Γέρων Παΐσιος_Μέρος 1ο_Η ζωή και το έργο του

_Γέρων Παΐσιος_Μέρος 2ο_Διδαχές, παρακαταθήκες

https://amethystosbooks.blogspot.com/

Το Ιερο λειψανο της Αγιας Αναστασιας της Ρωμαιας απο την Ιερα Μονη Γρηγοριου Αγιου Ορους Βοηθεια μας!!

ΛΟΓΙΑ Ασκητων

Ό διάβολος μας βάζει ένεση αναισθησίας

-Είπα σε κάποιους γιατρούς που συζητούσαν για την αναισθησία που κάνουν στις εγχειρήσεις: «Του πειρασμού η αναισθησία έχει άσχημες επιπτώσεις στον άνθρωπο, ενώ αυτή που κάνετε εσείς βοηθάει».
Η αναισθησία του διαβόλου εϊναι σαν το δηλητήριο που ρίχνει το φίδι στα πουλιά η στα λαγουδάκια, για να παραλύσουν και να τα καταπιή, χωρίς να αντιδράσουν.

Ο διάβολος, οταν θέλη να πολεμήση έναν άνθρωπο, στέλνει πρώτα ένα διαβολάκι «αναισθησιολόγο», για να κάνη τον άνθρωπο πρώτα αναίσθητο, και μετά πηγαίνει ο ϊδιος και τον πελεκάει, τον κάνει ό,τι θέλει... Άλλα προηγείται ό... «αναισθησιολόγος».

Μας βάζει ένεση αναισθησίας και ξεχνούμε. Να, βλέπεις, οι μοναχοί υποσχόμαστε «υβρισθήναι, χλευασθήναι κ.λπ.», και τελικά, ό πειρασμός μερικές φορές μας μπερδεύει και κάνουμε τα αντίθετα από αυτά που υποσχεθήκαμε. Αλλιώς ξεκινάμε και αλλιώς καταλήγουμε. Για αλλού ξεκινήσαμε να πάμε και αλλού πηγαίνουμε. Δεν προσέχουμε. Δεν σάς έχω πει παραδείγματα;
Παλιότερα, στην Κόνιτσα δεν υπήρχε Τράπεζα. Αναγκάζονταν οι άνθρωποι να πάνε στα Γιάννενα, όταν ήθελαν να πάρουν κανένα δάνειο. Ξεκινούσαν λοιπόν μερικοί από τα γύρω χωριά και πήγαιναν εβδομήντα δύο χιλιόμετρα με τα πόδια, να πάρουν δάνειο, για να αγοράσουν λ.χ. ενα άλογο. Τότε, αν κανείς είχε ένα άλογο, μπορούσε να συντήρηση την οικογένεια του. Έκανε ζευγάρι με το άλογο κάποιου άλλου και όργωνε. Μια φορά ξεκίνησε ένας να πάη στα Γιάννενα, να πάρη δάνειο, για να άγοράση ένα άλογο, να ὸργώνη τα χωράφια του και να μην παιδεύεται να σκάβη με την τσάπα. Πήγε λοιπόν στην Τράπεζα, πήρε το δάνειο και μετά πέρασε και από τα εβραίικα μαγαζιά και χάζευε.

Τον έβλεπε ό ένας Εβραίος, τον τραβούσε μέσα. «Πέρνα μέσα, μπάρμπα, έχω καλό πράγμα!».
Έμπαινε εκείνος μέσα, άρχιζε ό Εβραίος να κατεβάζη τα τόπια από τα ράφια. Τα έπαιρνε, τα τίναζε. «Πάρ' το, του έλεγε, είναι καλό, και για τα παιδιά σου θα σου το δώσω πιο φθηνό».
Έφευγε άπό τον έναν, προχωρούσε παραπέρα, χάζευε σε άλλον. «Έλα, μπάρμπα, μέσα, του έλεγε ό Εβραίος, θα σου το δώσω πιο φθηνό». Κατέβαζε τα τόπια, τα άνοιγε, τα άπλωνε. Ζαλίστηκε στο τέλος ό καημένος. Είχε και λίγο φιλότιμο, σου λέει «τώρα τα κατέβασε τα τόπια, τα άπλωσε...», και δήθεν «για τα παιδιά του πιο φθηνό», έδωσε τα χρήματα που είχε πάρει από την Τράπεζα και αγόρασε ένα τόπι πανί, αλλά και αυτό ήταν χωνεμένο! Μα και ένα τόπι πανί τι να το κάνη; Και ένας πλούσιος δεν έπαιρνε ένα τόπι πανί έπαιρνε όσο του χρειαζόταν.

