ΠΙΕΤΑ

Στη Δύση οι Ναοί είναι κενά δωμάτια που γεμίζουν με αγάλματα.
Τα αγάλματα, είναι το ίδιο ευρύχωρα, απλώνονται, καθιερώνουν την εξουσία τους με την τεχνική.
Η Πιετά του Μιχαήλ Άγγελου, αγαπήθηκε και θαυμάστηκε γιατί αφήνει τόπο να καθίσει ο καθένας προσωπικά, δηλαδή με αριστοτεχνικό τρόπο, ο Χριστός βυθίζεται (νεκρός, ασφαλώς), στα γόνατα της Παναγίας, έτσι γίνεται ένα κενό(κάθισμα), που μπορεί να συμπληρωθεί από τον καθένα μας. Το Αρχέτυπο,"λιώνει", αφήνοντας περιθώριο να πάρεις τη θέση του.
Η ταχυδακτυλουργία, η μαγεία "το , πως το έκανε?", ήταν το κόλπο των μεγάλων καλλιτεχνών, για να "καλλιεργούν", με την ωραία τους γνώμη.
Ποτέ δεν ξέφυγε η Δύση από τη ζαριά της εξουσίας.

Κάποτε στο Πρωτάτο στο ¨Αγιον ¨Ορος, είδα τις εικόνες με δυνατές λάμπες, γιατί τις συντηρούσαν. Αυτό που έβλεπα ήταν μια σπουδαία Τέχνη. ¨Οταν τις είδα με το φως του Τρούλου, είδα Αγίους.  

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ

Το σημείο με την ευθεία.

Είναι φαινόμενο, όλο. Εκεί δίπλα και το όπλο.

¨Αδειοι χώροι , δίχως νόημα. Η φυλακή του Ταρκόφσκι είναι το νόημα.

Το νερό είναι ένα είδος "φυσικών λογισμών" , οι από πάντα λογισμοί που φεύγουν , ξεφεύγουν.

Το άπιαστο των διανοούμενων, αντικείμενο νοήματος, μαζί και κενό.

Ο δρόμος που στέκεσαι, η ελπίδα στην μνήμη. Η ζωή όνειρο που δεν πιάνεται. Ελπίδα των ανθρώπων, να γίνουν αρχέτυπο.

Βαλτή ζωή. Που αναφέρεται? Όλα στο όνομα του νοήματος.Το δράμα της απώλειας.

Το ερείπιο πια που δεν έχει, δεν είναι.Λείπει η γη, υπάρχει κάποια απόσταση,κάποιο κενό. Στο κενό των ερειπίων αναμένουν το νόημα. Ναι, οι διανοούμενοι βρίσκουν ένα παρηγορητικό κενό για να φωλιάσουνε, έτσι η ζωή δεν τρέχει, λες από αρχής, αλλά κάποιος την τρέχει , σαν ποδήλατο.

Ο διανοούμενος αποσύρεται ως άγγελος για να την κρίνει. Πίσω, μπροστά, το μέλλον , δεν είναι τίποτα όταν στέκεσαι.

Τοίχος, καθρέπτης, νερό, μια σκέψη που πρέπει να τα ενώσει.

Το ερείπιο λοιπόν ο τόπος των διανοούμενων, το απαραίτητο κενό που ζει μόνος ως φάντασμα, και φαντάζεται τη ζωή από ήχους τυχαίους.

Το νόημα της παραίτησης. Ο διανοούμενος έρχεται ως εμπειρογνώμονας του εφιάλτη.Έρχεται μετά την ιστορία, για να βρει το νόημα της ιστορίας. Το νόημα γι αυτόν είναι το μέλλον των ερειπίων.

Ένα είδος μετάνοιας που δεν μας αφορά, αρκεί το συμπέρασμα. Τα πολλά συμπεράσματα φτιάχνουν το νόημα.

Σ΄αυτήν τη νέα θανατική γεωγραφία πάτησε η σαχλαμάρα της εποχής μας. Γιατί εν τέλη δεν βρέθηκε νόημα. Ήταν τίμιοι είδαν ότι δεν μπορούσαν να επινοήσουν.

Γιατί ταυτίστηκε η αιωνιότητα με την μοναξιά? Λες και η ανάσα μας είναι ξέχωρη αυτής.

Η ασκητική του διανοούμενου. με μια λέξη, υποκρισία, γιατί όλα υπάρχουν μέσα αλλά τα αφήνουν ως φαντάσματα να περιφέρονται, αμέτοχοι, παρέα με τα στοιχειά. Αγάλματα μεγαλομανίας.

Αυτή η άνοστη περιήγηση γιγάντωσε τη ρίζα της επιθυμίας του εφήμερου.

Το άχρονο της Αρχαίας Ελλάδας, ήταν πόθος συγκεντρωμένος, βαθιά προσμονή, στην καλύτερη θέση σε μια ζωή που τρέχει. Δεν αποσύρθηκαν, βρήκαν τη καλύτερη θέση.

Ο διανοούμενος νοσταλγεί την βαρβαρότητα, όταν δεν καταλαβαίνει.

Πάνω σ΄αυτόν το φθόνο πάτησαν και τώρα υπηρετούν το τίποτα, αυτοκτονικά.



