Kawase Hasui (update)

 

Like his contemporary, Hiroshi Yoshida, Kawase Hasui was a renowned woodblock print artist of the Shin hanga, or “new prints” movement in early 20th Century Japan.
Also like Yoshida, Hasui traveled extensively and produced images of a variety of locations, though not as much outside of Japan as Yoshida. Instead, Hasui sought out remote landscapes within an increasingly industrialized and populated Japan.
His prints are often of scenes in snow, rain, twilight or darkness, though bright sunlight can also play its part, and he can be wonderfully evocative of different atmospheric and light conditions.
Many of his earliest prints, which are considered by some to be his best work, were lost in an earthquake in 1923. They must have been stunning because those that remain are extraordinarily beautiful.
Since my previous post on Kawase Hsui, some new sources for images have become available on the web. In addition to the web resources listed below, there is a currently in print collection of his work Visions of Japan (Kawase Hasui). You can also find his work in broader collections of Japanese woodblock prints.

Πηγή: Lines and colors

Rembrandt in America

While most of the best European art has remained in Europe, which is as it should be, a good deal has made its way into museums and collections in the U.S. and elsewhere, much to the delight of those who have access to it.
An exhibition currently at the North Carolina Museum of Art, Rembrandt in America, looks at the the history of collecting Rembrandt paintings in the U.S.
In what looks to be a remarkable show, 27 Rembrandt paintings have been assembled from numerous collections, along with another 23 works by his workshop, assistants and contemporaries that were at one time attributed to the master.
Those who live in New York City with easy access to the Rembrandts in the Metropolitan Museum of art and the Frick collection may be jaded, but in the rest of the country the ability to see Rembrant’s work is much more rare, and a large grouping of his work such as this is unusual by any standard. The show includes works from private collections that are rarely seen by the public (images above, bottom two).
Rembrandt in America is at the North Carolina Museum of Art from now until January 22, 2012. It then moves to the Cleveland Museum of Art where it will be on view from February 19 to May 28, 2012 (and will be accompanied by an exhibition of Rembrandt Prints from the Morgan Library and Museum), and ends its run at the Minneapolis Institute of Arts from June 24 to September 16, 2012.
For those who can’t get to one of the venues in person, there is a rather disjointed image feature on the NCMA website. Clicking on any of the images opens them in a popup within which you can move back and forth, but the series is not always complete. I suggest starting with the eyes of the portrait at the upper right. Be sure to click on the easy to miss “MORE” link below the images for an additional series that contains some of the more interesting images in the exhibition.
As with most museum exhibition previews, I recommend supplementing your viewing with the use of other resources.
You can start by taking note of the sources for works on loan, and looking up the museums and collections to see if a better image is available there. For example, the Indianapolis Museum of Art has a better image of the wonderful self-portrait of Rembrandt as a young man that is part of the show. However, you can sometimes find even better images from other sources, such as an image of that same portrait as seen on the wonderful resource, Rembrandt Life and Work, which, though lighter, reveals more detail (image above, top). Another great resource for Rembrandt images is the Web Gallery of Art. You will find differences in color correction in the same image from different sources as well (including reproductions in books).
Rembrandt’s work, to my mind, is best appreciated up close, and small images often fail to demonstrate his enormous visual power and remarkable brushwork and use of texture. One of the best sources for detailed images of Rembrandt paintings is the beautiful new website of the Metropolitan Museum of Art (see my recent post), on which several images on loan for the exhibition can be viewed in detail, such as Portrait of a Man, probably a Member of the Van Beresteyn Family (above, second down, with detail, third down, high res version here).
You can easily search the collections for Rembrandt paintings or for an individual title. From the image detail page, choose “Fullscreen”under the image.
There is also a catalog accompanying the exhibition (Amazon link here).
It’s easy to be misled by small images into thinking that Rembrandt’s work consists largely of a bunch of dark, earth colored portraits of stuffy burghers and Biblical scenes, but if you have the chance to see his work in person, to look into the depths of his multi layered glazes and astonishingly textural surfaces, you may discover why he is often at the top of the list of the best painters in the history of Western Art.

Πηγή: Lines and colors.

Ανάλυση της θεολογίας της εικόνας της Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος)

Ανάλυση της θεολογίας της εικόνας της Γεννήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος)

πηγή : alopsis

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στα πλαίσια των μαθημάτων Αγιογραφίας των Αγίων Εικόνων της Ορθοδοξίας μας, που έγινε την Παρασκευή, 11-11-2005 Μάθημα 2ο

Συνεχίζουμε με την εικόνα της Γεννήσεως που είχαμε αρχίσει την προηγούμενη φορά και δεν είναι η ίδια ακριβώς εικόνα. Η σημερινή εικόνα έχει παραλλαγές και στοιχεία που δεν έχει η προηγούμενη εικόνα. Απλώς υπενθυμίζω ορισμένα, σκιαγραφικώς, πέρα από τις γενικές αρχές που σας είχα δώσει. Μίλησα για το σκοτάδι που υπάρχει μέσα στην εικόνα· μέσα σε αυτόν το χώρο που είναι το σκότος και η σκιά του θανάτου, όπως περιγράφει ο προφήτης Ησαΐας, δηλαδή στον κόσμο στον οποίο γεννήθηκε ο Χριστός. Θυμίζω τα δύο ζώα που εκφράζουν τους εξ εθνών και εξ Ιουδαίων Χριστιανούς, όπως περιγράφεται βιβλικά η λέξη αυτή από τον Μιχαία και από τον προφήτη Ησαΐα. Ο Χριστός αγιογραφείται πάντα ανάμεσα σε δυο ζώα που ήταν όλοι οι άνθρωποι· άλογοι [ήταν] ακόμη και οι Ιουδαίοι που ενώ ήξεραν ένα μέρος της αλήθειας, αλόγως φέρθηκαν. Ακόμη και οι εξ εθνών Χριστιανοί και αυτοί αλόγως φέρθηκαν. Άρα εν μέσω δύο ζώων «γνωσθείς» ο Χριστός που είναι εδώ στη μέση….

  

…. Ο Χριστός είναι τυλιγμένος με κάποια σουδάρια νεκρικά. Εδώ, δηλώνεται ότι ο Χριστός γεννήθηκε για να πεθάνει για εμάς. Δεν είναι απλώς ο θρίαμβος της Γεννήσεως του Χριστού. Η Γέννηση του Χριστού ετοιμάζει το Πάσχα. Γι’ αυτό ο Χριστός κείται, κοιμάται μέσα σε έναν τάφο. Δεν κοιμάται στο οποιοδήποτε κρεβάτι· πράγμα που αποτελεί το γεγονός το οποίο θα μας συνδέσει αναγωγικά προς το χώρο της Αναστάσεως. Εδώ, έχουμε την Παρθένο, την Παναγία. Η Παρθένος έχει πάντοτε - σε όλες τις αγιογραφικές εκφράσεις - στο κεφάλι της και τις δύο πλάτες, τρία αστεράκια. Οκτάκτινα αστεράκια. Τα τρία αστεράκια δηλώνουν ότι η Παναγία ήταν Παρθένος προ, κατά και μετά τον τόκο. Είναι ακριβώς Παρθένος. Και το οκτάκτινο αστεράκι σημαίνει το μυστήριο της όγδοης ημέρας. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο σε εφτά ημέρες. Την έβδομη ημέρα ο άνθρωπος απέτυχε. Και ο Θεός εγκαινίζει δια του έργου της Θείας Οικονομίας και της του Χριστού συγκαταβάσεως, το έργο της ογδόης ημέρας της Δημιουργίας- που είναι ακριβώς το έργο της Θείας Οικονομίας. Γι’ αυτό η Παναγία μετέχει στο έργο της Θείας Οικονομίας. Είναι διάκονος στο μυστήριο αυτό. Και γι’ αυτό ακριβώς έχει αυτά τα αστεράκια....

Να υπενθυμίσω ότι η αγιογραφία εκφράζει μία θεολογία. Βλέπετε, έχουμε ως πηγές μελέτης την Αγία Γραφή, έχουμε τους ύμνους της Εκκλησίας που είναι η υμνολογική απόδοση της θεολογίας, και έχουμε τις εικόνες που είναι η ζωγραφική απεικόνιση της θεολογίας. Άρα εδώ ό,τι κάνουμε είναι μια θεολογία. Γι’ αυτό πολλές φορές απεικονίζουμε με γραφικές εκφράσεις, ακόμη και τροπάρια. Λέει το τροπάριο των Χριστουγέννων «Παρθένος καθέζεται τα Χερουβίμ μιμουμένη». Κι εδώ ακριβώς στην εικόνα, η Παναγία «καθέζεται τα Χερουβίμ μιμουμένη» με έναν τρόπο. Βλέπετε, τα χέρια της τα έχει χερουβικώς-πως, σε μια στάση προσευχής και καθέζεται. Το καθεζόμενον δηλώνει πάντοτε στη θεολογία μας μία βεβαιότητα. Υπάρχει κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης, νομίζω του προφήτου Ωσηέ, ο οποίος προφήτης Ωσηέ λέει αναφερόμενος στο Θεό : «Συ, ο καθήμενος, ημείς δε απολλύμεθα. Συ ο καθήμενος εις τους αιώνας». Βλέπετε τη συγκριτική; Ο καθήμενος και όχι ο όρθιος, ο απολλύμενος. Δηλαδή η θέση της καθήσεως σημαίνει βεβαιότητα. Ο Θεός είναι καθήμενος. Γι’ αυτό τους αγίους δεν τους κάνουμε καθημένους. Είναι λανθασμένη και ρομαντική έκφραση να κάνεις έναν άγιο ένθρονο. Ένθρονος είναι μονάχα ο Χριστός ή η Παναγία. Δηλαδή ακρότατες μορφές. Ο καθήμενος σημαίνει μία απόλυτη βεβαιότητα. Και βλέπετε η Παναγία, μετά από την αποδοχή του γεγονότος της Θείας οικονομίας που θα λειτουργηθεί επάνω της, γίνεται η Παναγία μας. Δηλαδή, γίνεται η οριστικά αμετάπτωτος προς την αμαρτία. Γι΄ αυτό είναι καθεζόμενη η Παναγία.

  

Να δούμε τώρα και τα περιφερειακά, γύρω-γύρω, στοιχεία. Έχουμε τους αγγέλους οι οποίοι δοξολογούν. Υποχρεωτικά, όλοι οι άγγελοι έχουν στο κεφάλι τους μία κορδέλα. Έχουν πάντοτε πλουσία κόμη και πάντοτε - δογματικό στοιχείο είναι αυτό, δεν είναι στοιχείο δευτερεύον - μία κορδέλα. Τι σημαίνει αυτή η κορδέλα; Οι ουράνιες δυνάμεις, όπως και τα επίγεια λογικά όντα, δηλαδή οι άνθρωποι, είναι τα έλλογα ζώα – όντα. Ζώον θεούμενον είναι ο άνθρωπος. Οι άγγελοι στρέφουν το νου τους στο Θεό και ζουν εξ αυτής της τροφής. Ακόμη και η θεραπευτική της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι προς έναν άνθρωπο, που είναι αρρωστημένος. Και κατερραγμένος καθώς είναι να στρέψει το νου του στο Θεό. Αυτή είναι η θεραπεία. Η στροφή προς το Θεό είναι η θεραπεία. Οι άγγελοι λοιπόν, αυτό το έχουν απόλυτα. Αυτή τη στροφή προς το Θεό. Ειδικά, μετά την ημέρα που έπεσαν οι δαίμονες και δεν έπεσαν οι άγγελοι. Η ημέρα που γιορτάζουμε στις 8 Νοεμβρίου είναι η στάση των αγγέλων· και λέμε στη Θεία Λειτουργία «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου», όπου οι άγγελοι δεν έπεσαν όπως ο Εωσφόρος. Μετά από αυτή τη στάση, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός σε ένα πολύ σπουδαίο δογματικό του κείμενο -πολύ σπουδαία δογματική, λιτή και ουσιαστική- που ονομάζεται «Έκθεσις ακριβής ορθοδόξου πίστεως»· λέει (και αυτό αποτελεί παράδοση δογματική των Πατέρων), πως οι άγγελοι μετά από αυτό το γεγονός είναι αμετάπτωτοι προς την αμαρτία. Δεν μπορούν να πέσουν ποτέ πια γιατί «έστησαν καλώς». Πράγμα το οποίο μπορεί να συνέβαινε στον άνθρωπο, αν δεν υπέκυπτε στον πειρασμό του διαβόλου. Γι’ αυτό αυτή η κορδέλα δηλώνει το μάζεμα. Επειδή το νου - το εσωτερικό μέγεθος ή το αφηρημένο μέγεθος της λέξεως «νους»· όχι απλώς «εγκέφαλος» - δεν μπορώ να το ζωγραφίσω, στην αγιογραφία προσπαθώ με εξωτερικά συμβολικά μεγέθη να εκφράσω αυτά τα οποία δεν φαίνονται. Εμείς για παράδειγμα, αγιογραφούμε την προσευχή. Ενώ αν πεις σε ένα ζωγράφο «ζωγράφισε την προσευχή», άλλος θα το κάνει τελείως νατουραλιστικά· ένας άνθρωπος που προσεύχεται στο δάσος. Άλλος θα το κάνει αφηρημένα· με μια πινελιά κόκκινη πάνω σε έναν άσπρο καμβά. Δεν γνωρίζω πώς θα το κάνει. Εμείς λοιπόν ούτε νατουραλιστικά, ούτε αφηρημένα κινούμεθα. Αλλά εκφράζουμε μεγάλες έννοιες με συμβολισμούς. Και επειδή οι άγγελοι συγκεντρώνουν το νου τους στο Θεό, βάζουμε πάνω στην πλουσία κόμη τους, που είναι τα πλούσια χαρίσματα που έχουν, αυτήν την κορδέλα. Κι αυτό το στοιχείο είναι δογματικό. Δεν υπάρχει άγγελος χωρίς κορδέλα. Θα το δούμε και σε άλλες εικόνες αυτό. Επίσης, έχουμε τους τρεις μάγους. Τη λέξη «μάγος» (μαγεία) μη την συνδέσετε με τα γεγονότα της δαιμονιώδους πράξεως της μαγείας· της επικλήσεως, δηλαδή, δαιμόνων για το καλό ή το κακό, δηλαδή την εσφαλμένη, κατά κόσμον, διάκριση μαύρης και λευκής μαγείας. Μάγοι σημαίνει σοφοί άνθρωποι. Οι σοφοί έτσι αποκαλούνταν τότε. Επιστήμονες ήταν και φέρνουν -από ό,τι ξέρετε- τρία δώρα... χρυσό, λιβάνι και σμύρνα. Αυτά τα δώρα είναι δογματικά στοιχεία. Χρυσάφι φέρνουν στο Χριστό γιατί είναι βασιλιάς. Στο βασιλιά πηγαίνανε χρυσάφι. Λιβάνι γιατί είναι Θεός. Και σμύρνα· αυτό το άρωμα είναι σμύρνα, το υλικό με το οποίο ήλειφαν τους νεκρούς· κατά την παράδοση την εβραϊκή μεν, αλλά και σύμφωνα με άλλες εξωτερικές του εβραϊκού κόσμου παραδόσεις, υπάρχει η μύρωση. Η άλειψη, η χρίση των νεκρών για λόγους καθάρσεως, όπως κάνουμε κι εμείς. Πλένουμε τους νεκρούς μας πριν τους θάψουμε. Τον Χριστό τον ήλειψαν με σμύρνα και αλόη. Άρα είναι Θεός, είναι Βασιλιάς και είναι Αυτός ο οποίος θα πεθάνει για εμάς. Και είναι η σμύρνα, ο χρυσός και το λιβάνι -βλέπετε- συγκεκριμένα δογματικά στοιχεία.

  

Επίσης, έχουμε τον Ιωσήφ τον Μνήστορα. Ο Ιωσήφ ο Μνήστωρ ο οποίος πέρασε τον πειρασμό και σκέφτεται να δεχθεί την Παναγία ή όχι. Ο Ιωσήφ είναι στο κάτω άκρο της εικόνας αγιογραφημένος. Προσέξτε, όσοι είναι στο κέντρο μιας πράξεως λειτουργικής είναι στο κέντρο της εικόνας. Όσοι υπηρετούν αυτό το μυστήριο είναι στο άκρο της εικόνας. Και το κεντρικό πρόσωπο είναι πάντοτε ο Χριστός, σε μια τέτοια πολυποίκιλη εικόνα· όχι σε μία μονοπρόσωπη εικόνα του αγίου όπου ο άγιος είναι κεντρικό πρόσωπο. Ο Ιωσήφ, όπως και η Παναγία, είναι λειτουργοί του μυστηρίου. Είναι λειτουργοί του μυστηρίου ή υπουργοί [σημ. «υπουργός» στα αρχαία είναι ο βοηθός, ο υπηρέτης] του μυστηρίου. Εδώ και η Παναγία βλέπετε δεν είναι ακριβώς στο κέντρο. Λίγο πιο πλάι και πιο κάτω είναι ο Ιωσήφ. Είναι υπουργοί του μυστηρίου. Υπουργούν το μυστήριο. Συνήθως οι υπουργοί του μυστηρίου γιορτάζουν τη δεύτερη ημέρα της κυριωνύμου εορτής. Η Παναγία εορτάζεται στις 26 Δεκεμβρίου. Μία μέρα μετά τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε -προσέξτε- τη σύναξη της Παναγίας. Είναι η γιορτή της Παναγίας και για να μη συμπέσει ταυτόχρονα και για να μη χαθεί η γιορτή του Ιωσήφ του Μνήστορος, μετατίθεται την αμέσως επόμενη Κυριακή που γιορτάζουμε τον Ιωσήφ τον Μνήστορα, μαζί με άλλους δύο προφήτες. Με αυτόν τον τρόπο γιορτάζουμε τους υπουργούς του μυστηρίου. Βλέπετε, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος απετμήθη στις 29 Αυγούστου, που είναι το μαρτύριό του, αλλά τον γιορτάζουμε κατ’ εξοχήν τη δεύτερη ημέρα των Θεοφανείων, στις 7 Ιανουαρίου, επειδή υπούργησε, λειτούργησε δηλαδή το Μυστήριο της Βαπτίσεως. Είναι θεολογικές έννοιες πάρα πολύ ουσιαστικές και είναι ο άγιος υπουργός. Υπουργός σημαίνει είναι «υπό το έργον».

  

Να δίνετε σημασία στη διεισδυτική έκφραση των λεκτικών σχημάτων της Ελληνικής γλώσσης. Είναι υπουργός του μυστηρίου. Υπουργεί το μυστήριο πάντοτε και διακονεί το μυστήριο. Αλλά δεν είναι πολλοί έκδηλοι υπουργοί του μυστηρίου. Είναι ο Ιωσήφ Μνήστωρ και -προσέξτε- στην Ορθόδοξη αγιογραφία ποτέ δεν αγιογραφούμε τη λεγομένη κατά τα μέτρα της Δύσεως «αγία οικογένεια». Εμείς δεν έχουμε κάποια αγία οικογένεια. Έχουμε την Παναγία που είναι πάντοτε αειπάρθενος. Διατήρησε πάντα την παρθενία της και ο Ιωσήφ υπουργεί το μυστήριο. Δεν αγιογραφούμε ποτέ «αγία οικογένεια», Χριστό, Παναγία και Ιωσήφ. Παρά μόνο σε μία περίπτωση. Είναι η φυγή στην Αίγυπτο. Όπου είναι πάνω σε ένα γαϊδουράκι η Παναγία με το Χριστό και πάλι υπουργεί ο Ιωσήφ, κρατώντας το γαϊδουράκι κι ακολουθώντας για να βοηθήσει το δρόμο τους. Δεν είναι η αγία οικογένεια. Είναι η απεικόνιση της φυγής στην Αίγυπτο με θεολογικές προδιαγραφές, όπως έχει κάθε εικόνα.

  

