Η ΑΦΗΓΗΣΗ (και ένα σχέδιο)

 

Ξεκινώντας για ένα τοπίο, καθέτως ειδομένο, γιατί μόνο έτσι νοήται το περίγραμμα, ως κόψη. Ως τομή άμεση, μιας χάρτας, μιας γεωγραφίας του ξένου, του νέου.
Δηλαδή του πρωτόβγαλτου αυτού που φαίνεται για πρώτη φορά.
Η καθετότης αυτή αρπάζει τον θεατή να μετέχει αυτού. Τον αρπάζει από τη μύτη της φύσης του. Έτσι το έργο αποτελεί μια εμπειρία κοινή, γνωστή με τον καλύτερο βαθμό εκφρασμένη. Ως ένας συλλογικός κοινός τόκος. Η μετέχουσα μορφή που εικονίζεται αποτελεί τόπο οικόπεδο για να  χτίσει ο καθένας το σπίτι του. Είναι οικοδομήσιμη δεν ανταγωνίζεται δεν ενισχύει τη γνώμη αλλά ανάποδα θέτει το ρυθμό ενός κοινού χώρου. Τα πατήματά του αποτελούν σημάδια του πατώματος του ουρανού ενός πλέγματος δηλαδή από χορδές που αλληλοσταυρώνονται, κατεβαίνουν γλυκά σε αυτιά αγνών.
Η προϋπόθεση της θέασης είναι η αγνότητα της οράσεως όχι της καλής προθέσεως. Η καλή πρόθεση πάντα κρατεί το δικό της τσουβάλι και ό,τι βλέπει το σπρώχνει εκεί μέσα. Ακόμα και η πιο καλή δυτική τέχνη έφτιαξε τέτοια τσουβάλια.
Το Ελληνικό άγαλμα είναι το Ολύμπιο σώμα της ψυχής, η θέση τους, ύψος. Τα όριά του δεν είναι ευκρινή απ' όλους γι' αυτό και έμειναν ακατανόητα, στο φτιάξιμό τους. Το περίγραμμά του, το όριο του, εμφανίζεται μόνο σ' αυτούς που δοκιμάζονται στην ψίχα του. Δηλαδή στον ανοιχτό τόπο φωτός πριν το όριο. Αυτό κατά κάποιο τρόπο εμφανίζει και εμφανίζεται απ' αυτό. Είναι απόλυτη η θέση του ορίου. Ως να υπάρχει ένας αόρατος κόσμος παράλληλα του ορατού και ο γλύπτης τον εμφανίζει πάνω στις χαράξεις του.
Η τέχνη του μάστορα ήταν να ζήσει αυτής της ζωής, ώστε να φανεί μόνο του το όριο, το μέτρο. Το μέτρο κατά κάποιο τρόπο ήταν δώρο, απάντηση, στο αίτημα του θαυμασμού του. Το μαργαριτάρι που το έβρισκε στο όστρακο το παρουσίαζε σε θέση που να αντέχεται. Δηλαδή τα Ελληνικά έχουν κάπως ένα πρόσχημα ,κυριολεκτικά, το οποίο θα το λέγαμε εστία.
Αρπάζεσαι από ένα σημείο το οποίο είναι αρχή αφήγησης. Είναι καθαρά αφηγηματικό, μιας μυθολογικής εικόνας γεννήσεως, ουσιαστικά όλα αφηγούνται την γέννηση τους.