ΗΛΙΟΣ

Ο Παρθενώνας υπολείπεται, επί τούτου.
Ο λόγος που δεν κατανοείται ούτε ανακατασκευάζεται οφείλεται ότι δεν τον βλέπουμε ολόκληρο. Τα έργα στην Ελλάδα φτιάχνονταν για να συλληφθούν νοητικά όχι υλιστικά.
Ο Παρθενώνας φανερώνεται όταν σηκώσεις το κεφάλι σου πάνω από το αέτωμα, τότε με την περιφερική όραση συλλαμβάνεις ένα λευκό φωτεινό σχήμα που αφήνει τόπο,αναμένοντας.
Αναμένει την ανατολή, την εμφάνιση του Ηλίου. Μόλις σηκωθεί ο Ήλιος σε κάποια απόσταση από την ακμή του αετώματος ο Παρθενώνας δικαιολογεί τα χρώματά του.
Οι παραστάσεις του Φειδία αποτέλεσαν αισθητηριακή δοκιμασία , δηλαδή όποιος τις περιφρονούσε θα έβλεπε τον Ήλιο.
Σήμερα όλοι βασανιζόμαστε για "τα μάρμαρα του Παρθενώνα".

ΞΕΧΩΡΟ

Ξεχώρισε ο άνθρωπος, ως κύκλος που κατεβαίνει, σε τοπίο ξένο.
Η κάθετη θέση γεννήθηκε από το πρώτο αληθώς ύψωμα της Ελλάδας, την κολόνα, που βάσταζε τις ιστορίες της μετόπης.

Το διαυγές του φωτός ξεχώρισε το πρώτο σχήμα, που ανάπαυσε, που ησύχασε, σαν κοινό μυστικό, στο λευκό τόπο του μαρμάρου.  Η εμφάνιση της φόρμας, νοητά, σε τόπο ιερό, έγινε ανάγνωσμα ξένου τοπίου, αρπάζοντας με δύναμις σε ολόγλυφο κέντρο. Τώρα λίγο πάνω από το μάρμαρο, με φωτεινό όριο έχουμε το πρώτο σχήμα. Το χάραγμα στην επιφάνεια, είναι αδιευκρίνιστης χρονικότητας, όπως το μάτι  ζώου που υποψιάζεται ήχο. Το απλό ως ολόκληρο, έρχεται να ανεβάσει, να αρπάξει, να γίνει η υποψία, απόφαση.
Η απόφαση, είναι η αλλαγή οίκου, ή από τη σπηλιά σε οίκο. Η φροντίδα του οίκου, θα αποτελέσει το σωτήριο κράτημα των Ελλήνων, για τη διατήρηση του δώρου. Το στάσιμο θα γεννήσει, θα μεγαλώσει το ορθό και αυτό θα τιμάει τα Πρώτα. Εκεί κάθεται το τρίγωνο, το στήθος, δείχνοντας την ιστορία του. Η κλίμακα με τα τρόπαια ανεβαίνει στο άπειρο του ουρανού.
Το άπειρο είναι μέρος του υλικού του ολόγλυφου, ως βάθος ακατανόητο στα μάτια του θεατή. Το γύρισμα των όψεων, συμβολικά, θα οριοθετεί το σκεύος με τις νέες πύλες του ανθρώπου.  

Αυτός ο τόπος θα αποτελέσει το άνοιγμα του ανθρώπου, προς τα πάνω της προσμονής και θέας του αγαθού, και προς τα κάτω , της θεωρίας της τραγωδίας του.


                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

ΑΥΤΑΠΑΤΗ

Όσο αφορά τον παλμό, τον κυματισμό.

Η παγίδα του Μιχαήλ Άγγελου είναι ότι δεν αντέχει το λάθος, γι αυτό και τα Βυζαντινά δείχνουν κτισμένα, δηλαδή  η γλώσσα διαβάζεται και παρεξηγείται και ως συνταγή.
Στον Μιχαήλ ¨Αγγελο η γλώσσα αποτέλεσε την πηγή ωθήσεως και νίκης έναντι του ατελές, γιαυτό και οι μορφές ποτέ δεν κατάφεραν να αποκολληθούν από το βράχο. Γιατί δίχως το βράχο δεν θα αναδεικνύονταν η τελειότητα. Της τέλειας φόρμας του Μιχαήλ Αγγέλου.
Ο Μιχαήλ Άγγελος νίκησε την στάση των Αιγυπτίων και διόρθωσε τους Ρωμαίους, δεν γεννήθηκε από τους Έλληνες.



ΣΕ ΨΗΛΟ ΒΟΥΝΟ - ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ

Πέτρες οι άνθρωποι, έπεφταν, πέφτουν.

Ο ΤΟΝΟΣ (ΕΝΑ ΑΝΩΝΥΜΟ ΘΑΥΜΑ)

Από τι ηττήθηκε ο Δικτάτορας Μεγαλομανής Ντούτσε? από τον Αέρα της φωνής των Ελλήνων!
Από  το μεγάλωμα Μίας Φωνής ως Κραυγή που διέλυσε τα νέφη.

Τώρα έπαψε η φωνή, και η κόψη του μαχαιριού ακουμπάει τη Γλώσσα.
Η Αυτοκτονία αντί της παράδοσης δείχνει γενναιότερη του Φόβου μας.