Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΙ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΓΙΟΥΓΚΙΑΝΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ (2)



Αντανακλάσεις της ψυχής
Marie – Louise von Franz
Β. Τα πέντε στάδια στην απόσυρση των προβολών
Η διαδικασία της απόκτησης της δυνατότητας διάκρισης μιας προβολής περνάει από ορισμένα στάδια. ¹Σαν παράδειγμα ο Jungαναφέρει την περίπτωση ενός Νιγηριανού στρατιώτη που άκουσε μια φωνή να τον καλή από ένα δέντρο, οπότε προσπάθησε να ξεφύγη από το στρατόπεδο και να πάη στο δέντρο. Ανακρινόμενος, ο στρατιώτης είπε ότι όλοι όσοι έφεραν το όνομα αυτού του δέντρου άκουγαν τη φωνή του από καιρό σε καιρό. Για μας αυτή είναι μια περίπτωση της αρχαϊκής ταυτότητας που αναφέραμε, επειδή, για τον στρατιώτη, το δέντρο και η φωνή ήταν προφανώς ταυτόσημα. ¹ Ένας διαχωρισμός τής ιδέας του δέντρου από αυτήν της φωνής ή του δαίμονα του δέντρου (όπως θα έλεγε ο εθνολόγος σε αυτήν την περίπτωση) είναι στην πραγματικότητα ένα δευτερογενές φαινόμενο, που αντιστοιχεί στο επόμενο στάδιο συνειδητότητας, αφού μια  δ ι α φ ο ρ ο π ο ί η σ η  έχει ήδη συμβή. Ένα τρίτο στάδιο προκύπτει από την ανάγκη για μιαν  η θ ι κ ή  α ξ ι ο λ ό γ η σ η  του φαινομένου της φωνής, που θεωρείται σαν η εκδήλωση ενός κακού ή ενός καλού πνεύματος. Ένα τέταρτο στάδιο θα πήγαινε ακόμη ένα βήμα μπροστά στη διαδικασία της διευκρίνησης. Σε αυτό το στάδιο η ύπαρξη πνευμάτων απορρίπτεται εντελώς, και η εμπειρία διαγράφεται σαν μια ψευδαίσθηση. Στο επόμενο, το πέμπτο στάδιο, θα πρέπη κανείς να διαλογισθή για το πώς μια τέτοια συντριπτική, εξαιρετικά πραγματική και φοβερή εμπειρία μπορεί ξαφνικά να γίνη απλώς μια αυταπάτη. Ακόμη και αν κανείς πρέπη να παραδεχθή ότι τα δέντρα δεν μιλάνε με ανθρώπινη γλώσσα και ότι κανένα πνεύμα δεν κατοικεί στο ίδιο το δέντρο, ή ακόμη και ότι, εάν το κοιτάξουμε αντικειμενικά, κανένα απολύτως «πνεύμα» δεν ακούστηκε από τον στρατιώτη, αυτή η αντίληψη ενός πνεύματος θα πρέπη οπωσδήποτε να ήταν ένα φαινόμενο που ξεπηδούσε από το ασυνείδητό του, που  η  ψ υ χ ι κ ή  του ύπαρξη δεν πρέπει να απορριφθή, εκτός εάν κανείς  απορρίψη εντελώς την πραγματικότητα της ψυχής. Εάν δεν το κάνουμε αυτό, σήμερα θα περιγράφαμε το πνεύμα μέσα στο δέντρο σαν μια προβολή, που όμως δεν υπονοεί μιαν ψευδαίσθηση, αλλά μάλλον μιαν ψυχική πραγματικότητα ανώτατης τάξης. Η διάκριση, επίσης, όσον αφορά στο εάν το πνεύμα ήταν καλό ή κακό έρχεται και πάλι στο προσκήνιο και αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Στην περίπτωση του Νιγηριανού στρατιώτη, το εάν θα τον τιμωρούσαν εξαρτιόταν, στη δική μας γλώσσα, από το εάν είχε υποσυνείδητα θελήσει να λιποτακτίση ή εάν είχε δοκιμάσει μιαν «πνευματική κλήση» - το ίδιο πρόβλημα, επομένως, που τα δικαστήριά μας σήμερα, mutatis mutandis, έχουν να αντιμετωπίσουν στην περίπτωση της «άρνηση υπηρέτησης για λόγους συνείδησης». 
Εάν κάποιος αναγνωρίση την  ψ υ χ ι κ ή πραγματικότητα της φωνής που άκουσε ο στρατιώτης, πρέπει να ερευνήση πώς και σε ποιον βαθμό αυτό το ασυνείδητο περιεχόμενο τού ανήκει . Εάν αποδειχθή αδύνατον να εντοπισθή η ύπαρξη αυτού του περιεχομένου μέσα στο υποκειμενικό περιβάλλον του ατόμου που το βιώνει (για παράδειγμα, ότι ο στρατιώτης είχε ακούσει μέσα σε αυτήν τη φωνή μιαν επιθυμία να λιποτακτήση, που θα μπορούσε να αποδειχθή ότι ήταν  δ ι κ ή  τ ο υ  επιθυμία), τότε εξωτερικά «αρμόδια» αντικείμενα θα πρέπη να θωρηθούν σαν πιθανές αιτίες της φωνής, και ο κύκλος αρχίζει και πάλι. Εάν, από την άλλη μεριά, θα μπορούσε να αποδειχθή ότι το πνεύμα ήταν μέρος τής ψυχολογίας του ίδιου του στρατιώτη, τότε παρουσιάζεται η περίπτωση της  η θ ι κ ή ς  α φ ο μ ο ί ω σ η ς   αυτού του περιεχομένου, μέσω της οποίας η «καλή» ή η «κακή» πλευρά θα μπορούσαν να κατανοηθούν σαν ασυνείδητη τάση του ίδιου του υποκειμένου και θα μπορούσαν να αφομοιωθούν στην ζωή του. Στην παρούσα περίπτωση η ασυνείδητη προσπάθεια λιποταξίας θα μπορούσε ίσως τελικά να αποδειχθή ότι δεν ήταν καθόλου κάτι κακό. Εάν η αφομοίωση ενός τέτοιου περιεχομένου συμβή επιτυχημένα, τότε, όπως γνωρίζουμε σήμερα, η εμπειρία του πνεύματος που φωνάζει από το δέντρο δεν επαναλαμβάνεται· εάν το περιεχόμενο  δ ε ν αφομοιωθή, τότε το ίδιο ή παρόμοια φαινόμενα θα συμβούν με διαφορετική μορφή.
Αυτό που είναι γνωστό σαν αφομοίωση στη σύγχρονη ψυχολογία είναι, επομένως, μια σημαντική και πολύπλοκη διαδικασία, στην οποίαν ένα μέχρι τότε ασυνείδητο ψυχικό περιεχόμενο φέρεται επανειλημμένα μπροστά στο συνειδητό εγώ, και αναγνωρίζεται ότι ανήκει στην ίδιαν την προσωπικότητα. Κατά τη διαδικασία, το περιεχόμενο μεταβάλλει τη λειτουργία και  τις επιδράσεις του. Αυτό που σημαίνει αφομοίωση σ τ η ν   π ρ ά ξ η ζωγραφίζεται σε αυτήν την κινέζικη ιστορία φαντασμάτων:
«Ένας άνδρας που είχε κληθή να υπηρετήση τη θητεία του πηγαίνει να παρουσιασθή για να εκτελέση το καθήκον του. Μια νύχτα, μη βρίσκοντας  άλλο κατάλυμα, ξαπλώνει να κοιμηθή μέσα σε έναν μισοερειπωμένο  ναό. Μόλις σκοτεινιάζει, βλέπει μια χλωμή, μυστηριώδη γυναίκα με ένα σχοινί στο χέρι της, να φεύγη ξεγλιστρώντας. Την ακολουθεί χωρίς να γίνη αντιληπτός και τη βλέπει να εξαφανίζεται μέσα στο σπίτι ενός φτωχού χωρικού. Στο σπίτι αυτό μια νέα γυναίκα, βουτηγμένη στα δάκρυα, καθόταν δίπλα στο κρεββάτι ενός μικρού παιδιού.. Το φάντασμα κάθεται στο δοκάρι της στέγης πάνω από τη γυναίκα, κουνώντας το σχοινί με τέτοιον τρόπο, ώστε να φαίνεται σαν απαγχονισμός. Η νέα γυναίκα υπέκυψε τελικά στον πειρασμό, ανέβηκε σε  μιαν καρέκλα και ετοιμάστηκε να κρεμαστή. Τότε ο στρατιώτης πήδηξε από το παράθυρο μέσα στο σπίτι, άρπαξε το σχοινί και είπε στη γυναίκα την ακόλουθη συμβουλή: «Φρόντισε καλύτερα το παιδί σου. Έχουμε μόνο μιαν ζωή να χάσουμε!». Όταν επέστρεψε στον ναό, το φάντασμα εμφανίσθηκε και ζήτησε το σχοινί, αλλά ο στρατιώτης το τύλιξε γύρω από το χέρι του και μ’ αυτό προσπάθησε να φοβίση και να διώξη το φάντασμα. Ακολούθησε μια πάλη. Απρόσεχτα ο στρατιώτης χτύπησε τη μύτη του με τη γροθιά του, με αποτέλεσμα να τρέξη αίμα. «Επειδή τα φαντάσματα δεν αντέχουν τη θέα του ανθρωπίνου αίματος», το φάντασμα σταμάτησε να παλεύη και εξαφανίσθηκε. Έπειτα ο στρατιώτης συνέχισε τον δρόμο του, για να παρουσιασθή στην υπηρεσία του. Αργότερα μπορούσε να δη κανείς το σχοινί αποτυπωμένο στο γυμνό χέρι του στρατιώτη, «επειδή είχε μεγαλώσει επάνω στο δέρμα του χεριού και το τύλιγε με τη μορφή δαχτυλιδιού από κόκκινη σάρκα». ²
Σύμφωνα με μιαν αντίληψη που επικρατεί στην Κίνα, τα πνεύματα των γυναικών που έχουν κρεμαστεί από λύπη για τη δυστυχισμένη ζωή τους, δεν μπορούν να μπουν μέσα στο βασίλειο των νεκρών ώσπου να προκαλέσουν την αυτοκτονία και μιας άλλης γυναίκας· αυτός ήταν ο λόγος που το κακό θηλυκό πνεύμα είχε προσπαθήσει να σπρώξη τη νέα μητέρα στην αυτοκτονία. Είναι γνωστό ότι η αυτοκτονία μπορεί να γίνη μεταδοτική, όπως μαρτυρούν ιδιαίτερα περιπτώσεις μαζικής αυτοκτονίας σε σχολεία και φυλακές. Προκαλούνται από ένα είδος αλυσιδωτής αντίδρασης, για τη οποία κατάλληλο σύμβολο είναι το σχοινί που μεταφέρει το φάντασμα. Σε αυτήν την ιστορία φαίνεται κατ’ αρχήν σαν ο στρατιώτης να μπλέχτηκε στην υπόθεση με το φάντασμα και το πρόβλημά του απλώς τυχαία. Εάν, όμως,  λάβουμε υπ’ όψη ότι αυτός ο νέος άνδρας πήγαινε να εκτελέση τη στρατιωτική του θητεία, πράγμα που σήμαινε να εγκαταλήψη για χρόνια κάθε δυνατότητα να έχη γυναίκα και παιδιά, τότε από ψυχολογική άποψη δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι βρέθηκε μπροστά στην κλαμμένη νέα γυναίκα. Κάτι μέσα του επίσης είχε σχέση σίγουρα με το πρόβλημα του θανάτου. Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι η ίδια η πράξη του στρατιώτη   ν α   χ τ υ π ή σ η   α π ρ ό σ ε χ τ α   τ η    μ ύ τ η  τ ο υ,  κάνοντας έτσι να τρέξη αίμα, φόβισε και έδιωξε το φάντασμα. Το αίμα συμβολίζει παντού το συγκινησιακό μέρος της ανθρώπινης ψυχής. Η  δ ι κ ή  τ ο υ   α π ο τ ε λ ε σ μ α τ ι κ ή   σ υ μ μ ε τ ο χ ή  και το χτύπημα ενάντια στον εαυτό του που αυτή προκάλεσε νίκησαν το φάντασμα. Το μοιραίο σχοινί έγινε τότε ένα μέρος τού ίδιου του στρατιώτη· κυριολεκτικά αφομοιώθηκε μέσα του, όχι σαν ένα σημάδι ντροπής, αλλά μάλλον σαν ένα παράσημο τιμής. Αυτό που ήταν μια αντικειμενική αλυσίδα από καταστρεπτικές τάσεις έγινε μέρος της ίδιας της ύπαρξής του, και με αυτόν τον τρόπο έχασε την καταστροφική του δύναμη. Το κακό πνεύμα, πάντως, δεν εξουδετερώθηκε, αλλά μόνο εξαφανίσθηκε από το ανθρώπινο πεδίο όρασης.
Αυτό το τελευταίο γεγονός αντιστοιχεί ακριβώς σε μιαν εμπειρία που μας είναι οικεία: τα ασυνείδητα περιεχόμενα σπάνια μπορούν να αφομοιωθούν στο υποκείμενο στην ολότητά τους. Η διαδικασία φαίνεται περισσότερο να μοιάζη με το καθάρισμα ενός κρεμμυδιού – ένα ή περισσότερα στρώματα ενός ασυνείδητου συμπλέγματος μπορούν πράγματι να αφομοιωθούν από τη συνειδητή προσωπικότητα, αλλά όχι ο ίδιος ο πυρήνας. Όμως, ο πυρήνας πέφτει πάλι μέσα στο ασυνείδητο σε μια λανθάνουσα κατάσταση, και δεν είναι πια άμεσο πρόβλημα. Πάντως μια  τελική λύση δεν μπορεί να επιτευχθή, εάν σημαντικά αλλά ασυνείδητα περιεχόμενα παραμένουν ακόμη προσκολλημένα στον φορέα τής προβολής. ²¹ Σε αυτήν την περίπτωση  ο λ ό κ λ η ρ ο  το περιεχόμενο της προβαλλόμενης εικόνας θα παραμείνη ασυνείδητο. Αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα συνήθως με τα αρχετυπικά περιεχόμενα, επειδή τέτοια περιεχόμενα δεν μπορούν να αφομοιωθούν από την εγωική συνείδηση. ²² Επομένως εμφανίζεται ένα φαινόμενο που θα μπορούσε να περιγραφή σαν  ο ι   μ ε τ α κ ι ν ή σ ε ι ς   π ρ ο β ο λ ώ ν : το ασυνείδητο περιεχόμενο εν μέρει αναγνωρίζεται σαν υποκειμενικό, και επομένως διαφοροποιείται από το αντικείμενο στο οποίο μέχρι τότε εμφανιζόταν σαν προβολή· η μη αναγνωρισμένη όμως, ακόμη, πλευρά του, εμφανίζεται πάλι σαν προβολή σε ένα άλλο αντικείμενο, μετά από μιαν περίοδο λήθης μέσα στο ασυνείδητο. Ή μπορεί να εμφανίζεται με μιαν άλλη μορφή, η οποία τώρα γίνεται ο νέος φορέας της προβολής .²³ Εάν θέλουμε να εμποδίσουμε μιαν τέτοια ανανέωση της προβολής, το περιεχόμενο θα πρέπη να αναγνωρισθή σαν  υ λ ι κ ά   υ π α ρ κ τ ό,  αν και όχι σαν μέρος τού υποκειμένου, αλλά μάλλον σαν μια  α τ ό ν ο μ η   δ ύ ν α μ η.
Ο Jung συνέκρινε κάποτε το εγωικό σύμπλεγμα με έναν άνθρωπο που ξεκινάει ένα ταξίδι με τη βάρκα του (που είναι οι φιλοσοφικές ή θρησκευτικές ιδέες που βρίσκονται πίσω από τη συνειδητή του θεωρία για τον κόσμο) μέσα στη θάλασσα του ασυνειδήτου πηγαίνοντας για ψάρεμα. Θα πρέπη να προσέξη να μην τραβήξη περισσότερα ψάρια (δηλαδή, περισσότερα ασυνείδητα περιεχόμενα) από τη θάλασσα μέσα στη βάρκα, από αυτά που μπορεί να αντέξη, γιατί αλλοιώς θα βυθιστή. Αυτό εξηγεί γιατί άνθρωποι με ασθενικά εγώ αμύνονται πολλές φορές τόσο απελπισμένα μπροστά σε οποιαδήποτε διάκριση των αρνητικών προβολών τους – δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος, την ηθική πίεση, τα αποτελέσματα από μιαν τέτοια κατανόηση. Η προβολή θετικών ιδιοτήτων μπορεί, σίγουρα, να διαλυθή με λιγώτερη αντίσταση στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά εάν ένα πρόσωπο είναι αδύναμο, πετάει μακριά, παρασύρεται όπως ένα μπαλλόνι από τον άνεμο, πέρα από το στέρεο έδαφος της πραγματικότητας· παθαίνει διόγκωση, και έτσι πέφτει την ίδια στιγμή στην ασυνειδητότητα. ² Η απόσυρση και η αφομοίωση των προβολών είναι, επομένως, ένα λεπτό πρόβλημα, που, στη θεραπεία, απαιτεί μεγάλη ευαισθησία από την πλευρά τού θεραπευτή. Πρέπει συνεχώς να ρωτάη τον εαυτό του εάν το εγώ τού αναλυόμενου είναι αρκετά ισχυρό για να αντέξη την επίδραση της διάκρισης μιας προβολής. Όπως αναφέραμε πριν, προφανώς ένα ανθρώπινο ον δεν μπορεί σχεδόν ποτέ να αφομοιώση τον αρχετυπικό πυρήνα όλων των προσωπικών συμπλεγμάτων· αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουν ιστορίες φαντασμάτων σε όλον τον κόσμο, στις οποίες το πνεύμα, αφού εκτελέση ορισμένες ενέργειες, εξαφανίζεται, ήσυχο, μέσα στο Υπερπέραν. Έτσι το πνεύμα συνεχίζει να υπάρχη, αλλά οι πιο έντονες προσπάθειες ταλαιπωρίας των ανθρώπων εκ μέρους του σταματούν. Εάν μπορούσαμε να διακρίνουμε όλες τις προβολές μας ως το τελευταίο τους ίχνος, η προσωπικότητά μας θα εκτεινόταν σε κοσμικές διαστάσεις. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα με το οποίο θα ασχοληθούμε αργότερα.
Μια νορβηγική ιστορία με τίτλο «Ο σύντροφος» περιγράφει το ίδιο πρόβλημα με το κινέζικο παραμύθι:
«Ένας νέος αγρότης που είχε ονειρευθή μιαν όμορφη πριγκίπισσα, ξεκινάει, με τη λίγη περιουσία που έχει κληρονομήσει, για να ψάξη γι’ αυτό το όμορφο πλάσμα. Στον δρόμο, μπροστά στην πόρτα μιας εκκλησίας, συναντάει ένα πτώμα κατεψυγμένο μέσα σε ένα κομμάτι πάγου, που το φτύνει κάθε περαστικός. Μαθαίνει ότι το πτώμα είναι ενός ταβερνιάρη, που αραίωνε το κρασί του με νερό. Ο ιερέας τού έχει αρνηθή μια χριστιανική κηδεία. Ο νέος λυπάται τον αμαρτωλό, και δίνει όλα όσα έχει για την ταφή. Ενώ συνεχίζει τον δρόμο του, ένας άγνωστος τού κάνει παρέα σαν “σύντροφος του ταξιδιού” και προσφέρεται να κερδίση γι’ αυτόν την όμορφη πριγκίπισσα, που είναι μαγεμένη από ένα στοιχειό. Μετά από πολλές μάχες και πολλές δυσκολίες και κόπους, που όλα τα περνάει ο σύντροφος στη θέση του ήρωα, η πριγκίπισσα κερδίζεται. Έναν χρόνο αργότερα, ο σύντροφος αποκαλύπτει ότι αυτός είναι ο νεκρός ταβερνιάρης, και ότι αυτός ήταν ο δικός του τρόπος να ευχαριστήση τον ήρωα, “αλλά τώρα θα πρέπη να φύγη για πάντα, επειδή οι καμπάνες του ουρανού τον καλούν”».
Σε μια γερμανική παραλλαγή,² ο νεκρός δεν είναι αμαρτωλός, αλλά απλώς τόσο φτωχός, ώστε κανένας δεν δέχεται να τον θάψη. Σε αυτήν την ιστορία, ο ήρωας επίσης δίνει όλα τα χρήματά του για να ταφή ο νεκρός. Ο τελευταίος και εδώ, σαν σύντροφος ειδικευμένος στη μαγεία, βοηθάει τον ήρωα να βρη και να λυτρώση την πριγκίπισσα που επιθυμεί. Στο τέλος λέει: «Τώρα αφήνω εσένα και τον κόσμο. Πιστεύω ότι έχω πληρώσει το χρέος μου σε σένα. Ας είναι η γυναίκα σου καλή και ευτυχισμένη». Και μετά από αυτό, και εδώ εξαφανίζεται.
Σε αυτά τα παραδείγματα, το φάντασμα αυτού που έχει πεθάνει εξαφανίζεται στο Υπερπέραν, αφού έχει εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον ήρωα για την πονετική του πράξη. Αυτό που ήταν κακό εξιλεώνεται: όπως και στην κινέζικη ιστορία, καμμία επιπλέον πλευρά αυτής της μορφής δεν αφομοιώνεται.
Ο φτωχός αμαρτωλός, του οποίου το χρέος πληρώνει ο ήρωας, είναι, από ψυχολογικής πλευράς, εκείνο το κομμάτι της ανθρώπινης ψυχής που ο Jung το ονόμασε σκιά, δηλαδή η κατώτερη, πάρα πολύ ανθρώπινη πλευρά καθενός από εμάς, που είμαστε τόσο εξαιρετικά πρόθυμοι να την προβάλουμε και μετά να τη «φτύσουμε». Ο ήρωας τον λυπάται και παίρνει επάνω του το τίμημα της ενοχής του. Μέσω αυτής της πράξης κερδίζει έναν βοηθό με μαγικές ικανότητες για οποιαδήποτε ανάγκη. Είναι η  σ υ μ π α θ η τ ι κ ή  α ν τ α π ό κ ρ ι σ η  του ήρωα στην ανάγκη του άλλου που δημιουργεί τον δεσμό.
Ο Jung διέκρινε δύο είδη προβολών, την ενεργητική και την παθητική. Το παράδειγμά μας παρουσιάζει μιαν παθητική προβολή, δηλαδή μιαν εκδήλωση αισθήματος συμπάθειας, που έχει σαν αποτέλεσμα να φέρη το αντικείμενο (σε αυτήν την περίπτωση τον νεκρό) σε μια στενή σχέση με το υποκείμενο (τον ήρωα). «Προκειμένου να δημιουργήση αυτήν τη σχέση, το υποκείμενο αποδεσμεύει ένα περιεχόμενο – ένα συναίσθημα, για παράδειγμα – από τον εαυτό του, το εντοπίζει στο αντικείμενο, εμψυχώνοντάς το με αυτόν τον τρόπο, και έτσι τραβάει το αντικείμενο στη σφαίρα του υποκειμένου». ² Σαν αποτέλεσμα αυτού του εμπαθητικού συναισθήματος (Σ.τ.Μ.: εμπάθεια [empathy]: η ψυχολογική ιδιότητα να προβάλη κάποιος τον εαυτό του, και έτσι να κατανοή πλήρως, και να χάνη την ταυτότητά του, μέσα σε ένα αντικείμενο διαλογισμού· η ικανότητα να συμμετέχη κανείς στα συναισθήματα του άλλου), ο ήρωας κερδίζει τον προικισμένο με μαγικές ικανότητες σύντροφο σαν συνοδό στην  προσωπική του επιχείρηση. Στο τέλος όλη η συμπάθεια στηρίζεται σε αυτό το είδος της ασυνείδητης ταυτότητας με τον άλλον.² Αυτή διαμορφώνει τη βάση όλων των ασυνείδητων συλλογικών μας στοιχείων και επίσης όλων των συνειδητών κοινωνικών στάσεων, ακόμη και στις πιο εξευγενισμένες μορφές τους, που σε εμάς έχουν βρη την υψηλότερη έκφρασή τους στο ιδανικό της χριστιανικής αγάπης για τον πλησίον. Όταν η ασυνείδητη ταυτότητα λειτουργή αρνητικά, μας κάνει, απλοϊκά και απερίσκεπτα, να παίρνουμε σαν δεδομένο ότι ο άλλος είναι σαν εμάς, και πως ό,τι ισχύει για εμάς ισχύει επίσης και γι’ αυτόν, έτσι ώστε να αισθανόμαστε δικαιωμένοι «βελτιώνοντάς» τον, δηλαδή βιάζοντάς τον ψυχολογικά. Από εδώ προέρχεται η ενεργητική προβολή.
Η αρνητική πλευρά της ταυτότητας είναι ιδιαίτερα φανερή σε παθολογικές περιπτώσεις, όπως, για παράδειγμα, σε παρανοϊκές ψευδαισθήσεις, όπου θεωρείται σαν αυτονόητο ότι το υποκειμενικό περιεχόμενο κάποιου βρίσκεται στο άλλο πρόσωπο. Αυτή η υπόθεση είναι την ίδια στιγμή μια πράξη κρίσης, που ο βασικός της στόχος είναι ο αποχωρισμός τού υποκειμένου από το αντικείμενο .² Εάν σε αυτήν την κρίση αποδοθή απόλυτο κύρος, αυτό μπορεί να οδηγήση στην ολοκληρωτική απομόνωση του υποκειμένου, επειδή κάθε αμφισβήτηση του κύρους αυτής της κρίσης εκ μέρους των άλλων απορρίπτεται.³
Η παθητική προβολή – δηλαδή η ασυνείδητη εμπάθεια – είναι μέρος της ψυχολογικής αρχής του Έρωτα και διαμορφώνει τη βάση όλων των κοινωνικών σχέσεων· η ενεργητική προβολή, από την άλλη μεριά, ανήκει στον χώρο του Λόγου, επειδή έχει σχέση με μιαν πράξη αναγνώρισης ή κρίσης, μέσω της οποίας κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα στον εαυτό μας και στο – άγνωστο καθεαυτό – αντικείμενο. Και οι δύο αρχές μπορούν στην πράξη να ρέουν μέσα και έξω η μια στην άλλη.
Οι προβολές των συνανθρώπων μας επάνω μας δεν είναι με κανέναν τρόπο αθώες υποθέσεις, που δεν ενοχλούν τίποτε άλλο εκτός από την προσαρμογή των ανθρώπων από τους οποίους προέρχονται· έχουν επίσης ουσιαστική επίδραση στο πρόσωπο επάνω στο οποίο πέφτει η προβολή. Οι προβολές των γονέων επάνω στα παιδιά του επιδρούν με τρόπο ιδιαίτερο, επειδή τα παιδιά και οι νέοι υποβάλλονται πολύ εύκολα, μια και η εγωική τους συνείδηση είναι ακόμη αδύναμη.
Επειδή αυτή είναι μια συνηθισμένη κατάσταση, παρουσιάζεται συχνά στους μύθους και τα παραμύθια. Στο παραμύθι του Grimm « Οι έξι κύκνοι» η μάγισσα-μητριά ρίχνει έναν μανδύα επάνω στους θετούς γιούς της, μεταμορφώνοντάς τους έτσι σε κύκνους. Αυτό μπορούμε να το πάρουμε κυριολεκτικά σαν προβολή: η μητέρα, που είναι αρνητικά διατεθειμένη απέναντι στα παιδιά της, βλέπει σε αυτά όχι τη δική τους ανθρώπινη φύση, αλλά μάλλον ρίχνει επάνω τους την προβολή ενός στοιχείου (εικόνα του πουλιού) που υπάρχει μέσα της, δηλαδή την ασυνείδητη, παραμελημένη πνευματική πλευρά της. Συναντάει κανείς αυτό το φαινόμενο πολύ συχνά στην καθημερινή ζωή, όταν μια μητέρα, από τεμπελιά ή άλλες αιτίες, παραμελεί την πνευματική της ανάπτυξη. Σαν αντιστάθμισμα, περιμένει την επίτευξη από τον γιο ή τους γιούς της και τους «μαγεύει» μεταμορφώνοντάς τους σε κάτι που είναι ξένο προς τη φύση τους. Τα παιδιά, για παράδειγμα, θα πρέπη ίσως να ακολουθήσουν μια φιλόδοξη ακαδημαϊκά καρριέρα για να ικανοποιήσουν την ασυνείδητη προσδοκία της μητέρας – στο παραμύθι που αναφέραμε γίνονται πουλιά, δηλαδή χωρίς ρίζες, απανθρωποποιημένα πνευματικά όντα.
Η απελευθέρωση των μαγεμένων πλασμάτων στο παραμύθι συμβαίνει όταν η αδελφή που αγαπάει τους γιους (ή μερικές φορές η κόρη) ράβει ένα πουκάμισο με λουλούδια σε σχήμα αστεριών και το ρίχνει επάνω τους, οπότε τα πουλιά ξαναπαίρνουν ανθρώπινη μορφή. Και αυτό, επίσης, είναι μια προβολή, αλλά αυτήν τη φορά μια προβολή που ταιριάζει στο αντικείμενο, και που πραγματικά τού δίνει τη δυνατότητα να φανή στην αληθινή του φύση. Πολλοί άνθρωποι, στην πραγματικότητα, βρίσκουν πάλι τον εαυτό τους μέσα από την αγαπητική αναγνώριση ενός άλλου προσώπου. Ο δάσκαλος ή ο θεραπευτής που δίνει πίστη, ας πούμε, στον μαθητή ή τον ασθενή του μέσω της προσδοκίας θετικών αποτελεσμάτων, μπορεί πολλές φορές να προκαλέση την άνθιση της πραγματικής προσωπικότητας και των χαρισμάτων του άλλου. Ίσως δεν έχει σημασία το ότι αυτό είναι μια προβολή· λειτουργεί σαν μια γέφυρα, μέσω της οποίας ο άλλος μπορεί να έρθη προς τον εαυτό του. Αυτός είναι ο λόγος που το φαινόμενο της αντιμεταβίβασης είναι τόσο σπουδαίο στην ψυχοθεραπεία, και όχι απλώς κάτι αρνητικό που πρέπει να πολεμηθή· μπορεί να μεταφέρη τον άλλον σαν ένα μαγικό χαλί και να τον οδηγήση στον στόχο του. Κ ά π ο τ ε, πάντως, αυτή η προβολή με φυσικό τρόπο σταματάει να υπάρχη, και τότε πρέπει να αποδειχθή εάν ο άλλος μπορεί να παραμείνη ο εαυτός του και χωρίς αυτήν τη βοήθεια. Αυτή η μεταβίβαση μπορεί να γίνη κατορθωτή με την απαραίτητη σοφία, μέσω προσεκτικής παρακολούθησης των ονείρων και των δύο πλευρών..
Όποτε οι γονείς δεν κατορθώνουν να ζήσουν την εσωτερική τους ολότητα και αποτυγχάνουν να συνειδητοποιήσουν ουσιαστικά στοιχεία του εαυτού τους, το βάρος αυτών των στοιχείων πέφτει επάνω στα παιδιά με τη μορφή της προβολής, και τα βάζει σε κίνδυνο. Αυτό αναγνωρίζεται ακόμη και στις λαϊκές παροιμίες, όπως «τα παιδιά του παππά και το βόδι του μυλωνά σπάνια βγαίνουνε καλά. (Σ.τ.Μ: Βλέπε την αντίστοιχη ελληνική παροιμία: «παππά παιδί, διαόλου εγγόνι»). Οι ιερείς συχνά αναγκάζονται από την κοινή γνώμη να ζουν καλύτερες ή πιο χριστιανικές ζωές από αυτές που θα ζούσαν σύμφωνα με την πραγματικότητα της φύσης τους. Στις περιπτώσεις που ταυτίζονται με τον κοινωνικό τους ρόλο, απωθώντας έτσι τη σκιά, η τελευταία πέφτει επάνω στα παιδιά σαν ο μανδύας μιας κακής μάγισσας. Τα παιδιά βρίσκονται έτσι να οδηγούνται από μια σκοτεινή παρώθηση να ζήσουν εξωτερικά ό,τι οι γονείς τους έχουν απωθήσει.
Το βόδι του μυλωνά, πάλι, αντιπροσωπεύει ένα κάπως διαφορετικό πρόβλημα. Στα μάτια των ανθρώπων του χωριού ο μυλωνάς είναι κατά παράδοση εκείνος που δεν δουλεύει, αλλά πλουτίζει μέσω μιας  τ ε χ ν ι κ ή ς  ε π ι ν ό η σ η ς: αφήνει το νερό να κάνη τη δουλειά γι’ αυτόν. Είναι ο πρώτος τεχνοκράτης. Το βόδι του – δηλαδή η ενστικτώδης ζωώδης σφαίρα μέσα του – φυσικά υποφέρει από αυτό το γεγονός.
Σε προηγούμενες γενιές, όπως αναγνώρισε πρώτος οFreud, η απώθηση των σεξουαλικών ορμών είχε ένα προφανές καταστροφικό αποτέλεσμα. Μέσω αυτής της απώθησης πολλοί πατέρες και μητέρες είτε ώθησαν τα παιδιά τους σε μια χωρίς φραγμούς εκδήλωση της σεξουαλικότητας, είτε – στην περίπτωση παιδιών που ασυνείδητα αμύνονταν ενάντια σε αυτήν την προβολή – έκαναν αδύνατη γι’ αυτά την προσέγγιση της σεξουαλικής περιοχής της ζωής, επειδή αυτή η εικόνα είχε καταστραφή ή διαστραφή από τις προβολές τών γονιών τους. Αυτή  η κατάσταση εικονίζεται σε πολλούς μύθους, στους οποίους ένας γονέας κλείνει τον γιο ή την κόρη του σε έναν πύργο ή σε ένα γυάλινο βουνό ή ένα γυάλινο φέρετρο, ή, με μια κατάρα, τον ή τη μεταμορφώνει σε ένα ζώο. Μέσα στις οικογένειες, οι προβολές παίζουν τον μεγαλύτερο και πιο καταστρεπτικό ρόλο. Αλλά παίζουν επίσης έναν ενεργό ρόλο σε όλες τις άλλες κοινωνικές ομάδες, και όχι τον μικρότερο στην πολιτική, όπου ορισμένες σκιώδεις προβολές επάνω στον αντίπαλο μπορούν να παρατηρηθούν και από τις δύο πλευρές σε όλες σχεδόν τις συγκινησιακά φορτισμένες συγκρούσεις.
Ο λόγος που είναι τόσο δύσκολο να διακρίνη κανείς την ίδια του τη σκιά είναι ότι τα στοιχεία της κατώτερης προσωπικότητας είναι συνήθως  σ υ γ κ ι ν η σ ι α κ ο ύ χαρακτήρα. Οι συγκινήσεις και τα συναισθήματα είναι σε μεγάλο ποσοστό σχετικά αυτόνομα· αποκτούν συνειδητότητα και μπορούν μόνο με μεγάλη δυσκολία να ελεγχθούν. Οι προβολές, συνδυασμένες με τα συναισθήματα, απομονώνουν το ανθρώπινο ον από το περιβάλλον του, και το φέρνουν σε μιαν αυτοερωτική ή αυτιστική κατάσταση.³¹ Εάν δεν είναι μόνο η σκιά κάποιου που βρίσκεται πίσω από τις προβολές, αλλά επίσης και τα αντιθέτου φύλου στοιχεία της προσωπικότητας, ή ίσως ακόμη βαθύτερα αρχετυπικά περιεχόμενα, τότε η διάκριση των προβολών με τις οποίες σχετίζονται αυτά συνοδεύεται από σχεδόν αξεπέραστες δυσκολίες. Οι πατρικές και μητρικές θεότητες όλων των θρησκειών, για παράδειγμα, βρίσκονται τώρα συχνά κρυμμένες πίσω από μιαν όχι ιδιαίτερα ασυνήθιστη προβολή μιας πατρικές ή μητρικής εικόνας, και αυτές δίνουν στις γονικές εικόνες μιαν εντελώς δυσανάλογη δύναμη επάνω στο άτομο. Ή, σε άλλες περιπτώσεις, είναι ζήτημα όχι συλλογικών θρησκευτικών εικόνων ή ιδεών αλλά μάλλον σύγχρονων παραλλαγών τους, όπως είναι ο υλισμός, ο κομμουνισμός, ο σοσιαλισμός, ο φασισμός, ο λιμπεραλισμός, ο διανοητικισμός και λοιπά – ιδέες από τις οποίες οι άνθρωποι «κατέχονται» ολοκληρωτικά, και για τις οποίες μπορούν να πολεμήσουν με βίαιες συγκινήσεις. ³² Η «ιερότητα» των πίστεων είναι με αυτήν την έννοια πάντα ύποπτη, εκτός αν συνυπάρχουν με την ανεκτικότητα και έναν αληθινό σεβασμό για τους καθαρά ανθρώπινους παράγοντες.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.     Για τα επόμενα, δες το έργο του Jung: «Το πνεύμαMercurius»: Άπαντα, τόμος 13, παράγραφοι 247 κ.ε.
2.     Με άλλα λόγια, η a priori μορφή ενός εξωτερικού αντικειμένου, ακόμη εμφανίζεται σαν ταυτόσημη με μιαν ασυνείδητα σχηματισμένη εικόνα.
3.     «Κινέζικα παραμύθια», αριθ. 66: «Τα πνεύματα εκείνων που έχουν κρεμαστή».
4.     Jung: «Αναφορικά με τα αρχέτυπα»: «Άπαντα, τόμος 9, μέρος 1, παράγραφοι 121 κ.ε., ιδιαίτερα η υπ’ αριθ. 17.
5.     Jung: «Άπαντα, τόμος 9, μέρος2, παράγραφος 44.
6.     Jung: «Το φιλοσοφικό δέντρο»: «Άπαντα, τόμος 134, παράγραφος 437. O Jung τονίζει ότι είναι ακόμη και επικίνδυνο το να θέλη κανείς να κάνη να χωρέση ολόκληρο το αρχετυπικό περιεχόμενο στη συνείδηση· αντί γι’ αυτό, θα πρέπη να προσεχθή με «θρησκευτικόν» τρόπο, σαν κάτι αυτόνομο.
7.      Jung, Άπαντα, τόμος 9, μέρος 2, παράγραφος 47.
8.     «Παραμύθια του βορρά», μέρος ΙΙ, αριθ. 7.
9.     «Η μαγεμένη πριγκίπισσα»: Γερμανικά παραμύθια των Grimm, Ι, σ.σ. 237 κ.ε.
10. Jung: «Άπαντα, τόμος 6, παράγραφος 784.
11.  Ο Χ Ι  ταύτιση.
12. Για παράδειγμα, η κρίση ότι αυτό ή εκείνο το πρόσωπο «καταδιώκει» ή «κυνηγάει» κάποιον.
13. Jung: Άπαντα, τόμος 6, παράγραφος 741,784.
14. Για λεπτομέρειες, βλέπε: Jung: Άπαντα, τόμος 9, μέρος 2, παράγραφος 17 κ.ε.
15. Jung: «Αναφορικά με τα αρχέτυπα», Άπαντα, τόμος 9, μέρος 1, παράγραφος 120 κ.ε.
(συνεχίζεται)
έθυστος

Απίθανα επίκαιρος Νίτσε: "Κανείς δεν ανακάλυψε το κώνειο που θα τον απαλλάξει από τους Έλληνες"!


Φωτογραφία για Απίθανα επίκαιρος Νίτσε: Κανείς δεν ανακάλυψε το κώνειο που θα τον απαλλάξει από τους Έλληνες!

Απίθανα και απροσδόκητα επίκαιρος ο Γερμανός φιλόσοφος! Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο “Η Γέννηση της Τραγωδίας” (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15, ο... Φρειδερίκος Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερη μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο ίδιος είναι πολύ μπροστά από την εποχή του Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε το σχετικό χαρακτηριστικό απόσπασμα:

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.

Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.

Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».
defencenet.gr
http://www.newsnow.gr/article/223980/apithana-epikairos-nitse-kaneis-den-anakalypse-to-koneio-pou-tha-ton-apallaxei-apo-tous-ellines.html

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Αυτός είναι ο λόγος που η Ισλανδία δεν είναι στις ειδήσεις



 [ΔΙΑΒΑΣΤΕ]

Αυτός είναι ο λόγος που η Ισλανδία δεν είναι στις ειδήσεις [ΔΙΑΒΑΣΤΕ]


Η ιστορία ή οποία αποκαλύφθηκε από ένα ιταλικό ραδιοφωνικό σταθμό για την συνεχιζόμενη επανάσταση στην Ισλανδία είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για το πόσο λίγο τα δικά μας Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μας ενημερώνουν πραγματικά ή όχι για τα γεγονότα στον κόσμο. Το 2008, κατά την έναρξη της «κρίσης», η Ισλανδία κυριολεκτικά πτώχευσε. Από τότε αυτό το ελάχιστα γνωστό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης «έχει χαθεί από τα ραντάρ της ενημέρωσης».
Κατά την διάρκεια που οι ευρωπαϊκές χώρες, η μια μετά την άλλη, απειλούνται από την πτώχευση, η οποία (η πτώχευση) απειλεί την ύπαρξη του Ευρώ, το πέσιμο της οποίας θα έχει ανεξέλεγκτες συνέπειες για όλο τον κόσμο, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελαν οι εξουσιαστές αυτού κόσμου είναι να γίνει η Ισλανδία παράδειγμα για άλλες χώρες.
Ας δούμε γιατί.
Η Ισλανδία (πληθυσμός 320 χιλιάδες) ήταν μια από της πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Το 2003 με την τελική επικράτηση του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος όλες οι τράπεζες ιδιωτικοποιήθηκαν και, με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων, οι τράπεζες αυτές προσέφεραν το ονλαϊν-μπάνκινκ και με την συνδρομή του χαμηλότερου δυνατού κόστους οι τράπεζες αυτές έδειχναν μεγάλα ποσοστά κερδών. Οι λογαριασμοί, οι οποίοι ονομάστηκαν IceSave, προσέλκυσαν πολλούς μικρούς Βρετανούς και Ολλανδούς επενδυτές. Αλλά παράλληλα με την αύξηση των επενδύσεων αυξανόταν και το εξωτερικό χρέος των τραπεζών.
Το 2003 το χρέος της Ισλανδίας ήταν ίσο με το 200% του ΑΕΠ, ενώ το 2007 είχε φτάσει στο 900%. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 έκανε το τελικό χτύπημα. Οι τρείς βασικές τράπεζες της Ισλανδίας ( Landbanki, Kapthing και η Glitnir) πτώχευσαν. Η κρόνα έχασε 85% της αξίας της έναντι του Ευρώ. Στο τέλος του χρόνου η Ισλανδία κήρυξε πτώχευση.
Η κρίση οδήγησε την Ισλανδία, με την διαδικασία της άμεσης δημοκρατίας, στην αποκατάσταση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των Ισλανδών μέσον του νέου συντάγματος. Αλλά αυτό επιτεύχθηκε με μεγάλο πόνο.
Να πως έγινε αυτό.
Ο πρωθυπουργός της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης συνασπισμού Γκέιρ Χόρντε βρισκόταν σε διαπραγματεύσεις για την παροχή δανείου ύψους 2.1 δισεκατομμυρίων δολαρίων, στο οποίο (στο δάνειο) η Βρετανία και η Ολλανδία πρόσθεσαν ακόμα 2.5 δισεκατομμύρια. Η διεθνής οικονομικοί κύκλοι πίεζαν την Ισλανδία για δραστικά μέτρα. Το ΔΝΤ και η ΕΕ ήθελαν να πάρουν το πιο πάνω χρέος «πάνω τους» με επιχείρημα ότι αυτός ο τρόπος είναι ο μόνος για να μπορέσει η Ισλανδία να ξεπληρώσει την Βρετανία και την Ολλανδία.
Οι συνεχόμενες διαμαρτυρίες και ταραχές ανάγκασαν την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Οι πρόωρες εκλογές του Απριλίου του 2009 ανέδειξαν στην κυβέρνηση έναν αριστερό συνασπισμό το οποίο καταδίκασε το νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, αλλά αμέσως παραδόθηκε στις απαιτήσεις η Ισλανδία να επιστρέψει συνολικά τρία και πλέον δισεκατομμύρια Ευρώ. Έπρεπε ο κάθε Ισλανδός τα επόμενα 15 χρόνια να πληρώνει 100 Ευρώ κάθε μήνα. Έπρεπε δηλ. ο λαουτζίκος να θυσιαστεί για χρέη κάποιον ιδιωτών προς κάποιους άλλους ιδιώτες. Αυτό ήταν η σταγόνα η οποία υπερχείλισε το ποτήρι.
Αυτό που συνέβη ήταν πρωτοφανές. Η γνώμη ότι οι Ισλανδοί πρέπει να πληρώνουν για τα λάθη των οικονομικών μονοπωλίων, ότι το σύνολο της χώρας πρέπει να πολιορκείται για αποπληρωμή ιδιωτικών χρεών, άλλαξε την σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτικών θεσμών,γεγονός το οποίο τελικά οδήγησε την πολιτική ελίτ της Ισλανδίας να πάρει μέρος του εκλογικού σώματος. Ο πρωθυπουργός Όλαφ Ραγκνάρ Γκρίμσον αρνήθηκε να επικυρώσει τον νόμο το οποίο ανάγκαζε τους πολίτες να σηκώσουν τα βάρη των Ισλανδών τραπεζιτών και συμφώνησε να συγκαλέσει δημοψήφισμα.
Φυσικά η διεθνής κοινότητα αύξησε την πίεση στην Ισλανδία. Η Βρετανία και η Ολλανδία απειλούσαν με σκληρή καταστολή η οποία θα οδηγούσε σε απομόνωση της χώρας. Όταν η Ισλανδία ετοιμαζόταν για δημοψήφισμα, το ΔΝΤ απειλούσε την χώρα να στερήσει οποιαδήποτε βοήθεια. Η Βρετανική κυβέρνηση απειλούσε να παγώσει τις καταθέσεις και τις αποταμιεύσεις των Ισλανδών. Όπως έλεγε ο Γκρίμσον: «Μας έλεγαν αν δεν δεχθούμε τους όρους τους, θα γίνουμε η Κούβα του Βορρά. Ναι, αλλά αν συμφωνούσαμε θα γινόμασταν η Αϊτή του Βορρά».
Στο δημοψήφισμα του Μαρτίου του 2010 το 93% των Ισλανδών ψήφισαν κατά των πληρωμή των χρεών. Το ΔΝΤ πάγωσε τους δανεισμούς αμέσως. Αλλά η επανάσταση (για την οποία δεν έγραψε κανένα από τα ΜΜ«Ε», περιλαμβανομένου και του Εβραιονιούζ-Evronews) δεν πτοήθηκε. Με την υποστήριξη των οργισμένων πολιτών η κυβέρνηση ξεκίνησε έρευνες για αστικές και ποινικές ευθύνες κατά των υπευθύνων για την οικονομική κρίση. Το Ιντερπόλ εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον πρώην πρόεδρο της τράπεζας Kaupthing Σιγκιζμούντ Έϊναρδσον. Αλλά και πολλοί τραπεζίτες, εγκατέλειψαν εσπευσμένα την χώρα.
Όμως οι Ισλανδοί δεν σταμάτησαν εκεί: αποφάσισαν να υιοθετήσουν νέο σύνταγμα, το οποίο θα απαλλάξει την χώρα από την δύναμη της Διεθνής οικονομίας και των εικονικών νομισμάτων.
Για να γραφτεί νέο σύνταγμα ο Λαός της Ισλανδίας εξέλεξε 25 άτομα μεταξύ 522 ενήλικων, οι οποίοι δεν ανήκαν σε κανένα από τα πολιτικά κόμματα του κατεστημένου. Οι αντιπρόσωποι αυτοί έπρεπε να είχαν προταθεί τουλάχιστον από 30 άτομα. Το έγγραφο γράφτηκε μέσα από το διαδίκτυο. Οι πολίτες μπορούσαν να κάνουν προτάσεις και σχόλια, βλέποντας με τα ίδια τους τα μάτια την διαμόρφωση του συντάγματος. Το σύνταγμα το οποίο τελικά γεννήθηκε μέσα από συμμετοχή των πολιτών, θα παρουσιαστεί στο κοινοβούλιο προς έγκριση μετά από τις επόμενες εκλογές.
Σήμερα οι ίδιες λύσεις προτείνονται σε άλλα ΈθνηΛένε στο Έθνος των Ελλήνων ότι η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι η μοναδική διέξοδος από το οικονομικό τέλμα. Τώρα τα ίδια λένε και στους Ιταλούς, Ισπανούς και Πορτογάλους.
Ας ρίξουν μια ματιά στην Ισλανδία. Στην άρνησή τους να υποκύψουν στα ξένα συμφέροντα: όταν μια μικρή χώρα με δύναμη και με σαφήνεια διακηρύσσει ότι ο Λαός τους είναι κυρίαρχος….
Αυτός είναι ο λόγος που η Ισλανδία δεν είναι στις ειδήσεις.
Δίκτυο Ουκρανικής Αυτόνομης Αντίστασης, www.reactor.org.ua
ΠΗΓΗ: polemosgenel

Βλάσφημη σύλληψη πιστού.


(μεταφράστηκε από την Αγγλική έκδοση)

Ανακοίνωση της Εκκλησίας του Ιπτάμενου Τέρατος Σπαγγέτι σχετικά με την σύλληψη πιστού μας στην Ελλάδα. 

Η επίθεση στον Γέροντα Παστίτσιο είναι απόπειρα αιρετικών, πιθανών των πιστών του αόρατου Ροζ Μονόκερου που έχουν εισχωρήσει στην Χρυσή Αυγή, να σιωπήσουν την μία και μοναδική αληθινή θρησκεία.

Γνωρίζουμε ότι ο θεάνθρωπος σύμφωνα με την θρησκεία τους κατάγεται από την Παλαιστίνη και γεννήθηκε το έτος -7. Αν ζούσε σήμερα θα Τον κυνηγούσαν στα στενάκια του κέντρου της Αθήνας, κοντά στον Ιερό του Ηφαίστου (καθώς δεν θα υπήρχε ακόμα Άγιος Παντελεήμονας). Χωρίς να συμπεριλάβουμε το γεγονός ότι θα Τον θεωρούσαν και μπάσταρδο λόγο του ιδιότυπου της γέννησής Του.

Εμείς όμως γνωρίζουμε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Ο θεάνθρωπος Ιησούς, στην πρώτη Του μετενσάρκωση, το 90 εκατομμύρια π.α.Χ. (προ ανθρώπινου Χριστού) ήτο raptor και όχι πάστωρ. Γεννήθηκε την εποχή που ο θεός ήτο ακόμα έφηβος και πειραματιζόταν με τον κόσμο. Ένα από τα σημαντικότερα έργα της εποχής, που αποτέλεσε έμπνευση για τους Βυζαντινούς φωτογράφους είναι αυτό που παριστάνει τον δημιουργό με τον Raptor Ιησού.

Ως εκ τούτου, θεωρούμε ότι η βλάσφημη αυτή σύλληψη είναι αντίθετη με τους νόμους της πολιτείας που υποτίθεται ότι προστατεύει τις θρησκείες από αυτού του είδους τις πρακτικές. Απαιτούμε να τιμωρηθούν οι βλάσφημοι κατά του θεϊκού λόγου του Ιπτάμενου Τέρατος Σπαγγέτι.

Για όσους αναρωτιούνται αν έχουμε αποδείξεις για το ότι η θρησκεία μας είναι η μοναδική και αληθινή παρακαλούνται να ρίξουν μια ματιά στην επόμενη εικόνα που είναι η αναπαράσταση του σωματιδίου του θεού από το CERN που δείχνει την επιστημονική απόδειξη της υπάρξεώς Του.

Στο κέντρο φαίνονται καθαρά (με κίτρινο χρώμα) οι απολήξεις του θεϊκού Ιπτάμενου Τέρατος Σπαγγέτι.


Σχόλιο: Όλοι οι Έλληνες Ορθόδοξοι πληροφορήθηκαν ότι ο εξυπνάκιας ήταν οπαδός μίας ηλεκτρονικής θρησκείας αλλά κανείς δέν έδωσε σημασία. Σημασία για Ορθοδόξους και μή, έχει να εκφέρουν την αβασάνιστη γνώμη τους γύρω απο τον Παΐσιο και να τον καταδικάσουν, χωρίς να υπολογίσουν ότι μια πλειάδα Αγιορειτών και μή, κινούνται γύρω απο τις ύποπτες προφητείες. Και ας μήν ξεχνούμε ότι πηγή της απίστευτης συκοφαντίας εναντίον του Γέροντα απο κάποιον Θεολόγο ονόματι Σιαμάκη, ο οποίος πρώτος ονόμασε τον Γέροντα Παστίτσιο, είναι η ίδια ηλεκτρονική θρησκεία. Ούτε στη συκοφαντία δέν μπορούμε να έχουμε πρωτοτυπία και έμπνευση. ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΕΙ.

Αμέθυστος

http://amethystosbooks.blogspot.gr/

Eye Candy for Today: The Trellis by Gustave Courbet



Posted by Charley Parker
The Trellis by Gustave Courbet
The Trellis by Gustave Courbet.
On Google Art Project. Click on image for Zoom controls.
Original is in the Toledo Museum of Art.

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Ένα παραμύθι για μεγάλους ...

«Θα γίνουμε τέλειοι»


Συνέντευξη στους: Rafaela von Bredow και PhilipBethge

Ο Αμερικανός φουτουρολόγος Michio Kaku μιλά για το πως θα είναι ο κόσμος σε εκατό χρονιά, για επικίνδυνα ρομπότ, έξυπνες τουαλέτες και τους ανίκητους ιούς του κρυολογήματος.
Ο Κάκου, 65, εργάζεται ως θεωρητικός φυσικός στην Νέα Υόρκη. Πέρα από τις έρευνες του στην θεωρία χορδών, έχει αναλάβει να μεταδώσει την επιστήμη παραστατικά, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Στο καινούργιο του βιβλίο κάνει υποθέσεις για το πως θα είναι ο άνθρωπος σε εκατόν χρόνια. Ο γιος Ιαπώνων μεταναστών δίνει μεγάλη προσοχή, ώστε στα οράματα του να μην εγκαταλείψει το έδαφος του φυσικώς πραγματοποιήσιμου.
Spiegel: Καθηγητά Κάκου, «Θα γίνουμε σαν θεοί», γράφετε στο νέο σας βιβλίο. Τα δισέγγονα μας θεοί; Λίγη μετριοπάθεια δεν κάνει;
Kaku: Φανταστείτε τους προγόνους μας από το 1900: δεν ξεπερνούσαν τα 50 χρόνια ζωής και ταξίδευαν με καρότσες. Αν αυτοί οι άνθρωποι έβλεπαν ένα από μας-με το κινητό στο αυτί, το Facebook στην οθόνη, και να ταξιδεύει με αεροπλάνο-θα το θεωρούσαν μάγο.
Spiegel: Από τον μάγο μέχρι τον θεό είναι μεγάλο το βήμα...
Kaku: Τι καθιστά κάποιον θεό; Ο Απόλλων είχε στην διάθεση του την άπειρη ενέργεια του ήλιου, ο Ζεύς μπορούσε να μεταμορφώνεται, η Αφροδίτη είχε ένα τέλειο κορμί. Ακριβώς αυτές τις δυνατότητες θα έχουν τα εγγόνια μας.
Spiegel: φανταστείτε ότι ξυπνάτε ένα πρωινό του Σεπτέμβρη το 2112. Τι βλέπετε;
Kaku: Πιο σημαντικό είναι αυτό που δεν βλέπω, αλλά που είναι πανταχού παρόν: την διάνοια. Όπως σήμερα κάθε χώρος έχει παροχή ηλεκτρισμού, έτσι στο μέλλον θα μπορούμε να έχουμε, και αυτό είναι αυτονόητο, πρόσβαση σε έξυπνα συστήματα. Θα είναι μέσα στους τοίχους, στην οροφή, στο πάτωμα. Τα παιδιά θα πιστεύουν πως όλα τα πράγματα είναι ζωντανά και πως μπορούμε να τους μιλάμε!
Spiegel: Τι συγκεκριμένα κάνει ο απόγονος σας εκείνο το πρωινό του 2112;
Kaku: Κατά πρώτον θέλει να ξέρει τι γίνεται στον κόσμο. Βάζει επομένως τους έξυπνους φακούς επαφής. Με μια κίνηση των βλεφάρων είναι online. Έτσι μπορεί να έχει πρόσβαση στα πάντα: νέα, ταινίες, εικονικές πραγματικότητες. Μετά θα πάει για δουλειά με το αυτοκίνητο του.
Spiegel: Θα οδηγήσει; Τι βαρετό.
Kaku: Α, θέλετε να πετάξετε; Αυτό θα είναι δυνατό. Μάλιστα θα καθοδηγούμε τα οχήματα μας με την σκέψη. Σκεφτείτε απλά που θέλετε να πάτε, και τσακ, είστε ήδη πάνω στον δρόμο.
Spiegel: Ο απόγονος μας επομένως πετάει για να πάει στη δουλειά του. Τι αλλάζει στη δουλειά;
Kaku: Αν είναι φοιτητής μπορεί να κατεβάσει με τους φακούς επαφής όλες τις απαντήσεις για τις ασκήσεις που είχε. Αν είναι καλλιτέχνης, πρέπει απλά να κουνά τα χέρια του στον αέρα και έτσι θα δημιουργεί τα έργα του.
Spiegel: Τότε γιατί να βγαίνει κανείς από το σπίτι του, αφού μπορεί όλα να τα παίξει στους τρομερούς φακούς του;
Kaku: Γιατί είμαστε άνθρωποι, και αυτό που μας καθιστά ανθρώπους δεν έχει αλλάξει εδώ και 100 000 χρόνια. Χρειαζόμαστε την άμεση ανθρώπινη επαφή. Η τεχνολογία όμως θα μας συνοδεύει σε κάθε βήμα. Το έτος 2100 πχ, θα εμφανίζεται μπροστά στα μάτια σας η βιογραφία των συνομιλητών σας. Εάν ψάχνετε κάποιον σύντροφο, θα βγαίνετε απλά περίπατο, και στο πλήθος των ανθρώπων θα λάμπουν τα κεφάλια εκείνων που είναι εργένηδες. Ορισμένες τεχνολογίες όμως θα τις αρνηθούμε, γιατί είναι αντίθετες προς την φύση μας.
Spiegel: Ποιες για παράδειγμα;
Kaku: Το χωρίς χαρτί γραφείο. Η ιδέα ήταν μια καταστροφή. Μας αρέσουν τα πράγματα που μπορούμε να αγγίξουμε. Αν σας προσφέρω εισιτήρια για μια συναυλία κάποιου αγαπημένου σας καλλιτέχνη ή μια μαγνητοσκόπηση της συναυλίας, τι θα διαλέξετε;
Spiegel: Τα εισιτήρια φυσικά.
Kaku: Ακριβώς. Αυτός είναι ο άνθρωπος των σπηλαίων μέσα σας. Λέει: «Θέλω άμεση επαφή. Δε θέλω εικόνα.» Ο άνθρωπος των σπηλαίων μας λέει: βγες έξω, συνάντησε πραγματικούς ανθρώπους, ζήσε την πραγματικότητα!
Spiegel: Παρεμπιπτόντως πραγματικότητα. Μας εντυπωσιάζει το όραμα για την μελλοντική τουαλέτα...
Kaku: Ναι, το να πηγαίνει κανείς στην τουαλέτα θα συνεχίσει να είναι αναγκαίο. Αλλά η τουαλέτα! Αυτή θα έχει μεγαλύτερη υπολογιστική ικανότητα από μια σημερινή πανεπιστημιακή κλινική!
Spiegel: Το αποχωρητήριο-super computer;
Kaku: Θα έχει τουλάχιστον ένα DΝΑ chip. Αυτό θα αναλύει καθημερινά τις πρωτεΐνες και τα ένζυμα, και θα σας λέει αν βρίσκονται καρκινικά κύτταρα στο σώμα σας. Και άλλες ασθένειες θα μπορούμε να εντοπίσουμε πολύ νωρίς. Μόνο η γρίπη θα μείνει. Υπάρχουν πάνω από 300 τύποι ιών γρίπης. Οι φαρμακοβιομηχανίες θα χρεοκοπούσαν αν έπρεπε να αναπτύξουν για τον κάθε ένα τύπο εμβόλιο.
Spiegel: Τι απογοητευτικό. Παρηγορήστε μας: Δεν αναφέρατε προηγουμένως το τέλειο σώμα της Αφροδίτης;
Kaku: Ο πυρήνας της ιατρικής δραστηριότητας θα αλλάξει. Η ιατρική δε θα προσπαθεί να σώσει ζωές, αλλά να τις τελειοποιήσει.
Spiegel: Ο άνθρωπος δηλαδή θα πρέπει να γίνει πιο δυνατός, πιο όμορφος, πιο καλός;
Kaku: Αυτή θα είναι η προσπάθεια.
Spiegel: Ας υποθέσουμε πως θα είναι δυνατόν να διαμορφώνουμε το γενετικό υλικό. Πως θα αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι θα μπορούμε να σχεδιάζουμε παιδιά;
Kaku: Χρειαζόμαστε συζήτηση για τα πράγματα αυτά. Μια διαφωτισμένη κοινωνία πρέπει να αποφασίσει μέχρι ποιου σημείου πρέπει να πάμε. Πόσο όμορφα, πόσο τολμηρά, πόσο καλά θα επιτρέπεται να είναι τα παιδιά μας.
Spiegel: Θα νικήσει στο τέλος τον θάνατο ο Homo sapiens;
Kaku: Η αιώνια ζωή, κατά παράδοξο τρόπο, δεν παραβιάζει τους νόμους της φυσικής. Πεθαίνουμε γιατί με την ηλικία γίνονται πιο πολλά λάθει κατά την ανάγνωση του γενετικού υλικού. Γι’ αυτό γηράσκει το δέρμα, και τα όργανα χαλάνε.
Spiegel: Τι μπορεί να γίνει;
Kaku: Τα κύτταρα μας διαθέτουν μηχανισμούς επιδιόρθωσης. Αν μπορούσαμε να τους χρησιμοποιήσουμε, θα μπορούσαμε να τα προφυλάξουμε από την φθορά. Αυτό είναι ρεαλιστικό. Σ’ αυτά προστίθεται και το γεγονός ότι θα μπορούσαμε να καλλιεργούμε όργανα. Αυτό ήδη γίνεται.
Spiegel: Δηλαδή θα καταργήσουμε τον θάνατο;
Kaku: Βασικά, ναι.
Spiegel: Και τότε; Σε ποιον θα επιτρέπεται να ζήσει, ποιος θα πρέπει να πεθάνει; Ποιος θα μπορεί να έχει παιδιά;
Kaku: Τα παιδιά δεν είναι πρόβλημα. Όταν οι άνθρωποι ζουν περισσότερα χρόνια έχουν λιγότερα παιδιά. Αυτό γίνεται φανερό όπου υπάρχει ευμάρεια, μόρφωση και αστικοποίηση.
Spiegel: Για να επιστρέψουμε στα πρακτικά: τι κάνει κανείς όταν η τουαλέτα του λέει ότι έχει καρκίνο;
Kaku: Ψάχνει κάποιον γιατρό, λέγοντας στον τοίχο...
Spiegel: Παρακαλώ; Μιλά με τον τοίχο;
Kaku: Όπως είπαμε, όλα είναι έξυπνα, ακόμα και οι τοίχοι. Λέτε: «θέλω να δω τον γιατρό μου», και τσακ, ο γιατρός εμφανίζεται στον τοίχο. Μοιάζει με γιατρό, αλλά είναι μια εικονική φιγούρα. Την ονομάζω robodoc. Μιλάτε μαζί τους και σας λέει τι ακριβώς συμβαίνει στο σώμα σας. Θα είναι σε θέση να απαντήσει σχεδόν όλα τα ιατρικά ερωτήματα, γιατί έχει στη διάθεση του τα δεδομένα της ιατρικής ιστορίας ολόκληρου του πλανήτη.
Spiegel: Υπάρχει και ένας robo-δάσκαλος οδήγησης όπως και robo-μάγειρας;
Kaku: Φυσικά.
Spiegel: Τα ρομπότ όμως, ακόμα και μετά από 50 χρόνια έρευνας στην τεχνητή νοημοσύνη, είναι αρκετά βλακώδη...
Kaku: ...ναι, έχουν ακόμα την νοημοσύνη μιας κατσαρίδας. Αλλά αυτό θα αλλάξει. Στις επόμενες δεκαετίες θα έχουν την νοημοσύνη όπως τα ποντίκια, μετά όπως οι γάτες, και σε κάποια στιγμή θα διαθέτουν την νοημοσύνη των πιθήκων. Θα βγάζουν τα σκουπίδια μας, θα εκτελούν βαρετές ή επικίνδυνες εργασίες. Θα πρέπει βέβαια, για να είναι δυνατό να γίνει αυτό, να έχουν την  αίσθηση του πόνου..
Spiegel: Μηχανές με ικανότητα να υποφέρουν;
Kaku: Ναι, δε θέλουμε να αυτοκαταστρέφονται.
Spiegel: Δε θα εμφανιστούν τότε υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ρομπότ, που θα διαδηλώνουν ενάντια στον βασανισμό των μηχανών;
Kaku: Πιστεύω πως θα μπορούσε να ανακύψει ένα ηθικό πρόβλημα. Πιθανόν κάποιοι θα πιστεύουν ότι τα ρομπότ έχουν αισθήσεις, όπως τα σκυλιά και τα γατιά.
Spiegel:Πότε θα γίνουν οι μηχανές απειλή;Αναφερόμαστε στον HAL, τον υπολογιστή από το «2001».
Kaku: Κατ’ αρχάς θα τους εμφυτεύσουμε ένα chip στον ηλεκτρονικό τους εγκέφαλο,που θα τα θέτει εκτός λειτουργίας, μόλις αρχίσουν να κάνουν επικίνδυνα σχέδια.
Spiegel: Τόσο έξυπνα που είναι θα μπορούσαν να το βγάλουν.
Kaku: Ναι, αλλά αυτό θα συμβεί μετά το 2100.
Spiegel: Τι παρήγορο.
Kaku: Έχουμε ακόμα την δυνατότητα να γίνουμε εμείς πιο έξυπνοι.
Spiegel: Αναφέρεστε στην παλιά ιδέα της επιστημονικής φαντασίας, ότι είμαστε μόνο εγκέφαλοι;
Kaku: (γελά) Ακριβώς, και όλη μέρα λύνουμε τις εξισώσεις του Eistein. Δεν το πιστεύω στα σοβαρά. Επιστρέφω στον άνθρωπο των σπηλαίων μέσα μας. Τι θέλει; Θέλει να τον σέβονται οι φίλοι του. Θέλει να έχει καλή εμφάνιση, στα μάτια του άλλου φύλου. Μιλούμε για κύρος. Ποιος παρακαλώ θέλει να είναι φυλακισμένος σε ένα είδος υπολογιστεί, και να λύνει Einstein;
Spiegel:Αλλά που και που, για μια μέρα superman ήsuperwoman, είναι αρκετά ελκυστικό;
Kaku: Θα φτιάξουμε avatars. Αυτά θα έχουν όλες αυτές τις δυνάμεις τις οποίες εμείς επιθυμούμε-θα γίνουμε τέλειοι, υπεράνθρωποι, ωραίοι. Θα τα στέλνουμε στο φεγγάρι ή σε εικονικά ταξίδια. Αλλά θα διατηρήσουμε την δυνατότητα να πατήσουμε τον διακόπτη και να τα κλείσουμε, και να επιστρέψουμε στην κανονική ζωή. Είναι ωραίο να είσαι για ένα απόγευμα superman, αλλά φτάνει. Τότε θέλω να δω τους φίλους μου και να πιω μπύρα.
Spiegel: Τότε ο αταβισμός θα νικήσει τον avatar. Πόσο άγρια αμύνεται ο άνθρωπος των σπηλαίων; Δε θα σχηματίσει κάποιο κίνημα για να πολεμήσει την νέα τεχνολογία;
Kaku: Τέτοια κινήματα συνοδεύουν κάθε τεχνολογία. Σκεφτείτε τις απαρχές του τηλεφώνου. Πολλοί το χαρακτήριζαν σατανικό γιατί δεν μιλούσαμε πια αρκετά με τα παιδιά μας.
Spiegel: Στο βιβλίο σας ισχυρίζεστε ότι είμαστε η πιο σημαντική γενιά που έζησε ποτέ στη γη. Δεν το πιστεύει αυτό κάθε γενιά;
Kaku: Εμείς είμαστε μάρτυρες της δημιουργίας του πλανητικού πολιτισμού. Εμείς αποφασίζουμε αν η ανθρωπότητα θα επιβιώσει.
Spiegel: Εξηγήστε μας, τι εννοείτε όταν λέτε «πλανητικός πολιτισμός»;
Kaku: Εμείς οι φυσικοί κρίνουμε τους πολιτισμούς σύμφωνα με την χρήση ενέργειας. Ένας πλανητικός πολιτισμός τύπου 1, χρησιμοποιεί όλες τις διαθέσιμες ενέργειες του πλανήτη. Σε κάποια στιγμή θα μπορούμε να ελέγχουμε τον καιρό, τους σεισμούς, τα ηφαίστεια. Ο Ο τύπος 2 είναι αθάνατος και κυριαρχεί στα άστρα. ΚοίταStar Trek. Ο τύπος 3 ελέγχει ολόκληρο τον γαλαξία..
Spiegel: Σίγα σιγά. Δεν πήγαμε τόσο μακριά!
Kaku: Όχι. Είμαστε στην μετάβαση. Τώρα παίρνουμε ενέργεια από νεκρά φυτά. Σε 100 χρόνια θα είμαστε τύπος 1. Θα έχουμε μια πλανητική γλώσσα, ή καλύτερα δυο: μανταριν(κινέζικα) και αγγλικά. Ήδη έχουμε πλανητικό αθλητισμό: τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ποδόσφαιρο επίσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η απαρχή μιας πλανητικής οικονομίας...
Spiegel: Με αυτήν έχουμε βέβαια κάποια προβλήματα προς το παρόν...
Kaku: Και όμως: Η πορεία των πραγμάτων μας λέει ότι θα μεγαλώσουμε. Ακόμα και η μόδα και ο πολιτισμός θα γίνουν πλανητικά.
Spiegel: Τι από όλα αυτά θα θέλατε να τα ζήσετε τώρα;
Kaku: Λίγα περισσότερα χρόνια να ζήσω. Ή να δω ένα διαστημόπλοιο που να αξίζει το όνομα αυτό. Και είναι κρίμα που δε θα βιώσω ποτέ την ενδέκατη διάσταση.
Spiegel: Τι εννοείτε;
Kaku: Την ενέργεια της μεγάλης έκρηξης, τις μαύρες τρύπες, τις σκουληκότρυπες, και εν γένει όλο το πεδίο τις θεωρίας των χορδών το οποίο ερευνώ.
Spiegel: Καθηγητά Κάκου, σας ευχαριστούμε για την συνομιλία. 
 Μετάφραση Πέτρος

ΣΑΝ ΘΕΟΙ.Η ΑΙΩΝΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.