Τελικά γύρισε στο σπίτι με ένα τόπι σάπιο ύφασμα! «Που είναι το άλογο;», τον ρωτάν. «Έφερα ύφασμα για τα παιδιά!», λέει. Άλλα τι να το κάνουν τόσο ύφασμα; Χρεώθηκε εν τω μεταξύ στην Τράπεζα, και άλογο δεν πήρε παρά ένα τόπι πανί χωνεμένο. Άντε πάλι να πηγαίνη να σκάβη με την τσάπα στα χωράφια, να δυσκολεύεται, για να ξεχρεώση το δάνειο! Αν αγόραζε άλογο, θα επέστρεφε και καβάλα, θα ψώνιζε και λίγα πράγματα για το σπίτι του και δεν θα σκοτωνόταν να σκάβη με την τσάπα! Άλλα για να χαζεύη στα μαγαζιά τα εβραίικα, είδατε τι έπαθε;
Έτσι κάνει και ό διάβολος, σαν τον πονηρό έμπορο σε τραβάει από 'δώ, σε τραβάει από ‘κει, σου βάζει τρικλοποδιές, και τελικά σε καταφέρνει να πας εκεί που θέλει εκείνος. Για άλλου ξεκινάς και αλλού καταλήγεις, αν δεν προσέξης. Σε ξεγελάει και χάνεις τα καλύτερα χρόνια σου.
Απόσπασμα από τις σελίδες 109 -113 του βιβλίου:

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου .

Οι πειρασμοί στην ζωή μας

Ο Θεός επιτρέπει τους πειρασμούς ανάλογα με την πνευματική μας κατάσταση. Άλλοτε επιτρέπει να κάνουμε ένα σφάλμα, λ.χ. μια μικρή απροσεξία, για να είμαστε άλλη φορά προσεκτικοί και να αποφύγουμε ή μάλλον να προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό που θα μας έκανε το ταγκαλάκι. Άλλοτε αφήνει τον διάβολο να μας πειράζη, για να μας δοκιμάση. Δίνουμε δηλαδή εξετάσεις και αντί κακό ο διάβολος μας κάνει καλό. 
Θυμηθήτε τον Γερο‐Φιλάρετο που έλεγε: 
«Τέκνον, εγκατάλειψις Θεού, ουδένα πειρασμόν σήμερα». Ήθελε να παλεύη κάθε μέρα με τους πειρασμούς, για να στεφανώνεται από τον Χριστό. Ένας δυνατός, όπως ο Γερο‐Φιλάρετος, δεν αποφεύγει τους πειρασμούς, αλλά λέει στον Χριστό: «Στείλε μου, Χριστέ μου, πειρασμούς και δώσε μου κουράγιο να παλέψω». 
Ένας αδύνατος όμως θα πή: «Μήν επιτρέπης, Χριστέ μου, να πειρασθώ». «Μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν...».
Εμείς όμως πολλές φορές, όταν έχουμε έναν πειρασμό, λέμε: «έ, μα είμαι άνθρωπος κι εγώ· δεν αντέχω άλλο!», ενώ θα έπρεπε να πούμε: «Δεν είμαι άνθρωπος· είμαι παλιάνθρωπος. Θεέ μου, βοήθησέ με να γίνω άνθρωπος». Δεν λέω να επιδιώκουμε εμείς τους πειρασμούς, αλλά, όταν έρχωνται, να τους αντιμετωπίζουμε με καρτερία και προσευχή. 
Σε κάθε πνευματική χειμωνιά να περιμένουμε με υπομονή και ελπίδα την πνευματική άνοιξη. Οι μεγαλύτεροι πειρασμοί είναι συνήθως στιγμιαίοι καί, εάν εκείνη την στιγμή τους ξεφύγουμε, περνάει και φεύγει η φάλαγγα των δαιμόνων και γλυτώνουμε. 
Όταν ενωθή ο άνθρωπος με τον Θεό, δεν έχει πια πειρασμούς. Μπορεί ο διάβολος να κάνη κακό στον Άγγελο; Όχι, καίγεται. 
Η πνευματική ζωή είναι πολύ απλή και εύκολη· εμείς την κάνουμε δύσκολη, γιατί δεν αγωνιζόμαστε σωστά. Με λίγη προσπάθεια και πολλή ταπείνωση και εμπιστοσύνη στον Θεό, μπορεί κανείς να προχωρήση πολύ. Γιατί, όπου υπάρχει ταπείνωση, δεν έχει θέση ο διάβολος· καί, όπου δεν υπάρχει διάβολος, επόμενο είναι να μην υπάρχουν και πειρασμοί.

Αγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου.!

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου .

"Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα!"

Όταν αναγνωρίστηκε Άγιος, ο Άγιος Νεκτάριος το 1961, σε μια μονή του Αγίου Όρους, δημιουργήθηκαν 2 παρατάξεις μοναχών. Οι μεν παραδέχονταν την Αγιότητα του, οι δε, την αμφισβητούσαν. 
Ο ηγούμενος της μονής, βλέποντας την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο μοναστήρι, κάλεσε μια μέρα τους μοναχούς και τους είπε: 
- Δεν θα γίνει το θέμα της αγιοσύνης του Νεκταρίου, αιτία να χάσουμε τις ψυχές μας, αντιμαχώντας μεταξύ μας. Κηρύττω τριήμερη νηστεία και με την προσευχή μας, να ζητήσουμε από το Θεό να μας αποκαλύψει, αν ο γέροντας Νεκτάριος είναι Άγιος ή όχι.
Πράγματι αυτό και έκαναν.
Την τρίτη ημέρα και ενώ ετοιμαζόταν ο ηγούμενος να κατέβει στην Εκκλησία, χτυπάει διακριτικά η πόρτα του κελλιού του και μπαίνει μέσα ο Άγιος Νεκτάριος! Όταν μπήκε μέσα, ο ηγούμενος αμέσως τον αναγνώρισε και έπεσε να τον προσκυνήσει.
Του λέει τότε ο Άγιος Νεκτάριος:
- Αδερφέ Αθανάσιε (έτσι έλεγαν τον ηγούμενο), πήγαινε και πες τους Πατέρες να μην κουράζονται. Ο Κύριος με Αγίασε και είμαι Άγιος, θαυματουργός και μυροβλύτης. Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα!

Ρηματα Ζωής

''Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως - η πρώτη Αγία μορφή των καιρών μας.

Ξαφνικά και χωρίς κανένας να περιμένει το επίγειο τέλος του, το βράδυ της Κυριακής 8 Νοεμβρίου 1920, γύρω στις 10.30', παρέδωσε το πνεύμα στον Πλάστη του προς Αιωνία Ανάπαυση και χαρά και το σεπτό του σκήνωμα στους πιστούς, προς Αγιασμό. Τότε έγινε και το πρώτο του θαύμα μετά την Οσία Κοίμησή του: Όταν οι νοσοκόμες και η Μοναχή Ευφημία ετοίμαζαν το τίμιο και μυροβόλο από εκείνη την ώρα Λείψανο και απόθεσαν τη φανέλα του στο διπλανό κρεβάτι, ο εκεί νοσηλευόμενος ασθενής, που έπασχε από παράλυση των κάτω άκρων, έγινε αμέσως καλά! Επίσης, σύμφωνα με προσωπική μαρτυρία του γιατρού Καραπλή, που τότε ως φοιτητής της Ιατρικής ασκούνταν στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, μετά την εκδημία του Αγίου, οι γάζες, που είχαν χρησιμοποιηθεί ευωδίαζαν και γι' αυτό δεν τις πέταξαν, αλλά τις έθαψαν. Από την ώρα εκείνη το κρεβάτι του Αγίου δεν δόθηκε, επί έξι μήνες, σε κανένα ασθενή. Επειδή σήμερα ο θάλαμος νοσηλείας του έχει χωρισθεί σε μικρά δωμάτια, ο χώρος, όπου ήταν το κρεβάτι του, βρίσκεται στο δωμάτιο 2 και στη νοτιοδυτική του γωνία, κοντά στο παράθυρο. Ένα εικονοστάσι ψηλότερα, με διαρκώς αναμμένο το καντήλι, υπενθυμίζει τον τόπο της τελευτής ενός μεγάλου Αγίου.

