ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΖΩΓΡΑΦΟ

(...)Η συμβατικότητα των έργων μου αποτελεί την κοινή αρρώστια της Δύσης , δηλαδή του τρόπου . Ο Θεοτοκόπουλος αν
και ζει στην Δύση αδιαφορεί για τον τρόπο του Τιτσιάνο, ίσως δανείζεται τη μυθολογία το μυθολογικό τοπίο. Βρίσκει στη Δύση τη σκηνή . Όμως οι εικόνες του κατεβαίνουν αμέριμνα , ελεύθερες του τρόπου. Γιαυτό και ο Θεοτοκόπουλος δεν αντιγράφεται, η εικόνα του δεν τελειώνεται στον πίνακα , αλλά δείχνει αυτό που είδε.
Πρέπει να κάνεις τα πάντα για να δείξεις αυτό που είδες. Το φως να έχεις στο νου σου , όταν φτάσεις με τις μπογιές να βγει στην επιφάνεια αυτό το φως , τότε εντάξει , και τότε θα είναι και απλή η ζωγραφιά , θα συλλαμβάνεται με μιας. Μπροστά στο θέαμα οι πινελιές αφομοιώνονται. Τότε είναι όλα ξένα , πρωτόφαντα, οικεία όμως στην ψυχή, φίλια, στο να μετέχει αυτών σαν να θυμάται κάτι που είχε ξεχάσει. Ο θαυμασμός μας σε τέτοιες εικόνες είναι ο ενθουσιασμός της ψυχής που με την σειρά της θα γεννήσει. Ο ξεσηκωμός αυτός η αναψυχή αποτελεί το μέγιστο που μπορεί να ζήσει μέσο της τέχνης ο ερειπωμένος άνθρωπος.(...)

Επιστολή αγνώστου καλλιτέχνη.