ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ

Το σημείο με την ευθεία.

Είναι φαινόμενο, όλο. Εκεί δίπλα και το όπλο.

¨Αδειοι χώροι , δίχως νόημα. Η φυλακή του Ταρκόφσκι είναι το νόημα.

Το νερό είναι ένα είδος "φυσικών λογισμών" , οι από πάντα λογισμοί που φεύγουν , ξεφεύγουν.

Το άπιαστο των διανοούμενων, αντικείμενο νοήματος, μαζί και κενό.

Ο δρόμος που στέκεσαι, η ελπίδα στην μνήμη. Η ζωή όνειρο που δεν πιάνεται. Ελπίδα των ανθρώπων, να γίνουν αρχέτυπο.

Βαλτή ζωή. Που αναφέρεται? Όλα στο όνομα του νοήματος.Το δράμα της απώλειας.

Το ερείπιο πια που δεν έχει, δεν είναι.Λείπει η γη, υπάρχει κάποια απόσταση,κάποιο κενό. Στο κενό των ερειπίων αναμένουν το νόημα. Ναι, οι διανοούμενοι βρίσκουν ένα παρηγορητικό κενό για να φωλιάσουνε, έτσι η ζωή δεν τρέχει, λες από αρχής, αλλά κάποιος την τρέχει , σαν ποδήλατο.

Ο διανοούμενος αποσύρεται ως άγγελος για να την κρίνει. Πίσω, μπροστά, το μέλλον , δεν είναι τίποτα όταν στέκεσαι.

Τοίχος, καθρέπτης, νερό, μια σκέψη που πρέπει να τα ενώσει.

Το ερείπιο λοιπόν ο τόπος των διανοούμενων, το απαραίτητο κενό που ζει μόνος ως φάντασμα, και φαντάζεται τη ζωή από ήχους τυχαίους.

Το νόημα της παραίτησης. Ο διανοούμενος έρχεται ως εμπειρογνώμονας του εφιάλτη.Έρχεται μετά την ιστορία, για να βρει το νόημα της ιστορίας. Το νόημα γι αυτόν είναι το μέλλον των ερειπίων.

Ένα είδος μετάνοιας που δεν μας αφορά, αρκεί το συμπέρασμα. Τα πολλά συμπεράσματα φτιάχνουν το νόημα.

Σ΄αυτήν τη νέα θανατική γεωγραφία πάτησε η σαχλαμάρα της εποχής μας. Γιατί εν τέλη δεν βρέθηκε νόημα. Ήταν τίμιοι είδαν ότι δεν μπορούσαν να επινοήσουν.

Γιατί ταυτίστηκε η αιωνιότητα με την μοναξιά? Λες και η ανάσα μας είναι ξέχωρη αυτής.

Η ασκητική του διανοούμενου. με μια λέξη, υποκρισία, γιατί όλα υπάρχουν μέσα αλλά τα αφήνουν ως φαντάσματα να περιφέρονται, αμέτοχοι, παρέα με τα στοιχειά. Αγάλματα μεγαλομανίας.

Αυτή η άνοστη περιήγηση γιγάντωσε τη ρίζα της επιθυμίας του εφήμερου.

Το άχρονο της Αρχαίας Ελλάδας, ήταν πόθος συγκεντρωμένος, βαθιά προσμονή, στην καλύτερη θέση σε μια ζωή που τρέχει. Δεν αποσύρθηκαν, βρήκαν τη καλύτερη θέση.

Ο διανοούμενος νοσταλγεί την βαρβαρότητα, όταν δεν καταλαβαίνει.

Πάνω σ΄αυτόν το φθόνο πάτησαν και τώρα υπηρετούν το τίποτα, αυτοκτονικά.