ΠΡΟΦΙΛ

Συνέχεια για Rodin.

Ο δρόμος άνοιξε.
Έσβησε η εικόνα του ιερού από τα μάτια μας.
Τύφλωση, από εκεί και πέρα τα αισθητήρια χάνονται, η ψυχή κρύβεται.
Ο Νους η Καρδιά?
Τσάμπα οι "πτήσεις" του Πλάτωνα, αλλά τσάμπα και ο κόπος του Κυρίου?
Δεν πέθανε ο Θεός, αλλάξαμε Θεό.
Ζούμε με τις αντανακλάσεις της  ανίερης εικόνας μας. Αλλά ποιός μας στήνει τα καθρεπτάκια?
Πάμε πάλι.
Ο Rodin θέλει να "είναι". Τώρα σ' αυτό το "είναι" παίζεται ένα γοητευτικό μυστήριο, κάτι σαν την Gioconda του Leonardo, γεμάτο υπόσχεση, μειδίαμα που υπόσχεται τα "πάντα".
Είναι και Πάντα ο πρώτος συνδυασμός. Σαν Πασάς, και είμαι και όλα τα έχω. Αλλά τι είμαι, πάνω σε ποια υπόσχεση πατώ? Η υπόσχεση του "Πάντα"  δεν κρύβει την πτωχεία μου, το "κενό μου".
Να το σωτήριο πάτημα, το "κενό μου". Στο κενό ξεχνάς.

Η μνήμη, η μνήμη μας δόθηκε ως προίκα και όχι ως αποθήκη.

Εικόνα του κενού.

Λευκή τρύπα όπου αιωρείσαι στο κέντρο, φωτεινή μήτρα, αίσθηση παρθενίας.

Αυτό είναι , η αναστροφή των παλιών, όπως από πάντα αλλά ανάποδα.

Το ανάποδο κάτοπτρο.

Το ανάποδο συστρέφει την ψυχή, ορώμενη λάθος, Τυφλή δίχως εντύπωμα, αχρηστεύεται, παύει.

Η ζωγραφική  στο κενό είναι όπως οι ζωγραφιές των σπηλαίων. Μαγεία και Πνεύματα.

Πολύ  δύσκολο να προχωρήσουμε σ' αυτό το σπήλαιο, σκότος και αγγίγματα.

Αυτό είναι ο ουρανίσκος του στόματος της Gioconda. Απ' έξω η υπόσχεση, η υπόσχεση της "παρθένας" που περιμένει μόνο εσένα, για να σου δοθεί, έτσι γιατί είσαι "καλό παιδί".

Τι φίδι!

Ο Rodin πλάθει ακριβώς "ανθρώπους" που φίλησαν την Gioconda.

Αλλά αντί για γλώσσα, μπαίνει φίδι.

Το αίνιγμα λύεται, γνωρίζουμε πλέον που οφείλονται οι εσωτερικοί "εκφραστικοί" όγκοι των γλυπτών του Rodin.
Μην πλανώμεθα από τα "ρωμαλέα" μοντέλα που επιλέγει, είναι για να δείξει την ήττα "δραματική".
Η ήττα του άντρα από το σκότος,σκεύος ηδονής, με το ομορφότερο πρόσωπο.
(επειδή το "έξω" έγινε "εξωτερικό" το πρόσωπο πλέον δεν είναι "υποδοχέας" αλλά λεπτή πέτσα για να βλέπεται).
Έτσι, γυαλιστερά και ρωμαλέα, συσπώνται από τον βρασμό των εσωτερικών δυνάμεων, από τις οποίες κατέχονται. Η "σκέψη" για τον Rodin είναι γένους θυληκού θέλει να την "βιάσει".
Δύσκολες,σκληρές εικόνες, αλλά αφαιρώντας το "ροζ" αυτοκόλητο αυτή την "εσωτερικότητα" βλέπουμε.

O βιασμένος άνθρωπος.
Τώρα ως βιασμένοι ας το απολαύσουμε. Έγιναν τα "φιλήματα" που έπρεπε.
Από εδώ και πέρα αιωρούμενα θρύψαλα, τυφλά ψάχνουν να ενωθούν. Ο άνθρωπος "κερδίζει" το αιώνιο δράμα. Εγκλεισμένος στον τόπο των απολαύσεων θρηνεί, χωρίς τον Λόγο. Έχει ξεχάσει τα πάντα. Κάποτε ο άνθρωπος έβλεπε τα "νώτα του Θεού". Τώρα του ψέματος.
Ανοίγει ο δρόμος του μορίου, του ατόμου. Ο άνθρωπος "ανάποδος" πλέον διυλίζει τα μικροσκοπικά "κομματάκια του".Απο΄το μικρό στο μικρούτσικο, και από εκεί στο ΄τιποτα.
Σπουδαία ανακάλυψη!
Ο Πικάσσο μας έδειξε με χαριτωμένο τρόπο, με στύλ, μια συμπαθητική εικόνα της κολάσεως.
Και αυτό πονηρό. Ή είναι κόλαση ή δεν είναι.
Αλλά έπρεπε ο άνθρωπος να "ζήσει" κι αυτός. Μας το είπε και ίδιος ώς μετανοημένος στο τέλος της ζωής του λίγο πριν πεθάνει, αλλά η "μαγκιά" είναι να το πεις όσο σου "σηκώνεται" ακόμα.
Το θέμα είναι ότι ανοίχτηκε Λεωφόρος, όπου παρελαύνουν στρατιές "τεράτων-ανθρώπων", από καλλιτέχνες με "ελαφρά τη καρδία" οι οποίοι "ζούνε" κι αυτοί όπως ο "Δάσκαλος" τους.
Το καλλίτερο το πειστικότερο τέρας κερδίζει.(και αυτό είναι κυριολεκτικό γιατί η εικόνα του, πονηρά, ως στιλ, υιοθετείται εύκολα από τους νέους, το "ναι" και "όχι" της κολάσεως). Σαν τηλεπαιχνίδι.
"Βαθύ Λαρύγγι" η Gioconda,τα δέχεται όλα.

Οι καλλιτέχνες ασφαλώς έπαψαν να είναι ασκητές. Ο Μιχαήλ Άγγελος ίσως ο τελευταίος στη Δύση.
Υπάρχει όμως μία περίπτωση, ως ξαφνικό φως στο "μοντέρνο" σκότος.

Μία μικρή παρένθεση όμως πριν δουμε τον "μοναδικό".
Οι ιμπρεσιονιστές μέτρησαν το φως χρονικά, δεν πήραν θέση, δεν "στάθηκαν", ώστε να το  προσλάβουν ολόκληρο, αιώνιο, όπου φέρον, ως είδος, αμοιγές,ακέραιο, καθαρό, να εντυπωθεί στον ουρανό της ψυχής. Η "εντύπωση" των ιμπρεσιονιστών είναι σχεδόν φοβική, κάπως κοριτσίστικη "το πρωί χαίρομαι που βγαίνει ο ήλιος, το βράδυ μελαγχολώ" Στο τέλος μην αντέχοντας αυτή τη τρεπτοτητα "αγκάλιασαν" τον ορθολογισμό της επιστήμης. Όταν το αίτημα για την αλήθεια δεν "ζείται" δεν ζητείται καρδιακά, είναι εύκολο να χαθείς.

Επιστρέφουμε λοιπόν. Vincent. Van  Gogh.
Ο Vincent αρνήθηκε πεισματικά το "φίλημα".
Καταρχήν δεν είναι της "Μόδας", πιστεύει στο Θεό. Γιά τον Vincent ο Θεός είναι "ζωντανό φως", που τον περιμένει σε κάθε λουλούδι, σε κάθε συνεφάκι που ζωγράφιζε. Με απόλυτη πίστη, απομονωμένος γεύονταν, όχι με απόλαυση, αλλά με πόνο αυτό που του "δίνονταν", αυξανόμενο, μέρα με τη μέρα, από το "κυνήγι του Θεού".Φύση, Φώς, Θεός, και τα τρία αυτά είναι ένα για τον φίλο μας.
Μπορούμε να φανταστούμε πως ζούσε η ψυχή του μέσα σ' αυτά τα τοπία, πόσο έτοιμος ήταν, σε τι απίστευτο συναγερμό βρισκόνταν;
Το φώς στο έργο του δεν έχει καμία σχέση με το φως της Δύσεως.
Ο Vincent "αποκαλύπτει", "συμπληρώνει" αυτό που υπολείπεται. Και είναι σπουδαίο, το κατορθώνει με την Πίστη (έμεινε στην ιστορία ως τρελός όχι γιατί αυτοκτόνησε, αλλά γιατί πίστευε).
Είναι ο πρώτος που μας πείθει λόγω της Πίστεως και όχι λόγο του Ταλέντου.
Γι' αυτό ο Πικάσσο τον περιφρόνησε πλήρως, ο οποίος νοούσε τον εαυτό του ώς Ταύρο που έφυγε από την Ισπανία προς το "κέντρο" τη Γαλλία, μόνο που δεν είχε την "Ωραία Ευρώπη" στην πλάτη του.

Για να κλείσουμε "εύθυμα" το παραμύθι μας.
Στην Τέχνη έπειτα υπήρξαν δύο "τάσεις". Η μία ασχολήθηκε με τα "ηδονικώς" άλυτα προβλήματα της Διάνοιας, ώς "σνομπ",υποτιμώντας. Γιατί ώς κομμάτι η Διάνοια είναι μόνη, με παρθενία και μοναξιά στο παγωμένο πύργο της. Η άλλη "τάση" ήταν οι "μάρτυρες" των κολάσεων τους, αυτομαστιγώνονταν, τρυπιώντουσαν,  τρελαίνονταν.
Οι γέροντες λένε "ο δαίμονας θεατρινίζει".
Ερχεται εντέλει η Pop Art η οποία ως ιεραπόστολος προτεστάντης του καπιταλισμού, ησυχάζει τα πνεύματα, το διασκεδάζει, λίγο κόμιξ, λίγο όμορφα χρωματάκια, τα μοιράζει όλα από "αγάπη", και σκοτώνει και το τελευταίο ίχνος ανησυχίας που μπορεί να υπήρξε (η εποχή των γκέι).

Τώρα μη πλανώμεθα έχει σβήσει η Τέχνη.
Όταν χάνεται η ψυχή, παύει και η γνώση, γιατί δεν υπάρχει τόπος γνωριμίας.

¨Οπως δίνουν ραντεβού, οι ερωτευμένοι;