ΠΟΜΠΗΙΑ (ΞΑΝΑ)

Εδώ και δεκαετίες η τέχνη μας δείχνει νεκρούς και αλυσοδεμένους, απανθρακομένους άπνευστους.
Η σύγχρονη Πομπηία είναι γεγονός. Πλέον το δεχόμαστε αμαχητί κρεμώντας στο σαλόνι μας τον θάνατο. Αν τα διαμερίσματα ήταν διάφανα θα βλέπαμε το ίδιο θέαμα που αντίκρισαν και οι αρχαιολόγοι στην Πομπηία , πετρομένοι στους καναπέδες , στις κρεβατοκάμαρες , στα πατώματα.
Ξαφνικά καήκαμε. Ζούμε το πάγωμα μετά τον οργασμό , και ζητούμε από πνεύματα και στοιχειά νέες δυνάμεις ανάτασης , σαν τα ζόμπι που ορθώνονται ωμά.

Τα κέρινα ομοιώματα είναι η υπόσχεση της " νέας ζωής" ως είδωλο. Το "σαν ζωντανό" της Αναγέννησης στην κυριολεξία του. Είναι όμως ένα καλοστημένο ψέμα που έχει καταφέρει να ξεχάσουν γενεές ολόκληρες τα όπλα του ανθρώπου . Αν δώσεις μια μπουνιά στη γυψοσανίδα ενός σουπερμάρκετ θα δεις τα καλώδια που την κρατούν , αν προχωρήσεις λίγο ακόμα θα δεις πως ο ουρανός είναι εκεί που ήταν πάντα.