Η ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΝ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

ΝΗΠΤΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ

Λόγος δεύτερος

"Οτι πρέπει νά ευρωμέν τινα άληθινόν εργάτην
τής νοεράς προσευχής, από τον οποίον νά μάθωμεν
τούς τρόπους καί τά σημεία ταύτης τής νοεράς προσ-
ευχής' και ότι όστις τήν εχει έσω του παντοτινήν
και τήν μελετά άπό τό βάθος τής καρδίας μέ πολ-
λήν εύλάβειάν καί προσοχήν, γροικά ένίοτε - ενίοτε
άπό κάποια πνευματικά σημεία ότι μεταλαμβάνει ά-
οράτως ή ψυχή του τον μελετώμενον Ίησουν. *Ετι
δέ καί τίς είναι ό καρπός ταύτης τής νοεράς προσ-
εχής.
 ......

Καθώς ποτε κάποιος αδελφός άκοΰοντάς τινα, όπου ώμιλοΰσε διά τήν νοεράν προσευχήν, έπληγώθη είς τήν καρδίαν του, πώς νά κάμη διά νά τήν άποκτήση καί αυ­τός. Πλήν, επειδή δέν ήμποροΰσε νά τήν άποκτήση μήτε νά τήν καταλάβη, διότι αΰτη ή νοερά προσευχή είναι δυσκολονόητος καί δυσκολοκατόρθωτος, διά τοΰτο καί ό άδελφός έδόθη είς προσευχήν παρακαλώντας τον Θεόν άκατάπαυστα διά νά τον πληροφορήση πώς νά τήν μεταχειρισθη καί πώς νά τήν λέγη, δίχως νά πλανεθή. Διότι εκείνοι, όπου άκολουθούν τόν λογισμόν τους είς αυτήν τήν ευχήν, χωρίς καμμίαν θεϊκήν πληροφορίαν, είναι τών αδυνάτων νά μή τούς άκολουθήση καμμία πλάνη άπό τόν διάβολον, έξω μόνον άνίσως είναι κανείς είς τό άκρον ταπεινόφρων καί αποφεύγει τάς μηχανάς του σατανά μέ τήν θεϊκήν του φώτισιν. Διά τούτο, λέγω, καί ό αδελφός εκείνος έπαρακαλοΰσε τόν Θεόν διά ταύτην τήν ευχήν μέ πολλήν ταπείνωσιν. Διότι άπό τήν ώραν, όπου ήκουσε διά ταύτην τήν ευχήν, έπεμελήθη πάρα πολύ νά τήν απόκτηση. Πλήν πάλιν δέν είχε καμμίαν άληθινήν πληροφορίαν «άνευ γάρ έμοΰ, λέγει ό Σωτήρ, ου δύνασθε ποιεΐν ούδέν». 
 Βλέποντας λοιπόν ό Θεός τόν πόθον του άδελφοΰ, •«έστειλεν είς τόν ΰπνον του τόν άγγελόν του είς σχήμά τινός, γνωστού μοναχού, τόν όποιον έγνώριζεν ούτος ό άδελφός ότι είναι τέλειος είς ταύτην τήν ευχήν. Καί λοιπόν, ερμήνευεν ό άγγελος ταύτην τήν νοεράν καί καρδιακήν ευχήν τοιουτοτρόπως. Διότι έχοντας ό άγγελος μόνον τό στήθός του ξεγυμνωμένον καί λέγοντας άπό τό βάθος της καρδίας τό «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υίέ τού Θεού, έλέησόν με», εδειχνεν είς τόν άδελφόν καθαρά καί φανερά όλα τά σημεία της νοεράς καί καρδιακής προσευχής. Διότι, όταν έλεγεν ό άγγελος τήν ευχήν, εβλεπεν ό άδελφός τήν βίαν τού αγγέλου, πώς δηλονότι άπό τήν πολλήν έσωτερικήν βίαν έφαίνετο ό άγγελος ότι ίδρωνε καί ότι επτυεν αίμα καί ότι έστενοχωροϋσε τήν καρδίαν του υπέρμετρα καί ότι είχε πολλήν προσοχήν είς τήν ευχήν. Καί ποτέ μέν εφένετο τό πρόσωπόν του δεδοξασμένον, λαμπρόν καί γεμάτο από Χάριν Θεού, διά τήν χαράν οπού έλάμβανεν έσω ή καρδία του εκ της ευχής, καθώς λέγει· «καρδίας ευφραινομένης, θάλλει πρόσωπον», ποτέ δέ πάλιν έφαίνετο ή όψις τού προσώπου του πικραμένη καί λυπημένη άπό τούς άεννάους αναστεναγμούς, διά τοΰτο λέγει· «περί­λυπος έστιν ή ψυχή μου», ποτέ πάλιν έφαίνετο ό άγγελος ότι μέ την δύναμιν καί μέ τήν ενέργειαν της προσευχής ημέρωνε πρόσωπον θυμωμένον καί άγριον. Ποτέ δέ έφαίνετο ότι εμελλεν νά πέση είς τήν γην άπό τήν ύπερβολικήν βίαν όπου έλάμβανεν της καρδιακής ευχής, άπό ατο­νίαν καί άδυναμίαν μεγάλην καί ποτέ έφαίνετο, ώς έν καθρέπτη, ή καρδία του ότι έκινδύνευε νά σπάση καί νά κο­πή άπό τόν τόπον της διά τό πολύ τράβηγμα, όπού τής έκαμνε μέ τήν εύχήν. "Αλλοτε δέ πάλιν έφαίνετο όλον τό σώμά του ώσάν σώμα νενεκρωμένον. Καί ελεγεν εις τόν άδελφόν ό άγγελος· «καθώς μέ εί­δες όπού ελεγα τήν εύχήν, τοιουτοτρόπως λέγε την καί ε­σύ καί ευρίσκει άνάπαυσιν ή ψυχή σου». Τοΰτο δέ τό έθεώρησεν ό άδελφός δίς καί τρις καί πολλάκις καί κάμνοντας τοιουτοτρόπως άνεπαύθη ό λογισμός του. Όμοίως καί ετερός τις άδελφός προσευχόμενος πο­τέ νοερώς, άργά - άργά, ήλθεν είς θεωρίαν. Είδεν έμπροσθέν του δύο άγγέλους, οί όποιοι έβαστοΰσαν άνοικτά ένα βιβλίον, όπού ονομάζεται «Φιλοκαλία»· εδειχναν δέ οί άγ­γελοι είς τόν άδελφόν μέ τόν δάκτυλόν τους εκείνο τό μέ­ρος τής Φιλοκαλίας, όπού διαλαμβάνει διά τήν νοεράν προσευχήν καί λέγει ότι «οφείλει ό μοναχός είς πάσαν άναπνοήν νά λέγη μίαν εύχήν άργά καί καθαρά - καθαρά». Καί ώς έδιάβασεν ό άδελφός τοΰτο τό ρητόν, ήλθεν ευ­θύς πάλιν είς τόν εαυτόν του. Αλλά ουτος ό τρόπος τής νοεράς προσευχής, όσον είναι υψηλός καί τίμιος, τόσον χρειάζεται καί πολλή προ­ετοιμασία είς έκείνον όπού τόν μεταχειρίζεται, καθώς λέ­γει καί ό Άββάς Ισαάκ είς ενα μέρος τών λόγων του πε­ρί τούτου, διότι λέγει· «έν ίδρώτι εύδόκησεν ό σοφός Κύ­ριος τοΰτον τόν άρτον τοίς ζητοΰσιν εύρίσκεσθαι. Καί τοΰ­το συμφερόντως, ΐνα μή, προ καιροΰ μεταλαβοΰσιν ήμίν εξ αύτοΰ, γένηται άπεψία καί άποθανοΰμεν». Ήγουν, εύδόκησεν ό πάνσοφος Θεός νά λάβουν τό χάρισμα τοΰτο της νοεράς προσευχής και της νοεράς θεωρίας εκείνοι οί άνθρωποι, οί όποιοι ιδρώνουν και αγωνίζονται υπερβολι­κά διά τήν αγάπην ταΰτης της νοεράς προσευχής, (καθώς καί ένας άπό τους πατέρας είπεν ότι πολύ αίμα έπτυσεν από τήν βίαν, όπού εκαμνεν είς ταύτην, εως όπού νά τήν απόκτηση εσω του). Τοΰτο δέ, τό ότι ευδόκησε δηλαδή ό Θεός νά άγωνιζώμεθα διά ταΰτην, τοΰτο, λέγω, εγινεν άπό τον Θεόν οικονομικώς, διά τό συμφέρον μας, διά νά προσέχωμεν νά μή βάλωμεν χέρι είς αυτήν τήν ευχήν απλώς και ώς έτυχεν. Διότι, άνίσως βάνωμεν χέρι είς αυτήν απλώς και έτυχε και τήν γευώμεθα χωρίς τήν πρέπουσαν προετοι­μασίαν, θέλομεν άποθάνει θάνατον ψυχικόν ή και σωματικόν, (καθώς πολλοί τό επαθον και βλέπομεν ότι τό παθαίνουσιν εως τήν σήμερον), διότι μάς γίνεται άχωνευσία καί σκάζομεν, διότι τών τελέιων είναι η βρώσις τής στερεάς τροφής κατα τόν θείον απόστολον καί ουχί τών νηπίων όπου βυζάνονται.

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι οι σημερινοί ψευτο πνευματικοί τήν μοιράζουν σάν αντίδωρο.
Αμέθυστος 

http://amethystosbooks.blogspot.gr/