Έχουμε ακόμη το λουτρό του θείου Βρέφους, μια παράσταση πολύ παρεξηγημένη. Η παράσταση αυτή μάλιστα, μετά από τον 17ο αιώνα όταν εισχώρησαν δογματικές, ρωμαιοκαθολικές θεολογικές αντιλήψεις στο χώρο της Ορθοδοξίας - που ξεκίνησαν από τη Ρωσία και πέρασαν ακόμα και στο Άγιον Όρος - η παράσταση αυτή ήταν σοβαντισμένη σχεδόν σε όλα τα καθολικά του Αγίου Όρους. Την παράσταση του λουτρού την είχαν καλύψει γιατί θεώρησαν απαράδεκτο να παρουσιαστεί το λουτρό του Θείου Βρέφους. Αυτό ήταν δογματικό λάθος. Τώρα έχουν καθαριστεί οι εικόνες από τον σοβά. Βλέπετε και στο Άγιον Όρος κανείς δεν είναι εκφραστής μοναδικός της Ορθοδοξίας. Η Ορθοδοξία έχει τις αλήθειές της που είναι γενικότητα της αλήθειας και όχι τι λέει μόνο ένας τόπος. Κανένας τόπος δεν είναι βατικάνειος στην Ορθοδοξία. Θεωρούσαν απαράδεκτο να είναι ο Χριστός γυμνός και να λούζεται. Μα γιατί το βάζει εδώ ο αγιογράφος; Το βάζει εδώ ακριβώς ο αγιογράφος για να δηλώσει τι γινόταν σε όλα τα μωρά. Όταν γεννιόντουσαν, τα έλουζαν. Την ογδόη ημέρα - θυμάστε - γινόταν η απόλουση. Η πλήρης απόλουση. Ο Χριστός ήταν τέλειος άνθρωπος και θα περάσει από όλα τα ανθρώπινα. Παρ’ εκτός από την αμαρτία. Αν ο Χριστός δεν ελούζετο επειδή είναι Θεός και δε χρειάζεται να λουσθεί, δεν θα ήταν τέλειος άνθρωπος. Οπότε πέφτουμε σε δογματικό λάθος αφού τότε [αυτό θα σήμαινε ότι] ο Χριστός δε μας σώζει. Γιατί ως τέλειος άνθρωπος ο Χριστός, σώζει τον άνθρωπο και τον τελειώνει (σημ.: τον κάνει τέλειο). Αν ήταν κάτι παραπάνω από εμάς στην ανθρώπινή του φύση, δε θα χρειαζόταν να κοιμηθεί, δε θα χρειαζόταν να φάει -όλα αυτά μπορεί να τα κάνει ο Χριστός, είναι δεδομένα- αλλά τότε δεν θα ήταν τέλειος άνθρωπος. Θα ήταν ένας υπεράνθρωπος που δεν θα έσωζε τον άνθρωπο. Είναι η φράση του Γρηγορίου του Θεολόγου «το απρόσληπτον και αθεράπευτον». Ό,τι δεν προσλαμβάνεται δεν θεραπεύεται. Και ο Χριστός προσέλαβε τα πάντα τα δικά μας. Και τα προσέλαβε ο Χριστός όλα. Προσέξτε, τα αδιάβλητα πάθη μας. Ο Χριστός είχε πάθη, αλλά αδιάβλητα πάθη. Τι είναι αδιάβλητα πάθη; Η πείνα είναι πάθος αλλά δεν είναι αμαρτωλό. Η δίψα, ο ύπνος είναι αδιάβλητα πάθη. Τα διαβλητά τα πάθη είναι ακριβώς η εκμαύλιση αυτών των αδιαβλήτων παθών. Η γαστριμαργία σε σχέση με την πείνα. Αυτά τα λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και άλλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Και φυσικά έχουμε τους ποιμένες που βρίσκονται εδώ με έναν πολυποίκιλο τρόπο. Η ανθρώπινη παρουσία, η ανθρώπινη δοξολογική παρουσία την ώρα που έρχεται ο Χριστός. Και από τον ουρανό κατεβαίνει το Θείο Φως, το άκτιστο Φως, το οποίο καταυγάζει το μυστήριο αυτό της Γεννήσεως. Σας είπα την προηγούμενη φορά πως αγιογραφούμε ό,τι φανερώθηκε, ό,τι είδαμε -ό,τι είδαμε εμείς. Προσέξτε, εμείς. Βλέπετε το Χριστό τον είδαμε. Αλλά λέμε εμείς τον είδαμε. Μην πείτε εκείνοι. Τον Χριστό τον βλέπουμε όλοι μας εφόσον ζούμε στην Εκκλησία. Και η Εκκλησία είναι σώμα. Αυτό που είδε ένας, το βλέπουν και οι άλλοι. Η εμπειρία του σώματος είναι μοναδική. Δηλαδή αν εγώ θέλω να πάρω την αίσθηση του κρύου ή του ζεστού ενός μεταλλικού σκεύους κι ακουμπήσω μόνο τα κύτταρα της αφής μου πάνω του, δια της αφής αυτών των κυττάρων και μόνο, αποκτά όλο μου το σώμα την εμπειρία του θερμού. Δεν χρειάζεται όλο μου το σώμα να περιτυλιχτεί - τα εκατομμύρια κύτταρα που έχω πάνω στο σώμα μου - σε αυτό το σκεύος για να αποκτήσουν όλα την εγωιστική εμπειρία αυτού που κι εγώ κατάλαβα ότι είναι θερμό. Αυτή είναι η εγωιστική μας εμπειρία που λέμε: «μα εγώ δεν είδα το Χριστό». Εφόσον ζούμε στην Εκκλησία, είναι η δική μας εμπειρία. Εμείς λοιπόν αγιογραφούμε ό,τι είδαμε. Τον Χριστό τον είδαμε· Τον αγιογραφούμε. Το άγιο το Πνεύμα το είδαμε, «ωσεί περιστερά»· το αγιογραφούμε. Τον Πατέρα ποτέ δεν Τον είδαμε. Ποτέ δεν Τον αγιογραφούμε. Το τονίζω αυτό το πράγμα. Είμαστε πρακτικοί, ρεαλιστές και βαθιά θεολογικοί ταυτόχρονα. Και ό,τι δεν είδαμε δεν το αγιογραφούμε. Είδαμε Χερουβίμ· τα αγιογραφούμε. Είδαμε Σεραφίμ· τα αγιογραφούμε. Είδαμε αγγέλους, αρχαγγέλους, τους αγιογραφούμε. Δεν είδαμε τι είναι οι θρόνοι, οι κυριότητες, οι αρχές, οι εξουσίες, οι δυνάμεις, άλλες ουράνιες δυνάμεις στον ουρανό. Δεν τις αγιογραφούμε.

  

Ερώτηση: Συγγνώμη υπάρχει μια εικόνα που δείχνει το Θεό να αγιογραφείται ….. …..

Απάντηση: Εμείς δε δεχόμαστε ποτέ να αγιογραφήσουμε τον Θεό Πατέρα.

Ερώτηση: Τότε γιατί… … …. …
Απάντηση: Το κάνουν γιατί δεν ξέρουν θεολογία της εικόνας. Εμείς ποτέ δεν κάνουμε Αγία Τριάδα -Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα. Ένα γέροντα με μαλλιά. Είναι λάθος. Αφού δεν φανερώθηκε ο Πατέρας. «Ου μη είδητε το πρόσωπό μου και ζήσετε», είπε ο Πατέρας. Δεν βλέπει κανείς τον Πατέρα. Και ο Χριστός εμφανίστηκε κατά τα μέτρα της ανθρώπινης κατανοήσεως. Και το Άγιο το Πνεύμα «ωσεί περιστερά». Άλλο ο Χριστός που ήταν άνθρωπος και σαρκώθηκε. Και άλλο το άγιο το Πνεύμα που δε σαρκώθηκε στο περιστέρι. Ήταν «ωσεί» - που σημαίνει «σαν». Είναι πολύ μεγάλες διαφορές. Αυτή ήταν η δογματική προσέγγιση αυτής της εικόνας. Εδώ κινούμαστε δογματικά. Και κανείς δεν αλλοιώνει δια δικών του ιδιοτύπων αντιλήψεων τη θεολογία της Εικόνας. 
(Πηγή: "Φλόγα")  

ΑΜΈΘΥΣΤΟΣ 

Angry sea - The Perfect storm in reality

Puer aeternus

Μέρος δεύτερο

Μια πραγματική περίπτωση

5 Το μεγάλο όνειρο 3

Ο πρίγκηπας δεν καταστρέφεται από την μηχανική ταχύτητα (δηλαδή η υπερκόπωση του ονειρευόμενου που στο όνειρο αναπαρίσταται με την οδική κυκλοφορία), αλλά έχει το θάρρος να πάει σε κάποια σκοτεινή αυλή, δηλαδή στην κατωτερότητα και την ανθρώπινη μιζέρια του- να πάει στην υποτιμημένη λειτουργία, η οποία παριστάνεται από την ατμόσφαιρα φτώχειας και μιζέριας αυτής τής σκοτεινής πίσω αυλής, όπου σκυλιά τρώνε από τα σκουπίδια, όπου ζευγαρώνουν γάτες, όπου φωνάζουν γυναίκες, κτλ. Η πίσω αυλή παριστάνει τον τόπο της κρυμμένης μιζέριας της μεγαλούπολης. Αυτή είναι μια πετυχημένη εικόνα για το εγκαταλελειμμένο ασυνείδητο και το υποτιμημένο μέρος της ψυχής. Όπως στα παραμύθια, ο πρίγκηπας πρέπει να μπει στο σκοτάδι αυτής της πτυχής της ζωής, και την στιγμή ακριβώς αυτή, η σκοτεινή γκαγκστερική σκιά  επιτίθεται στον αρχετυπικό πρίγκηπα. Ο γκάγκστερ προσωποποιεί τον κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται η ψυχή του ονειρευόμενου, δηλαδή τον κίνδυνο να απορρίψει κυνικά τον πόθο του να ζήσει μια ζωή με νόημα. Ο κυνισμός του επιτίθεται στο εσωτερικό του πρίγκηπα, και βρίσκεται στον κίνδυνο να παραιτηθεί από κάθε αναζήτηση ενός εσωτερικού ιδανικού ή εσωτερικής αλήθειας, ή την αναζήτηση αυτού που θεωρούσε ως σκοπό και νόημα της ζωής του. Και τότε βρίσκεται ξαφνικά ο ίδιος στην θέση του πρίγκηπα, και κείται αβοήθητος στο έδαφος. Του είχα πει πως είναι απλά τελείως κάτω, πως αισθάνεται “down”, πως έχει κατάθλιψη. Για πέντε λεπτά δεν μπορούσε να απαντήσει. Τόσο είχε ξαφνιαστεί από την ιδέα πως μπορεί να είναι σε κατάθλιψη. Αλλά τότε είπα: “Καλά, κείτεσθε στο έδαφος, γιατί είστε απλά συντετριμμένος από την κατάσταση, και δεν ξέρετε πια τι πρέπει να κάνετε. Αισθάνεσθε αβοήθητος, και καλό θα ήταν να το συνειδητοποιήσετε, γιατί αν συνειδητοποιήσετε πως είστε knockout, μπορείτε να κάνετε κάτι γι' αυτό. Μπορείτε να φωνάξετε βοήθεια, ή να αναζητήσετε ανθρώπους, που θα σας συμμαζέψουν, ή κάτι παρόμοιο”. Αυτό το έπιασε κατευθείαν. Το όνειρο ήθελε να του δείξει, πως τίποτα δε θα μπορούσε να αλλάξει, εάν πρώτα δεν συνειδητοποιούσε, πόσο βαθιά απογοητευμένος και καταθλιμμένος ήταν από την εξέλιξη της ζωής του.

Αυτή είναι μια κλασική κατάσταση και η κρίση της μέσης ηλικίας του Puer aeternus, ο οποίος επιτυχώς βγήκε από την νεύρωση του, αλλά τώρα αντιμετωπίζει άλλες δυσκολίες. Είναι πάντα έτσι. Όταν έχετε λύσει κάποιο πρόβλημα, και αισθάνεσθε πως είναι λυμένο, απλά περιμένετε. Το επόμενο σας περιμένει στην γωνία! Αυτός ο άνδρας είχε μόλις δυο χρόνια πριν βγει από τον βούρκο της ζωής του Puer, και τώρα το ασυνείδητο τού αφαιρούσε και πάλι τον έλεγχο. Έπρεπε να αξιολογήσει και πάλι όλα τα πράγματα και να κάνει το ακριβώς αντίθετο απ' ότι έκανε πριν. Ήταν πολύ θυμωμένος όταν άκουσε αυτή την ερμηνεία, αλλά του έγινε σαφές περί τίνος πρόκειται. Εδώ βλέπουμε τον κίνδυνο της συντριβής, της πτώσης: αν τα έχετε καταφέρει να πέσετε ακόμα δεν βρίσκεστε στο τέλος της ιστορίας, πρέπει να σκαρφαλώσετε και πάλι. Η πτώση είναι μόνο ένας ρυθμός στην ζωή. Η λαμπερή σπίθα του genius είναι σαν ένα αστέρι που πέφτει από τον ουρανό και βυθίζεται στον βάλτο. Τότε πρέπει όμως να σηκωθεί πάλι από τον βούρκο.

Ερχόμαστε τώρα στο ασυνήθιστο θέμα του άλλου ονείρου, τα αστέρια κάτω στον πάτο. Κατ' αρχάς πρόκειται για μια παλιά αντίληψη για την γη, που είναι επίπεδη και όχι σφαιρική. Στα παλιά χρόνια υπέθεταν πως η γη ήταν σαν τηγανίτα, και αν υπήρχε κάποια σχισμή θα μπορούσε να δει κανείς τα αστέρια εκεί κάτω. Το συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε είναι πως ο ονειρευόμενος είχε μια “επίπεδη εικόνα του κόσμου”, πως η πραγματικότητα του δεν ήταν σφαιρική αλλά επίπεδη, πράγμα που όντως ίσχυε. Στην ψυχή του δεν υπήρχαν διαστάσεις και πολώσεις. Αυτό μπορούμε να το δούμε στον φευγαλέο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τις καταστάσεις, και την έλλειψη δεσμού στις σχέσεις του με τις γυναίκες, γιατί ποτέ δεν ξόδεψε μια σκέψη γι' αυτές. Φυσικά έλειπε από την ζωή του κάθε είδος σύγκρουσης και πόλωσης. Η ζωή του ήταν απλώς επίπεδη.

Ο ονειρευόμενος κοιτάει λοιπόν προς τα κάτω, προς την κοιλάδα, και βλέπει πως κάτι έχει αλλάξει, αλλά το πρώτο που παρατηρεί είναι τα άστρα. Το πεδίο της συνείδησης του είναι σαν λεπτό στρώμα πάγου πάνω από το βάραθρο του συλλογικού ασυνειδήτου. Ακόμα δεν έχει οικοδομήσει μια δική του στέρεη πραγματικότητα. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή την εικόνα ως την εικόνα της αδυναμίας του εγώ του. Στο μέσον αυτού του επίπεδου κόσμου βρίσκεται μια τεράστια ρωγμή, και αυτός βλέπει από κάτω του τα άστρα, σαν να ήταν δυνατό να δει κανείς δια μέσον του ουράνιου στερεώματος.

Υπάρχει ένα διάσημο αλχημιστικό ρητό,

Ουρανός πάνω,

ουρανός κάτω.

Άστρα πάνω,

άστρα κάτω.

Ό,τι είναι πάνω

είναι κάτω.

Αυτό κατάλαβε και θα είσαι ευτυχής.

(Julius Ruska, Tabula Smragdina, Heidelberg 1926, s. 217. πρβλ. C.G. Jung, Praxis der Psychotherapie GW 16, §384)

Είχα θυμηθεί κατευθείαν αυτό το αλχημιστικό ρητό, την πηγή του οποίου δεν γνωρίζουμε, και το μόνο που ξέρουμε είναι πως προέρχεται από ένα παλιό ερμητικό γραπτό. Τα άστρα μπορούν να ερμηνευθούν γενικά ως αρχέτυπα του συλλογικού ασυνειδήτου- ως πυρήνες στον σκοτεινό ουρανό της ψυχής. Τα βλέπουμε ως φωτεινά όντα, ως μοναδικά φώτα, και συνήθως ερμηνεύονται ως θεοί ή αρχετυπικά περιεχόμενα. Ο Κύριος Σαβαώθ πχ., είναι ο “Κύριος στρατευμάτων”, γιατί πίστευαν πως τα άστρα ήταν το στράτευμα του, οι στρατιώτες του Θεού, και πως ο Θεός ηγείται του ουράνιου στρατεύματος. Μετά υπάρχει η θεωρία πως τα άστρα είναι θεοί. Η τάξη με την οποία είναι τοποθετημένα, παριστάνει στην περίπτωση αυτή την μυστική τάξη των περιεχομένων του ασυνειδήτου. Στην μυθολογία βρίσκουμε επίσης παραστάσεις με πολλά μάτια ή άστρα. Ο δράκοντας Άργος πχ., είναι καλυμμένος με μάτια, και μερικές φορές προβάλλεται στον ουρανό.

Ο ζωδιακός κύκλος θεωρήθηκε ως ένα τεράστιο φίδι,, ως ένα είδος ουροβόρου, ο οποίος δαγκώνει την ουρά του, και το φίδι αυτό, παραστάθηκε επίσης από ένα σύνολο άστρων. Σε μια γνωστικιστική πραγματεία υπάρχει μια από τις παλαιότερες παραστάσεις του ουροβόρου, όπου ο ουροβόρος είναι ένα φίδι το οποίο τρώει την ουρά του, και το κεφάλι του είναι διάστικτο από άστρα, ενώ το υπόλοιπο σώμα είναι μαύρο. Με αυτόν τον τρόπο παριστάνεται η διπλή φύση της ασυνείδητης ολότητητας, με μια σκοτεινή, βίαιη πτυχή και με μια φωτεινή πλευρά. Την ίδια ακριβώς αναπαράσταση βρίσκουμε σε ένα αλχημιστικό δοκίμιο, τον Codex Marcianus, όπου υπάρχουν σχέδια που χαρακτηρίζουν το «όλο στο ένα». Η ουρά του ουροβόρου είναι το υλιστικό και επικίνδυνο τέλος, πολύ συχνά η αιχμή του δηλητηρίου (σε αντίθεση προς το πραγματικό φίδι). Το κεφάλι είναι η φωτεινή, πνευματική πτυχή. Αυτή η εικόνα προβλήθηκε στον ουρανό, γιατί ο ουροβόρος εμφανιζόταν πάντα στα όρια του ανθρώπινου συνειδητού. Στην αρχαιότητα πίστευαν πως η ουράνια σφαίρα ήταν αυτό το τεράστιο φίδι, ο ουροβόρος, πάνω στο οποίο ήταν τοποθετημένα τα στοιχεία του ζωδιακού κύκλου. Στην επιπέδη αναπαράσταση του κοσμου, ο ωκεανός περιέβαλλε την γη σαν ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του. Σε παλιούς χάρτες, ο ουροβόρος κατείχε πάντοτε την θέση του εξώτατου κύκλου. Όταν ο άνθρωπος έφτανε στα όρια του πεδίου της συνειδήσεως του, προέβαλλε αυτό το φίδι. Όταν έφτανε στο σημείο, όπου μπορούσε να πει πως δεν γνώριζε τι ήταν από πίσω, εμφανιζόταν το φίδι με τα άστρα πάνω του. Βλέπουμε λοιπόν, πόσο στενή σχέση έχει το μοτίβο των άστρων με το ασυνείδητο, και ιδιαίτερα με το συλλογικό ασυνείδητο.

Αν ερμηνεύσουμε πολύ απλοϊκά το αναφερθέν ρητό, βλέπουμε πως πρέπει να έχει σχέση με την διπλή φύση του συλλογικού ασυνειδήτου, το οποίο είναι πάνω και κάτω από μας, σαν να μας περιβάλλει με δυο μορφές. Όσοι ασχολούνται με την ερμηνεία του υλικού των μύθων και των ονείρων, κάνουν διαρκώς το λάθος, να ταυτίζουν με την συνείδηση ότι βρίσκεται πάνω, και με το ασυνειδητο ότι βρίσκεται κάτω. Ονομάζουν το ασυνείδητο «υποσυνείδητο»-αυτό που βρίσκεται κάτω από την συνείδηση-θέλοντας να πουν πως η συνείδηση βρίσκεται πάνω. Όταν στο όνειρο κάποιος πάει προς τα κάτω, αυτό ερμηνεύεται ως πορεία προς το ασυνείδητο. Όταν πηγαίνει προς τα πάνω, ως πορεία προς την συνείδηση. Αυτή είναι όμως μια επιφανειακή και εσφαλμένη θεώρηση. Αν κοιτάξετε τους μυθολογικούς χάρτες του κόσμου, θα δείτε πως πάνω είναι ένα βασίλειο, το οποίο αποτελεί την μυστηριώδη, και για τον άνθρωπο απροσπέλαστη κατοικία των θεών. Στους Σουμέριους και τους Βαβυλώνιους υπάρχει ένας μύθος για κάποιον άνδρα, ο οποίος προσπαθεί να πετάξει με αετούς προς τον ουρανό, αλλά δεν μπορεί να υπερβεί κάποιο συγκεκριμένο εμπόδιο, οι θεοί τον διώχνουν και αυτός πέφτει. Τις ίδιες δυσκολίες και εμπόδια αντιμετωπίζει όταν πηγαίνει στους θεούς του κάτω κόσμου. Αν είμαστε αντικειμενικοί, πρέπει να παραδεχθούμε ότι υπάρχει μια περιοχή του ασυνειδήτου, η οποία είναι και πάνω και κάτω από μας. Αυτή η δυαδικότητα ισχύει και για τον συμβολισμό του σπιτιού: το υπόγειο αντιπροσωπεύει συχνά μια μορφή ασυνειδήτου, την περιοχή όπου είναι οι ορμές. Υπάρχουν αμέτρητα όνειρα, όπου στο υπόγειο βρίσκονται κάρβουνα και φωτιά, αλλά και τρομακτικά ζώα ή διαρρήκτες. Τα ίδια όμως μπορεί να εμφανιστούν και στο υπόστεγο. Ένας τρελός, που καταβαλλεται από το ασυνείδητο, έχει για παράδειγμα, «νυχτερίδες στο καμπαναριό» ή ποντίκια πάνω στον σουβά. Τα φαντάσματα κροταλίζουν με τις αλυσίδες τους συνήθως κάτω από την σκεπή, και κινούνται πάνω από τα κεφάλια μας. Πάνω εκεί στο υπόστεγο, στην «πάνω σοφίτα», όπου είναι σκοτεινά και είναι γεμάτη με δίχτυα αραχνών, εκεί όπου είμαστε λίγο τρελοί, εκεί λοιπόν βρίσκεται επίσης το βασίλειο του ασυνειδήτου, όπως ακριβώς και στο υπόγειο. Οι ανθρωποι ονειρεύονται συχνά κλέφτες που μπαίνουν από την σκεπή, ή δαίμονες που κάθονται εκεί πάνω και κλέβουν τα κεραμίδια.

