Η όραση στην παλαιά τέχνη ήταν κοινή , αυτό που ο ζωγράφος έβλεπε ήταν όλων. Η πλατεία της οράσεως συγκέντρωνε την κοινότητα , την πολιτεία των ανθρώπων.
Στην αυτοπροσωπογραφία του Γκρέκο βλέπουμε τον ζωγράφο , αν και σε προχωρημένη ηλικία , να κοιτάζει έκπληκτος.
Το φως της οράσεως ήταν κατά κάποιο τρόπο ξαφνικό , όπως ο τυφλός που βρίσκει το φως του από το άγγιγμα του Θεού.
Παραμένει ανεξήγητη και αζήτητη για εμάς πλέον αυτή η ξένη φόρμα. Κατά ένα τρόπο οι τότε άνθρωποι την δέχονταν φυσικά , δηλαδή τους οδηγούσε μέσα τους. Λογικά .
Παράδειγμα αν κάποιος δει ένα σύγχρονο έργο , είναι δοκιμασία , δηλαδή αναιρεί κάθε εμπειρία του από τη ζωή του παρουσιάζοντάς του μια αλλόκοτη "πραγματικότητα" , τον "γεμίζει" , τον θέλει μωρό .
Το μόνο που έχει ο άνθρωπος είναι ο μόχθος του και η πίστη του , δίχως αυτά ήταν αδύνατο να ποθήσει , να θαυμάσει , να θέλει. Η παλαιή τέχνη μπόλιαζε αυτό το δρόμο , με εικόνες "ανάσας" , εικόνες "απ΄αρχής", ακόμα και με εικόνες θαυματουργές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου