοφίας της ιστορίας και για την πρόσληψη του εσωτερικού νοήματος. Η ιστορική παράδοση είναι κάτι παραπάνω απο την γνώση της ιστορικής ζωής, διότι μέσα στην συμβολική παράδοση διανοίγει η εσωτερική ζωή, το βάθος της πραγματικότητος που είναι κληρονομικά δεμένο μ’αυτό που ανακαλύπτει ο άνθρωπος μέσω της εσωτερικής πνευματικής αυτογνωσίας.
Αυτός ο δεσμός της παραδόσεως μ’ αυτό που φανερώνεται στην αυτογνωσία είναι ιδιαιτέρως πολύτιμος. Τα εξωτερικά γεγονότα της ιστορίας έχουν μίαν απαραίτητη σπουδαιότητα, αλλά για την οικοδομή της φιλοσοφίας της ιστορίας, είναι πολύ πιό σημαντική αυτή η μυστηριώδης εσωτερική ζωή η οποία συνεχίζει την ύπαρξη της ακόμη και μέσα στην ρέουσα ασυνεχή εξωτερική διάρκεια. Ακριβώς αυτή μας λέει πώς η ιστορία δέν μας δίνεται απο το εξωτερικό αλλά απο το εσωτερικό και πώς εμείς αντιλαμβανόμενοι την ιστορία, την οικοδομούμε τελικά μ’εναν συνδυασμό που εξαρτάται απο τα εσωτερικά επίπεδα της συνειδήσεως μας, απο το εύρος και το εσωτερικό βάθος της ίδιας.
Διότι η κατάσταση της συνειδήσεως και της αυτογνωσίας, που προυποτίθεται και προτάσσεται σαν η μόνη αληθινή κατάσταση απο την ιστορική κριτική και απο την αντικειμενική ιστορική επιστήμη, είναι μία πολύ περιορισμένη και επιφανειακή κατάσταση. Εδώ βρίσκεται και η αποστροφή που αισθανόμαστε πρός την ιστορική κριτική. Σ’ αυτή την τελευταία τα περισσότερα εμφανίζονται σαν αντικειμενικά, μή ανασκευάσιμα, και τελικώς έχοντας την δυνατότητα να πείσουν μόνον όσους πλησιάζουν την ιστορία επιφανειακά, με μία άπειρη πρωτογενή συνείδηση. Όταν όμως εισέλθουμε στο βάθος, όταν πλατύνουμε την συνείδηση, βλέπουμε πώς όλο αυτό δέν είναι η αληθινή συνείδηση και πώς το βάθος κείται στο εσωτερικό της ιστορικής πραγματικότητος.
Όταν διαβάζουμε μία επιστημονική εργασία στην ιστορία, όπως για παράδειγμα για την ιστορία των αρχαίων λαών, διαισθανόμαστε καθαρά πώς απο την ιστορία του πολιτισμού τους αφαιρέθηκε καθοριστικά η ψυχή, η εσωτερική ζωή, πώς μας παρουσιάζουν ένα είδος φωτογραφίας και εξωτερικού σχεδίου. Όλο αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα πώς αυτή η λεγόμενη «ιστορική κριτική» αντιπροσωπεύει τελικώς, στην εξέλιξη της ιστορίας, μια απλή στιγμή μέσω της οποίας ο άνθρωπος ενσταλάζει στην γνώση του, όχι το ουσιώδες, αλλά το πιό επιφανειακό των στιγμών, μετά απο τις οποίες ο άνθρωπος εισέρχεται σε μία εποχή τελείως διαφορετική, εισέρχεται σε άλλες σχέσεις με την ιστορική πρόοδο. Τότε λοιπόν αλλάζει και γίνεται κατανοητή μ’έναν νέο τρόπο η εσωτερική παράδοση, ο εσωτερικός μύθος της ιστορίας, που απωθήθηκε την εποχή της ιστορικής κριτικής.
[Τελικώς η ανθρωπότης αφού απέρριψε απο το οικοδόμημά της την πίστη, έφτασε στις μέρες μας νά’χει απορρίψει και την ψυχή. Και κανείς δέν υποπτεύεται ακόμη πώς κάτω απο την πίεση των διαφωτιστών θα αναγκαστεί γρήγορα και ίσως οι νέοι να το’χουν πετύχει ήδη, να απορρίψει και το σώμα, το τελευταίο ανθρώπινο στοιχείο με το οποίο έλπιζε να απολαύσει μίαν ανθρώπινη ζωή γεμάτη χαρά, για να ζήσει σαν αερικό, σαν δαίμονας, όπως το επιθυμούν και το επιβάλλουν οι φιλόσοφοι του διαφωτισμού. Για να ζήσει μόνον με τους λογισμούς, τις φαντασιώσεις και τις ονειρώξεις, εν ολίγοις, με την σκέψη].
Συνεχίζεται
Αμέθυστος

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

ΕΘΝΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ... Χειρότερα από το 1974 είναι τα πράγματα στην Κύπρο - Στον "αέρα" και η Εθνοφρουρά



Mία ολική καταστροφή η οποία είναι είναι πολύ χειρότερη από το αν είχε βγει άμεσα η Κύπρος από την ευρωζώνη και διαπραγματευόταν χωρίς δεσμεύσεις το μέλλον των τραπεζών της, εχει υποστεί το δεύτερο ελληνικό κράτος. Μια καταστροφή που κάνει αυτή του 1974 σε ότι αφορά τις λειτουργίες και την δομή του κράτους να μοιάζει με "ατυχές περιστατικό".
 
Τιποτα απ'όλα αυτά που έχουν συμβεί στις χώρες της ευρωζώνη δεν θα μοιάζει με αυτό που συνέβηκαι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια στην Κύπρο, που προδόθηκε για δεύτερη φορά μέσα σε 30 χρόνια αό Αθήνα και ανίκανη/προδοτική ντόπια πολιτική ηγεσία.
 
Και τίποτε απ'όλα αυτά δεν θα συνέβαινε αν μετά το "ΟΧΙ" του κοινοβολίοου η κυβερνηση έβγαζε την Κύπρος από την ευρωζώνη και σταματούσε η ΕΚΤ την χρηματοδότηση των τραπεζικών ιδρυμάτων για τον απλό λόγο ότι αυτά μπορούσαν να εργαστούν επρόσκοπτα για αρκετό καιρό ακόμα, τουλάχιστον μέχρις ότου έρθουν σε συμφωνία δανειοδότησης εκτός ευρωζώνης.
 