Για τον λόγο αυτό πρέπει να θεωρήσουμε το πάνω και το κάτω από διάφορες οπτικές γωνίες, ώστε να δούμε εάν υπάρχει κάποια ποιοτική διαφορά μεταξύ του ασυνειδήτου που παριστάνεται ως δύναμη που είναι πάνω και αυτού που εμφανίζεται ως δύναμη που είναι κάτω. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά γενικά, το «πάνω» συνδέεται με το αρσενικό-τακτοποιημένο, φωτεινό και μερικές φορές πνευματικό- ενώ το «κάτω» εξισώνεται με το θηλυκό-γόνιμο, σκοτεινό (όχι κακό. Στις πρωταρχικές μυθολογικές συγκρίσεις δεν υπάρχουν ηθικές κατηγορίες), χαοτικό και ζωικό. Η πάνω σφαίρα συνδέεται με τα πουλιά και τους αγγέλους-με τα φτερωτά όντα του πνευματικού κόσμου. Όταν στο όνειρο κάτι έρχεται από κάτω, τότε μπορούμε να περιμένουμε πως θα αναδυθεί κάτι με την μορφή ενός συναισθήματος ή σωματικού συμπτώματος όπως αϋπνία, ή ως συναισθηματική διαταραχή του συμπαθητικού νευρικού συστήματος. Συχνά έρχεται με την μορφή συγχρονιστικών γεγονότων, καθώς υλοποιείται στον εξωτερικό κόσμο. Αν αντίθετα λαμβάνει χώρα εισβολή του ασυνειδήτου από πάνω, μπορεί να πάρει την μορφή ενθουσιασμού για μια ιδέα: κομμουνισμός ή εθνικοσοσιαλισμός. Ένα τέτοιο «ανώτερο» ασυνείδητο εισβάλλει στο σύστημα ως αρχετυπική αντίληψη. Αν παρουσιαστεί θετικά μπορούμε να πούμε πως είναι το άγιο Πνεύμα. Αν είναι αρνητικό τότε πρόκειται για φτερωτούς δαίμονες, νυχτερίδες στο καμπαναριό και άλλα αρνητικά φτερωτά, δηλαδή αποδομητικές ιδέες. Είτε είναι εποικοδομητικές είτε αποδομητικές, τέτοιες ιδέες έχουν μια δική τους ισχυρή συλλογική δυναμική. Δυναμικές αντιλήψεις ανήκουν στην «πάνω» πτυχή του ασυνειδήτου, ενστικτώδεις ορμές στην «κάτω».

Συνεχίζεται

Αμέθυστος

Puer aeternus

Μέρος δεύτερο

Μια πραγματική περίπτωση

5 Το μεγάλο όνειρο 2

Με ποια μορφή εμφανίζεται μια τέτοια “συντριβή”, το είδαμε στην περίπτωση του νεαρού άνδρα που έπαθε πολιομυελίτιδα, και στην περίπτωση του άλλου νεαρού που μετά την απάτη, στην οποία παρασύρθηκε, κατέληξε στην φυλακή. Μπορεί όμως η “συντριβή” να λάβει χώρα εντελώς εσωτερικά, χωρίς να φαίνεται τόσο πολύ στον εξωτερικό κόσμο. Τότε ένας τέτοιος άνδρας, αντί να γίνει ένας λαμπρός Puer, γίνεται ξαφνικά ένας κυνικός, πικραμένος γέρος. Η λαμπρότητα μεταμορφώνεται σε κυνική απογοήτευση, και ο άνδρας δείχνει πρόωρα γερασμένος, δεν έχει πια καμιά πίστη και κανένα ενδιαφέρον. Είναι εντελώς απογοητευμένος και για τον λόγο αυτόν χάνει την δημιουργικότητά του, κάθε ίχνος από elan vital και κάθε σχέση με το πνευματικό. Τότε γίνονται τα λεφτά, η φιλοδοξία και ο πόλεμος ενάντια στους συναδέλφους το πιο σημαντικό περιεχόμενο. Όλα τα άλλα εξαφανίζονται μαζί με τον ρομαντισμό της νιότης. Το πρόσωπο ενός τέτοιου άνδρα έχει συνήθως μια πικραμένη έκφραση. Η επόμενη περίπτωση απεικονίζει ξεκάθαρα τα παραπάνω:

Ένας πολύ ρομαντικός νεαρός άνδρας, που ήταν τύπος Don Juan, και είχε θετικό μητρικό σύμπλεγμα, παντρεύτηκε και οικοδόμησε την επαγγελματική του καριέρα. Δυστυχώς σε κάποια στιγμή είχε αποφασίσει, να επιστρέψει μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του στην πόλη όπου ζούσαν οι γονείς του. Φυσικά υπήρξαν οι συνηθισμένες προστριβές μεταξύ της γυναίκας του και των πεθερικών της. Ο άνδρας αυτός είχε καλή σεξουαλική σχέση με την γυναίκα του, ελάχιστη όμως ανθρώπινη επαφή, ώστε στην πραγματικότητα την δεν γνώριζε. Eίχε επίσης μεγάλες ψευδαισθήσεις για την μάνα, την οποία λόγω θετικού μητρικού συμπλέγματος είχε εξιδανικεύσει, όπως και την γυναίκα του. Όταν ξεκίνησαν οι προστριβές δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, εκτός από το να είναι απογοητευμένος από την συμπεριφορά των δυο γυναικών. Η κάθε μια τον έπαιρνε ξεχωριστά και του αράδιαζε δηλητήρια εναντίον της άλλης, ψέματα, συκοφαντίες και ξεσπάσματα -τα συνηθισμένα όπλα των γυναικών σε τέτοιες περιστάσεις. Αυτός έπεσε κυριολεκτικά από τα σύννεφα και παραιτήθηκε. Πήγαινε απλά στην δουλειά του και προσπαθούσε να αγνοεί τις γάτες που πολεμούσαν, και του έκαναν την ζωή κόλαση. Και αντί να τις φωνάξει που και που, αυτός δεν έπαιρνε θέση απένaτι τους. Όταν τον είχα ξαναδεί, ήμουν σοκαρισμένη από την τρομακτική αλλαγή που υπέστη. Ήταν ένας απογοητευμένος, χλωμός άνδρας με πικραμένη όψη. Τον ρώτησα πως τα πάει επαγγελματικά, και μου είπε πως όλα πήγαιναν καλά, πως είχε πολλά να κάνει , και τότε βγήκαν όλα στη επιφάνεια. Δεν παραδεχόταν ότι ήταν απογοητευμένος, αλλά θεωρούσε πως έτσι ήταν η ζωή, και πως ο ίδιος είχε αντιμετωπίσει πολύ καλά την κατάσταση, με πρακτικό τρόπο. Δεν είχε όμως συνειδητοποιήσει το συναισθηματικό σοκ. Και τότε μου διηγήθηκε το εξής αρχετυπικό όνειρο:

Είχε έρθει σε μια περίεργη πόλη όπου ζούσε ένας πρίγκηπας, ο οποίος αγαπούσε μια όμορφη γυναίκα. Αυτή όμως είχε γίνει σταρ του κινηματογράφου και τον εγκατέλειψε, και αυτός ήταν τώρα αρραβωνιασμένος με μια άλλη γυναίκα. Ήταν όμως αμφίβολο αν το αίσθημα του ήταν το ίδιο ισχυρό. Φαίνεται πως αγαπούσε ακόμα την πρώτη γυναίκα, στην οποία είχε δώσει ως αποχαιρετιστήριο δώρο ένα κόσμημα το οποίο είχε κατασκευαστή ειδικά γι' αυτήν -ένα τεράστιο διαμάντι με την μορφή ενός δακρύου. Ο ονειρευόμενος βρίσκεται ξαφνικά σε κάποιον δρόμο αυτής της περίεργης πόλης, και βλέπει τον πρίγκηπα μαζί με την δεύτερη γυναίκα του. Την είχε τυλίξει με το χέρι του. Πολλά αυτοκίνητα έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα πάνω στον δρόμο, και ο ονειρευόμενος νόμισε πως θα χτυπούσαν το ζευγάρι. Αυτοί όμως κατάφεραν να περάσουν τον δρόμο και πήγαν σε μια σκοτεινή αυλή, σε μια πολύ βρώμικη γειτονιά. Βλέπει ξαφνικά σκοτεινούς άνδρες να πηδούν από τα γύρω κτήρια και να θέλουν να επιτεθούν στον πρίγκηπα. Εκεί όμως αλλάζει το σκηνικό, και ο ονειρευόμενος κειτόταν χτυπημένος πάνω στο οδόστρωμα, αλλά δεν ήταν νεκρός. Διερωτούνταν αν οι δράστες ήταν ακόμα εκεί ή αν θα ερχόταν βοήθεια.

Στο όνειρο αυτό βλέπουμε πως ο πρίγκηπας είναι το αρχέτυπο του Puer aeternus, με τον οποίο ο ονειρευόμενος δεν ταυτίζεται πια. Ο άνδρας αυτός ξέπεσε από την ταύτισή του με τον πρίγκηπα, και η αυτόνομη μορφή μέσα του δεν είναι πια ο Puer aeternus, αλλά ο πρίγκηπας. Κάπου δέκα χρόνια πριν, ο ίδιος ήταν ο πρίγκηπας, ένας κλασικός Puer aeternus, αλλά τώρα μπήκε στην πραγματικότητα. Απελευθερώθηκε από την ταύτιση με αυτό το αρχέτυπο, το οποίο όμως ζει ακόμα μέσα στην ψυχή του, αυτονομημένο από το εγώ του. Όταν το εγώ απελευθερώνεται από αυτήν την ταύτιση, τότε η μορφή, η οποία ήταν προηγουμένως ένα μείγμα νηπιακής σκιάς και εαυτού, γίνεται ένα καθαρό σύμβολο του εαυτού. Ο συνειρμός του για το όνειρο ήταν, πως ο πρίγκηπας αγαπούσε μια όμορφη γυναίκα, η οποία ως σταρ του αμερικάνικου κινηματογράφου κατάντησε σε μια φτηνή εξωστρέφεια. Αυτή είναι μια κανονική ανάπτυξη, όπου ένα μέρος της άνιμα παραπλανά τον άνδρα και τον τραβά στην ζωή. Ήταν το μέρος το οποίο τον οδήγησε στο να παντρευτεί, το εξώθησε στην καριέρα, και που τον ενέπλεξε στην ζωή (έκανε οικογένεια, έψαξε να βρει διαμέρισμα να μείνει....). Με ένα μέρος της θέλησης του για ζωή θαύμαζε την ζωή. Αυτό ήταν εντάξει, αλλά ο ρομαντικός πρίγκηπας εγκαταλείφθηκε, δεν μπορούσε να ακολουθήσει αυτό το μέρος της ζωής. Έτσι ο πρίγκηπας διάλεξε μια άλλη γυναίκα για νύφη, που σημαίνει πως ένα άλλο μέρος της άνιμα - πιθανόν όχι η εξωγαμική αλλά η ενδογαμική πτυχή- συνδέεται με τον εαυτό.