Από το βιβλίο του Σοφοκλή Δημητρακόπουλου: ''Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως - η πρώτη Αγία μορφή των καιρών μας. Ιστορική Βιογραφία βασισμένη σε αυθεντικές πηγές''.

Άγιος Νεκτάριος.

Μὲ τὴν ἀρχοντιὰ ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεὸ.!!!!!

–Πῶς συγγενεύει, Γέροντα, ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό;
–Ὅλη ἡ βάση εἶναι νὰ ἀποκτήση ὁ ἄνθρωπος τὴν πνευματικὴ ἀρχοντιά. Τότε συγγενεύει μὲ τὸν Θεό. 
–Γέροντα, μπορεῖ μιὰ ἀδελφὴ νὰ κάνη στὸ κελλί της πνευματικὰ καὶ ὕστερα νὰ μὴν ἔχη κουράγιο νὰ βοηθήση σὲ μιὰ κοινὴ ἐργασία;
–Τί πνευματικά7; εἰς βάρος τῶν ἄλλων; 
Δηλαδὴ νὰ κοπιάζη ὁ ἄλλος κι ἐγὼ νὰ κάνω πνευματικά; Μὰ αὐτὸ δὲν εἶναι πνευματικό, ἰδίως γιὰ ἕναν νέο. Ὁ νέος πρέπει νὰ κοιτάξη πῶς νὰ βοηθήση ἕναν ἡλικιωμένο. Ἄντε τώρα, ὁ νέος νὰ κάνη δῆθεν πνευματικὰ καὶ ἕνας γέρος νὰ ζορίζεται νὰ βγάλη πέρα τὴν δουλειά! 
Ἔχει θυσία αὐτό; 
Ἔχει ἀρχοντιά; Νὰ μελετήσω, νὰ κάνω πνευματικὰ καὶ νὰ ἀφήσω γιὰ τοὺς ἄλλους τὶς δουλειές; 
Αὐτὰ εἶναι κούφια πράγματα! Πολλὲς ψυχὲς δὲν ἔχουν ἀκόμη συλλάβει τὸ νόημα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Τὴν ἀλλοίωση τὴν ἀρχοντικὴ δὲν τὴν ἔχουν γευθῆ· σκέφτονται τὸν ἑαυτό τους.Στὴν δυσκολία δίνει ἐξετάσεις ὁ ἄνθρωπος. 
Θυμᾶμαι, μιὰ φορὰ στὸ Κοινόβιο8μοῦ εἶχαν πεῖ νὰ μείνω στὸ κελλὶ καὶ νὰ εἶμαι σὲ τελεία ἀκινησία, γιατὶ ἔβγαζα συνέχεια αἷμα. Κάποια στιγμὴ βλέπω ἀπὸ τὸ παράθυρο ἕνα γεροντάκι, τὸν πορτάρη, νὰ παιδεύεται νὰ σχίση μὲ τὸ τσεκούρι ἕνα κούτσουρο, γιὰ νὰ τὸ βάλη στὸ τζάκι. 
Αὐτὸ τὸ γεροντάκι εἶχε πρόβλημα μὲ τὰ ἔντερα καὶ εἶχε, τὸ καημένο, συνέχεια αἱμορραγίες· εἶχε τελείως ἐξαντληθῆ. Νὰ σκεφθῆτε κοιμόταν μὲ τὰ παπούτσια, γιατὶ δὲν εἶχε κουράγιο νὰ τὰ λύνη καὶ νὰ τὰ δένη. 
Πετάγομαι, πιάνω τὸ τσεκούρι, χτυπῶ μιὰ-δυὸ τὸ κούτσουρο, τὸ σχίζω, καὶ νά, μετὰ βγῆκε τὸ αἷμα ἀπὸ τὸ στόμα μου. 
Κατάλαβες; 
Οὔτε κἂν σκέφθηκα τὴν κατάστασή μου· δὲν ὑπολόγισα καθόλου τὸν ἑαυτό μου.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Ε’ «Πάθη καὶ Ἀρετὲς» -131-

7Πνευματικά: Ἡ πνευματικὴ ἐργασία ποὺ κάνει ὁ μοναχὸς στὸ κελλί του (εὐχὴ μὲ τὸ κομποσχοίνι, μετάνοιες, πνευματικὴ μελέτη κ.λπ.).
8Ὁ Γέροντας μόνασε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου ἀπὸ τὸ 1953 μέχρι τὸ 1955.

Του.Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου .