Η Μεγάλη Πέμπτη του Αλέξη Τσίπρα

Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος

Όπως κι αν το δει κανείς, αν δεν είναι σήμερα η Μεγάλη Πέμπτη του Αλέξη Τσίπρα, δεν θα είναι ποτέ: σήμερα ο πρωθυπουργός ξαπλώνει για τα καλά στο κρεβάτι του Προκρούστη.

Από τη μία, οι δανειστές που φτάνουν στην Αθήνα νικητές και τροπαιούχοι: είχαν φύγει με τις εκλογές τρεις, για να επιστρέψουν τώρα τέσσερις. Είχαν αποπεμφθεί θριαμβευτικά από την Αθήνα και από τα υπουργεία, για να γυρίσουν τώρα ακόμα πιο θριαμβευτικά σε αυτά…

Από την άλλη, ακόμα χειρότερα: το κόμμα: ο Τσίπρας θα έρθει σήμερα αντιμέτωπος με την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία, όπως άλλωστε και συνολικά τον κομματικό μηχανισμό, δεν φαίνεται να ελέγχει – μάλλον το αντίθετο. Εκεί, θα αναμετρηθεί με τα αριστερά της Αριστεράς και αναμένουμε να δούμε τι θα γίνει, με όλα τα ενδεχόμενα να είναι ανοικτά και την πιθανότητα να ηττηθεί στο κόμμα αλλά να προχωρήσει πρώτα σε συμφωνία με τους δανειστές και μετά σε εκλογές να συγκεντρώνει τις πιο μεγάλες πιθανότητες.

Όμως, σε αυτή την περίπτωση, κολλάμε πάλι στους από πάνω, στους δανειστές, που είναι λίαν αμφίβολο αν μετά τα όσα ψηφίστηκαν -και όπως ψηφίστηκαν- στη Βουλή θα τον αφήσουν να πάει σε εκλογές…

Με άλλα λόγια, οι δύο άσπονδοι φίλοι του Τσίπρα, οι νεότεροι, οι δανειστές που τον «παρέλαβαν» μετά τις εκλογές ως πρωθυπουργό και οι παλαιότεροι, οι αριστεροί που εν πολλοίς τον οδήγησαν εκεί «σκίζοντας τα μνημόνια», από σήμερα είναι σα να «συμμαχούν», ακούσια βέβαια, εναντίον του. Και περίπου κυριολεκτικά, τον σταυρώνουν.

Όχι πώς είναι ο ίδιος άμοιρος ευθυνών για το ότι βρέθηκε σε αυτή τη θέση: εκείνος υποσχέθηκε, εκείνος ζήτησε «Όχι»…

Αν γλυτώσει ο ίδιος από όλο αυτό, θα είναι μεγάλος παίκτης.

Αν επιπλέον καταφέρει να γλυτώσει και τη χώρα, θα αναδειχθεί σε μεγάλο ηγέτη. Μακάρι…

Μέχρι τότε όμως θα είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα, από αυτή τη Μεγάλη Πέμπτη και μετά.

Δύσκολα τόσο για τον ίδιο όσο και για την Ελλάδα, η οποία έχει μεν αντέξει πολλά, αλλά, τελικά, πόσα πια μπορεί να αντέξει;

Αλήθεια, πόσα;

Πηγή "Το Βήμα"

 kostasxan.

Σχόλιο: Aς θυμηθούμε ότι υπάρχει καί ο  Cipolla, μέ τό κλασσικό πλέον εγχειρίδιο Βλακείας. Ο ορισμός τής βλακείας πού δίνει είναι ο εξής: Ο Βλάκας προσπαθώντας νά σέ σώσει σέ καταστρέφει. Ο βλάκας δέν είναι κακοποιός όπως ο Αντρέας, είναι καλό παιδί, σοβαρός άνθρωπος. Σάν τόν Τσίπρα, παληότερα σάν τόν Σημίτη. Τό περίεργο όμως μέ τήν πολιτική μας κατάσταση είναι ότι ο Ελληνικός λαός τά τελευταία χρόνια, μέ αλάθητο αυτοκαταστροφικό ένστικτο, τό γνωστό ένστικτο τού θανάτου, επιλέγει έναν ηλίθιο κάθε φορά πού τού δίνεται η ευκαιρία νά διαλέξει κυβερνήτη.  Ετσι εάν είναι αλήθεια ότι η συνείδησή μας στηρίζεται στό ένστικτο τού θανάτου, στό Εγώ καί στόν Ρεαλισμό( κυνισμό), όπως αποκαλύπτεται στήν εφηβεία,  τότε  πρέπει νά έχουμε κυριευθεί συλλογικά από τό ένστικτο τού θανάτου. Ο Αίσωπος περιέγραψε αυτή τήν κατάσταση στήν ιστορία τού φιδιού όπου η ουρά επαναστάτησε εναντίον τής κεφαλής καί παίρνοντας τήν πρωτοβουλία οδήγησε τό φίδι στόν γκρεμό. Ο Ιωάννης τής κλίμακος  περιγράφει τήν κατάσταση αυτή στό πάθος τής κενοδοξίας. Εχει μεγάλο ενδιαφέρον. Η θεραπεία πού προσφέρεται είναι η φρόνηση. Αλλά ποιός νά τήν διδάξει; Δυστυχώς τό μέλλον μας είναι ορατό καί σκοτεινό.

Αμέθυστος 

 http://amethystosbooks.blogspot.gr/