Κατά την περίοδο ανάπτυξης της άνιμα, οι νεαροί έχουν συχνά μια φίλη, την οποία θαυμάζουν, αλλά δεν μπορούν να παντρευτούν, γιατί είναι ακόμα πολύ νέοι, και αργότερα παντρεύονται ένα άλλο τύπο γυναίκας. Στην ηλικία όμως μεταξύ των 40 και 50 αναδύεται συχνά η εικόνα της άνιμα την οποία θαύμαζαν, και παίζει συνήθως τον ρόλο εκείνης της μορφής της άνιμα, η οποία οδηγεί στον εαυτό. Αυτή η πτυχή της άνιμα αναλαμβάνει τον ρόλο της Βεατρίκης του Δάντη, δηλαδή της οδηγού στο εσωτερικό του ανθρώπου, ενώ μια άλλη πτυχή τον σαγηνεύει και τον οδηγεί στον γάμο και στην ζωή. Μπορούμε να πούμε λοιπόν, πως υπάρχει μια εξωγαμική άνιμα, και λόγω αυτής η εμπλοκή στην εξωτερική ζωή, αλλά και μια ενδογαμική πτυχή της ίδιας εικόνας, η οποία μένει μέσα, και αργότερα στην ζωή, γίνεται οδηγός προς την πραγμάτωση της εσωτερικής ζωής. Η νέα νύφη αυτού του απογοητευμένου άνδρα θα ήταν αυτή η ενδογαμική πτυχή της άνιμα, αυτή όμως δεν είναι συγκεκριμένη, δεν είναι ακόμα σαφής, και ο ίδιος δεν έχει ακόμα καταλάβει τι σημαίνει.

Ο  πρίγκηπας δίνει στην σταρ ένα διαμάντι που μοιάζει με δάκρυ, πράγμα που εκφράζει σαφώς την στενοχώρια του για την φυγή της, και υπονοεί πως αυτός αναγνωρίζει την μεγάλη αξία της, και γι' αυτό είναι τόσο συγκινημένος από τον αποχαιρετισμό. Πιθανόν να έμενε προσκολλημένος πάνω της εάν δεν τον εγκατέλειπε. Παρ' όλη την πικραμένη και βασανισμένη εμφάνιση του, ο ονειρευόμενος δεν είχε ακόμα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ υπέφερε από την απογοήτευση για την ζωή του, πόσο εξαπατημένος αισθανόταν, επειδή ήταν περιπλεγμένος στην συνηθισμένη ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη ζωή πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Ο πρίγκηπας μέσα του αναπολούσε κατά κάποιο τρόπο την χαμένη ζωτική ενέργεια (elan vital), η οποία τον  είχε ελκύσει στην ζωή, και τώρα είχε εξαφανιστεί. Όταν πια έχει συνδεθεί με αυτή την νέα μορφή της άνιμα, η οποία στρέφεται προς την εσωτερική ανάπτυξη, τότε τα αυτοκίνητα σχεδόν τον χτυπάνε, καθώς περνάει στην άλλη πλευρά του δρόμου.

Όταν ένας άνδρας στρέφεται προς την εσωτερική του ζωή, τότε η πορεία της εξωτερικής ζωής στρέφεται εναντίον του. Η εξωτερική πορεία απαιτεί από ένα άνδρα που έφτιαξε οικογένεια, να συνεχίσει την οικοδόμηση της καριέρας του, να κερδίσει περισσότερα λεφτά, να πάρει καλύτερες θέσεις εργασίας, και προσπαθεί να γίνει boss και superboss. Στο σημείο αυτό όμως, ο ονειρευόμενος ο οποίος ήταν μέσης ηλικίας, θα έπρεπε να τα εγκαταλείψει όλα αυτά και να στραφεί προς μια άλλη σφαίρα της ζωής. Δεν έχει όμως στήριγμα για την ανάγκη του αυτή - ο ρυθμός και οι απαιτήσεις του εξωτερικού βίου τον απειλούν. Ο ονειρευόμενος βρισκόταν στην πραγματικότητα σε μια κατάσταση πλήρους υπερκόπωσης. Ήταν πολύ επιτυχημένος, και γι' αυτό ήταν πολύ δύσκολο γι' αυτόν να παραδεχθεί, πως παρ' όλη την μεγάλη επιτυχία στον εξωτερικό βίο, είχε την όψη ενός πικραμένου γέρου.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος

Ryoji Ikeda x Satoru Wono x John Cage x Yann Tomita - Digital, Analog an...

Γιατί να υποστούμε το Πείραμα?

Marie Louise von Franz --- Puer aeternus (30)

Marie Louise von Franz --- Puer aeternus (30)

Puer aeternus

Μέρος δεύτερο

Μια πραγματική περίπτωση.

5  Το μεγάλο όνειρο.

Οι δυο νέοι πήγαν λοιπόν εκδρομή με ποδήλατα. Σε κάποια άκρη του δάσους έκαναν στάση και ξάπλωσαν στο χορτάρι. Αυτός έβαλε το κεφάλι του στα πόδια της, και καθώς ήταν έτσι ξαπλωμένος, αποκοιμήθηκε και είδε το εξής μεγάλο αρχετυπικό όνειρο:

Στεκόταν στην άκρη ενός γκρεμού. (Στο γράμμα που είχε στείλει  είχε βάλει και ένα σχέδιο, που τον δείχνει να στέκεται στην άκρη του γκρεμού και να αγναντεύει την πεδιάδα- παρόμοια όπως αυτή του Grand Canyon, με πεδιάδα στις δυο πλευρές.) Κοίταζε προς τα κάτω: στις δυο πλευρές της πεδιάδας ήταν απόκρημνες πλαγιές, στον βυθό όμως ήταν ο έναστρος ουρανός! Προχώρησε πολύ αργά προς την πεδιάδα, με κινήσεις των ποδιών όπως όταν οδηγεί κανείς ποδήλατο, ώστε να κάνει την αργή κάθοδο ακόμα πιο αργή (λίγο πριν κοιμηθεί είχε κάνει για αρκετή ώρα ποδήλατο, το ότι επομένως συνεχίζει να το κάνει στο όνειρο, προέρχεται κατά κάποιο τρόπο από το σώμα, έχει όμως και βαθύτερο νόημα) και για να κρατήσει την ισορροπία του. Αισθάνεται κάποιο φόβο, τρομάζει μπροστά σε αυτό που συμβαίνει, αλλά ακόμα κρατάει τον έλεγχο. Έχει μια πολύ αμυδρή αίσθηση πως κάτι βρίσκεται κοντά του, ίσως να είναι σκύλος. Και ξαφνικά εκεί κάτω γίνεται μια έκρηξη, ένα υπερχείλισμα μιας τερατώδους φωτοχυσίας. Η κηλίδα φωτός επεκτείνεται, και αυτός έχει την αίσθηση πως θα τον απορροφήσει, αλλά αυτός συνεχίζει να πέφτει. Τότε αλλάζει το σκηνικό, όλα εξαφανίζονται, δεν βλέπει πια από κάτω του τον ουρανό, ένα τετράγωνο σχήμα, όπως βλέπει κανείς το τοπίο μέσα από ένα αεροπλάνο, με ορθογώνια τοποθετημένα χωράφια. Δεν βλέπει δένδρα. Τότε επέρχεται μια καινούργια αλλαγή, και ξαναβρίσκεται στο ίδιο τοπίο όπως και πριν. Στον βυθό της πεδιάδας είναι στάσιμο νερό. Είναι γκρίζο και βρώμικο και δεν καθρεφτίζει. Ξυπνάει και λέει στον εαυτό του: “Δεν φοβάμαι, αλλά αυτό το νερό είναι σύμβολο της μητέρας, και δε θέλω να πέσω μέσα. (Είχε κάνει για λίγο καιρό φροϋδική ψυχανάλυση και ήξερε επομένως πως είχε οιδιπόδειο σύμπλεγμα, το οποίο όμως αντιλαμβανόταν μόνο με την στενή φροϋδική έννοια.) Είναι σαν πάγος στο βάθος της πεδιάδας, και δεν καθρεφτίζει.”(Το επαναλαμβάνει δυο φορές). Φοβάται λίγο. Ξαφνικά εμφανίζεται και πάλι η κηλίδα φωτός στο βάθος της κοιλάδας. Είναι εντελώς στρογγυλή αλλά το περίγραμμα της είναι λίγο ασαφές. Η κηλίδα εκρήγνυται σαν μια σαπουνόφουσκα, και μέσα εκεί βλέπει μια νεκροκεφαλή και συλλογιέται: “Περίεργο! Τι γυρεύει ο θάνατος σε όλα αυτά; Τι σημαίνει ο θάνατος εδώ μέσα;” Δεν φοβάται πολύ, αλλά συνεχίζει να πέφτει στο ίδιο σημείο (δηλαδή πέφτει και δεν πέφτει, είναι ένα ονειρικό παράδοξο). Τότε εξαφανίζεται η κοιλάδα με το φως, και στην θέση της έρχεται ένα πάτωμα, σκεπασμένο με λινόλεουμ, και αυτό το πάτωμα είναι πια ο βυθός της κοιλάδας. Το λινόλεουμ είναι κίτρινο με καφέ κηλίδες. (Στην αρχή ήταν ο ουρανός με τα φωτεινά άστρα, και τώρα ένα κίτρινο λινολέουμ με καφέ κηλίδες.) Το τοπίο απώλεσε πλήρως τις τεράστιες διαστάσεις του, και αυτός διερωτάται τι δουλειά κάνει ένα κομμάτι λινόλεουμ στο βάθος της κοιλάδας. (Αυτό είναι πράγματι σουρεαλιστικό). Τα βλέπει όλα με σαφήνεια. Γελά λίγο για το λινόλεουμ.

Στην επιστολή του προσθέτει πως το λινολέουμ δεν του αρέσει. Το θεωρεί ψυχρό και χωρίς αισθητική. Ήταν πολύ δύσκολο να συλλάβω τους συνειρμούς του. Όσα δεν ανέφερε ο ίδιος, δεν μπορούσα να τα έχω, επομένως έπρεπε να δουλέψω με το υλικό το οποίο ήταν στο αρκετά επιφανειακό του γράμμα.

Το όνειρο αυτό περιέχει στον πυρήνα του το δράμα του Puer aeternus, ο οποίος πρέπει να κατέβει κάτω για να μπει στη ζωή. Όταν στο όνειρο εμφανίζεται ένα τοπίο-ιδιαιτέρως ένα τοπίο με τόσες πολλές λεπτομέρειες και τόση τέχνη-μπορούμε να πούμε πως είναι ένα “τοπίο ψυχής”. Αυτή την ονομασία έδωσε ο ρομαντισμός, εκεί όπου το τοπίο προσλαμβάνει τα ατμοσφαιρικά χαρακτηριστικά της ψυχής του ζωγράφου-μια καταιγίδα που πλησιάζει, ή η σιγή της νύχτας ή ένα απειλητικό δάσος. Αυτά τα χαρακτηριστικά τοπία είναι ελκυστικά και αντικατοπτρίζουν συγκεκριμένες διαθέσεις ή απεικονίζουν ψυχολογικές καταστάσεις. Έτσι, όταν σε ένα όνειρο εμφανίζεται μια ακριβής περιγραφή ενός τοπίου, μπορεί σε κάθε περίπτωση να θεωρηθεί ως περιγραφή της ψυχικής κατάστασης. Στην προκειμένη περίπτωση, ο ονειρευόμενος βρίσκεται σε κάποια άκρη, έχει φτάσει σε κάποιο τέλος, ακριβώς όπως και στο όνειρο με την κορυφογραμμή. Δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο πάνω στον δρόμο που βρίσκεται, γι' αυτό και τον οδήγησε μόνο για πολύ λίγο κοντά μου-σαν ένα πουλί που κάθεται σε ένα δέντρο και ξαναφεύγει. Ένιωσε πως είχε φτάσει σε κάποιο τέρμα, και πως δεν μπορούσε να συνεχίσει με τον παλιό τρόπο. Είναι πολύ βαθιά διχασμένος στην ψυχή του. Πρέπει όμως να τονίσουμε πως το ψυχικό του τοπίο δεν έχει χαρακτηριστικά σχιζοφρένειας. Στα τοπία των σχιζοφρενών υπάρχουν περισσότερες σχισμές: τα canyon είναι παντού και υποδεικνύουν πως η περιοχή της συνειδητής πραγματικότητας θρυμματίζεται. Τον τύπο αυτόν, που έχει μια σχισμή, τον είδα συχνά σε ασθενείς με καταναγκαστική νεύρωση. Η διάγνωση στις περιπτώσεις αυτές είναι: όριο μεταξύ νεύρωσης και ψύχωσης. Εκεί βρισκει κανείς αυτή την βαθιά σχισμή, αλλά μόνο μια, πράγμα που δίνει ελπίδα, γιατί είναι μόνο ένα το δύσκολο πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Μπορούμε να πούμε πως πίσω από την “φοβία των συνόρων” βρίσκεται ένα μεγάλο πρόβλημα, αλλά δεν είναι διαλυμένη όλη η δομή.

Δεν σχολίασα την συμβολική της φοβίας αυτού του άνδρα, γιατί θεωρώ πως είναι προφανής: ο αστυνομικός ο οποίος τον βάζει στην φυλακή και τα σύνορα. Όταν πηγαίνοντας σε κάποια ξένη χώρα πρέπει να περάσει τα σύνορα, τότε προβάλλει την αντίληψη που έχει, και η οποία στην προκειμένη περίπτωση εμφανίζεται σαν την τρύπα μέσα στην ψυχή του, μέσα στην οποία πέφτει. Και η φοβία ότι θα φυλακιστεί είναι επίσης προφανής. Ο νεαρός είναι σαν ένα πουλί: δεν προσκολλάται ποτέ στην γη, δεν μένει πουθενά, ούτε με κάποιο κορίτσι ούτε σε κάποια δουλειά, πουθενά. Δεν μένει καν σε κάποια πόλη, αλλά τριγυρνάει με το αντίσκηνό του. Η φυλάκη συμβολίζει την αρνητική πλευρά του μητρικού συμπλέγματος (όπου στην πραγματικότητα βρίσκεται συνεχώς). Αν το δούμε όμως από την άλλη πλευρά, αυτό ακριβώς είναι που χρειάζεται, γιατί είναι αναγκαίο να μπει στην φυλακή-στην φυλακή της πραγματικότητας. Αλλά όπου και να στραφεί, κάποια φυλακή τον περιμένει, και βρίσκεται συνεχώς σε φυγή. Στην ουσία έχει την επιλογή μεταξύ δυο φυλακών: μεταξύ της νεύρωσης και της πραγματικότητας. Είναι εγκλωβισμένος μεταξύ του διαβόλου και της βαθιάς θάλασσας. Αυτή είναι η μοίρα του, και εν γένει η μοίρα του Puer aeternus. Σε αυτόν επαφίεται τι προτιμά: την φυλακή του μητρικού συμπλέγματος και της νεύρωσης του, ή την φυλάκιση στην απλή ιστορία της γήινης πραγματικότητας του.

Μπαίνει σε μια κατάσταση, όπου έρχεται αντιμέτωπος με την εσωτερική του σχισμή, και πέφτει αργά, κάνοντας ταυτόχρονα πεταλιές, για να μειώσει την ταχύτητα της πτώσης. Εδώ ίσως να βρίσκεται και ένα στοιχείο σεξουαλικότητας, αλλά μπορεί να πρόκειται απλά περί σωματικής επίδρασης, αφού προηγουμένως οδηγούσε ποδήλατο για ώρες. Το θετικό είναι πως δεν σταματά να κινείται. Δεν εγκαταλείπεται παθητικά να βυθιστεί στην κατάσταση που επέρχεται, αλλά διατηρεί μια κάποια αυτοκίνηση, και έτσι επιβραδύνεται πτώση. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί όταν κάποιος πέσει στην εσωτερική σχισμή-κάποια κατάθλιψη ή σε μια εσωτερική δυστυχία-ο κίνδυνος είναι μικρότερος εάν το εγώ μπορεί να διατηρήσει μια κάποια δραστηριότητα, εάν προχωράει, εάν κινείται. Αυτό το κάνουν πολύ συχνά ενστικτωδώς άνθρωποι οι οποίοι πέφτουν σε μια ψυχωτική κατάσταση. Μια από τις τελευταίες προσπάθειες τους να σωθούν-το είδα σε πολλές περιπτώσεις-είναι η πυρετώδης καταγραφή των φαντασιώσεων τους. Γράφουν μέρα νύχτα, και συνεχίζουν μέχρι τελικής πτώσεως. Φαίνεται τρελό, αλλά είναι πράγματι η τελευταία ευκαιρία να διατηρήσουν μια κάποια πρωτοβουλία, με το να συνεχίσουν με το εγώ τους, και να προσπαθούν να κάνουν κάτι με την πλημμύρα του ασυνείδητου υλικού, το οποίο απεκκρίνεται και μεταφέρεται στο χαρτί. Το εγώ πνίγεται, αλλά έχει ακόμα μια ενστικτώδη ανάγκη να αγωνιστεί και να κινηθεί. Αν μπορέσει να υποστηρίξει κανείς το εγώ τότε είναι πιθανό να γεφυρωθεί η επικίνδυνη στιγμή. Για όσο το εγώ διατηρεί μια κάποια πρωτοβουλία, δεν βυθίζεται έτσι απλά στο ασυνείδητο. Αν συνδέσουμε την τοποθέτηση αυτή με την παρούσα κατάσταση, τότε το γεγονός ότι αυτός ο άνδρας πήγε για ποδηλασία με την κοπέλα αυτή, είναι ακριβώς αυτό το είδος κίνησης. Αντί να περιμένει να τον προφτάσει η κακή του μοίρα, μπήκε έστω  εν μέρει στη διαδικασία μιας σχέσης, και έδειξε πρωτοβουλία με το να έρθει σε επαφή με την κοπέλα σε ένα πιο συναισθηματικό επίπεδο. Αυτή ακριβώς ήταν η κίνηση η οποία τον προφύλαξε από το να πέσει τελείως στην σχισμή του. Παρατηρήσαμε πως λέει πολλές φορές στη διάρκεια του ονείρου ότι δεν φοβάται ή ότι πολύ λίγο τρομάζει. Μια τετοια επιμονή σημαίνει πάντα, πως στην πραγματικότητα φοβάται, και διαρκής επιβεβαίωση ότι δεν φοβάται δείχνει ένα απέραντο τρόμο, μπρος στην πιθανότητα να πέσει στην σχισμή. Με ένα είδος αυθυποβολής όμως, προσπαθεί να κρατήσει το κεφάλι του ψηλά.

Παρατηρείται μια βελτίωση σε σχέση με το άλλο όνειρο, όπου η σκιά  τον είχε ρίξει στο βάραθρο, και όπου μόνο από τύχη σώθηκε. Αυτή την φορά έχει μια κάποια αυτοκίνηση, η οποία επιβραδύνει την πτώση. Βλέπουμε λοιπόν πόσο σημαντικό είναι, να μην σπρώξουμε απότομα μέσα στην πραγματικότητα έναν άνδρα που βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση, γιατί αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στο να τον ρίξει η σκιά. Είναι σαν να έμενε από βενζίνη ένα αεροπλάνο που πετάει σε μεγάλο ύψος, και πρέπει να προσγειωθεί πολύ προσεκτικά για να αποφύγει την συντριβή. Η μεγάλη δυσκολία στις περιπτώσεις αυτές είναι η εξής: από την μια πρέπει να βοηθηθούν αυτοί οι ανθρώποι, ώστε να πλησιάσουν την πραγματικότητα, από την άλλη δεν πρέπει να τους πιέσει κανείς πάρα πολύ, γιατί υπάρχει κίνδυνος να συντριβούν. Το όνειρο δείχνει με πολύ ωραίο τρόπο πως μπορεί να πέσει κανείς αργά, όπως ένας αλεξιπτωτιστής. Δείχνει επίσης πως ο άνδρας αυτός έχει μια τόσο σοβαρή σχισμή, ώστε χρειάζεται πολύ προσεκτική θεραπεία.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος

Easter Island Statue Project

Did you know? The Easter Island Statues have bodies:

Easter Island Statue Project

The Easter Island Statue Project (EISP) is a private research program and archive created by Jo Anne Van Tilburg, Principle Investigator and EISP founder and director, with Cristián Arévalo Pakarati, Rapa Nui artist and co-director of EISP.  The profound and immediate need for conservation actions on the moai became apparent over the course of more than 20 years of subjective observation and field experience acquired by us during our island-wide archaeological survey, which was conducted in association with our Chilean and Rapa Nui colleagues.

-via  yolk-of-the-sun.tumblr.com

ΠΗΓΗ : Daily Lazy

Εισβολή των Σαρωτών Φλέβας για μία Αχρήματη Κοινωνία

Εισβολή των Σαρωτών Φλέβας για μία Αχρήματη Κοινωνία

Του Brandon Turbeville (Activist Post) / μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Σε ένα άρθρο που είχα γράψει στα τέλη Οκτωβρίου του 2011 ("Τα Μεταφορικά Μέσα στο Νιου Τζέρσεϋ Κάνουν Άνοιγμα στην Κοινωνία Χωρίς Μετρητά Με το Google Wallet App για Πληρωμές Μέσω Smartphone"), περιέγραψα λεπτομερώς μια νέα πολιτική που εφαρμόζεται στους Σταθμούς Διέλευσης του Νιου Τζέρσεϋ και το Σιδηροδρομικό Σταθμό του Διεθνούς Αεροδρομίου Newark Liberty, καθώς και σε στο σταθμό Penn και τον Τερματικό Σταθμό Λεωφορείων της Αρχής Λιμένος Νέας Υόρκης, στη Νέα Υόρκη. Εκείνη την εποχή, έκρινα το πρόγραμμα, ως "την πιο πρόσφατη οργουελική πολιτική Μεγάλου Αδελφού υπό το πρόσχημα της «μεγαλύτερης ευκολίας για τον ταξιδιώτη». Μια ιστορία για την εισβολή στην ιδιωτική ζωή, που γίνεται όλο και πιο δημοφιλής, όταν επιχειρεί να εισαγάγει το hi-tech αστυνομικό κράτος πλέγμα ασφαλείας . "

Ουσιαστικά, η νέα διαδικασία που εισάγεται είναι ένα ασύρματο πρόγραμμα πληρωμής που επιτρέπει στους επιβάτες να κουνάνε τα smartphones τους μπροστά από ένα ειδικό αισθητήρα για να αγοράσουν ένα εισιτήριο για το ταξίδι. Ο αισθητήρας βρίσκεται πάνω στο μηχάνημα αυτόματης πώλησης εισιτηρίων, ενώ τα εισιτήρια και του τρένου και του λεωφορείου υπάρχει πρόσβαση μέσω του Google Wallet - μιας εφαρμογής που παρέχει δυνατότητες για ασύρματες πληρωμές. Στο άρθρο που αναφέρεται πιο πάνω, υποστήριξα ότι η εφαρμογή μιας τέτοιας τεχνολογίας είναι η προαναγγελία της επερχόμενης κοινωνίας χωρίς μετρητά η οποία θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο πλέγμα ελέγχου του ολοκληρωτικού αστυνομικού κράτους που έχει εγκατασταθεί μπροστά στα μάτια μας.

