Ο Πικάσο αποτέλεσε το τοτέμ του σύγχρονου καλλιτέχνη, (α) γιατί δεν αυτοκτόνησε, έζησε κοντά έναν αιώνα, (β) γιατί μεγαλούργησε ,άλλαξε την πορεία της τέχνης, (γ) πέρασε πλούσια ζωή σε εμπειρίες και χρήμα.
Λίγο πριν την εποχή του Πικάσο είχε δημιουργηθεί ένας πυρήνας εσωτερικής τέχνης, αυτό 'εγινε μετά την διάλυση των εργαστηρίων και το άνοιγμα των Ακαδημιών που με τους γνωστούς νόμους που παρήγαγαν πολλοί ζωγράφοι αντέδρασαν περιθωριοποιήθηκαν , έτσι απομονώθηκαν στις εξοχές ή σε κλειστά εργαστήρια. Εκεί ο καλλιτέχνης έπρεπε να ενεργοποίηση κάποια έμπνευση δηλαδή άλλου είδους, ιδιωτικής φύσεως. Ο αρχαίος καλλιτέχνης ένωνε, αγαλματοποιούσε το πνεύμα του τόπου που ζούσε, θα τη λέγαμε "συλλογική έμπνευση" δηλαδή ο καλλιτέχνης δεν αποτελούσε αρχή ενός νέου κόσμου αλλά τροχοδρομούσε σε ένα κοινό ρεύμα παραδόσεως που έβρισκε.
Ο μοντέρνος καλλιτέχνης ζει στην αρχή του βιομηχανικού κόσμου οι πόλεις που φτιάχνονται γύρω από τα εργοστάσια πλέον σχηματίζονται βιαίως και η αστική τάξη ψάχνει νόμους αυθεντίας για να επικρατήσει από το πουθενά και βιαίως. Έτσι ο ζωγράφος φεύγει φτιάχνοντας μία πόλη ιδιωτική , αυτό παρεξηγείται και ως ελευθερία, και φεύγοντας καταφεύγει, εμπιστευόμενος πλέον αυτήν την "ελευθερία". Η νέα ζωή που υπόσχεται αυτή η "ελευθερία" , πηγάζει από ένα εσωτερικό πηγάδι αλλά και ένας εσωτερικός γκρεμός που έλκει για έναν ηρωικό θάνατο. Ίσως για πρώτη φορά το σκότος γίνεται προϋπόθεση δημιουργίας, και ενώ στον αρχαίο καλλιτέχνη η δημιουργία έρχεται από πάνω ως δώρο ή ως εικόνα μιμήσεως της δημιουργίας της πλάσεως από τον Πλάστη , τώρα γίνεται από έναν πίδακα που ξεπηδάει από το μηδέν. Έτσι η τέχνη γίνεται ένα σχόλιο αλλά και σχολείο θανάτου, με μια σειρά καλλιτεχνών να αυτοκτονούν ή να πεθαίνουν αλκοολικοί από τις ίδιες τις πληγές τους.
Ο Πικάσο εμφανίστηκε ακριβώς σε αυτήν την περίοδο χρονικά, αλλά αντί να ειδωλοποιήσει αυτήν την εσωτερική "ζωή" την απομυθοποιεί κάνοντάς την πραγματικότητα την βρίσκει παντού γύρω του. Έτσι δείχνει ρεαλιστής , εικονογράφος ενός νέου κόσμου δίχως Θεό, από την άλλη "τρώει" από το ίδιο σκοτεινό πηγάδι , όμως εξωτερικεύει και αυτό το ταμπού του θανάτου και ουσιαστικά νομιμοποιεί την κρυφή ιδέα που είχαν οι τραγικοί καλλιτέχνες για τον εαυτό τους, ως "ξεχωριστοί".
Έτσι ο Πικάσο μετασχημάτισε θα λέγαμε την εσωτερικότητα σε ένα ανέγγιχτο Εγώ, που μπορεί να κρίνει τον κόσμο αλλά και να τον μεταποιεί , να τον αποσυναρμολογεί και να τον ξαναφτιάχνει, αμέτοχο αυτό αυτού του κόσμου αφού είναι "ξέχωρο". Έτσι επιβίωσε ο Πικάσο.
Οι σχολές τέχνης μετέπειτα έφτιαχναν "ξέχωρα" τέτοια Εγώ μαζικά, αυτό ονομάστηκε εαυτός ή βρίσκώ τον εαυτό μου.
Ενα Πειραμα σε Βάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου