- Χανόμουν στην ευχή! Ξέρεις τι θα πη χανόμουν; Βυθιζόμουν…, ένα γλυκό βύθισμα…

- Γέροντα, εσείς με τι τρόπους καλλιεργούσατε την ευχή στους διάφορους τόπους που μονάσατε;
- Χανόμουν στην ευχή! Ξέρεις τι θα πη χανόμουν; Βυθιζόμουν…, ένα γλυκό βύθισμα…
- Θέλετε να πήτε, Γέροντα, ότι χάνατε την αίσθηση του τόπου και του χρόνου;
- Ναι, χανόμουν τελείως… Για να φέρω έναν λογισμό, έπρεπε να σταματήσω την ευχή. Ξέρεις τι θα πη να βυθίζεσαι-να βυθίζεσαι… Μετά δεν θέλεις τίποτε, δεν ζητάς τίποτε.
- Μετά, Γέροντα, λες μόνον το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με";
- Δεν λες τίποτε· νιώθεις την θεία θέρμη, την θεία γλυκύτητα. Σταματάει πλέον και η ευχή, επειδή ο νους έχει ενωθή με τον Θεό και δεν θέλει με κανέναν τρόπο να φύγη από κοντά Του· τόσο ευχάριστα νιώθει.
Όταν φθάση σ' αυτήν την κατάσταση ο άνθρωπος, η ευχή κόβεται μόνη της. Τότε σταματάει και ο νους από την παρουσία του Θεού, παύει να λειτουργή και το μυαλό, και η ψυχή αισθάνεται μόνον την γλυκύτητα της θείας αγάπης, της θείας στοργής και σιγουριάς, σαν το μωρό που δεν σκέφτεται τίποτε, αλλά μόνον αγάλλεται στην αγκαλιά της μάνας του.
…
- Απόσπασμα από το βιβλίο "Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ", Περί Προσευχής,

 

https://www.facebook.com/groups/44307016564/