ΚΑΤΑΛΗΨΗ

 Η κατάληψη του καλλιτέχνη από το σκότος και η παθητικότητά του προς χάριν της δημιουργικότητας είναι βαριά ασθένεια. Ο ανυποψίαστος "συνομιλεί" με το ανύπαρκτο εμπορευόμενος το αριστούργημα.

Ζητεί το αριστούργημα ως το ύψιστο νόημα ζωής.Έτσι ο ζωγράφος γίνεται υπηρέτης σκοτεινής εμπνεύσεως , που τον οδηγεί στην αυτοκτονία.

Στρατιές νέων ανθρώπων σήμερα υπολογίζει , στηρίζει , επικαλείται από την αρχή της προσπάθειας ένα σκοτεινό εσωτερικό , ως θησαυρό αλλοιωμένων μορφών με τις οποίες ευελπιστεί στην επιτυχία. Ο πόθος για προβολή μαζί με την ύποπτη ενθάρρυνση από μικρόψυχους καθηγητάδες που φαντασιώνονται πρωτοπορίες, καθιστούν ένα θανατικό κοκτέιλ.

Η αυτογνωσία πλέον αποτελεί πρόσχημα αφού εννοείται ως κατασκευή ενός καινοτόμου εγώ. Ποιός καθηγητής μέσα σε αυτή τη τρέλα του ανυπόμονου θα υποστήριζε και θα περίμενε με υπομονή το φυσικό κοίταγμα του μαθητή μέσα του και τη μάχη του να ελευθερωθεί από νοοτροπίες , φαντάσματα κλπ, ώστε βρίσκοντας την ψυχή του, να ετοιμασθεί για την ευθύνη του σε τούτο τον κόσμο?

Κανείς δεν ζητεί απάντηση , κανείς δεν ρωτά ,ποια είναι η μορφή του ανθρώπου, ποια η φύση του?

Η απίστευτη κακή αλλοίωση που συντελεσθεί στην ψυχή μας οφείλεται κατά αρχήν ότι η περηφάνια έγινε προϋπόθεση δημιουργικότητας και έπειτα η ίδια η δημιουργικότητα έγινε το νόημα της ζωής. Η δημιουργικότητα έγινε τόπος αρνήσεως της ζωής στην ολότητά της, έγινε κάστρο ταυτότητος, υπάρξεως, ένα μονόχωρο δωμάτιο που χωράει μόνο εμένα και τις εικόνες μου.

Αυτό το κάστρο της εμπνεύσεως είναι φτιαχτό, πλαστό, γιατί και η έμπνευση δεν εξαρτάται από κανένα σκηνικό.

Αντιθέτως αυτό το εγώ αποτελεί τον δράκο που κρατεί φυλακισμένη την ψυχή του ανθρώπου.



Θα ήταν γενναία πράξη αν ένας από τους καθηγητάδες έπαιρνε δημόσια το κοπίδι και μπροστά στους μαθητές του "έκοβε" τα τέρατα που τον καταλαμβάνουν και μαζί ομολογούσε "παιδιά μου την πάτησα, προσέξτε", αυτό θα ήταν μία πράξη λυτρωτική για τον ίδιο και ένα σπουδαίο μάθημα μαζί.