ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ

Σύντομες ματιές στην αποσύνθεση της Εκκλησίας του Κυρίου

Εκκλησία και Εσχατολογία είναι ο τίτλος του πρώτου κύκλου κατηχήσεως στην προτεσταντική θεολογία, της Ακαδημίας Βόλου του κ. Καλαϊτζίδη. Έλαβαν μέρος όλοι οι πρωτεργάτες της διαλύσεως της πίστεώς μας, ακόμη και ο φιλήσυχος κ. Πατρώνος, αθεράπευτα μολυσμένος πλέον από τον ιό του Αγουρίδη, που σκοτώνει ακόμη μέχρι σήμερα το άνθος της ορθοδόξου ελπίδος, τους νεαρούς φοιτητές της θεολογικής σχολής Θεσσαλονίκης.

Ο κ. Καλαϊτζίδης, προσωπικώς, είναι ο μεγαλύτερος συνεχιστής του έργου του Κοραή, στην σύγχρονη Ελλάδα. Ο Κοραής υπήρξε η μοναδική περίπτωση διανοουμένου που ανεκηρύχθη  σοφός, γράφοντας μόνο εισαγωγές, προλόγους και επιλόγους.

Η εσχατολογία είναι το σύγχρονο Summum Bonum, του προτεσταντισμού αυτή τη φορά, που διαλύει ότι είχε απομείνει στην Εκκλησία, μετά τις λεηλασίες της Λατινικής αιρέσεως.

Το δρομολόγιο αυτής της αποσυνθέσεως είναι πλέον εν πολλοίς γνωστό! Ξεκινά απο τον Αυγουστίνο, με την παρερμηνεία της κατασκευής του ανθρώπου κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν θεού, με την απαίτησή του να γνωρίσει το άκτιστο δια του κτιστού, με τον απόλυτο προορισμό της Ελίτ, που γέννησε τελικώς τον καπιταλισμό (απόδειξη σωτηρίας ο συσσωρευμένος πλούτος, σε απόλυτη αντίθεση με την διδασκαλία του Ευαγγελίου), με το δόγμα της αιωνίου καταδίκης του ανθρώπου λόγω του προπατορικού (καταργώντας τους προφήτες, την Θεοτόκο), με τον ρόλο της Βουλήσεως στην Σωτηρία μας και με την θεσμοποίηση της Ιεραρχίας σαν οργάνου Σωτηρίας (οι προορισμένοι ποιμένες), με την εισαγωγή του Εγώ ή του προσώπου στην Ιστορία και τέλος, με κάτι εντελώς άγνωστο, με την αποτυχημένη του διδασκαλία περί ελευθερίας, η οποία γέννησε τον Χριστιανισμό, την ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Όλα αυτά τα στοιχεία εργάστηκαν για αιώνες στις διάνοιες των Δυτικών και μας έδωσαν καρπό, την Εσχατολογία.

Και κατόρθωσαν το ακατόρθωτο. Να βαπτίσουν την Βυζαντινή ορθοδοξία και πίστη, ΠΑΛΑΙΑ, και τις επινοήσεις του Αυγουστίνου, το ΝΕΟ, που έφερε ο Κύριος στον κόσμο και σώζει.

Κατόρθωσαν να μας πείσουν ακόμη και για την ύπαρξη της ιστορικής σωτηρίας, παρόλα τα νέφη των Αγίων που γεμίζουν ήδη την Βασιλεία των Ουρανών και παρότι η ύπαρξή τους και μόνον είναι η εκπλήρωση των υποσχέσεων του Κυρίου και είναι η ουσία της Θ. Ευχαριστίας. Διότι όπως χωρίς την Ανάσταση του Κυρίου η πίστη μας θα ήταν ματαία, όπως όλων των θρησκειών, και η ύπαρξη των Αγίων, οι οποίοι ζουν ήδη την πρώτη Ανάσταση, επιβεβαιώνει του ΛΟΓΟΥ ΤΟ ΑΣΦΑΛΕΣ.

Ας δούμε λίγα από τού ΛΟΓΟΥ ΤΟ ΑΝΑΣΦΑΛΕΣ των εχθρών του Κυρίου, των γητευτών των αλόγων, που μας παρασύρουν στον γκρεμό!

Ας ξεκινήσουμε από τον κ. Βασιλειάδη, τον διάδοχο του Αγουρίδη, που έχει φτάσει στα τελευταία στάδια της ίωσης. Σελ. 53 : « Η ιστορική διάσταση της εσχατολογίας αποτελεί δομικό στοιχείο της χριστιανικής πίστεως. Η αρχική αυτή οριζόντια ιστορική εσχατολογία, με την οποία η εκκλησία δεν προσδιορίζεται από αυτό που είναι στο παρόν, ή από τον θεσμό που της δόθηκε στο παρελθόν, αλλά απ ' αυτό που θα γίνει στα έσχατα (ΟΛΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, μια οραματική διάσταση η οποία εκφράζει την εν υμίν ελπίδα, στο ίδιο επίπεδο με το κομμουνιστικό όραμα της αδελφότητος και ισότητος) επηρεάζει βαθιά την αντίληψη για την αποστολή της Εκκλησίας στον κόσμο και καθορίζεται ως η δυναμική πορεία του λαού του Θεού προς τα έσχατα! (Ένας μάταιος πολλαπλασιασμός του Εβραϊσμού ουσιαστικά. Διότι, όπως οι Εβραίοι περιμένουν ακόμη τον Μεσσία στα έσχατα, έτσι και οι Χριστιανοί δέχονται μεν την έλευση του Μεσσία αλλά περιμένουν και αυτοί την σωτηρία τους στα έσχατα, στην δεύτερη έλευση του Μεσσία», αγκαλιά μέ τούς Εβραίους). Ησυχάζοντες λοιπόν στο περίμενε, ας μην ξεχνούμε την σύντομη, ευτυχώς, διαταραχή της αποστολής της Εκκλησίας, λόγω του Παύλου. «Ο οποίος επέβαλλε, για λίγο ευτυχώς μια κάθετη εσχατολογία, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους της Εκκλησίας, από την ευχαριστιακή /εσχατολογική εμπειρία, στην Χριστολογία. Δηλαδή στον φορέα αυτού του γεγονότος (στον Χριστό) και μάλιστα στην Σταυρική του θυσία. (Αδιαφορώντας για την Ανάσταση, και για την δυνατότητα των Αρχιερέων να φορούν χρυσοστόλιστα αναστάσιμα άμφια και πλουμιστές μίτρες. Απίστευτο και αδιανόητο από ένα χριστιανό να κατηγορεί τον απόστολο Παύλο για παραχαράκτη). Διότι η Εκκλησία πίστευε πάντοτε ότι η "Νέα Ιερουσαλήμ", η ερχόμενη βασιλεία, δεν αποτελούσε μόνον δωρεά του Θεού, αλλά και σφραγίδα και εκπλήρωση (ο άνθρωπος εκπληρώνει, ο Κύριος απέτυχε) κάθε μορφής θετικής και δημιουργικής προσπάθειας του ανθρώπινου γένους με τη μορφή συνέργειας με το δημιουργό καθ' όλη την πορεία της ιστορίας».

Το μόνο πρόβλημα σε αυτό το τέλειο σχέδιο είναι η ενανθρώπιση του Κυρίου. Και γι' αυτό γίνονται προσπάθειες (πετυχημένες καθώς φαίνεται) να την υπερβούμε, πότε με την εικόνα του Επισκόπου, πότε με την υποταγή του Υιού στον Πατέρα, πότε με την ακτίνα των εσχάτων. Η οποία αναπαύεται μόνον στον Επίσκοπο, όπως το παληό καλό Άγιο Πνεύμα αναπαύεται στον Κύριο.

Ας κρατήσουμε γερά στον νού μας όμως, τις αιρέσεις που γέννησε ο Αυγουστίνος, εκτός τών αιρέσεων  του Ακινάτη. Διότι ο Ακινάτης πρόσθεσε νέες αιρέσεις. Την αίρεση του Vico, δηλαδή την Ιστορία σαν Νέα Επιστήμη και του Gioacchino Da Fiore ο οποίος κήρυξε την εποχή του Αγίου Πνεύματος, που μετεξελίχθη στον Λόσκι σαν οικονομία του Αγίου Πνεύματος, για να φτάσει στον σημερινό οικουμενισμό μέσω της εσχατολογίας. Όπως επίσης και την φιλοσοφική αίρεση του Καρτέσιου, σκέπτομαι άρα υπάρχω, η οποία γέννησε το σύγχρονο υποκείμενο και την θεολογία του προσώπου.

Να τις κρατήσουμε, διότι θα τις βρούμε μπροστά μας!

Και ξεκινάμε με τον Γ. Πατρώνο: «Ο Θεός αποκαλύπτεται τριαδικά, δηλαδή τα τρία πρόσωπα ενεργούν ταυτόχρονα, υπάρχουν ταυτόχρονα και λειτουργούν ταυτόχρονα. (Μόνον ο Υιός όμως ενανθρώπησε)! Η ιστορία της δημιουργίας, απ’ αρχής μέχρις εσχάτων, πρέπει να κατανοηθεί τριαδολογικά. Στην πρωτολογία, στο εξαήμερο της δημιουργίας και πριν από την πτώση του ανθρώπου, κυρίαρχο πρόσωπο είναι ο Πατήρ. Στην Ιστορία, που σημαίνει πτώση και λύτρωση, κυρίαρχο πρόσωπο είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός. Στο τρίτο στάδιο της εσχατολογίας κυρίαρχο πρόσωπο είναι το Άγιο Πνεύμα. Πρόκειται για την όγδοη ημέρα της βασιλείας του Θεού, της δοξοποίησης και θέωσης του ανθρώπου».  ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΣ Ο Gioacchino Da Fiore

«Έτσι λοιπόν, συνεχίζει ο Γιαγκάζογλου, ο άνθρωπος της νεωτερικότητος θεωρεί ότι έχει την ελευθερία να δημιουργεί ιστορία για όλη σχεδόν την ανθρωπότητα. Θεωρεί την παγκόσμια ιστορία σαν τη δική του ιστορία και τα δικαιώματά του σαν τα ανθρώπινα δικαιώματα.(ΣΕ ΤΙ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΓΝΩΜΗ ΑΡΑΓΕ;)

Η ανάδυση της ιστορικής προοπτικής πρόβαλε ως ανταγωνιστική προς τη φύση. Και η ιστορία σκότωσε τη φύση, αφού προηγουμένως είχε σκοτώσει τον Θεό. Και σήμερα βλέπει με τρόμο την αυτονομία της να μεταλλάσσεται ραγδαία σε ιστορία της τεχνολογίας, οδηγώντας την ιστορία στο τέλος της. Και η ελευθερία του ανθρώπου είναι η αίσθηση που έχει απέναντι από κάθε φυσικό νόμο. Ο ιστορικός Χριστιανισμός όμως βοηθά τον άνθρωπο να ελευθερωθεί και απέναντι της ιστορίας. Διότι εφόσον ο Θεός έγινε άνθρωπος και εισήλθε προσωπικά στην ιστορική διαδρομή του ανθρώπου, (Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΡΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΒΑΓΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΤΗΡΓΗΣΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ),  η ιστορία μπορεί να έχει πλέον ένα τέλος, μία έξοδο. Να έχει νόημα και τελικό σκοπό. Αυτή είναι η πρόοδος. Διότι πέρα από τον ιστορικό χρόνο, που προσμετρά τη γένεση και τη φθορά των όντων, υφίσταται ο υπαρξιακός χρόνος των εσχάτων. (ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ).  Ο οποίος υφίσταται ως ένταση και εμπειρία του αδιάστατου χρόνου που ενυπάρχει μέσα στον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος μέσα σ’ αυτόν. Η ελευθερία έχει την ρίζα της στον υπαρξιακό χρόνο. Η ιστορία λοιπόν έχει νόημα μόνον επειδή πρόκειται να φθάσει σε ένα τέλος. Το τέλος δε νοείται ως νίκη τουυπαρξιακού χρόνου έναντι του ιστορικού και του κοσμικού χρόνου(ΚΑΘΑΡΟΣ ΜΑΝΙΧΑΪΣΜΟΣ). Το τέλος του χρόνου δεν είναι μέσα στον χρόνο αλλά λαμβάνει χώρα στον υπαρξιακό χρόνο. Το νόημα της ιστορίας δεν μπορεί να είναι εγγενές της ιστορίας».

Τι σχέδιο είναι τούτο λοιπόν; Είναι απλώς η ανάπτυξη των κατηγοριών της ποσότητος και της ποιότητος του Αριστοτέλη, με νεωτερικούς όρους και η μετονομασία της ουσίας σε νόημα.(ΠΡΟΑΓΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΛΙΜΑΤΣΑΚΗ). Έξυπνη κίνηση, η οποία επιβεβαιώνει τελικώς τον θάνατο του θεού, δηλαδή της Δυτικής μεταφυσικής. Και ευνοεί την απολυτοποίηση του πεπερασμένου που είναι ο τελικός σκοπός του Οικουμενισμού.

Έτσι λοιπόν μετακινείται ολόκληρη η δογματική της σωτηρίας στην καθημερινότητα. Η οποία αναλαμβάνει τον αγώνα της σωτηρίας: την ειρήνη, την οικολογική ισορροπία, την κάλυψη των βασικών οικονομικών αναγκών, την ποιότητα ζωής και τα οποία εκλαμβάνονται πλέον σαν «αρραβώνας» μιας μέλλουσας πιο πλούσιας μακαριότητας (κάτι σαν Μουσουλμανικό παράδεισο). (ΑΙ ΕΤΣΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΣ  Η ΙΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ , Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ, ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΒΙΟΤΙΚΗΝ ΑΠΟΘΩΜΕΘΑ ΜΕΡΙΜΝΑΝ, ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ ΣΕ, ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΒΙΟΤΙΚΗΝ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ΜΕΡΙΜΝΑΝ)

Σε αυτή λοιπόν την τερατώδη μετατόπιση, παίζει κυριάρχο ρόλο η ελευθερία που κήρυξε ο Πελάγιος. «Ο οποίος δίδασκε (επηρεασμένος σε όλα από τον Αυγουστίνο) πως αφού ο άνθρωπος έχει ελεύθερη βούληση, μπορεί να διαλέξει μεταξύ καλού και κακού, μπορεί να πραγματοποιήσει τις εντολές του Θεού. Γιατί τί νόημα θα είχε να δώσει ο Θεός τις εντολές στον άνθρωπο για να σωθεί, αν ήξερε πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να τις τηρήσει; Οι εντολές του Θεού σώζουν γιατί ο άνθρωπος έχει ελεύθερη βούληση να τις εγκολπωθεί, γιατί μπορεί να τις τηρήσει.(ΣΑΝ ΠΡΟΣΩΠΟ) Δεν πρέπει όμως να επηρεάζεται από κληρονομικές δυνάμεις (το παλαιό, το παραδοσιακό, τό οικογενειακό). Υπάρχουν βεβαίως αρνητικές δυνάμεις που τον σπρώχνουν να διαλέξει το κακό και το ψεύδος, αλλά το Βάπτισμα και η Ευχαριστία, συντρίβουν αυτές τις δυνάμεις και έτσι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει άνετα με τον Θεό και τους άλλους, με δικές του επιλογές. Η σκουριά του παρελθόντος φεύγει με το Βάπτισμα και ο άνθρωπος ελεύθερος μπορεί να πορευθεί κατά βούληση. (Αγάπα και κάνε ό,τι θες)».

Ο Αυγουστίνος, αντιμετωπίζοντας τον Πελάγιο, πρόσθεσε κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο συμπεριλαμβάνεται ακέραιο στο οπλοστάσιο του Οικουμενισμού. Όλα όσα θεωρεί ο Πελάγιος, ικανά να κινήσουν την βούληση προς το ιδανικό και το αγαθό, δεν φτάνουν. Μόνον η έλξη του ιδανικού, η ευχαρίστηση και η ηδονή προς το αντικείμενο του ιδανικού, μπορεί να κινήσει την βούληση. Μόνον ηαγάπη προς το ιδανικό δίνει την χαρά και την ευφροσύνη που μπορούν να κινήσουν την βούληση σε πράξη. Η σχέση μας προς το ιδανικό ή προς τον Θεό, είναι σχέση φιλίας και στην δική του αγάπη για μας ανταποκρινόμαστε με την δική μαςαγάπη.(ΑΝΑΛΟΓΩΣ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ)

Και με την αγαπολογία στον Νου μας, ας δούμε για λίγο τον πρωτεργάτη του Οικουμενισμού, τον κ. Ζηζιούλα. Ο οποίος εκφράζει σχεδόν πάντοτε ένα μεγάλο παράπονο. Ενώ όλες οι μεταλλάξεις που αναφέραμε πραγματοποιήθηκαν, έγιναν αποδεκτές στην Δύση, δεν γίνονται αποδεκτές στην Ελλάδα. Διότι οι πιστοί της Ελλάδος είναι φονταμενταλιστές, Ταλιμπάν, επικίνδυνοι δολοφόνοι. Είναι τέτοια η κατάληψή του από τον λογισμό αυτό, που χάνει την λογική του, που τον έκανε διάσημο. Και μπορούμε εύκολα στα κείμενά του, δίπλα σε συστηματοποιήσεις που δίνουν σοβαροφάνεια στο χάος του, να βρούμε παραγράφους σαν αυτή, αληθινούς μονολόγους αυτοϊκανοποιήσεως: «Εάν ρωτήσουμε τους Έλληνες πιστούς, ποια είναι η ταυτότητα της Εκκλησίας, τί είναι αυτό που την διαφοροποιεί πλήρως από τις άλλες κοινότητες που ζουν μέσα στην Ιστορία και την κοινωνία;  Από τις απαντήσεις που θα μας δίνονταν στο σύγχρονο ορθόδοξο χώρο μας στο "τί είναι Εκκλησία"θα μπορούσαμε να συναγάγουμε τις έξης ομάδες αντιλήψεων που επικρατούν στους πιο πολλούςανθρώπους: την ομολογία πίστεως, την ηθική, την ιεραποστολή, την θεραπεία ή την ψυχολογία».

Η χειρότερη ομάδα αντιλήψεων είναι αυτή που συγκεντρώνεται γύρω από την ομολογία πίστεως. Οι ζηλωτές. Και ενισχύει μάλιστα τα επιχειρήματά του, με παραδείγματα: «Ζηλωτής της Ορθοδοξίας, από αυτούςπου κυκλοφορούν τελευταίως φωνασκούντες, όταν ρωτήθηκε ποιος είναι ο επίσκοπός του, απάντησε "ο Χριστός". Προφανώς ο άνθρωπος αυτός πίστευε ότι μπορεί να είναι Ορθόδοξος χωρίς να ανήκει σε κάποιον επίσκοπο. Για τον άνθρωπο αυτό η Εκκλησία ταυτίζεται με την αποδοχή των δογμάτων, χάρη της οποίας θυσιάζεται η έννοια της ενότητας περί τον Επίσκοπο».(ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ , ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΔΡΑΜΑ. ΛΕΓΕΤΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ).

«Και όμως αυτός ο ζηλωτής λαός, διαθέτει μια πολύτιμη για την επιχειρηματολογία του έκφραση: Όταν λέμε "πηγαίνω στην Εκκλησία", εννοούμε ότι πηγαίνουμε στο ναό, όπου τελείται η Θ. Ευχαριστία». (Δεν έμαθε ακόμη πως οι Έλληνες έπαψαν να κοινωνούν;).

Αυτή λοιπόν την ταυτότητα Εκκλησίας και Ευχαριστίας, στηρίζει και ο Καβάσιλας. «Η Εκκλησία σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις». Και η φράση «εν τοίς μυστηρίοις» σημαίνει απλώς «εν τη Θ. Ευχαριστία»!

Μονοσήμαντη, πρωτόγονη σκέψη, στα όρια του κωμικού. Παραφράζει βιάζοντας βάναυσα τα κείμενα, ‘‘ο αγαθός’’. Το Κυριακό σώμα είναι η Θ. Ευχαριστία, το αξίως ευχαριστήσωμεν, χάνει το αξίως, δεν υπολογίζεται πλέον και η Ευχαριστία δεν έχει περιέχομενο, δεν διάβασε ποτέ τις ευχές, είναι αυθυπόστατη! Το σημαίνεσθαι του Καβάσιλα μεταφράζεται σαν ορισμός, σαν έννοια, την οποία μπορεί το υποκείμενο να ερμηνεύσει όπως θέλει! ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΜΟΝΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟ.

Και η ταυτότης, η ουσία του γερμανικού ιδεαλισμού, παρουσιάζεται σαν να είναι η ουσία της Ορθοδοξίας. Μάλιστα δε είναι τέτοιο το πάθος της κατά  γράμμα της ερμηνείας, ώστε με απόλυτο θράσος καταργεί την άφεση των αμαρτιών από το περιεχόμενο της Θ. Λειτουργίας. Καταργώντας τον Σταυρό του Κυρίου, την θυσία του Κυρίου, δηλαδή καταργώντας το περιεχόμενο το ίδιο του αγιασμού, προκειμένου να σώσει την υπερηφάνεια των ανθρώπων, η οποία δεν θεραπεύεται χωρίς την θυσία του σταυρού, ακριβώς. Ποτέ ο Εωσφόρος δεν έφτασε τόσο μακριά, όσο ο Ζηζιούλας και οι οικουμενιστές ακόλουθοι.

Λέει: «Για να καταλάβουμε τον ταυτισμό Εκκλησίας και Θ. Ευχαριστίας, πρέπει να ξαναβρούμε την χαμένη αντίληψη για την Θ. Ευχαριστία ως εικόνας της Βασιλείας του Θεού, ως κοινωνίας των εσχάτων. Θεωρούμε συνήθως την Θ. Ευχαριστία ως απεικόνιση ή επανάληψη (είναι ανάμνηση για την ακρίβεια) της θυσίας τού Γολγοθά, ενώ έχει ως απώτερο σκοπό την μετοχή μας στην αιώνια ζωή της Άγιας Τριάδος». Ξεχνώντας το κήρυγμα μετανοίας του Ιδίου του Κυρίου.(ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ).

Και για ποιον λόγο συμβαίνουν όλες οι αλλοιώσεις; Προκειμένου να καταργηθεί η Θεοτόκος. Οπότε η αποδοχή της Λατινικής αιρέσεως θα είναι πιο εύκολη. Προκειμένου να ταυτιστεί η Παλαιά Διαθήκη με τους Εβραίους και όχι με τους προφήτες. Προκειμένου να "μπει" ο Κύριος στην Ιστορία των ανθρώπων και να καταργηθεί η Ιστορία της Σωτηρίας, μια άλλη Ιστορία, που δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, η οποία είναι η ίδια η Οικονομία, η ολοκλήρωση της Δημιουργίας. Προκειμένου να καταργηθεί αυτή η Ιστορία της Σωτηρίας, η οποία είναι και η Εκκλησία του Κυρίου. Η εκκλησία που επαγγέλλονται οι Οικουμενιστές, είναι ξεκάθαρα η Εκκλησία που κυνήγησε και σκότωσε τους Κολλυβάδες. Σήμερα με την δράση του Οικουμενισμού, φαίνεται καθαρά η σχέση παπισμού και λουθηρανισμού. Ο Λούθηρος υπήρξε ο λαϊκός πάπας. Όπως έχουμε σήμερα τον Γιανναρά. Το αντίπαλο δέος του κληρικού πάπα, του Ζηζιούλα!

