Μια εμπειρία με τον Πανσέληνο

Ο Πανσέληνος  ζωγραφίζει έναν τόπο που είδε, γιατί αυτή είναι η ζωγραφική στην Ελλάδα, και δεν πρόκειται περί Ελληνικότητας , αλλά περί του τόπου αυτό κάθε αυτό.
Στους παλιούς χρόνους η ζωγραφική ήταν κάπως σαν το αεροπλάνο που σε πήγαινε άμεσα σε κοινό τόπο άφαντο.
Τώρα η Ελλάδα απ΄αρχής είχε ψηλά βουνά , όμορφες ακρογιαλιές ,ελιές που γίνονταν με το φως και βράχια στις άκρες που άσπριζαν με θάλασσα. Ο ήλιος ήταν πάντα κάπου κοντά με τον άνθρωπο,
ενώ αυτό το άπειρο βαθύ μπλε ήταν από πάντα το ταπεινό φόντο όλων.
Σ΄αυτόν τον τόπο με αυτόν τον τόπο γίνονταν οι άνθρωποι. Όμως γιατί σ΄αυτόν τον ωραίο τόπο γεννάται η τραγωδία? Ίσως η τραγωδία κρύβει τον διπλό πόνο . ο πόνος του θανάτου και ο πόνος της ορθής στάσης δηλαδή δεν υπάρχει τραγωδία δίχως επιζώντες στον μονόδρομο της ζωής. Λες και αυτός ο ωραίος τόπος να θέλει και τον άνθρωπό του. Η ζωή δεν σώνεται, αυτό το είδαν οι πρώτοι Έλληνες.