Δυστυχώς, όμως, το αστυνομικό κράτος και η αχρήματη κοινωνία έχουν προχωρήσει πέρα ​​από την χρήση των smartphones και άλλων κομματιών της σκληρής τεχνολογίας με την οποία εγκαθίστανται ως η νέα κανονική κατάσταση στο μυαλό και την κουλτούρα μιας ολόκληρης γενιάς.

Πηγαίνοντας το αχρήματο δίκτυο ελέγχου ένα βήμα παραπέρα, ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στο περιοδικό Technology Review, με τίτλο «Πέρα από τα Κινητά - Πορτοφόλια, η Βιομετρική Υπόσχεται Πραγματικά το Μέλλον χωρίς Πορτοφόλι» (“Beyond Cell Phone Wallets, Biometrics Promise Truly Wallet-Free Future,”), εξηγεί ότι οι μεγάλες εταιρείες δεν περιμένουν καν για το ‘ψηφιακό πορτοφόλι’ να πιάσει. Στην πραγματικότητα κινούνται προς τα εμπρός με ένα σύστημα που θα επιτρέπει σε ένα άτομο να κουνάει την παλάμη του, όχι το τηλέφωνό του, μπροστά από μια ψηφιακή συσκευή αναγνώρισης, προκειμένου να αποκτήσει πρόσβαση σε διάφορα κτίρια, να πληρώσει για τα εμπορεύματα, ή αλλιώς για να εντοπιστεί ο ίδιος.

Αν και η τεχνολογία γνωστή ως ‘PalmSecure’ δεν είναι τεχνολογία Near Field Communication, (NFC - επικοινωνία κοντινού πεδίου) επιτρέπει όμως στους χρήστες να παρακάμψουν τελείως τις πιστωτικές κάρτες και τα μετρητά με τα τηλέφωνά τους, ήταν πιο αργή για να πιάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες από ό, τι έχει σε ορισμένες περιοχές της Ασίας – στην Ιαπωνία ειδικότερα. Παρ 'όλα αυτά, η εμμονή με την ‘ευκολία’ που έχει το αμερικανικό κοινό χωρίς αμφιβολία, θα την κάνει να γίνει αποδεκτή μαζικά και σε μεγάλους αριθμούς από τη στιγμή που βγαίνει όλο και ευρύτερα στην αγορά και είναι διαθέσιμη.

Το νέο σύστημα, γνωστό ως PalmSecure, δεν είναι NFC. Το PalmSecure δεν απαιτεί κανένα απτό υλικό από την πλευρά του χρήστη, έτσι ώστε τα τηλέφωνα δεν είναι απαραίτητα. Το μόνο που απαιτεί είναι ότι να κουνήσει ο χρήστης τα χέρια του μπροστά από έναν ηλεκτρονικό αναγνώστη και η μικρή συσκευή θα διαβάσει το μοναδικό πρότυπο των φλεβών, μέσω του εγγύς υπέρυθρου φωτός.

Η νέα μέθοδος πληρωμής που επιτρέπεται την πρόσβαση με βάση τα βιομετρικά στοιχεία είναι αυτή που από μίλια μακριά μπορούσαμε εύκολα να δούμε ότι έρχεται. Στην πραγματικότητα, πολλοί, συμπεριλαμβανομένου και εμού, έχουν προειδοποιήσει για τους κινδύνους αυτού του τύπου τεχνολογίας για κάποιο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, το δέλεαρ της «ευκολίας» σε συνδυασμό με τη διαφήμιση για «καλύτερη ασφάλεια» κατά πάσα πιθανότητα θα κάνουν το νέο σύστημα ακόμα πιο εύπεπτο για το ευρύ κοινό.

Πράγματι, αυτό το νέο είδος τεχνολογίας, ακόμα και αυτό το συγκεκριμένο προϊόν, έχει ήδη εισαχθεί σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Για παράδειγμα, Ιατρικό Κέντρο Langone του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης έχει ήδη εφαρμόσει τους σαρωτές φλέβας σε ορισμένες από τις ιατρικές εγκαταστάσεις του. Κατασκευασμένες από την Fujitsu, οι σαρωτές τοποθετούνται εντός του νοσοκομείου υπό το πρόσχημα της «μεγαλύτερης ευκολίας» και της ταχύτερης πρόσβασης σε ιατρικά αρχεία. Τα ιατρικά ιστορικά, οι μορφές ασφάλισης, και άλλα έγγραφα, όλα διεξάγονται ηλεκτρονικά και με πολύ ταχύτερους ρυθμούς, με τη βοήθεια των νέων σαρωτών φλέβας.

Όπως ο Jonathan Allen αναφέρει στο Reuters:

Το αρχικό set-up για ένα νέο ασθενή διαρκεί περίπου ένα λεπτό, δηλώνει το νοσοκομείο, ενώ σε μεταγενέστερους ελέγχους χρειάζεται μόνο περίπου ένα δευτερόλεπτο.

"Μπορούμε στη συνέχεια να κάνουμε μία μόνο ερώτηση: «Έχει αλλάξει η ασφάλειά σας;» λέει ο Bernard Birnbaum, ο Αναπληρωτής Πρόεδρος και επικεφαλής των δραστηριοτήτων του νοσοκομείου. Εάν «όχι», δεν χρειάζεται να συμπληρώσουν ένα ενιαίο έντυπο. "

Επί του παρόντος, το πρόγραμμα είναι προαιρετικό και ο Birnbaum ισχυρίζεται ότι μόνο το 1% των ασθενών έχει αντιρρήσεις.

Δυστυχώς, στο 2011, αυτό είναι απολύτως πιστευτό.

Θα πρέπει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι σχεδόν κάθε στοιχείο του κάθε δικτύου ελέγχου ξεκινά με το να είναι «προαιρετικό», όταν εισάγεται για πρώτη φορά στον πληθυσμό που έχει ως στόχο. Αλλά, καθώς όλο και περισσότερα άτομα θα συναινούν με το σύστημα, τόσο πιο άβολο και δύσκολο θα είναι στη συνέχεια, για εμάς τους υπόλοιπους να αποχωρήσουμε. Τελικά, η ικανότητα να αποχωρήσει κάποιος θα αφαιρεθεί εντελώς.

Αν και το πρόγραμμα του NYU έχει λάβει περισσότερη προσοχή από ό, τι οι άλλοι σταθμοί με σαρωτές φλέβας, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν είναι το μοναδικό στο είδος του. Είναι απλώς ένα από τα πρώτα που θα εφαρμοστούν σε ένα νοσοκομείο στα βορειοανατολικά. Αρκετά άλλα νοσοκομεία έχουν ήδη εισαγάγει το σύστημα και κατά πάσα πιθανότητα θα ακολουθήσουν και άλλα.

Τα σχολεία, επίσης, έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν τα συστήματα της Fujitsu. Για παράδειγμα, η σχολική περιφέρεια της επαρχίας Pinellas στη Φλόριντα ανακοίνωσε πρόσφατα ότι έχει εισαγάγει το σύστημα, προκειμένου «να αναγνωρίσει τους μαθητές και, συνεπώς, να μειώσει τις απουσίες και την απειλή της πλαστοπροσωπίας."

Με τους νέους σαρωτές, οι μαθητές είναι σε θέση να αφαιρείται η τιμή από τα γεύματά τους από το λογαριασμό τους, μετά τη σάρωση της παλάμης τους, καθώς στέκονται στην ουρά για την σίτιση κατά τη διάρκεια του γεύματος. Φυσικά, αυτό το είδος της τεχνολογίας δεν είναι νέο στην Pinellas County. Οι μαθητές πρέπει να χρησιμοποιήσουν τους σαρωτές δαχτύλων, προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση στο γεύμα τους για χρόνια.

Προφανώς, η εισαγωγή των σαρωτών φλέβας της Fijitsu στο νοσοκομεία της NYU και στο Pinellas County School District είναι απλώς δύο ακόμη παραδείγματα για το πώς βαθμιαία χρήση τέτοιων συστημάτων χρησιμοποιείται για την πλήρη αποδοχή των εν λόγω τεχνολογιών ως «αναγκαίων στην ζωή» από το κοινό. Συγκεκριμένα, αν η νέα γενιά μπορεί να εκπαιδευτεί για να αποδεχθεί να σαρώνεται η παλάμη της ακόμη και για τα πιο βασικά και κοινά αγαθά και υπηρεσίες, τότε η γενιά αυτή αλλά και η επόμενη ποτέ δεν θα σκεφτεί να αμφισβητήσει τη διογκούμενη ψηφιακή φυλακή όταν αυτή εξαπλωθεί σε κάθε τομέα της ζωής και της κοινωνίας.

Όχι μόνο μια ολόκληρη γενιά θα δεχθεί τους σαρωτές ως κάτι συνηθισμένο, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι τελικά θα τους απαιτήσουν. Πράγματι, κανείς δεν πιστεύει ότι θα πρέπει να περιμένουμε να έρθει μια επόμενη γενιά που θα έχει πλήρως κατηχηθεί για κάτι τέτοιο.

Όπως γράφει ο Christopher Mims στο Technology Review:

Αν η αργή εξάπλωση των NFC δίνει κάποιο μάθημα, είναι ότι το σπάσιμο του μονοπωλίου του υφιστάμενου συστήματος πληρωμών είναι δύσκολο, ειδικά όταν οι έμποροι αναλαμβάνουν τα έξοδα. Όμως, ένα βιομετρικό σύστημα αναγνώρισης θα μπορούσε να είναι ένα μοναδικό αναγνωριστικό που θα μπορούσε να δικαιολογήσει τα επιπλέον έξοδα για μερικούς πωλητές. Αν νομίζετε ότι το να κουνάτε το τηλέφωνό σας για να πληρώσετε για κάτι είναι βολικό αρκετά για να σας πείσει να πάτε σε ένα coffee shop, φανταστείτε πόσο ενθουσιασμένοι οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι αν θα πρέπει απλώς να σηκώσουν το χέρι τους;

Αν αυτό όντως συμβαίνει, τότε όσοι από εμάς θεωρούμε ύψιστες αξίες την προστασία της ιδιωτικής ζωής και της ελευθερίας καλύτερα να αρχίσουμε να φωνάζουμε.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή