Κάποια αγράμματη αλλά ευσεβής γιαγιά, πήγε μια μέρα στην Εκκλησία κ άκουσε τον ιεροκήρυκα να λέει : --- Αυτός που δεν διαβάζει την Αγία Γραφή, δεν θα σωθεί ! Η γιαγιά μόλις άκουσε το λόγο αυτόν χλώμιασε, απογοητεύτηκε κ γυρίζοντας σπίτι, λέει στην κόρη της : --- Παιδί μου θα κολαστώ, διότι δεν διαβάζω την Αγία Γραφή ! Η κόρη της προσπάθησε να την καθησυχάσει, αλλά ματαίως...... Μια μέρα, αποφάσισε η γιαγιά να πάει σε έναν φωτισμένο γέροντα, για να την βοηθήσει . Η γιαγιά μόλις τον είδε, του λέει : --- Πάτερ μου, δεν θα σωθώ, διότι δεν διαβάζω την Αγία Γραφή, διότι είμαι αγράμματη ! Ο γέροντας όμως την καθησύχασε κ της είπε : - Κ πώς σώθηκαν τόσοι κ τόσοι αγράμματοι άνθρωποι γιαγιά ; Μάλιστα έχουμε κ Αγίους, που ήταν τελείως αγράμματοι ! Αυτοί πως σώθηκαν ; Τα γράμματα δεν σώζουν, αλλά ούτε κ η αμορφωσιά κολάζει . Λοιπόν γιαγιά, θα κάνεις το εξής : Θα παίρνεις το Ευαγγέλιο, θα το ανοίγεις στην πρώτη σελίδα, θα βάζεις την παλάμη σου πάνω στο Ευαγγέλιο κ μετά θα πηγαίνεις στο εικονοστάσι κ θα λες την εξής προσευχή : '' Χριστέ μου, αυτά που γράφεις στο Ευαγγέλιο, βάλτα μέσα στην καρδιά μου !' ".Την άλλη μέρα θα βάζεις την παλάμη σου στην δεύτερη σελίδα κ.ο.κ. Η γιαγιά εφάρμοσε κατά γράμμα τα λόγια του γέροντα για αρκετούς μήνες . Μια μέρα στο σπίτι παίζανε τα εγγονάκια της κ άρχισαν να μιλάνε άσχημα κ να κατακρίνουν . Η γιαγιά το άκουσε κ τα παρατήρησε, λέγοντάς τα : --- Παιδιά μου, μην κρίνετε για να μην κριθείτε ! Κόκκαλο η κόρη της ! --- Μάνα, αυτό που είπες, από που το άκουσες κ το είπες ; Αυτό το λέει το Ευαγγέλιο, εσύ δεν ξέρεις γράμματα, ποιός σου το είπε ; --- Παιδί μου, δεν το άκουσα από κάπου, αλλά βγήκε μέσα από την καρδιά μου ! Από την στιγμή εκείνη, άρχισε η γιαγιά να αναπαράγει λόγια του Ευαγγελίου, χωρίς να το καταλαβαίνει ! Η γιαγιά επειδή έκανε υπακοή στον γέροντα με πίστη κ απλότητα, άρχισε ο Χριστός να εμφυτεύει τα λόγια του Ευαγγελίου στην καρδιά της !
Αυτό που θα μας σώσει είναι η πίστη στον Χριστό κ όχι η μόρφωσή μας. Εξάλλου ο Χριστός, επέλεξε αγράμματους ανθρώπους για Μαθητές Του, για να δείξει, ότι μπορεί να σε κάνει πάνσοφο, ακόμα κ αν είσαι αγράμματος, αρκεί να έχει κανείς πίστη κ ταπείνωση....... ~ Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα ~
Ευλογημένη Κυριακή από το Θεό ! Ο Θεός μαζί μας ! Αμήν ✝ Αμήν ✝Αμην
Άρθρο του Alain De Benoist Μετάφραση-σχόλια Αναστασίου Γιαννά.
Φρόϋντ, ουισκάκι, αυταρέσκεια και αποβλάκωση
Ο παιδίατρος Aldo Naouri γράφει: «Η κοινωνία υιοθέτησε ολοκληρωτικά, χωρίς όρια και ισορροπία, θηλυκές αξίες.». Το μαρτυρούν η υπεροχή της οικονομίας έναντι της πολιτικής, η κατανάλωση έναντι της παραγωγής, η υποχώρηση της εξουσίας σε σχέση με το «διάλογο», αλλά και το άγχος για την προστασία του «μωρού» (υπερεκτιμώντας την λέξη)• οι διαφημίσεις των εσωρούχων και οι εξομολογήσεις στα τηλεοπτικά σόου, η μόδα του ανθρωπισμού και η ελεημοσύνη διαμέσου της τηλεόρασης• η συνεχής έμφαση πάνω στα σεξουαλικά, αναπαραγωγικά και υγιεινιστικά προβλήματα, η εμμονή της εμφάνισης και η περιποίηση του εαυτού• η θηλυκοποίηση ορισμένων επαγγελμάτων: καθηγήτριες, δικαστίνες, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί• η σπουδαιότητα της εργασίας στα μέσα επικοινωνίας και στις υπηρεσίες, η εξάπλωση στρογγυλεμένων φορμών από την βιομηχανία, η μόδα της ιδεολογίας της θυματοποίησης• ο πολλαπλασιασμός των οικογενειακών συμβούλων, η ανάπτυξη του εμπορίου των συγκινήσεων και της ευσπλαχνίας• η νέα αντίληψη της δικαιοσύνης που την καθιστά όχι πια μέσο για μια δίκαιη κρίση, αλλά για να αποζημιώσει το πόνο των θυμάτων (ώστε να «επεξεργαστούν το πένθος» και να «ξαναφτιάξουν μια ζωή»)• η μόδα της οικολογίας και των «εναλλακτικών φαρμάκων», η γενίκευση των αξιών του εμπορίου• η θεοποίηση του ζευγαριού και των προβλημάτων του• το γούστο για την «διαφάνεια» και του να «αναμιγνύεσαι», χωρίς να ξεχνάμε και τα κινητά τηλέφωνα ως αναπλήρωση του ομφάλιου λώρου• τέλος η ίδια η παγκοσμιοποίηση, που τείνει να καθιερώσει ένα κόσμο ροών και εισροών χωρίς σύνορα ούτε σταθερά σημεία αφοράς, έναν υγρό και αμνιακό κόσμο.
Το ανακάτεμα των ρόλων των δύο φύλων παρουσιαζόμενο ως "πρόοδος"
Βέβαια, μετά την «άκαμπτη κουλτούρα» στυλ δεκαετίας του ’30, η θηλυκοποίηση που επήλθε δεν ήταν εξολοκλήρου κάτι αρνητικό. Όμως τώρα πια προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα. Εκτός του ότι σημαίνει χάσιμο της αρρενωπότητας, οδηγεί στην συμβολική διαγραφή του ρόλου του πατέρα και στο να καταστήσει τους κοινωνικούς αρσενικούς ρόλους αδιάκριτους από τους θηλυκούς. Λίγο-λίγο, ο πατέρας περιορίστηκε στον ρόλο του οικονομικού διαχειριστή και μερικές φορές ούτε καν σε αυτόν. Μεταμορφώθηκε σε απλό συναισθηματικό στήριγμα, σε προμηθευτή καταναλωτικών αγαθών και εκτελεστή των μητρικών θελήσεων, μισός κοινωνικός λειτουργός και μισός βοηθός στην κουζίνα, αλλάζει πάνες στα μωρά και σπρώχνει το καρότσι με τα ψώνια. Αλλά ο πατέρας συμβολίζει το Νόμο, αντικείμενο αναφοράς πάνω από τις οικογενειακές υποκειμενικότητες. Ενώ η μητέρα εκράζει πρώτα απ΄όλα τον κόσμο των αισθημάτων και των αναγκών, ο πατέρας έχει την αποστολή να κόψει τον δεσμό μεταξύ μητέρας και παιδιού• τρίτη φιγούρα,που βγάζει τον γιό από την παιδική και ναρκισιστική παντοδυναμία, επιτρεποντάς του την κοινωνικό-ιστορική ένταξη, θέτοντας τον σε έναν κόσμο και σε μία διάρκεια, διασφαλίζει την μετάδοση της καταγωγής, του ονόματος, της ταυτοτητας, της πολιτισμικής κληρονομιάς και της αποστολής που πρέπει να εκτελέσει» (Philippe Forget). Γέφυρα μεταξύ ιδιωτικής οικογενειακής ζωής και δημόσιας σφαίρας, περιορισμός της επιθυμίας εμπρός από το Νόμο, γίνεται απαραίτητος για την κατασκευή του Εαυτού. Αλλά σήμερα οι πατέρες τείνουν να γίνουν «οποιαδήποτε μητέρα». Χωρίς πατέρα όμως, ο γιός δυσκολεύεται να μεταβεί στον συμβολικό κόσμο. Ψάχνοντας μία άμεση ευημερία χωρίς να υπολογίζει τον νόμο, βρίσκει με φυσικότητα ένα τρόπο ύπαρξης μέσα στην εξάρτηση από το εμπόρευμα. Κατά παράδοξο τρόπο , η ιδιωτικοποίηση της οικογένειας συμβάδισε με την εισβολή της από τις «θεραπευτικές ομάδες» των τεχνικών και των ειδικών, συμβούλων και ψυχολόγων. Με την πρόφαση του εξορθολογισμού της καθημερινής ζωής, αυτός ο αποικισμός της προσωπικής ζωής ενίσχυσε την ιατρικοποίηση της ύπαρξης, την ανευθυνότητα των γονιών και την ικανότητα της επιτήρησης και του πειθαρχικού ελέγχου από το κράτος.
Σε μία κοινωνία που ολοένα και περισσότερο θεωρείται υπόχρεη έναντι των ατόμων, ταλαντευόμενη μεταξύ μνήμης και συμπόνιας, το Κράτος –Πρόνοια, αφιερωμένο στην αξιολύπητη διαχείριση των κοινωνικών αθλιοτήτων διαμέσου «ιερέων» της υγείας, μεταμορφώθηκε σε ένα κράτος μητρικό και μητριαρχικό, υγιεινιστικό, διανομέας «υποστηρικτών μηνυμάτων» σε μία κοινωνία καλλιεργημένη σε θερμοκήπιο. Η θηλυκοποίηση των ελίτ και η θέση που αποκτήθηκε από την γυναίκα στον κόσμο της εργασίας δεν την έκανε πιο συναισθηματική, ανεχτική, προσεκτική στον άλλον, αλλά μόνον πιο υποκρίτρια. Η σφαίρα της εξαρτημένης εργασίας υπακούει περισσότερο από ποτέ μόνον στους νόμους του εμπορίου, του οποίου ο σκοπός είναι το συνεχές κέρδος.
το νέο μοντέλο του "άνδρα"
Είναι γνωστό, ο καπιταλισμός πάντα ενθάρρυνε τις γυναίκες να εργαστούν: για να μειωθούν οι μισθοί των ανδρών. Κάθε κοινωνία τείνει να εμφανίσει ψυχολογικές δυναμικές που παρατηρούνται και στο προσωπικό επίπεδο. Στο τέλος του 19ου αιώνα κυριαρχούσε συχνά η υστερία, στις αρχές του 20ου αιώνα η παράνοια. Σήμερα, στις δυτικές χώρες, η πιο κοινή παθολογία φαίνεται να είναι ένας διαδεδομένος ναρκισσισμός, που μεταφράζεται σε ανωριμότητα και ένα άγχος προσανατολισμένο προς την κατάθλιψη. Κάθε άτομο θεωρεί ότι είναι αντικείμενο και σκοπός των πάντων, η σχέση με το χρόνο περιορίζεται στο άμεσο. Ο ναρκισσισμός δημιουργεί ένα αυτό-αναπαραγόμενο φάντασμα, σε ένα κόσμο χωρίς αναμνήσεις ούτε υποσχέσεις, όπου παρελθόν και μέλλον είναι το ίδιο ισοπεδωμένα πάνω σε ένα διαρκή παρών, και όπου καθένας πιστεύει ότι είναι το αντικείμενο του πόθου και απαιτεί να ξεφύγει από τις συνέπειες των πράξεων του. Κοινωνία χωρίς «πατέρες», κοινωνία χωρίς «διόρθωση»!
Σχόλιο του μεταφραστή
Το "θείο θηλυκό" ή Shekhinah
Όλα τα παραπάνω είναι παρατηρήσεις ειδικών στο χώρο της ιατρικής και της κοινωνιολογίας. Τώρα όμως θα κάνουμε μια σύντομη κατάβαση, σε εκείνους τους αβυσσαλέους χώρους που προετοιμάζουν και καθοδηγούν τα φαινόμενα που περιγράφηκαν, φαινόμενα που δεν είναι καθόλου τυχαία και αποτέλεσμα της «κοινωνικής εξέλιξης», όπως πολλοί επιστήμονες της μετανεωτερικότητας λανθασμένα πιστεύουν. Πράγματι ο Rene Guenon ήδη από το 1921 στο βιβλίο του : Le Théosophisme – Histoire d'une pseudo-religion (Θεοσοφία: Ιστορία μιας Ψευδο-θρησκείας) περιέγραφε τους τρόπους με τους οποίους αυτή η νέο-γνωστική οργάνωση προωθούσε τον ερχομό της εποχής του «Θείου θηλυκού», δηλαδή της «Σοφίας» των γνωστικών ή της Shekhinah(η θηλυκή θεότητα) των ιουδαίων. Μάλλον οι νέοι κοινωνιολόγοι δεν θυμούνται τις προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση, δηλαδή της θηλυκοποίησης της κοινωνίας, που κατέβαλε η «Σχολή της Φρανκφούρτης», προπαγανδίζοντας τις θεωρίες του Johann Jakob Bachofen για την αρχαϊκή μητριαρχική κοινωνία και την μητριαρχική θρησκεία, αλλά και με την διαμόρφωση ψευδο-επιστημονικών όρων όπως η «αυταρχική προσωπικότητα» [=άτομα που: α) είναι πιστά στους παραδοσιακούς ρόλους της οικογένειας, β) είναι προκατειλημμένα απέναντι σε «μειονότητες», γ) είναι πιο συντηρητικά στα πολιτικά τους φρονήματα, δ) έχουν προβλήματα προσαρμογής σε ομάδες με δημοκρατικό ύφος ή με laissez-faire ύφος κλπ. Αυτά τα άτομα κατά την ιουδαϊκή Σχολή της Φρανκφούρτης είναι….άρρωστα.] Ποιός είναι ο απώτερος σκοπός όλων αυτών; Η δημιουργία κοινωνιών που θα μοιάζουν με μία ρευστοποιημένη μάζα, ένας υγρός, εύπλαστος κόσμος, που όλα θα τα επιτρέπει, στην αέναη μάχη ενάντια στον ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ ΠΑΤΕΡΑ.
Ο Χριστός είναι η Μεγάλη Απόκριση σε όλες τις απορίες. Όλα ξηγούνται, φωτίζουνται, μπαίνουν σε τάξη, κι η ψυχή ησυχάζει. Ρωτάει, αγωνιάει, χάνει το δρόμο του, απελπίζεται μονάχα ο άπιστος.
Ύστερα από λίγες μέρες, στο Άγιον Όρος, ένας ασκητής μεσοπάλαβος, έξαλλος, σκαρφαλωμένος σε μια σπηλιά απάνω από τη θάλασσα, μου ‘πε ένα λόγο και με αποστόμωσε.
-Έχασες το μυαλό σου, δυστυχισμένε, του ‘πα για να τον πειράξω.
Κι αυτός γέλασε:
-Έδωκα το μυαλό μου, είπε, και πήρα το Θεό. Πάει να πει: έδωκα μια κάλπικη πεντάρα κι αγόρασα τον Παράδεισο. Τι λες, τέκνον μου, ψώνισα καβαλάρης;
Σώπασε μια στιγμή, και σε λίγο:
-Να σου πω και τούτο, για να ξέρεις, είπε. Μια φορά ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς, όμορφος, φαγάς, γλεντζές, με 365 γυναίκες στο χαρέμι του. Κάποτε πήγε σ’ ένα μοναστήρι, είδε έναν ασκητή:
-Πόσο μεγάλη η θυσία που κάνεις! του ‘πε και τον κοίταξε με συμπόνια.
-Εσένα η θυσία είναι πιο μεγάλη, βασιλιά μου, του αποκρίθηκε ο ασκητής.
-Πώς αυτό;
– Γιατί εγώ απαρνιέμαι τον εφήμερο κόσμο, ενώ εσύ τον αιώνιο.»
Νίκου Καζαντζάκη (2009), Αναφορά στον Γκρέκο, εκδ. Καζαντζάκη, σ. 199
Οι πέντε λόγοι που ο Ερντογάν κλιμακώνει τις προκλήσεις κατά της Ελλάδας Οι τουρκικές προκλήσεις, που κορυφώθηκαν με την επίσκεψη του Τούρκου αρχηγού ΓΕΕΘΑ, στρατηγού Ακάρ, και των αρχηγών των κλάδων των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, με τη συνοδεία τηλεοπτικών συνεργείων, στα Ιμια, συνεχίζονται και κατά την εκτίμησή μου θα συνεχίζονται το ερχόμενο διάστημα, τουλάχιστον έως το δημοψήφισμα του Απριλίου. Προτού αναφερθώ στους λόγους, να ξεκαθαρίσω ότι αυτό δεν γίνεται για λόγους εξαγωγής της κρίσης ή εσωτερικής κατανάλωσης, για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, προσφιλή θεωρία στην οποία προστρέχουν πολιτικοί, αναλυτές και δημοσιογράφοι για να εξηγήσουν την τουρκική συμπεριφορά.
Η θεωρία αυτή είναι εντελώς λανθασμένη, δεν ισχύει και δεν τιμά τον πολιτικό και τον δημοσιογραφικό κόσμο να την επικαλείται. Οι λόγοι λοιπόν των προκλήσεων και της έντασης είναι οι εξής: Ο πρώτος είναι στρατηγικός και σχετίζεται και εντάσσεται στον μακρόπνοο σχεδιασμό της Τουρκίας για διεκδίκηση του Αιγαίου από τον 25ο μεσημβρινό και ανατολικά, χωρίς να μας χαρίζει το υπόλοιπο τμήμα του. Θα συνεχίσει να το διεκδικεί. Αρα, ό,τι κάνει η Τουρκία στο Αιγαίο δεν το κάνει για… πλάκα, όπως θέλει η λανθασμένη θεωρία.
Ο δεύτερος είναι η απόφαση του Αρείου Πάγου να μην επιτραπεί η έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών. Η Τουρκία θεωρεί ότι, ασκώντας πίεση, θα υποχρεώσει την Ελλάδα να τους εκδώσει. Ο τρίτος λόγος σχετίζεται με τον ισχυρισμό της Τουρκίας ότι η Ελλάδα, εγκαθιστώντας σε 18 νησιά του Αιγαίου στρατιωτικά τμήματα, έχει ανατρέψει εις βάρος της Τουρκίας το στάτους κβο στο Αιγαίο. Αρα η άσκηση πίεσης μέσω των προκλήσεων αποσκοπεί και στο να οδηγήσει την Ελλάδα στην απόσυρση των στρατιωτικών τμημάτων από τα νησιά αυτά.
Ενας τέταρτος λόγος είναι το γεγονός ότι ο Ερντογάν, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις και τη διαρροή ψήφων από το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (ΜΗΡ) προς το «όχι», ανεβάζει τα εθνικιστικά γράδα στο μείγμα της πολιτικής του για να περιορίσει τις διαρροές. Τέλος, ένας άλλος λόγος, πιο πολύ με δομικά χαρακτηριστικά, είναι αυτός που σχετίζεται με αυτό που λέμε «ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας». Από τη Συμφωνία του Ελσίνκι, του 1999, η Αγκυρα και από το 2003 ο Ερντογάν διαμόρφωσαν την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα, με βάση την ευόδωση του ευρωπαϊκού στόχου, δηλαδή την είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ο Ερντογάν μάλλον έχει πάρει τις αποφάσεις του και κατά τα φαινόμενα δεν αποτελεί πλέον πρωταρχικό στόχο η Ε.Ε. Αυτό δείχνει και η ανθελληνική πολιτική που ασκεί μέσω Τιράνων και του εξωνημένου Ράμα.
Και εξ αυτού είναι σαν να ωθεί την Ελλάδα να εγκαταλείψει κι αυτή την πολιτική του κατευνασμού διά των Βρυξελλών και να ξαναγυρίσει στην πολιτική των βέτο, που εγκαταλείψαμε το 1996, όταν ανταλλάξαμε την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε., με την άρση του βέτο για την υπογραφή της τελωνειακής ένωσης. Θα πρέπει δε να ξέρει η Τουρκία ότι η τελωνειακή ένωση είναι ένα «όπλο» που κρατάει ακόμα στα χέρια της η Ελλάδα και, τώρα που η οικονομία της κλυδωνίζεται, καλό είναι να μη δοκιμάσει τις προθέσεις της Ελλάδας.
Επίσης, καλό είναι να μη δοκιμάζει την υπομονή και τις προθέσεις της Ελλάδας, γιατί μπορεί το 1922 να γνωρίσαμε τη Μικρασιατική Καταστροφή, όμως λίγο πριν η Τουρκία είχε βρεθεί στο χείλος της ολοκληρωτικής καταστροφής. Και πρέπει να ξέρουν εκεί στην Αγκυρα ότι η Ιστορία μερικές φορές επαναλαμβάνεται ως φάρσα... Σάββας Καλέντερίδης
Απαραίτητη επισήμανση "αμφοτεροδέξιου": Έτσι εξηγείται πως από τέτοιους Γονείς "βγαίνουν" τέτοια παιδιά (& νύφες...) και εγγόνια!!! Παναγιώτης Δημακάκος: Ο ομότιμος καθηγητής της Ιατρικής Αθηνών περιγράφει περίπτωση θείας παρέμβασης στο χειρουργείο...
Στον Γιώργο Ρήγα
Ο πραγματικός ερευνητής αναζητά την αλήθεια και, τελικά, εκεί είναι που συναντά τον Θεό. Τέτοιο είναι το παράδειγμα του Παναγιώτη Δημακάκου, ομότιμου καθηγητή της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, ο οποίος σημειώνει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας»:
«Θρησκεία και επιστήμη είναι δίδυμες αδελφές. Δεν συγκρούονται, αλλά είναι πυλώνες του κτιρίου που λέγεται αλήθεια». Φλογερός ευπατρίδης και πρωτοπόρος στον τομέα της αγγειοχειρουργικής, με χιλιάδες επεμβάσεις στο ενεργητικό του, γνώρισε την αναγνώριση σε μεγάλα ιατρικά κέντρα στο εξωτερικό, αλλά επέστρεψε για να δημιουργήσει στον τόπο του. Παρά τις πολλές διακρίσεις του, με σεμνότητα και συγκίνηση εξομολογείται πως έχει την προσευχή ως νοερό όπλο. Με προσωπική του φροντίδα, το δωμάτιο στο οποίο εκοιμήθη ο Άγιος Νεκτάριος στο Αρεταίειο Νοσοκομείο έγινε χώρος προσκυνήματος, ενώ το παρεκκλήσι του αγίου στο νοσοκομείο αγιογραφήθηκε με τα θαύματά του. Από τη μακρά εμπειρία σας στο χειρουργικό τραπέζι, έχετε ζήσει περιπτώσεις θείας παρέμβασης; Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Μπορώ να σας πω την περίπτωση ενός αρρώστου 52 ετών από τη Σαμοθράκη, με 5 παιδιά, όπου είχε αποφραγμένη την αορτή του. Καθάρισα την αορτή και είδα ότι οι βλάβες αυτές προχωρούσαν και στις νεφρικές αρτηρίες. Αν μείνουν οι νεφροί μία ώρα χωρίς ροή αίματος και οξυγόνο, νεκρώνουν. Αυτό τότε δεν φαινόταν στις εξετάσεις και είχε ήδη περάσει μισή ώρα, ώσπου να καθαρίσω την αορτή και να την κλείσω. Συνειδητοποιώ πλέον ότι θα έχω έναν νεφροπαθή ασθενή, που θα πρέπει 2 και 3 φορές την εβδομάδα να υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση. Με λούζει κυριολεκτικά κρύος ιδρώτας, τα νεότερα παιδιά βέβαια δεν συνειδητοποιούν τίποτα, και εκείνη την ώρα ψελλίζω μέσα από τη μάσκα τρεις φορές, σαν προσευχή: «Γλυκέ μου Χριστέ, άπλωσε τα χέρια Σου και κατηύθυνε τα δικά μου δάχτυλα». Όπως έχω ανοιχτή την αορτή και εκφύονται τα αγγεία, «τυφλά» βγάζω με τις λαβίδες ό,τι σκληρά αθηρώματα και σε λιγότερο από μισή ώρα κάνω την πιο «τρελή» επέμβαση που θα μπορούσα να κάνω. Πέντε παιδιά τον περίμεναν εκεί έξω κι εγώ έκανα κάτι ανορθόδοξο! Όταν κάναμε την επομένη μια ενδοφλέβια αγγειογραφία, που μας φωτογραφίζει τις αρτηρίες, ομολογώ ότι ο ασθενής φαινόταν, όχι σαν να είναι χειρουργημένος, αλλά όπως τον γέννησε η μάνα του. Σαν να μην είχε αρρωστήσει ποτέ! Τότε στην επίσκεψή μου επάνω έκανα ομολογία στους νέους συναδέλφους μου: «Δεν χειρούργησα εγώ, παρακάλεσα και χειρούργησε κάποιος άλλος». Δεν το ξεχνώ ποτέ αυτό.
Ψελλίζω μέσα από τη μάσκα τρεις φορές, σαν προσευχή: «Γλυκέ μου Χριστέ, άπλωσε τα χέρια Σου και κατηύθυνε τα δικά μου δάχτυλα»
Μπορούμε να μιλήσουμε και για περιστατικά που έχουν επανέλθει; Θυμάμαι το παράδειγμα ενός ασθενούς που παρουσίασε ανακοπή της καρδιάς και είχε διάρκεια ανάνηψης πλέον της μίας ώρας. Όταν επανήλθε, με σοβαρότητα και ικανοποίηση, σαν να συμμετείχε ενεργά στην όλη διαδικασία. «Γιατρέ, είχατε σοβαρό πρόβλημα μαζί μου. Αργήσατε και κουραστήκατε πολύ», μου είπε και με ευχαρίστησε. Οι άρρωστοι σε «αποχωρητικές» καταστάσεις, όταν καταβάλλουμε προσπάθειες επανόδου τους στη ζωή, φαίνεται ότι συμμετέχουν στη διαδικασία αυτή. Κάποιοι μαρτυρούν ότι βρέθηκαν σε κάποιον κόσμο φωτεινό και όμορφο. Είναι ικανοποιημένοι. Κάποιοι άλλοι περιγράφουν λεπτομέρειες από τις ιατρικές μας ενέργειες, ακόμη κι από συζητήσεις, κατά τον χρόνο της ανάνηψης.
Εσείς προσωπικά έχετε προσευχηθεί για ασθενείς σας; Χειρούργησα μια γυναίκα 65 ετών στην καρωτίδα, σε μια, κατά τα άλλα, επέμβαση ρουτίνας. Η ασθενής όταν ξύπνησε από τη νάρκωση ήταν ημιπληγική από τη μία πλευρά, στο χέρι και στο πόδι, δεν επικοινωνούσε κι έλεγε πράγματα ασυνάρτητα. Στην αγγειογραφία και στο κρανίο όλα έδειχναν απολύτως φυσιολογικά. Μιλώ με τους συγγενείς κι ανοίγω για δεύτερη φορά, προκειμένου να ελέγξω. Ακολούθησε συμβούλιο καθηγητών, ειδικών, αλλά κανείς δεν μπορούσε να δώσει απάντηση. Αποφασίσαμε την παραμονή της ασθενούς στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας μέχρι την άλλη ημέρα το πρωί, σε βαθιά νάρκωση. Δεν θα ξεχάσω την ημερομηνία: 8 Νοεμβρίου 2006, παραμονή του Αγίου Νεκταρίου. Δεν μπορούσα να εκκλησιαστώ, γιατί είχα στις 7 το πρωί προγραμματισμένο χειρουργείο. Γινόταν αγρυπνία στον Ι.Ν. του Αγίου Νεκταρίου στο Νέο Ηράκλειο. Στάθηκα για πολλή ώρα, παρακάλεσα τον άγιο και κοινώνησα. Την επομένη νωρίς το πρωί άνοιξα τον μικρό ναό που έχουμε φτιάξει για τον άγιο στο Αρεταίειο, άναψα ένα κεράκι, ζήτησα και πάλι τη βοήθειά του και πήγα και χειρούργησα. Η ασθενής ξύπνησε, είχε θαυμάσια επικοινωνία με το περιβάλλον, κινούσε ελεύθερα όλα τα άκρα, πήρε το πρόγευμά της κανονικά, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, με φυσιολογική επικοινωνία μαζί μας. Νιώθετε την παρουσία του αγίου στο Αρεταίειο; Ο άγιος, αφότου εγκαταστάθηκε μόνιμα το 1908 στην Αίγινα, σπάνια την εγκατέλειπε. Απέκρυπτε, μάλιστα, το πρόβλημα της υγείας του, υποφέροντας σιωπηλά τους σωματικούς πόνους και το βαρύ μαρτύριο. Όταν, όμως, η κατάστασή του επιδεινώθηκε, δέχθηκε την υπόδειξη του γιατρού για εισαγωγή σε νοσοκομείο της Αθήνας. Έκτοτε παραμένει μεγάλη η ευλογία του για το Αρεταίειο και το πανεπιστήμιό μας, αφού φιλοξένησε για νοσηλεία τον μεγάλο άγιο του 20ού αιώνα. Σύμφωνα με προσωπική μαρτυρία του ιατρού Καραπλή, οι γάζες που είχαν χρησιμοποιηθεί με την κοίμησή του ευωδίαζαν και γι’ αυτό δεν τις πέταξαν, αλλά τις τοποθέτησαν μέσα στη γη. Νοσηλεύτηκε στη γ’ θέση (απορίας), όπου στην παρακείμενη κλίνη νοσηλευόταν ύστερα από ατύχημα ένας παραπληγικός ασθενής. Από τότε κιόλας, αμέσως μετά την κοίμησή του, εκδηλώθηκε το πρώτο από μια σειρά θαυμάτων του Αγίου Νεκταρίου στο νοσοκομείο μας. Κατά την αλλαγή του ιερού λειψάνου, η μοναχή Ευφημία τοποθέτησε τη φανέλα του αγίου στο κρεβάτι του παραπληγικού, ο οποίος αιφνίδια σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει ελεύθερα. Έκτοτε, στο δωμάτιο υπάρχει η εικόνα του, ένα καντήλι που καίει συνεχώς και από το 2000 είναι τόπος προσκυνήματος, χωρίς να νοσηλεύονται ασθενείς. Όνειρό μου ήταν ο χώρος αυτός να γίνει εκκλησία και μάλιστα είχα βρει και τα οικονομικά μέσα για να το υλοποιήσω… αλλά η διοίκηση δεν ήθελε να ακούσει τίποτα από αυτά.
Αμέσως μετά την κοίμησή του Αγίου Νεκταρίου, εκδηλώθηκε το πρώτο από μια σειρά θαυμάτων του στο νοσοκομείο μας. Κατά την αλλαγή του ιερού λειψάνου, η μοναχή Ευφημία τοποθέτησε τη φανέλα του αγίου στο κρεβάτι του παραπληγικού, ο οποίος αιφνίδια σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει ελεύθερα
Πολλοί επιστήμονες κοιτάζουν με δυσπιστία ό,τι δεν εξηγείται με όρους επιστημονικούς. Τι θα τους λέγατε; Ο αληθινός επιστήμονας αναζητά την αλήθεια. Επειδή ο Θεός αλήθεια εστί, εξαρτάται από τον Θεό. Γίνεται έτσι λάτρης, μύστης, ακόλουθος, μαθητής του. Ο ίδιος, ομολογώ, δεκαετίες τώρα, δεν χειρουργώ χωρίς να έχει προηγηθεί προσευχή και, κατά κανόνα, καθαρίζω με το αντισηπτικό την περιοχή του δέρματος που θα χειρουργήσω, ξεκινώντας με το σημείο του Σταυρού για ευλογία.
Αν, μάλιστα, βρεθώ σε δύσκολα χειρουργεία, κάνω νοερά προσευχή. Σας εξομολογούμαι ότι πολλές φορές «εφημερεύει» ο ίδιος ο Χριστός και ζούμε την παρουσία του...
Με τις μαρτυρίες αυτές μπορώ να πω σε κάθε συνάδελφο: το απόλυτο είναι θεία κτίση. Το σχετικό με την πρόοδο της επιστήμης, την πείρα, την Τέχνη, την τόλμη και την αρετή χειρουργούμε. Δεν ανήκει, όμως, σε εμάς το 100%. Μπορεί να έχω εκτελέσει μία επέμβαση 200.000 φορές και ύστερα από τόση πείρα να παρουσιάσει κάποιος μια εμπλοκή, ένα κακό. Γι’ αυτό ο ίδιος προσωπικά έχω την προσευχή ως νοερό όπλο. Η ασθένεια είναι κρίκος θρησκείας και επιστήμης. Αυτές οι δύο είναι δίδυμες αδελφές. Δεν συγκρούονται, αλλά είναι πυλώνες του κτιρίου που λέγεται αλήθεια. Από τη μακρά εμπειρία σας, έχετε γνωρίσει ασθενείς που ξεπέρασαν το κλινικό πρόβλημα με όπλο την πίστη τους; Ασθενείς με πίστη έχουν ιδιαίτερο χάρισμα, είναι γαλήνιοι, ήρεμοι, γεμάτοι ελπίδα και προσευχόμενοι συγκεντρώνουν περισσότερη δύναμη. Το θαύμα, άλλωστε, είναι προϊόν πίστεως, δώρο μέγιστο για όσους την κατέχουν, δύναμη ανεξάντλητη. Το θαύμα εμφανίζεται σιωπηλά, αθόρυβα, και, ξαναλέω, επιτυγχάνεται μέσω πίστεως, η οποία ούτε υποχρεωτική ούτε καταναγκαστική είναι, αλλά εδρεύει και πηγάζει από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου.
Ποια εφόδια πρέπει να έχει ένας νέος γιατρός; Το κάλλος της ιατρικής επιστήμης βρίσκεται στην εμπιστοσύνη, την οποία ο ίδιος ο Δημιουργός έχει εκδηλώσει για την ιπποκράτεια επιστήμη, για τον διάκονο του ανθρώπινου πόνου στην Παλαιά Διαθήκη: «Και ιατρώ δος τόπον, και γαρ αυτόν έκτισε Κύριος». Ο γιατρός είναι το πρώτο και το τελευταίο πρόσωπο που βλέπει κανείς όταν έρχεται και όταν εγκαταλείπει τα γήινα. Στην ενδιάμεση λοιπόν ζωή, η αποστολή του είναι να φροντίζει την καλή ποιότητα υγείας, διότι χαρά μεγαλύτερη δεν υπάρχει από το να είναι κανείς υγιής. Όλοι καταλαβαίνουμε πόσο ευτυχής είναι ο ζητιάνος, όταν είναι υγιής, συγκριτικά με έναν άρρωστο βασιλιά. Γι’ αυτόν τον λόγο ο γιατρός πρέπει να είναι ένας οικουμενικός ευπατρίδης, όταν πλησιάζει τον άρρωστό του, στοργικός πατέρας, όπως ο Κύριος που μας δημιούργησε, με τριπλή προσωπικότητα: καλό επιστήμονα, ανθρωπιστή και με πίστη στον Χριστό. Αν έχει αυτές τις προϋποθέσεις, τότε μπορεί να δει και τις περιπτώσεις που αναφέραμε με τη θεία παρέμβαση σε πολλές στιγμές της ζωής του.
Έχουμε έναν γερασμένο πληθυσμό, με 120.000 θανάτους και μόνο 100.000 γεννήσεις...
Με την Ελλάδα να ψυχορραγεί στην εντατική μονάδα, έχουμε ελεύθερες τις εκτρώσεις, με 1.000 δολοφονίες κάθε πρωί!
Τι φοβάστε από την κρίση στον τόπο; Ένα έθνος και μία πατρίδα μπορεί να ελπίζουν, αν η νεολαία υπερέχει των γερόντων, αν οι γεννήσεις υπερέχουν των θανάτων. Τώρα εμείς έχουμε έναν γερασμένο πληθυσμό, με 120.000 θανάτους και μόνο 100.000 γεννήσεις. Με την Ελλάδα να ψυχορραγεί στην εντατική μονάδα, έχουμε ελεύθερες τις εκτρώσεις, με 1.000 δολοφονίες κάθε πρωί! Χίλια ελληνόπουλα κάθε πρωί σκοτώνονται. Αν κοιτάξεις το καρδιογράφημα ενός εμβρύου, θα δεις την καρδιά του να χτυπά από την 4η εβδομάδα. Μιλάμε για δολοφονίες σε άτομα που δεν μπορούν να αμυνθούν. Δείτε τα νούμερα: Πετάμε στους οχετούς 350.000 ζωές τον χρόνο, δηλαδή μια πόλη σαν την Πάτρα. Αντί να στηρίξουμε, λοιπόν, την οικογένεια και τα νέα ζευγάρια, που φοβούνται εξαιτίας της οικονομικής ανασφάλειας, δημιουργούμε αφύσικους στην οικογένεια θεσμούς.
Ο Βασίλης Καραποστόλης, με αφορμή το νέο βιβλίο του «Το θάρρος που κοιμάται Επιστολές σ' έναν νεαρό φίλο», μας μιλά για τον άνθρωπο όταν αυτός βρίσκει τον δεύτερο (έναν πιο απαιτητικό) εαυτό του.
Φωτίζει τη λέξη φιλότιμο μ’ έναν τρόπο διαφορετικό απ’ αυτόν που μπόρεσε να διακρίνει (μ’ όλες τις βιβλιοθήκες του κόσμου μέσα στις φορητές ψηφιακές συσκευές των συμβούλων του) ένας πρόεδρος Ομπάμα, αναφέρεται (διερευνώντας τον τρόπο υπέρβασης των εμποδίων) στη σημασία ενός κοινού αισθήματος, ιστορεί κυρίως ως χαρά της ζωής την πληρότητα.
Είναι η εκπομπή «Στα άκρα», της Βίκυς Φλέσσα, στην ΕΡΤ, που μεταδόθηκε την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017. antifono
Ένας Γέροντας είδε ένα σκορπιό να πνίγεται και προσπάθησε να τον σώσει τραβώντας τον από το νερό. Μόλις τον έβγαλε,ο σκορπιός τον τσίμπησε,ο πόνος ήταν οξύς και ο Γέροντας τον άφησε μονομιάς με αποτέλεσμα ο σκορπιός να ξαναπέσει στο νερό και να κινδυνεύει να πνιγεί. Ο Γέροντας ξαναπροσπάθησε και ο σκορπιός τον τσίμπησε ξανά. Ένας υποτακτικός που είδε τη σκηνή πλησίασε και του είπε : Με συγχωρείτε γέροντα,αλλά δεν έχετε αντιληφθεί ότι κάθε φορά που προσπαθείτε να σώσετε το σκορπιό,αυτός σας τσιμπάει ;; Ο δάσκαλος απάντησε : Η φύση του σκορπιού είναι να τσιμπάει κι αυτό δεν θα αλλάξει. Η δική μου είναι να βοηθώ,στη συνέχεια ο Γέροντας με την βοήθεια ενός φύλλου,έβγαλε το σκορπιό απ το νερό και τον έσωσε. Στράφηκε κατόπιν στο μαθητή του και του είπε : Μην αλλάξεις τη φύση σου αν κάποιος σου προξενήσει πόνο απλά πάρε τα μέτρα σου επειδή οι άνθρωποι είναι μάλλον πάντα αχάριστοι στο καλό που τους γίνεται. Αλλά δεν είναι λόγος να σταματήσεις να το κάνεις,να νεκρώσεις την αγάπη που ζει μέσα σου. Κάποιος κυνηγά την ευτυχία,άλλοι τη δημιουργούν. Να ανησυχείς περισσότερο για τη συνείδηση σου παρά για την φήμη σου. Επειδή η συνείδηση σου είναι αυτό που είσαι ενώ η φήμη σου είναι ότι σκέφτονται οι άλλοι για σένα. Όταν η ζωή σου παρουσιάζει χίλιους λόγους για να κλαις, δείξε ότι έχεις χίλιους λόγους για να χαμογελάς !
Ίσως να ανήκω στη τελευταία γενιά αγοριών όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια στην αλάνα, την βρομιά, την αντιπαλότητα και το βουνό. Δεν υπήρχε μέρα που να μην επιστρέφω στο σπίτι βρόμικος και με εκδορές σε όλο το σώμα μου. Ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο, ξεκινούσαμε από το πρωί τις δραστηριότητες και τελειώναμε αργά το βράδυ, ακούραστοι και ανεξάντλητοι από ενέργεια. Παίζαμε ποδόσφαιρο, ποδήλατο, καλαθοσφαίριση, κρυφτό, κυνηγητό και κάναμε κάθε λογής παιδικές μπαγαποντιές και αταξίες. Αρπάζαμε μούρα και δαμάσκηνα από τις αυλές, επισκευάζαμε μόνοι μας τα ποδήλατά μας, φτιάχναμε ξίφη από σανίδες και δόρατα από χοντρά κλαδιά και παλεύαμε μεταξύ μας. Στο σχολείο υπήρχε αντιπαλότητα και ανταγωνισμός, μπορεί να είχε και νταήδες, αλλά μαθαίναμε να τους αντιμετωπίζουμε. Γενικά δεν ήμασταν τόσο ευαίσθητα παιδιά, ούτε παίρναμε βαριά ο,τι μας έκαναν, το ξεπερνούσαμε γρήγορα. Σήμερα θα μας χαρακτήριζαν αγροίκους και απολίτιστους. Όμως παρά τις σκανδαλιές και το θράσος που υπήρχε μεταξύ μας, διαπνεόμασταν από ένα σεβασμό και φρόνιμο ήθος, για να χρησιμοποιήσω λόγια του Κολοκοτρώνη περί φρονίμου ελευθερίας, προς τους μεγαλύτερους, τους δασκάλους, τα όργανα της τάξης και τους γονείς μας. Δεν θέλω να εξιδανικεύσω εκείνη την εποχή και τη γενιά μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα.
Τα σύγχρονα αγόρια διακρίνονται για την μαλθακότητα και την ηττοπάθειά τους. Γεννήματα υπερπροστατευτικών γονέων που έχουν αναθρέψει μία γενιά άβουλων ανθρώπων που δεν λερώθηκαν ποτέ, δεν χτύπησαν ποτέ, δεν τσακώθηκαν και γενικώς έπαψαν να ζουν πριν προλάβουν να γεράσουν. Μία ολόκληρη γενιά γαλουχημένη μονάχα με τις θηλυκές αρετές, όπως η φροντίδα, η ευαισθησία και η λεπτότητα, ενώ απέβαλε και στιγμάτισε τις ανδρικές αρετές, το θάρρος, την ακεραιότητα, την σκληραγωγία και την τιμή. Όλα αυτά για να γίνουν πιο πολιτισμένα και ευγενικά τα παιδιά. Παραδόξως έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Τα παιδιά έγινα πιο ακοινώνητα, αφού δεν επιτρέπεται η έντονη αλληλεπίδραση για να μην έλθουν σε ρήξη, για να μην λερωθούν γιατί πλέον «έχουμε εκσυγχρονιστεί» με συνέπεια να γεμίσουν το κενό και την απουσία των εξωτερικών δράσεων με βιντεοπαιχνίδια και κάθε λογής δώρα που κατέστησαν τα παιδιά αποβλακωμένα και κακομαθημένα. Χωρίς κανένα σεβασμό απέναντι στους γονείς, τους δασκάλους, την έννομη τάξη, τους μεγαλυτέρους, αφού μεγάλωσαν με την νοοτροπία ότι δεν είναι καλό να τα τιμωρείς όταν αυθαδιάζουν, οι δάσκαλοι δεν μπορούν και δεν τολμούν να τα πειθαρχήσουν γιατί οι γονείς δεν θέλουν να πληγωθούν και να καταπιεστούν τα καμάρια τους, ενώ οι ίδιοι οι γονείς δεν τα τιμωρούν γιατί προτιμούν τον διάλογο.
Σήμερα θεωρείται κατακριτέο να υποστηρίζεις ότι δεν είναι κακό να παίζει το παιδί με όπλα, να φτιάχνει ξίφος από κλαδί, να παίζει στο ύπαιθρο και να χτυπήσει, παρουσιάζεται ως λάθος να θεωρούμε ότι οφείλει να αντιδρά όταν προσβάλλεται και παρενοχλείται. Είναι επίσης απαράδεκτο να το τιμωρήσεις και αναχρονιστικό να το μεγαλώσεις με πειθαρχία. Δεν θα ξεχάσω την τραγελαφική δήλωση του Καναδού πρωθυπουργού που είχε πει «αν εξοντώσεις τους αντιπάλους σου, αυτοί νικούν». Σήμερα επιβραβεύονται τα θύματα, όχι οι αγωνιζόμενοι. Δεν χαίρουν σεβασμού οι θαρραλέοι που αντιμετώπισαν τους θύτες και τους δυνάστες τους. Αυτό είναι το πρότυπο που επιλέξαμε να δώσουμε στα παιδιά μας: αποδέξου τον ρόλο του θύματος και θα κερδίσεις. Η ηττοπάθεια έχει ποτίσει τις δυτικές κοινωνίες και γαλουχούνται ολόκληρες γενιές άβουλων και μουδιασμένων ανθρώπων που έχουν ασπαστεί τον φεμινισμό και την κουλτούρα του θύματος.
Ο πυρήνας αυτού του προτύπου είναι η αφελής αντίληψη του προοδευτικού ότι ο άνθρωπος είναι κατά βάση καλός. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι φύσει καλός και ανιδιοτελής. Είναι κτητικός, άπληστος και ιδιοτελής. Ελάχιστοι θα θυσίαζαν το συμφέρον τους για να υπερασπιστούν το καλό και το δίκαιο. Γι’ αυτό όσοι το κάνουν θεωρούνται ξεχωριστοί και αξιέπαινοι και τους αποδίδουμε φόρο τιμής. Αν οι περισσότεροι άνθρωποι έπρατταν το ίδιο, δηλαδή έθεταν το δίκαιο πάνω από το συμφέρον τους, τότε δεν θα θεωρείτο κάτι ξεχωριστό και αξιέπαινο, αφού θα το έκαναν οι περισσότεροι. Όμως αυτό δεν ισχύει. Είναι λοιπόν προτιμότερο να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Προσωπικά προτιμώ την συνολική άσκηση των αρετών, τόσο την συντροφικότητα, την συμπόνοια, την ευγένεια και την καλοσύνη, όσο την ανδροπρέπεια, το θάρρος, τη μαχιμότητα και την σκληραγωγία. Να αφήσουμε τα παιδιά να λερωθούν, να χτυπήσουν, να τσακωθούν και μετά να τα βρουν. Αυτή είναι η ανθρώπινη κοινωνία, δεν χρειάζεται και δεν γίνεται να αγαπιόμαστε συνέχεια, ούτε πρέπει να δημιουργήσουμε μία γενιά λοβοτομημένων και νεκροζώντανων ανθρώπων για να σταματήσουμε τις διαμάχες.
Η ομοφυλοφιλία μού ήρθε εύκολα, επειδή ήμουν ήδη αδύναμος.
Η μαμά μου πέθανε, όταν ήμουν 19 ετών. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει, όταν ήμουν 13. Από μικρός ακόμη, ένιωθα μπερδεμένος ως προς το ποιος ήμουν και πώς ένιωθα για τους άλλους.
Η σύγχυσή μου για την «επιθυμία» και το γεγονός ότι παρατήρησα ότι με «ήλκυαν» τα αγόρια με έκανα να εντάξω τον εαυτό μου στην «gay» κατηγορία από την ηλικία των 14 χρονών. Στα 20, ανακοίνωσα ότι είμαι gay σε όλους τους υπόλοιπους.
Σε ηλικία 22 ετών, έγινα ο αρχισυντάκτης του πρώτου περιοδικού που απευθυνόταν σε νεαρό ανδρικό ομοφυλόφιλο κοινό. Το φωτογραφικό του υλικό ήταν στα όρια της πορνογραφίας, αλλά σκέφτηκα πως μπορώ να το χρησιμοποιήσω σαν μία βάση για μεγαλύτερα και καλύτερα πράγματα.
Με αρκετή σιγουριά, προέκυψαν οι Young Gay America. Σκόπευαν να καλύψουν το κενό που είχε αφήσει το XY, το άλλο περιοδικό στο οποίο είχα δουλέψει — δηλαδή, οτιδήποτε όχι και τόσο πορνογραφικό, το οποίο στόχευε το κοινό των νεαρών gay Αμερικανών. Οι Young Gay America απογειώθηκαν.