Ας επανέλθουμε. Συνεχίζει λοιπόν μονότονα, την πρωτόγονη σκέψη του: «Η ιστορική σάρκα της Εκκλησίας έχει ως βάση και πηγή της την σάρκωση του Κυρίου. Αν δούμε την Εκκλησία χριστολογικά, δηλαδή ως το σώμα του Χριστού το παρατεινόμενο στους αιώνες, τότε ή Εκκλησία δεν μπορεί να απομακρυνθεί από την Ιστορία.(Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΓΙΝΕ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ , ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ). Είναι και αυτή, όπως ο Κύριος(αναλόγως) σαρκωμένη στην Ιστορία.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΩΡΑΙΑ: Διότι ο Κύριος δεν προσέλαβε απλώς την ανθρώπινη φύση, την προσέλαβε σε ορισμένη ιστορική στιγμή (χάνεται οριστικά  η Θεοτόκος), μέσα από ένα συγκεκριμένο ιστορικό λαό (χάνονται  οι Προφήτες) και σε ένα συγκεκριμένο χώρο (ολοκληρώθηκε ο Kant, με τον χώρο και τον χρόνο, απαραίτητα όμως στην αντίληψη, όχι στην σωτηρία ή στην ολοκλήρωση της Δημιουργίας.Ο χώρος του Κυρίου υπήρξε η Θεοτόκος, Ζηζιούλα). Και γίνεται λοιπόν απαραιτήτως τοπική Εκκλησία, με χαρακτηριστικά πού προέρχονται από τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες αυτού τού τόπου, την γλώσσα, την τέχνη κ.λπ.». (ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΑΥΤΗ Η ΤΟΠΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ).

Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ, Η ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ, Η ΠΤΩΣΗ, ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ  ΣΕ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ.

Αυτή είναι η σύγχρονη αίρεση που λύει ολοκληρωτικά την Σωτηρία μας. Το υποκείμενο κυριαρχεί της Εκκλησίας. Και με την ταύτιση αυτής της Ζηζιουλικής Εκκλησίας (της Οικουμενιστικής) με την Θ. Ευχαριστία,υποτίθεται πως η Εκκλησία γλιτώνει την εκκοσμίκευση, δηλαδή την μετατροπή της σε πνεύμα της εποχής, σε μόδα! Όπως είναι σήμερα το ένδυμα της επιθυμίας. Καί ο Ζηζιούλας γίνεται ιατρός καί θεραπευτής τής εκκλησίας τής ίδιας στή θέση τού Κυρίου. Η εκκλησία τού Ζηζιούλα δέν είναι θεραπευτήριο, όπως τήν δίδαξε ο Ρωμανίδης , ο μεγάλος εχθρός τού Ζηζιούλα, αλλά είναι μιά θεραπευμένη εκκλησία μέ τά γιατροσόφια τού Ζηζιούλα.

Αυτός είναι ο οικουμενισμός. Η ΤΕΛΕΙΩΤΙΚΗ ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.

ΞΕΧΝΟΥΝ ΟΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΟΝ ΠΩΣ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΤΗΣ Θ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΓΙΑ ΑΙΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ. ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΔΕΣΠΟΖΕΙ Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.

 Και μαζί με αυτούς ξεχνούμε και εμείς την Σωτηρία μας.

Αμέθυστος