ΞΕΧΩΡΟ

Ξεχώρισε ο άνθρωπος, ως κύκλος που κατεβαίνει, σε τοπίο ξένο.
Η κάθετη θέση γεννήθηκε από το πρώτο αληθώς ύψωμα της Ελλάδας, την κολόνα, που βάσταζε τις ιστορίες της μετόπης.

Το διαυγές του φωτός ξεχώρισε το πρώτο σχήμα, που ανάπαυσε, που ησύχασε, σαν κοινό μυστικό, στο λευκό τόπο του μαρμάρου.  Η εμφάνιση της φόρμας, νοητά, σε τόπο ιερό, έγινε ανάγνωσμα ξένου τοπίου, αρπάζοντας με δύναμις σε ολόγλυφο κέντρο. Τώρα λίγο πάνω από το μάρμαρο, με φωτεινό όριο έχουμε το πρώτο σχήμα. Το χάραγμα στην επιφάνεια, είναι αδιευκρίνιστης χρονικότητας, όπως το μάτι  ζώου που υποψιάζεται ήχο. Το απλό ως ολόκληρο, έρχεται να ανεβάσει, να αρπάξει, να γίνει η υποψία, απόφαση.
Η απόφαση, είναι η αλλαγή οίκου, ή από τη σπηλιά σε οίκο. Η φροντίδα του οίκου, θα αποτελέσει το σωτήριο κράτημα των Ελλήνων, για τη διατήρηση του δώρου. Το στάσιμο θα γεννήσει, θα μεγαλώσει το ορθό και αυτό θα τιμάει τα Πρώτα. Εκεί κάθεται το τρίγωνο, το στήθος, δείχνοντας την ιστορία του. Η κλίμακα με τα τρόπαια ανεβαίνει στο άπειρο του ουρανού.
Το άπειρο είναι μέρος του υλικού του ολόγλυφου, ως βάθος ακατανόητο στα μάτια του θεατή. Το γύρισμα των όψεων, συμβολικά, θα οριοθετεί το σκεύος με τις νέες πύλες του ανθρώπου.  

Αυτός ο τόπος θα αποτελέσει το άνοιγμα του ανθρώπου, προς τα πάνω της προσμονής και θέας του αγαθού, και προς τα κάτω , της θεωρίας της τραγωδίας του.