Ας δούμε τι έχει κοστίσει τώρα η καταστροφή στην Κύπο για να αντιληφθούμε την έκταση της δεινής θέσης στην οποία έχει περιέλθει το δεύτερο ελληνικό κράτος:
 
-Οι μονάδες της Εθνοφρουράς βρίσκονται σε τραγική κατάσταση: Όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοιδεν ξέρουν πότε θα πληρωθούν, οι οικογένειές τους πεινάνε. Δεν υπάρχουν καύσμα πλην των στρατηγικών αποθεμάτων και όλες οι προμήθειες που ήταν σε εξέλιξη είναι στον αέρα. Οι ασκήσεις έχουν ακυρωθεί, ειδικά αυτές των εφέδρων για τους οποίους θεωρείται σκόπιμο για μία σειρά λόγων να μην βρεθούν οργανωμένοι σε μονάδες και με το όπλο στο χέρι στην παρούσα φάση.
 
-Οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν θα πληρωθούν τους μισθούς του Μαρτίου, ακόμα και αν ανοιξουν οι τράπεζες, αλλά μάλλον θα είναι τυχεροί, αν γενικά ξαναπληρωθούν στο ορατό μέλλον. Οι εργοδότες δεν μπορούν να κάνουν πληρωμές, είτε λόγω διοικητικής αδυναμίας των τραπεών είτε λόγω περιορισμών στις αναλήψεις χρημάτων ή μη ύπαρξης πλέον χρημάτων στους λογαριασμούς τους λόγω της κατάσχεσης που επέβαλε το Eurogroup.
-Όλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί άνω των 100.000 ευρώ στο Λαϊκή Τράπεζα που αποτελούσε και την τράπεζα του εμπορίου στην Κύπρο παραμένουν στην «κακή τράπεζα» και διατηρούνται δεσμευμένοι μέχρι την τελική εκκαθάριση, με ποιο αισιόδοξο σενάριο, οι δικαιούχοι τους να πάρουν μετά από 3-4 χρόνια το 20-30% των καταθέσεων τους!
-Αυτό σημαινει ότι οι επιχειρήσεις που ειχαν εκεί τα χρήματά τους, κλείνουν. Αν οι λογαριασμοί άνω των 100.000 ευρώ είναι στη Τράπεζα Κύπρου, τότε θα παραμείνουν δεσμευμένοι μέχρι να απορροφηθεί η «καλή Λαϊκή τράπεζα» και να καθοριστεί το ύψος του κουρέματος που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις θα αγγίξει το 40%. Πότε θα ολοκληρωθεί αυτό; Κανείς δεν ξέρει. Σε οποιαδήποτε περίπτωση κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι θα επιβιώσουν επιχειρήσεις που χάνουν το 40% των μετρητών τους. Το αντίθετο είναι και το πιθανότερο.
-Το λιανικό εμπόριο έχει τελειώσει οριστικά ως εμπορική δραστηριότητα, ποιος ξέρει για πόσα χρόνια, πλην του τομέα των τροφίμων ο οποίος βέβαια θα υποστεί τροματκική μείωση κατανάλωσης.Οι καταστηματάρχες λόγω κάθετης πτώσης του τζίρου δεν είναι σε θέση να κάνουν προμήθειες με αποτέλεσμα κάθε μέρα να αδειάζουν όλο και περισσότερο τα ράφια. Οι προμηθευτές δεν αποδέχονται επιταγές γιατί δεν υπάρχουν τράπεζες και απαιτούν μετρητά. Μετρητά απαιτούν οι πάντες, από τα βενζινάδικα, όπως επίσης και τα σουπερ μάρκετ.
-Τα 100 και τα 120 ευρώ που μέχρι σήμερα επιτρεπόταν να εξασφαλίσουν οι πελάτες των τραπεζών από τις ΑΤΜ, δεν υπάρχουν καν πλέον. Οι άνθρωποι είναι αδύνατον να καλύψουν πλέον τις βασικές τους ανάγκες (τροφή, ηλεκτρισμός, τηλέφωνο, νερό), ενώ το 1974 δεν υπήρχε τέτοιο πρόβλημα. Οι πάντες ακυρώνουν όλες τις δραστηριότητες και τις καταναλωτικές τους κινήσεις πλην της προμήθειας φαγητού και αυτό όσοι μπορούν. Ήδη οι ασθενέστερες οικονομικά τάξεις, πεινάνε.
 
-Οι φοιτητές σε ξένες χώρες δεν έχουν χρήματα, ούτε υπάρχει ελπίδα να έχουν χρήματα, πρώτον γιατί οι τράπεζες είναι κλειστές και δεύτερον γιατί δεν θα υπάρχουν κεφάλαια όταν ανοίξουν.
-Η κυπριακή παιδεία που ήταν πρότυπο, καταστράφηκε. Από τα φροντιστήρια μέχρι τα πανεπιστήμια κανείς δεν πηρώνει τίποτα και ούτε πρόκειται να πληρώσει. Στα ιδιωτικά ιδρύματα κανείς δεν πληρώνει ενώ εξαερώθηκαν οιι καταθέσεις, στα κρατικά, απλά εξαερώθηκν οι καταθέσεις. Στα δημοτικά σχολεία, στα γυμνάσια και τα λύκεια έχει παγώσει ο θεσμός του ταμιευτηρίου, κατά τον οποίο κάθε Δευτέρα οι μαθητές κατέθεταν σε λογαριασμούς σε συνεργατικά ταμιευτήρια μικροποσά, ώστε να «εκπαιδεύονται» στην αρετή της αποταμίευσης. Το καταπληκτικό σύστημα που δημιουργούσε κουλτούρα αποταμίευσης πλέον αποδομήθηκε συνολικά.
 
Το πιο φοβερό είναι ότι η χώρα 3 ή 4 χρόνια ακόμα να ξέφευγε από το δόκανο της τρόικα, θα αποκτούσε το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν εισόδημα στην ΕΕ λόγω κοιτασμάτων φυσικού αερίου...
 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
 

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΑΙ ΕΥΤΕΛΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΕΩΣ (6)




Συνέχεια από Σάββατο 16 Μαρτίου

 Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Ας συνεχίσουμε όμως στην ευτελέστερη, κοσμική εκδοχή της απομυθοποιήσεως, διότι ο Φλωρόφσκι με την ταύτιση των εικόνων στον Θεό, μας προσέφερε την ουσία της εκκοσμικεύσεως της Εκκλησίας. Αποθέωση της οποίας είναι η θεολογία του Ζηζιούλα, ότι ο Επίσκοπος είναι η εικών του Πατρός και η Θ. Ευχαριστία η εικόνα της Εκκλησίας. Μια καταπληκτική αλυσίδα εικόνων με τελευταία την Σύναξη των πιστών σαν εικόνα των εσχάτων. Μια καταπληκτική εικονική πραγματικότης η οποία δια της γριάς αναλογίας απαιτεί και την ομοίωση της Βασιλείας.
Ο Σέλερ (Max Scheler) λοιπόν, στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του "Η θέση του ανθρώπου στον κόσμο", δηλώνει πως η ιδέα ενός θεού "πνευματικώς αδύναμου" ο οποίος όμως "γίγνεται" και πραγματοποιείται, ελευθερώνοντας την δημιουργική ώθηση στην πραγματικότητα, μας ελευθερώνει από την ψευδή αντίληψη μιας δημιουργίας εκ του μηδενός, υπέρ της ιδέας μιας συνεχούς δημιουργίας.
Αυτή ακριβώς η ιδέα ανήκει στον πανθεϊσμό.
 
Πως συνεχίζει τους στοχασμούς του όμως ο εξελικτικός πανθεϊσμός: Δεν είναι δυνατόν, λέει, ο θεός να έκανε μια στάση. Διότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η έννοια της στάσεως, είναι ο χρόνος. Ο θεός δημιουργεί και τον χρόνο μαζί με όλη την δημιουργία και ακριβώς αυτή η πράξη, η ενέργεια του θεού, μέσω του χρόνου, να δώσει συνέχεια στην ύπαρξη, μας φανερώνει την ίδια οντολογική μεταμόρφωση με την ενέργεια της εκ του μηδενός δημιουργίας.
Γι' αυτόν τον λόγο και θεωρείται εκκοσμίκευση η ιδέα του BigBang. Μια επανάληψη των ιδεών της Βίβλου, χωρίς τον άνθρωπο.
Όλα τα πράγματα, συνεχίζουν οι πιστοί της εξελίξεως, γίνονται κατανοητά, μέσα στο ιστορικό πλαίσιο στο οποίο εμφανίστηκαν. Η εκ του μηδενός δημιουργία είναι η χριστιανική απάντηση στον διάλογο με τον Πλάτωνα. Εκ του μηδενός, σημαίνει πως δεν υπάρχει μια πρώτη ύλη και επομένως η δημιουργία γίνεται χωρίς αυτή, χωρίς κανένα δημιουργό και επομένως η δημιουργία είναι στον θεό, δεν είναι εκ του θεού, κάτι όμως που σημαίνει πανθεϊσμός. (Αυτό το ίδιο διδάσκει και ο Φλωρόφσκι δηλώνοντας πως η εικών της δημιουργίας υπήρχε προ των αιώνων στην θέληση του θεού).
Η δημιουργία όμως, συνεχίζουν, δεν είναι η ουσία του θεού, επομένως εάν είναι "εκ", δεν μπορεί να είναι "εκ του μηδενός" παραμένοντας ταυτοχρόνως "στον θεό". Επομένως η Δημιουργία δεν είναι ούτε απ' έξω, ούτε ανεξάρτητη από τον θεό, τον Δημιουργό.
Πρέπει λοιπόν να βρούμε το κουράγιο να διαλαλήσουμε, λένε, όπως και οι τέσσερις ευαγγελιστές στον καιρό τους, οι οποίοι τόλμησαν να δηλώσουν πως η διαθήκη του Γιαχβέ με τον λαό του καταργήθηκε, και πως στην Εκκλησία δεν υπάρχει άρσεν και θήλυ, Έλληνας και Ιουδαίος, πως ήρθε η ώρα να ελευθερωθούμε από την κούνια του μονοθεϊσμού της Καθολικής Εκκλησίας και να διεκδικήσουμε την καθολικότητα του αναστημένου Χριστού.
Ο Σέλερ λοιπόν επιμένει, πάντοτε στο ίδιο κείμενο: «Ο άνθρωπος, την στιγμή κατά την οποία γεννιέται σαν άνθρωπος (και επομένως συνειδητοποιεί τον εαυτό του και είναι ικανός να τα αντικειμενοποιήσει) πρέπει ταυτοχρόνως να συλλάβει την πιο καθολική ιδέα ενός υπερκοσμικού όντος, απολύτου και αιωνίου. Δηλαδή η συνείδηση του εαυτού, του κόσμου και του θεού σχηματίζουν μια δομική αδιάσπαστη ενότητα. Την στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος αναγνωρίζεται έκ-κεντρος από την Φύση, και γνωρίζεται σκεπτόμενος, εκείνη την ίδια την στιγμή συνειδητοποιεί την ανάγκη υπάρξεως ενός απολύτου Είναι, το οποίο θα μπορέσει να αγκυροβολήσει το κέντρο του.
Ενός θεού δηλαδή ο οποίος γίγνεται, ο οποίος συγκεντρώνει και πραγματοποιεί τον εαυτό του μέσα στον άνθρωπο, ο οποίος είναι γι' αυτόν τον λόγο, ένα μερικό κέντρο, ένα αποσπασματικό κέντρο του πνεύματος και της ορμής (του όλου) δηλαδή του καθ' εαυτού Είναι».
Υπάρχουν δύο είδη ανθρωπολογίας: μια ανθρωπολογία ανιούσα, ανοδική, από το big bang, Σύμπαν, στους πιθήκους, στον άνθρωπο, στο κομπιούτερ και μία ανθρωπολογία κατιούσα, κατερχόμενη, που είναι η ανθρωπολογία όλων των θρησκευτικών παραδόσεων, είτε λόγω απορροής, είτε λόγω ενός πεσμένου θεού, είτε ενός πεσμένου αγγέλου, είτε ενός θεού βυθισμένου στην ύλη (ο γνωστός Γνωστικισμός με τα δεκάδες συστήματά του). 
Σε μια θρησκευτική ας πούμε προοπτική, η αρχή δεν μπορεί να είναι το τίποτα, η ύλη, αλλά το πνεύμα ή ο θεός. Και επομένως όλες οι παραδόσεις της ανθρωπότητος αναγνωρίζουν την ίδια τριάδα: ύλη, συνείδηση και ... κόσμο, θεό, άνθρωπο... Υπάρχει δηλαδή κάτι που ανήκει στην ανθρώπινη σύσταση, όπως η τροφή, το γέλιο κ.τ.λ. Κάθε άνθρωπος έχει συνείδηση πως υπάρχει μια γη, ο άνθρωπος και ο ουρανός. Υπάρχει δηλαδή μια θεανθρωποκοσμική καθολικότης.
Μπορούμε να ελευθερωθούμε εύκολα επομένως από το απόλυτο Είναι, από την ανθρωπομορφική έννοια του προσώπου, διότι εκτός των άλλων από την Σύνοδο της Χαλκηδόνος και μετά, ο θεός δεν είναι Ουσία. Να συναντήσουμε επομένως εύκολα, τον Ινδουισμό, το απρόσωπο θείο, την κοσμική ψυχή.
Φτάνοντας μέχρι το δόγμα της μη-δυϊκότητος, του μη δυϊσμού, που ονομάζεται επίσης, χωρίς δεύτερο, Advaita. Καταργώντας ταυτοχρόνως και το ήθος του ανθρώπου και το νόημα κάθε ηθικής πράξεως.
Σε έναν παλιό διάλογο του Αϊνστάιν με τον Ζαγκόρ διαβάζουμε τα εξής:
Αϊνστάιν: Υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις για την Φύση του Σύμπαντος. Ο κόσμος ως ενότητα που εξαρτάται από την ανθρωπότητα και ο κόσμος ως πραγματικότητα ανεξάρτητη από τον ανθρώπινο παράγοντα.
 
Ζαγκόρ: Αυτός ο κόσμος είναι ένας ανθρώπινος κόσμος και η επιστημονική του άποψη είναι αυτή του επιστημονικού ανθρώπου. Γι' αυτό και δεν υπάρχει ο κόσμος εκτός από εμάς: είναι ένας σχετικός κόσμος, του οποίου η πραγματικότης εξαρτάται από την συνειδητότητά μας.
Σήμερα όμως επικρατεί η άποψη ενός άλλου επιστήμονος, που είναι η σύνθεση αυτών των δύο ακραίων θέσεων. Μπορ: Η αντικειμενική ύπαρξη του κόσμου δεν έχει κανένα νόημα, ανεξάρτητο από τον ανθρώπινο νου (την διάνοια θα λέγαμε).
Ας προσέξουμε την παρεμβολή του νοήματος και την ανάγκη της ερμηνείας, η οποία μας ξαναγυρίζει στο υποκείμενο και στην αρχαία γνώμη, και στην ηθική πράξη, προέκταση της οποίας είναι η τεχνολογία.
Όσον αφορά την σύνοδο της Χαλκηδόνος, ας θυμίσουμε ότι επετεύχθη ο χωρισμός φύσεως και προσώπου. Και ενώ ούτε η φύσις ταυτίζεται με την Ουσία, ούτε το πρόσωπο με την υπόσταση, οι Δυτικοί συμπεραίνουν ελάφρά τη καρδία, πως έπαψε πλέον ο θεός να είναι Ουσία. Όπως και ο δικός μας Ζηζιούλας και ο δικός μας Γιανναράς.
Συνεχίζοντας όμως ακαταμάχητα ο Σέλερ, την εκκοσμίκευση του Λατινικού δόγματος, την οποία ονομάζει ανθρωπολογία, προτείνει την αντικατάσταση της λειτουργικής ζωής με μια κοινωνία, με μια συνυπευθυνότητα, με μια ταυτότητα πνευματικού τύπου, κάτι που συστήνει τον τρόπο συμμετοχής του ανθρώπου στον θεό, ο οποίος με την σειρά του πραγματοποιείται και ολοκληρώνεται στον άνθρωπο.
Αυτή η πραγμάτωση και η συμμετοχή αναδεικνύουν λοιπόν και ένα τέλος της Ιστορίας, μια μοίρα του ανθρώπου: Διότι αυτό το απόλυτο Είναι, το οποίο στη αρχή της Ιστορίας δεν έχει καν το όνομα του Θεού, θα το αποκτήσει στο τέλος άρα στην πραγματοποίηση των αξιών εκ μέρος του ανθρώπου.
Και αυτή την αμοιβαία περιχώρηση, ο Σέλερ, την όνόμασε πανενθεϊσμό. Και τον χρόνο που τρέχει την Ιστορία προς το έσχατον, μπορούμε να τον ονομάσουμε "χροναιωνιότητα".
Τα προβλήματα που προκύπτουν αναγκαίως από την φιλοσοφία του εξελικτικού πανθεϊσμού, μπορούν να λυθούν εύκολα με την βοήθεια του Ινδουισμού. Με τον τραγέλαφο του Αριστοτέλη. Διότι πώς μπορεί να ξεπεραστεί ο δυαλισμός από την στιγμή που μέσα στην φιλοσοφία αυτή καιροφυλακτεί η αντίθεση ανάμεσα στο πνεύμα και στην ορμή; 
Με τον από μηχανής θεό της Advaita, της Μάγια, της ψευδαισθήσεως. Η Μάγια αυτή χρειάζεται το "τρίτο μάτι", την μυστικιστική εμπειρία, την υπέρβαση της σκέψης. Η σκέψη καταλαβαίνει, καταλαμβάνει, μειώνει το Ένα, ad unum, και η μόνη της λύση είναι η διαλεκτική του Χέγκελ (βεβαίως αγνοείται η αρχαία διαλεκτική). Νομίζει η διαλεκτική πως η ίδια η δομή της πραγματικότητος είναι διαλεκτική. Μόνο που διαψεύδεται από το παράλογο και το ασυνείδητο.
Χωρίς το τρίτο μάτι, τον μυστικισμό, δεν υπάρχει ολότης, άνθρωπος. Πέρα και πάνω από τον ορθολογισμό υπάρχει μια συνειδητότητα ενός άλλου τύπου η οποία δεν είναι καν μια ενοποιός σύλληψη της πραγματικότητος. Δεν μπορώ ποτέ να πω, σε καταλαβαίνω και δεν σε καταλαβαίνω. Υπάρχει κάτι στον άνθρωπο και αυτό είναι το πνεύμα! Το οποίο δεν εκφράζεται ούτε με το δυϊσμό, ούτε με τον μονισμό.
Όταν η σημερινή προτεσταντική θεολογία, ιδίως ο Ράνερ, δηλώνει πως χάσαμε το Άγιο πνεύμα, και προτείνει μια θεολογία του Αγίου πνεύματος, προτείνει μια υποταγή του πνεύματος στον Λόγο. Κάτι απαράδεκτο (τραγική ειρωνεία της θεολογίας. Αντιμετώπισε με μεγάλη δυσκολία την φανταστική υπαγωγή Αγίου πνεύματος στον Λόγο).
Το πνεύμα όμως είναι αρμονία, δεν είναι ενότης αλλά δεν είναι δυσαρμονία. Συνεχίζει ο Χριστιανοβουδισμός, τον οποίο παρουσιάζουμε. Και η θέωσις, που είναι η καρδιά της Ορθοδοξίας, αλλά δεν είναι αποκλειστικότητά της, είναι η αποκατάστασις των πάντων, η ανακεφαλαίωσις, την οποία μάλιστα απωθούμε και φοβόμαστε ακόμη και σαν έννοια. Και καταλήξαμε να φτιάξουμε μια παράδοση την οποία από φόβο μήπως γίνουμε θεοί, γινόμαστε ζώα.
Η θέωση βρίσκεται σε όλες τις θρησκευτικές παραδόσεις, ακόμη και στην αιγυπτιακή. Αυτό το πνεύμα λοιπόν που κυριαρχεί στον χριστιανοβουδισμό είναι μια διάμετρος κύκλου χωρίς κέντρο. Η διάμετρος προηγείται του κέντρου, διότι δεν υπάρχει κέντρο χωρίς την διάμετρο (ούτε διάμετρος χωρίς τον κύκλο).
Έτσι όταν ανακαλύπτω την θέωσή μου, ανακαλύπτω τον εαυτό μου σαν κέντρο αλλά πρέπει να έχει προηγηθεί η ανακάλυψη της διαμέτρου (του απείρου). Εάν όμως πω πως αυτό είναι το κέντρο όλης της πραγματικότητος, τότε γίνομαι ειδωλολάτρης. Έχω μια έννοια των πραγμάτων. Μια συν-λογή, ένα con-ceptus.
Αυτή είναι εν ολίγοις η σημερινή πραγματικότης, πέραν του προτεσταντισμού ή καλύτερα μαζί με τον προτεσταντισμό! ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ.
Μπορούμε να κατανοήσουμε κάτι; Βλέπουμε την αλήθεια που βιάζεται; Καλώς. Διαφορετικά είμαστε ακόμη μακρυά νυχτωμένοι.

Αμέθυστος

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

ΙΔΟΥ ΠΩΣ ΞΕΠΛΕΝΟΥΝ ΧΡΗΜΑ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ Στριπ-τιζ στο γερμανικό "πλυντήριο" του Παναμά



Στριπ-τιζ κάνουν τα κυπριακά ΜΜΕ στην "αθώα" Γερμανία της Α.Μέρκελ που ξεπλένει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο στον ... Παναμά.
Mε τίτλο «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω» τα κυπριακά ΜΜΕ αποκαλύπτουν ότι οι φοροφυγάδες και οι "λαδιάρηδες" πολιτικοί της Γερμανίας (αναφέρουν τους επιχειρηματίες με στενές σχέσεις με το πολιτικό κατεστημένο Πόρσε, Γιάκομπ και Κουάντ).
«Άνω του 50% των ξένων επενδύσεων είναι αφορολόγητο», επισημαίνει στην εφημερίδα ο ειδικός στα θέματα φορολογίας Μάρκους Μάιντσερ και τονίζει ότι ο ίδιος δεν μπορεί να σκεφτεί νόμιμο λόγο που θα οδηγούσε κάποιον ο οποίος ζει και εργάζεται στην Γερμανία να διατηρεί εταιρεία offshore στον Παναμά, όπως γράφει το Sigmalive.
Οι οικογένειες Πόρσε και Πίεχ, με συμμετοχή στην ιδιοκτησία του Ομίλου Volkswagen, ο εκδότης Χούμπερτ Μπούρντα και η πλουσιότερη γυναίκα της Γερμανίας Σίλβια Κουάντ πρωταγωνιστούν σε "ξέπλυμα" μέσω off-shore εταιρειών.
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

ΣΥΝΕΔΡΙΑΖΕΙ Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΒΟΥΛΗ (συνεχής ροή) "OXI" στους νεο-αποικιοκράτες λέει η Κύπρος - Συγχαρητήρια από CNN για το χαστούκι σε τρόικα



Ένα βροντερό "Οχι" στην καταστροφή της Κύπρου, ακούγεται ήδη από την αίθουσα όπου συνεδριάζει η κυπριακή Βουλή: Ο πρόεδρος της Βουλής, Γ. Ομήρου του ΕΔΕΚ σε μια ιστορική ομιλία του ανέκραξε ότι "Δεν θα γίνουμε πειραματόζωο επιβολής νεοαποικιακών δεσμών. Λέμε «Όχι» στην υποδούλωση".
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, Μάριος Κάρογιαν: "Η πατρίδα αυτή δέχεται απρόκλητη και άδικη επίθεση. Οφείλουμε να την υπερασπιστούμεΗ πρότασή μας είναι «όχι» στη συμφωνία που προτείνει το Eurogroup.  Δεν θα δώσουμε σε κανέναν το δικαίωμα να μας κάνει πειραματόζωο" (σ.σ.: τ'ακούνε οι Ελλαδίτες πολιτικοί που έχουν παραδώσει άνευ όρων τα πάντα στην τρόικα;)
Λίγο πριν αναχωρήσει για τη Μόσχα παραιτήθηκε ο υπουργός Οικονομικών της Κύπρου Μ. Σαρρής. Ο πρόεδρος δεν έκανε αποδεκτή την παραίτησή του.
Ο υπουργός πετάει προς τη Μόσχα μεταφέροντας πρόταση για αγορά από τη Ρωσία έναντι 1 ευρώ των τραπεζών Λαϊκή και Τράπεζα Κύπρου. Μαζί του πετούν και πολλοί επιχειρηματίες που έχουν επιχειρηματικές σχέσεις με τη Ρωσία.
Το απόγευμα πραγματοποιήθηκε τηλεφωνική συνομιλία Αναστασιάδη-Μέρκελ στην οποία ο Kύπριος πρόεδρος την ενημέρωσε για την βέβαιη καταψήφιση της προτασης του κουρέματος από τη Βουλή. Η καγκελάριος ρώτησε που θα βρει η Κύπρος τα χρήματα και ο κ. Αναστασιάδης απάντησε ότι έχει άλλα σχέδια τα οποία προσπαθεί να τα συντάξει και τα δουν στη Γερμανία. Επίσης της τόνισε ότι παρά τις προσπάθειές του οι βουλευτές δεν πείθονται να ψηφίσουν το κούρεμα
Καθώς η κυβέρνηση παραδέχεται ότι δεν εξασφαλίζει την πλειοψηφία αποφάσισε να απέχουν οι βουλευτές του ΔΗΣΥ έτσι ώστε το νομοσχέδιο να καταψηφιστεί με μεγάλη πλειοψηφία και να σταλεί μήνυμα στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Το CNN σε ανταποκρισή του από τη Λευκωσία δίνει συγχαρητήρια στην Κύπρο για το ηχηρό όχι στην τρόικα υποστηρίζοντας ότι η καυτή πατάτα βρίσκεται στα χέρια της.
Με τα μέχρι τώρα δεδομένα 36 από τους 56 βουλευτές δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν όχι, ενώ ακόμα και από τους 19 βουλευτές του ΔΗΣΥ υπήρχε αμφιβολία αν θα το ψήφιζαν όλοι.
Ο πρόεδρος της Κύπρου κ. Ν. Αναστασιάδης δήλωσε ότι θα σεβαστεί οποιοδήποτε αποτέλεσμα αλλά διατύπωσε την εκτίμηση ότι η Βουλή θα απορρίψει το νομοσχέδιο για κούρεμα καταθέσεων.  Μιλώντας στη σουηδική τηλεόραση, είπε ότι η Βουλή θα τοποθετηθεί αρνητικά διότι θεωρεί και πιστεύει ότι είναι άδικο και πλήττει τα συμφέροντα της Κύπρου γενικότερα.
Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ.(2)



Συνέχεια απο : Δευτέρα, 18 Μαρτίου 2013

Η ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ. 


Στην κριτική του καθαρού λόγου ο Κάντ ορίζει πώς η σκέψη η ίδια κινείται με ένα μεθοδολογικό κριτήριο, την αρχή της ομοιογένειας, η οποία αρχή όμως, εκτός του ότι αποτελεί το συστατικό στοιχείο του Εγώ και είναι η πηγή της λογικής αποτελεί και την βασική λειτουργία ακόμη και της πρωτόγονης σκέψης. Ο πρωτόγονος δρά και σκέπτεται σαν ένας αληθινός φιλόσοφος (αφού ο ίδιος ο Κάντ μείωσε την φιλοσοφία στο επίπεδο της κοινής γνώμης). Συνδυάζει τα δεδομένα της αισθητής του εμπειρίας και προσπαθεί να τα οδηγήσει σε μία τάξη με κάποια συνέπεια και συστηματικότητα. Η διαφορά αυτής της σκέψης απο την σκέψη του Χέγκελ π.χ. είναι απλώς διαφορά βαθμού, η βάση τους είναι ίδια. Το θαύμα και ο τρόμος, είναι σταθερά θεμέλια της ζωής και του πρωτόγονου και του μοντέρνου και πρόκειται για την στάση του ανθρώπου μπροστά στο φαινόμενο του θανάτου.
Επειδή λοιπόν η πρωτόγονη σκέψη είναι μυθική, η ρίζα που καταδυναστεύει τον σημερινό Ευρωπαίο και τον οδηγεί σε λανθασμένες πολιτικές επιλογές βρίσκεται στην πρωτόγονη σκέψη. Η ερμηνεία της οποίας γίνεται εφικτή, τί περίεργο, με την βοήθεια της κριτικής του καθαρού λόγου του Κάντ.
Έτσι λοιπόν ο πρωτόγονος αναρωτιέται: «Κατ’αρχάς ποιό πράγμα κάνει την διαφορά ανάμεσα σ’ένα ζωντανό σώμα και ένα νεκρό; Τί πράγμα καθορίζει το ξυπνητό, τον ύπνο, την έκσταση, την ασθένεια, τον θάνατο; Κατά δεύτερο λόγο, τί πράγμα είναι εκείνες οι ανθρώπινες μορφές που εμφανίζονται στα όνειρα και στα οράματα; Κάθε άνθρωπος λοιπόν διαθέτει δύο πράγματα που του ανήκουν. Μία ζωή και ένα φάντασμα. Σε στενό δεσμό με το σώμα. Η ζωή καθότι του επιτρέπει να αισθάνεται, να σκέπτεται και να πράττει. Το φάντασμα σαν εικόνα του ή σαν δεύτερο Εγώ. Και τα δύο διαχωρίζονται απο το σώμα. Η ζωή, διότι το εγκαταλείπει νεκρό, το φάντασμα διότι εμφανίζεται σε κάποια απόσταση απο το σώμα. Η σύνθεση αυτών των δύο πραγμάτων έδωσε την έννοια της ψυχής φάντασμα. Μία γνώμη που βρίσκεται παντού στην οικουμένη. Αυτή η πεποίθηση είναι τόσο ομογενής σε όλο τον κόσμο που μας βοηθά εύκολα να συμπεράνουμε πώς αποτελεί την πιό καθαρή απόδειξη στην πίστη των ανθρώπων στα δεδομένα των αισθητηρίων τους, στον αισθητό κόσμο.
Ο ανθρωπολόγος Lery-Bruhl, διαφώνησε με την τοποθέτηση αυτή, επιμένοντας πώς ο πολιτισμένος άνθρωπος διαθέτει μία λογική άγνωστη στην πρωτόγονη σκέψη, η οποία είναι προ-λογική ή μυστικιστική.
Πάλι ο Κάντ, μπορεί να λύσει αυτή την αντίθεση. Η αρχή της ομοιογένειας είναι μεθοδολογική, δέν είναι οντολογική, αντικειμενική! Δέν είναι συστατική του όντος. Οι κανονιστικές αρχές γίνονται αντιφατικές όταν λαμβάνονται σαν συστατικές. Οι κανόνες αυτοί μπορούν να χρησιμεύσουν σαν γνωμικά, σαν αποφθέγματα σοφίας ή σαν ηθικές αρχές.
Ένας προτιμά την ενότητα και την ομοιογένεια και ένας άλλος την διαφορά και την ιδιαιτερότητα. Κάθε γνώμη στηρίζεται στην προτίμηση της μίας ή της άλλης κανονιστικής αρχής της σκέψης. Οι γνώμες μας αυτές δημιουργούν προβλήματα όταν αντιμετωπίζονται σαν αντικειμενική, αληθινή γνώση. Είναι τρόποι της νοήσεως, δέν ανήκουν στην οντολογία, στην σύσταση του όντος.
Και όμως, τονίζει ο Κασσίρερ, απο όλες αυτές τις θεωρίες και εξηγήσεις λείπει το ουσιαστικό στοιχείο του μύθου, το παράλογο, το συγκινησιακό βάθος του μύθου, λόγω του οποίου ο μύθος ενυπάρχει ή χάνεται. Για να πάρουμε μία ιδέα της τεράστιας διαφοράς, παρόλες τις ομοιότητες με την μυθική σκέψη, απο την σύγχρονη νοοτροπία, ας ακούσουμε τί λέει ο ανθρωπολόγος Franz Baas, για την γλώσσα της φυλής Kwakintl. «Θα διαβάζαμε με πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση τις εφημερίδες μας εάν η γλώσσα μας, όπως η διάλεκτος των ΙνδώνKwakintl, μας υποχρέωνε να πούμε εάν μία διήγηση βασίζεται στην δική μας απευθείας εμπειρία ή σε ένα συμπέρασμα, ή σε κάτι που ακούγεται ή εάν αυτός που την μεταφέρει την ονειρεύτηκε!»
Η πρωτόγονη, μυθική σκέψη, αντίθετα απο ότι πιστεύουμε, είναι πρωτογενής, και στηρίζεται στο μάθημα της φύσεως, στην απέραντη διαφορά και διάκριση που υπάρχει στην φύση και στην ομορφιά της. Είναι αγαθή και πιστή στην μητέρα Φύση που την τρέφει και την διδάσκει. Η δική μας σκέψη, στηριγμένη στην φανταστική νίκη μας στην Φύση, δέν διακρίνει πλέον την πραγματικότητα απο την επινόηση και την φαντασία. Η δική μας σκέψη δέν έχει ακρίβεια, όπως η πρωτόγονη, διότι δέν είναι απαραίτητη στην επιβίωση μας. Οι ομοιότητες και οι διαφορές είναι τόσο απαραίτητες στον πρωτόγονο άνθρωπο, ακόμη και για να γυρίσει στο σπίτι του.
Στην πρωτόγονη ζωή, η οποία είναι και η πηγή του μύθου, βρίσκουμε μία φλογερή επιθυμία των ατόμων να ταυτιστούν με την ζωή της κοινότητος και με την ζωή της φύσεως. Διότι σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες και σε όλες τις μορφές της ανθρώπινης κουλτούρας βρίσκουμε μία «ενότητα στην πολλαπλότητα». Η τέχνη μάς δίνει μία ενότητα της εμπνεύσεως. Η επιστήμη την ενότητα της σκέψης. Η θρησκεία και ο μύθος μάς δίνουν την ενότητα του αισθήματος. Η τέχνη μάς διανοίγει στον κόσμο των ζωντανών μορφών. Η επιστήμη μάς παρουσιάζει ένα σύμπαν νόμων και αρχών. Η θρησκεία και ο μύθος ξεκινούν με την συνειδητοποίηση της θεμελιώδους ενότητος και καθολικότητος της ζωής.
Δέν είναι αναγκαίο αυτή η ζωή που διαπερνά το όλον να συλλαμβάνεται σε μία προσωπική μορφή. Συναντούμε πρωτόγονες θρησκείες, στις οποίες το νόημα της προσωπικότητος απουσιάζει. Όπως επίσης και θρησκείες ανεπτυγμένες, στις οποίες το προσωπικό στοιχείο χάνεται απο άλλα πιό σημαντικά στοιχεία. Οι μεγάλες θρησκείες της Ανατολής, ο Βραχμανισμός, ο Βουδισμός, και ο Κομφουκιανισμός, τείνουν πρός το απρόσωπο. Η ταυτότητα των ουπανισάδων είναι μεταφυσική, εκφράζει την θεμελιώδη ενότητα του Εγώ με το Σύμπαν, του Άτμαν με το Μπράμαν. Είναι μία αφαιρετική ταυτότητα, θεωρητική!
Ίδια όμως στην δομή με την πρωτόγονη ταυτότητα, η οποία χάνεται ταυτιζόμενη στην Φύση, ενώ οι Ανατολικές πιό εκλεπτυσμένες εκδοχές ταυτότητος, χάνονται ταυτιζόμενες με τον κόσμο, το Σύμπαν.
Η Ελληνική φιλοσοφία υπήρξε η θαυμαστή μεσαία οδός. Δύσκολη και ανεπανάληπτη. Γι’αυτό και εγκατελείφθη γρήγορα για πιό εύκολες λύσεις. Ο όμηρος ήδη αρχίζει να διαγράφει την παρουσία μίας διαφορετικής ψυχής, διαφορετικής απο την γνωστή ενότητα ψυχής και σώματος, του αισθητού κόσμου. Μίας ψυχής ηρωϊκής, που αψηφά τον θάνατο. Η οποία γεννιέται απο τον θυμό του Αχιλλέα ενάντια στον Δεσποτισμό της εξουσίας που αφάνιζε τον ξεχωριστό άνθρωπο, μέχρι την αφύπνιση της πατρότητος του Οδυσσέα, που τον παρακίνησε τελικώς να εγκαταλείψη τις ηδονές, για να γνωρίσει τον γιό του και να επιστρέψει. Και φθάνει μέχρι την Δημοκρατία, την πατρίδα, τον ΝΟΥ. Ο οποίος εξασφαλίζει ταυτόχρονα την ενότητα και με την Φύση και με το Σύμπαν. Το ήθος, την ευθύνη, την αλήθεια. Στα αιώνια περιεχόμενα του ανθρώπου.
Τα οποία άρπαξε σαν λάφυρα η Ευρώπη. Οικοδομώντας το άτομο, το άπληστο Εγώ που φαντασιώνεται ότι είναι ο κατακτητής της Φύσεως και του Σύμπαντος, δημιουργός ζωής, Σύνθεος. Χάνοντας και την ολοκλήρωση, την τελειότητα, που έφερε στην ιστορία μας ο Ιησούς Χριστός, προσφέροντας στον καθένα μας το αθάνατο  όνομά Του, με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που θεμελιώνονται στην Δύναμη του ονόματος Του.
Ας επιστρέψουμε όμως στον Μύθο. Ο οποίος γεννιέται απο βαθιές ανθρώπινες συγκινήσεις. Ο Μύθος όμως πάλι δέν μπορεί να ορισθεί σαν μία απλή συγκίνηση, διότι είναι η έκφραση της συγκινήσεως. Και η έκφραση ενός αισθήματος δέν είναι το ίδιο το αίσθημα. Αυτό που ήταν μία παθητική στάση, γίνεται ενεργητική διαδικασία. Και όλες οι ανθρώπινες συγκινήσεις, είναι τελικώς ένα τελετουργικό που τελείται, που χορεύεται μπροστά στον θάνατο. Είναι μία χαμένη μάχη με τον θάνατο. Όπως η μάχη του Διγενή Ακρίτα. Στην θρησκεία ο άνθρωπος τού μύθου συναντά τον θάνατο πρόσωπο με πρόσωπο, τον αντιμετωπίζει και κλέβει την ζωή του, νικά τον φόβο του θανάτου , όχι τον ίδιο τον θάνατο. Ζεί την ζωή, η οποία είναι ηρωϊκή, ζωή αρετής, δόξας, ταιριαστή στον άνθρωπο, ζωή κοινωνίας, μέσω της εκφράσεως των συγκινήσεων, μέσω της μελέτης θανάτου που γεννά τον πολιτισμό. Μέσω της τραγωδίας που γέννησε τον πολιτισμό. Αυτή η νίκη του φόβου του θανάτου γέννησε την Δημοκρατία. Το αίσθημα της αυτοπεποιθήσεως, της ισότητος και της ελευθερίας.
Εάν ο άνθρωπος δέν αναμετρηθεί με τον θάνατο, δέν διαλέξει την ζωή μέσω της ηρωϊκής πράξεως της μυήσεως, που παλεύει σε κάθε εποχή με τον θάνατο στα μαρμαρένια αλώνια. Εάν δέν επιλέξει την ελευθερία του απο τον φόβο του θανάτου, στην ζωή του θα διαλέγει πάντοτε τον θάνατο. Δηλαδή το τέλος του φόβου. Διότι ο Φόβος του θανάτου δέν αντέχεται. Σε όλες τις πτυχές της ζωής του θα διαλέγει την αυτοκαταστοφή του. Απο τον γάμο του, μέχρι την εργασία του. Μέχρι την επιλογή του πολιτικού του. Θα διαλέγει τον άνθρωπο που θα τον οδηγήσει πιό κοντά στον θάνατο. Τον θάνατο, τον δυνατότερο του, προσπαθώντας να τον εξορκίσει με την ψήφο του θυσιάζοντας την ελευθερία του στον βωμό του! Η στην ανυπαρξία του Εγώ του. Στο θάψιμο της συνειδήσεως του, που είναι η μόνη πόρτα που παραμένει ανοιχτή και μας προσκαλεί πρός την αιώνιο ζωή που είναι ο προορισμός μας. Στον αγώνα για αληθινή ζωή. Με θυμό και νοσταλγία. Ο Πάν πρέπει να πεθάνει για να ανοίξουμε στο όλον, στο φώς της δικαιοσύνης. Ο πανικός μπρός στον θάνατο πρέπει να νικηθεί. Διαφορετικά θα ζούμε όλη μας την ζωή μέσα σε πανικόβλητα κοπάδια, μέσα στον τρόπο του θανάτου, υποκύπτοντας σε κάθε απειλή. Απροστάτευτοι. Όπως ζούμε σήμερα. Επιλέγοντας την αυτοκαταστροφή μας.
Ο Κασσίρερ διακρίνει με διαύγεια την διαφορά ανάμεσα στην έκφραση του μύθου και της έκφρασης του νοήματος του πολιτισμένου κόσμου. Ο πολιτισμένος δημιούργησε την συμβολική έκφραση, ενώ ο μύθος βιώνεται άμεσα. Ο συμβολισμός ακόμη και ο γλωσσικός εκφράζει τις αισθητηριακές εντυπώσεις. Ενώ ο μύθος εκφράζει τα συναισθήματα. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι εκφράζοντας τα συναισθήματα με τον μύθο, αυτά φεύγουν, διαλύονται και μας ελευθερώνουν. Ενώ η συμβολική έκφραση συγκεντρώνει τις εντυπώσεις και τις ενοποιεί, δημιουργώντας μία εμπειρική συνείδηση. Ο μύθος προσπάθησε να διδάξει τους ανθρώπους πώς ο θάνατος δέν σημαίνει και την εξαφάνιση της ζωής του ανθρώπου. Στο τέλος μάλιστα έφτασε να δηλώσει πώς ο θάνατος είναι μία αλλαγή τής μορφής της ζωής. Ότι δέν υπάρχει ένα σύνορο συγκεκριμένο ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο. Στον μύθο ο θάνατος σιγά-σιγά μεταμορφώνεται σε μία εικόνα, και παύει να είναι ένα απλό φυσικό γεγονός, καθιστώντας τον κατανοητό και υποφερτό.
Απο τον μύθο στον Λόγο, ο δρόμος είναι ανοιχτός, για όποιον επιθυμεί να τον ακολουθήσει. Αλλά σήμερα στην Ελλάδα και στον κόσμο, προτιμώνται οι εύκολες, πρωτόγονες λύσεις.

Αμέθυστος.