Οι ομοφυλόφιλοι αντέδρασαν ευχάριστα στους Young Gay America. Έλαβαν βραβεία, αναγνώριση, σεβασμό και μεγάλες τιμές, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Βραβείου Προτύπων από το μεγάλο gay οργανισμό Equality Forum -το οποίο δόθηκε στον Καναδό πρωθυπουργό Jean Chrétien, τον επόμενο χρόνο- και ένα πλήθος εμφανίσεων στα ΜΜΕ, από το PBS μέχρι τους Seattle Times, και από το MSNBC μέχρι το κύριο άρθρο του περιοδικού Time.
Παρήγαγα, με τη βοήθεια των θυγατρικών του PBS και του Equality Forum, το πρώτο μεγάλο ντοκιμαντέρ που ασχολήθηκε με το θέμα της αυτοκτονίας των ομοφυλόφιλων εφήβων, το «Jim in Bold», που έκανε περιοδείες σε όλο τον κόσμο και έλαβε πολυάριθμα βραβεία κοινού σε φεστιβάλ.
Οι Young Gay America δημιούργησαν μια φωτογραφική έκθεση, γεμάτη φωτογραφίες και ιστορίες νεαρών ομοφυλόφιλων από όλη τη Βόρεια Αμερική, που περιόδευσε στην Ευρώπη, τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες.
To 2004, οι Young Gay America κυκλοφόρησαν το περιοδικό YGA, για να υποκριθούν ότι παρέχει ένα «ενάρετο συμπλήρωμα» στα άλλα έντυπα μέσα που απευθύνονταν στην ομοφυλόφιλη νεολαία. Λέω «υποκριθούν», γιατί η αλήθεια είναι ότι το YGA ήταν εξ ίσου καταστροφικό με οτιδήποτε άλλο εκεί έξω, απλά δεν ήταν απροκάλυπτα πορνογραφικό, γι’ αυτό και ήταν περισσότερο «σεβαστό».
Μου πήρε σχεδόν 16 χρόνια, για να ανακαλύψω ότι αυτή καθ’ εαυτή η ομοφυλοφιλία δεν είναι και πολύ «ενάρετη». Μου ήταν δύσκολο να ξεκαθαρίσω τα συναισθήματά μου ως προς το θέμα, δεδομένου ότι η ζωή μου ήταν τόσο δεμένη με αυτό.
Η ομοφυλοφιλία, όταν προσφέρεται σε νεαρά μυαλά, είναι από την ίδια τη φύση της πορνογραφική. Καταστρέφει τα ευεπηρέαστα μυαλά και συγχύζει την αναπτυσσόμενη σεξουαλικότητά τους. Όμως, αυτό δεν το συνειδητοποιούσα, μέχρις ότου έγινα 30 ετών.
Το πρώτο τεύχος του YGA ξεπούλησε όλα του τα αντίτυπα σε πολλές βορειοαμερικανικές πόλεις. Αυτό αποτέλεσε εξαιρετικό στήριγμα, από όλες τις απόψεις, για το YGA: σχολεία, σύλλογοι γονέων, βιβλιοθήκες, κυβερνητικές υπηρεσίες, όλοι έμοιαζαν να το θέλουν. Αξιοποίησε ακριβώς το πνεύμα της εποχής για την «αποδοχή και προώθηση» της ομοφυλοφιλίας, και εγώ θεωρούμουν ένα είδος ηγέτη. Το 2005 μου ζήτησαν να μιλήσω στο υψηλού κύρους συνέδριο JFK Jr. της Σχολής Διακυβέρνησης του Harvard.
Όταν όμως είδα σε βιντεοκασέτα τα λόγια αυτής μου της «παράστασης», άρχισα να αμφιβάλλω σοβαρά για όσα έκανα με τη ζωή και την επιρροή μου.
Αφού δε γνώριζα κανέναν στον οποίον μπορούσα να μιλήσω για τα ερωτήματα και τις αμφιβολίες μου, στράφηκα στο Θεό. Είχα αναπτύξει μια αυξανόμενη σχέση με το Θεό, χάρη στην εξουθενωτική πάλη με τους εντερικούς σπασμούς, που προκαλούνταν από τις αφύσικες εντερικές δραστηριότητες στις οποίες επιδιδόμουν.
Σύντομα, άρχισα να καταλαβαίνω πράγματα που ποτέ δεν ήξερα ότι μπορούσαν να είναι αληθινά, όπως το γεγονός ότι ηγούμουν ενός κινήματος αμαρτίας και διαφθοράς — πράγμα που δεν πρέπει να ερμηνευθεί σαν η ανακάλυψή μου να βασιζόταν στο δόγμα, επειδή αναμφισβήτητα δεν ίσχυε κάτι τέτοιο.
Έφτασα στα συμπεράσματα μόνος μου.
Κατέστη σαφές για μένα, καθώς σκεφτόμουν αληθινά για αυτό -και προσευχόμουν αληθινά για αυτό- ότι η ομοφυλοφιλία μάς εμποδίζει να βρούμε τον αληθινό εαυτό μέσα μας. Δεν μπορούμε να δούμε την αλήθεια, όταν είμαστε τυφλωμένοι από την ομοφυλοφιλία.
Πιστεύουμε, υπό την επίδραση της ομοφυλοφιλίας, ότι η λαγνεία δεν είναι μόνο αποδεκτή, αλλά αποτελεί αρετή. Αλλά δεν υπάρχει ομοφυλοφιλική «επιθυμία» που να είναι απαλλαγμένη από τη λαγνεία.
Αν αρνιόμουν αυτό το γεγονός, θα πάλευα να διαγράψω αυτή την αλήθεια με κάθε κόστος και θα συμμετείχα σε διάφορους δημοφιλείς τρόπους που παίρνουν από τα χέρια των ανθρώπων την ευθύνη που έχουν να αντισταθούν στους πειρασμούς της λαγνείας και άλλες συμπεριφορές. Ήμουν βέβαιος -χάρη στην κυρίαρχη κουλτούρα και τους παγκόσμιους ηγέτες μας- ότι έκανα το σωστό πράγμα.
Ο Michael με το σύντροφό του Ben
Νιώθοντας την ανάγκη να ψάξω την αλήθεια, επειδή τίποτα δε φαινόταν σωστό, έψαξα μέσα μου. Ο Ιησούς Χριστός επανειλημμένως μας συμβούλεψε να μην εμπιστευόμαστε κανέναν άλλον πέρα από Εκείνον. Έκανα αυτό που είπε, γνωρίζοντας ότι η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται μέσα στην καρδιά και το μυαλό του ανθρώπου.
Αυτό που ανακάλυψα, αυτό που έμαθα για την ομοφυλοφιλία ήταν φανταστικό. Αρχικά «ανακάλυψα» τις ομοφυλοφιλικές επιθυμίες, όταν ήμουν στο γυμνάσιο, παρατηρώντας ότι κοιτούσα τα άλλα αγόρια. Θεραπεύτηκα, όταν αντιλήφθηκα με βεβαιότητα ότι αυτό χρειαζόμουν -αν δεν ήθελα να πληγώσω περισσότερους ανθρώπους-, δίνοντας την προσοχή στον εαυτό μου.
Κάθε φορά που είχα πειρασμό για τη λαγνεία, το εντόπιζα, το έπιανα, το αντιμετώπιζα. Το ονόμαζα με το όνομά του και μετά απλά το άφηνα να εξαφανιστεί μόνο του. Υπάρχει μια τεράστια και ζωτική διαφορά μεταξύ του επιφανειακού θαυμασμού -του εαυτού μας ή των άλλων- και του ουσιαστικού θαυμασμού. Αγαπώντας πλήρως τους εαυτούς μας, δε χρειαζόμαστε πλέον τίποτα από τον «έξω» κόσμο της λάγνας επιθυμίας, της αναγνώρισης των άλλων, ή της σωματικής ικανοποίησης. Τα κίνητρά μας αποκτούν νόημα για την ίδια την ύπαρξή μας και δεν καθοδηγούνται από νευρωτικούς περισπασμούς.
Η ομοφυλοφιλία μάς επιτρέπει να αποφύγουμε να σκάψουμε βαθύτερα, χάρη στην επιφανειακότητα και τις έλξεις που εμπνέονται από τη λαγνεία — τουλάχιστον, στο βαθμό που παραμένουν «αποδεκτές» από το νόμο. Ως αποτέλεσμα, αμέτρητοι άνθρωποι αγνοούν τον αληθινότερο εαυτό τους, τον θεόσδοτο χριστοειδή εαυτό τους.
Η ομοφυλοφιλία, για μένα, ξεκίνησε στα 13 μου και τελείωσε -αφού «αποκόπηκα» από εξωτερικές επιρροές και εστίασα έντονα στην εσωτερική αλήθεια-, όταν ανακάλυψα τα βάθη του θεόσδοτου εαυτού μου στα 30 μου χρόνια.
Ο Θεός εκλαμβάνεται ως εχθρός από πολλούς που έχουν πιαστεί στην ομοφυλοφιλία ή κάποια άλλη λάγνα συμπεριφορά, επειδή τους υπενθυμίζει ποιοι και τι πραγματικά είναι προορισμένοι να είναι. Οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε αυτές τις πράξεις θα προτιμούσαν να μείνουν σε μια «μακάρια άγνοια», φιμώνοντας την αλήθεια και εκείνους που την λένε μέσω της αντιπαλότητας, της καταδίκης και του χαρακτηρισμού με λέξεις όπως «ρατσιστής», «αναίσθητος», «κακός» και «εστία διακρίσεων».
Η θεραπεία από τις πληγές που προκαλεί η ομοφυλοφιλία δεν είναι εύκολη – δεν υπάρχει παρά ελάχιστη προφανής υποστήριξη για κάτι τέτοιο. Και η υποστήριξη που απομένει απαξιώνεται, εξευτελίζεται, φιμώνεται μέσω της ρητορικής ή ποινικοποιείται μέσω της αντιστροφής των νόμων. Για να τη βρω, έπρεπε να ψάξω μέσα από τη δική μου αμηχανία και τις επιτιμητικές «φωνές» όλων όσων ποτέ γνώριζα. Μέρος της ομοφυλοφιλικής ατζέντας είναι να κάνει τους ανθρώπους να πάψουν να θεωρούν ότι η μεταστροφή είναι ένα ζήτημα άξιο λόγου, ώστε να εξεταστεί έστω ως ερώτημα, για να μην πούμε αν δουλεύει ή όχι.
Στη δική μου εμπειρία, όταν έκανα ένα «coming out» ξεφεύγοντας από την επήρεια της ομοφυλοφιλικής νοοτροπίας, αυτό ήταν το πιο απελευθερωτικό, όμορφο και εκπληκτικό πράγμα που βίωσα σε ολόκληρη τη ζωή μου.
Ο Michael παντρεύεται τη Ρεβέκκα
Η λαγνεία μάς βγάζει από τα σώματά μας, «δένοντας» την ψυχή μας στη σωματική μορφή κάποιου άλλου. Αυτός είναι ο λόγος που το ομοφυλοφιλικό σεξ -και κάθε άλλο σεξ που βασίζεται στη λαγνεία- δε μας ικανοποιεί ποτέ: είναι μάλλον μια διαδικασία νευρωτική, παρά μια φυσική, φυσιολογική. Το φυσιολογικό είναι φυσιολογικό – και έχει ονομαστεί φυσιολογικό για κάποιο λόγο.
Αφύσικο σημαίνει «αυτό που μάς πληγώνει, που πληγώνει το φυσιολογικό». Η ομοφυλοφιλία μάς βγάζει από τη φυσιολογική μας κατάσταση του να είμαστε πλήρως ενωμένοι σε όλα, και μας διχάζει, με αποτέλεσμα να λιώνουμε συνεχώς για ένα εξωτερικό σωματικό αντικείμενο που ποτέ δεν μπορούμε να κατέχουμε. Οι ομοφυλόφιλοι -όπως όλοι οι άνθρωποι- λαχταρούν τη μυθική αληθινή αγάπη, η οποία πράγματι υπάρχει. Το πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία είναι ότι η αληθινή αγάπη έρχεται μόνο, όταν δεν έχουμε τίποτα που να την εμποδίζει να λάμψει από μέσα μας. Δεν μπορούμε να είμαστε εντελώς ο εαυτός μας, όταν το μυαλό μας είναι παγιδευμένο σε ένα κύκλο και μια ομαδική νοοτροπία καθιερωμένης, προστατευόμενης και εξυμνούμενης λαγνείας.
Ο Θεός ήρθε σε μένα, όταν ήμουν μπερδεμένος και χαμένος, μόνος, φοβισμένος και αναστατωμένος. Μου είπε -μέσω της προσευχής- ότι δεν είχα τίποτα να φοβηθώ και ότι ήμουν στο σπίτι Του· απλά χρειαζόταν να κάνω ένα μικρό συγύρισμα στο μυαλό μου.
Πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν έμφυτα την αλήθεια. Πιστεύω πως αυτός είναι ο λόγος που ο Χριστιανισμός τρομάζει τόσο τους ανθρώπους. Τους θυμίζει τη συνείδησή τους, που όλοι έχουμε.
Η συνείδηση μας βοηθά να ξεχωρίσουμε το σωστό απ’ το λάθος και είναι ένας οδηγός με τον οποίο μπορούμε να αναπτυχθούμε και να γίνουμε πιο δυνατοί και πιο ελεύθεροι άνθρωποι. Η θεραπεία από την αμαρτία και την άγνοια είναι πάντοτε εφικτή, αλλά το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει κανείς είναι να να αφήσει τις νοοτροπίες που «διαρούν και βασιλεύουν» την ανθρωπότητα.
Η αλήθεια για το σεξ μπορεί να βρεθεί, αν είμαστε διατεθειμένοι και ποθούμε να αποδεχθούμε ότι ο πολιτισμός μας επευλογεί συμπεριφορές που βλάπτουν τη ζωή. Οι τύψεις δεν αποτελούν λόγο να αποφύγουμε τις δύσκολες ερωτήσεις.
Η ομοφυλοφιλία πήρε σχεδόν 16 χρόνια από τη ζωή μου και τα εξίσωσε με το ένα ή το άλλο ψέμα, που διαιωνίζονται μέσω των εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ που στοχεύουν τα παιδιά. Στις ευρωπαϊκές χώρες, η ομοφυλοφιλία θεωρείται τόσο φυσιολογική που σε παιδιά του δημοτικού δίνεται ως εργασία η μελέτη «gay» παιδικών βιβλίων.
Η Πολωνία, μια χώρα πολύ εξοικειωμένη με την καταστροφή του λαού της από εξωτερικές επιρροές, προσπαθεί με γενναιότητα να εμποδίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να κάνει πλύση εγκεφάλου στα παιδιά της με την ομοφυλοφιλική προπαγάνδα. Σε απάντηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ονομάσει τον Πολωνό πρωθυπουργό «αηδιαστικό».
Ήμουν αηδιαστικός για αρκετό καιρό· εξακολουθώ να αισθάνομαι όλη μου την ενοχή.
Ως ηγέτης στο κίνημα των «gay δικαιωμάτων», μου δόθηκε η ευκαιρία να απευθυνθώ στο πλήθος πολλές φορές. Αν μπορούσα να πάρω πίσω κάποια πράγματα που είπα, θα το έκανα. Τώρα ξέρω ότι η ομοφυλοφιλία είναι λαγνεία και πορνογραφία τυλιγμένες σε πακέτο. Δε θα επιτρέψω σε κανέναν να προσπαθήσει να με πείσει για το αντίθετο, όσο επιδέξια κι αν είναι η γλώσσα του, όσο θλιβερή κι αν είναι η ιστορία του. Τα έχω δει. Ξέρω την αλήθεια.
Ο Θεός μάς έδωσε την αλήθεια για έναν λόγο. Υπάρχει, ώστε να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας. Υπάρχει, ώστε να μπορούμε να μοιραστούμε αυτό τον πλήρη εαυτό με τον κόσμο, να κάνουμε τον κόσμο μας πλήρη. Αυτά δεν είναι φαντασιόπληκτα σχήματα ή παράξενα ιδανικά – είναι η Αλήθεια.
Η θεραπεία από τις αμαρτίες του κόσμου δε θα συμβεί σε μία στιγμή· αλλά θα συμβεί – αν δεν την εμποδίζουμε με την υπερηφάνεια μας. Ο Θεός στο τέλος νικά, σε περίπτωση που δεν το ξέρεις.
Στον Γιώργο Ρήγα
