ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ

 Η εικόνα έρχεται απ΄αρχής, ξένη, όπως το φως έρχεται από τον Ηλιο. Από εκεί πηγάζει και η παρεξήγηση του αντιστρόφου ειδώλου που υιοθέτησε η Αναγέννηση, γιατί αντέστρεψε τα κάτω πάνω, δηλαδή την επιθυμία του ανθρώπου, ως τέλος, και του έδωσε το τέλειο σύστημα οράσεως που οδηγεί προοπτικά στο αιδοίο της απολαύσεως που είναι όμως από το άδειο μάτι σε σάρκα και  όχι την όραση που διακρίνει τους λόγους στην ψυχή ,  δηλαδή μια ερωτική κίνηση προς τα ωραία κρυμμένα της κοινής μας φύσεως(στους Ελληνες η αρμονία δεν είναι αυτοσκοπός και δεν είναι συνέπεια, λόγου της παθητικότητας του Νου έναντι της πλάσεως όπως έγινε στην Ανατολή, αλλά ο Νους οδηγεί άρμα και θεωρεί, ζητώντας το Αγαθό το πέραν της πλάσεως) και που ασφαλώς γίνεται με κάποια κίνηση, όχι ασφαλώς αυτήν της Χ (του αντιστρόφου ειδόλου, σε σκοτεινό θάλαμο) που αποκλείει την όραση, αφού τελείται οριζόντια, αλλά εκείνη της θεωρίας, της πτήσεως, που επιστρέφωντας, εμφανίζεται στον θόλο του ματιού ως προσανατολισμός , σαν φωτεινό άστρο, αποκαλυπτικά και όχι αυτονόητα λόγο κάποιου ωραίου συστήματος. Τί είναι η εικόνα όμως;  Η εικόνα δείχνει ξένη απολύτως του τόπου στον οποίον παρουσιάζεται. Δηλαδή δίδεται φιλάνθρωπα, είναι δώρο Θεού. Αυτή η παράσταση νίκης μοιάζει με τα άστρα που σβήνουν το έρεβος με το φως, γιατί με το φως αυτό παρίστανται στον ουράνιο θόλο. Έτσι και η Εικόνα ως όχημα φέρον φως έλκει τις αισθήσεις. Γιατί όταν η Εικόνα παρίστανται στον Νου, τότε ο άνθρωπος θαυμάζει και κατακλύζωντας τον όλον, κατεβαίνει, και το γέννημα (ειδος, δηλαδή αυτό που ο Νους είδε) ενσαρκώνεται και εμφανίζεται προς όλους ως σχήματα και χρώματα, σαν μία όμως φόρμα, δηλαδή έτσι προσλαμβάνεται από τον άνθρωπο. Αυτή η μία φόρμα αποτελεί και το είδος, τον νόημα θα λέγαμε, και αποτελεί το λίκνο αυτού του άρματος. Μυθολογικά θα την ονομάζαμε ωραία, ως ουράνια πομπή. Αλλά και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ειδωλολατρεία αν δεν ακολουθήσουμε τα ίχνη καταγωγής της.

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό δεν αναφέρεται στην Βυζαντινή Τέχνη, οπού είναι εργο Αγίων.