Πριν λίγα χρόνια είχα πάει στο Άγιον Όρος.
Πήγαινα με την απορία στην καρδιά μου για το Φως στο έργο του Πανσέληνου. Έβλεπα πως το Φως αυτό ήταν μοναδικό στην ποιότητά του, εμπότιζε μυστήρια όλη την μορφή του Αγίου. Λευκό, λεπτό, αλλά και πυκνό μαζί, ως σώμα.
Πήγα στις Καρυές στο Πρωτάτο, είδα ξανά τις εικόνες, αλλά η απορία μου ήταν ανάλογη του κάλους των έργων, μέσα μου.
Την επομένη στην Ι Μονή Ιβήρων, το πρωί στη Θ Λειτουργία θέλοντας να αποφύγω την "κατάρα" του ζωγράφου που μαγνητίζεται από μυστικιστικές εικόνες, έκατσα σε ένα στασίδι πίσω στο σκοτάδι, ακούγοντας μόνο.
Ξάφνου εκεί μέσα σε αυτό το πυκνό σκοτάδι μου παρουσιάζεται ένα ουράνιο τόξο, έρχονταν ως δρόμος, από αριστερά έκανε ένα ελιγμό προς τα πάνω και έπειτα συνέχισε προς τα δεξιά, είχε δώδεκα χρώματα. Είναι μυστήριο, δεν ξαφνιάστηκα, το δέχτηκα απλά.
Έπειτα όταν τελείωσε το μυστήριο σηκώθηκα όπως όλοι να λάβω το αντίδωρο από το χέρι του Ιερέα. Του φίλησα το χέρι και τα χείλη μου μπήκαν μέσα σ' ένα λευκό φως χέρι, άλλης ποιότητας σώμα, σαν τροφή, θα μπορούσα να το φάω. Το αντίδωρο μου φάνηκε απλό ψωμί.
Βγαίνοντας από το Ναό, ενθουσιασμένος και απορημένος μαζί, αναφώνησα μέσα μου,
"το Φως στις εικόνες του Πανσέληνου"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου