Ο Ψ Ε Ι Σ Τ Ο Υ Θ Η Λ Υ Κ Ο Υ (14)
Συνέχεια από Τρίτη, 5 Νοεμβρίου 2013 ΙΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ ΤΟΥ ΑΡΧΕΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ.
3. ΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ
Το μητρικό αρχέτυπο σχηματίζει την βάση για το ονομαζόμενο μητρικό σύμπλεγμα. Παραμένει ανοιχτό το ερώτημα εάν ένα μητρικό σύμπλεγμα μπορεί να αναπτυχθή χωρίς η μητέρα να πάρη μέρος στην δημιουργία του σαν ένας αξιόλογος αιτιολογικός παράγοντας. Η εμπειρία μου με οδηγεί να πιστέψω ότι η μητέρα πάντα παίζει ένα ενεργό ρόλο στην αρχή της διαταραχής, ιδιαίτερα σε παιδικές νευρώσεις ή σε νευρώσεις που η αιτιολογία τους χωρίς αμφιβολία ανάγεται στην πρώιμη παιδική ηλικία. Σε κάθε περίπτωση, τα ένστικτα του παιδιού διαταράσσονται, και αυτό προκαλεί την κρυστάλλωση αρχετύπων, που, με την σειρά τους, παράγουν φαντασίες που μπαίνουν ανάμεσα στο παιδί και την μητέρα του σαν αυτή να είναι ένα ξένο και συχνά τρομακτικό στοιχείο. Έτσι, εάν τα παιδιά μιας υπερβολικά αγχώδους μητέρας ονειρεύονται τακτικά ότι αυτή είναι ένα φοβερό ζώο ή μια μάγισσα, αυτές οι εμπειρίες δείχνουν την ύπαρξη ενός χάσματος στην παιδική ψυχή, που την προδιαθέτει για μια νεύρωση.
3. α. Το μητρικό σύμπλεγμα στον γιο.
Τα αποτελέσματα του μητρικού συμπλέγματος διαφέρουν ανάλογα με το αν εμφανίζεται σε έναν γιο ή σε μια κόρη. Τυπικά αποτελέσματα όσον αφορά τον γιο είναι ομοφυλοφιλία και ο δονζουανισμός, και ακόμη μερικές φορές η ανικανότητα. (Σημ.: Αλλά το πατρικό σύμπλεγμα παίζει επίσης έναν σημαντικό ρόλο εδώ). Στην ομοφυλοφιλία ολόκληρο το ετεροφυλικό στοιχείο του γιου είναι προσκολλημένο στην μητέρα σε ασυνείδητη μορφή· στον δονζουανισμό, ο άνδρας αναζητά την μητέρα του σε κάθε γυναίκα που συναντάει. Οι επιδράσεις του μητρικού συμπλέγματος στον γιο μπορούν να γίνουν ορατές στην ιδεολογία του τύπου της Κυβέλης και του Άττι: αυτοευνουχισμός, τρέλλα και πρόωρος θάνατος. Εξ αιτίας της διαφοράς φύλου, το μητρικό σύμπλεγμα το γιου δεν εμφανίζεται με καθαρή μορφή. Αυτός είναι ο λόγος που σε κάθε ανδρικό μητρικό σύμπλεγμα, πλάι στο μητρικό αρχέτυπο, έναν σημαντικό ρόλο παίζει η εικόνα του αντίθετου φύλου στον άνδρα, η anima. Η μητέρα είναι το πρώτο θηλυκό πλάσμα με το οποίο ο αυριανός άνδρας έρχεται σε επαφή, και δεν μπορεί να αποφύγη το να παίξη, φανερά ή συγκαλυμμένα, συνειδητά ή ασυνείδητα, τον ρόλο της στην διαμόρφωση της αρσενικότητας του γιου, ακριβώς όπως ο γιος με την σειρά του συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο την θηλυκότητα της μητέρας του, ή ασυνείδητα ανταποκρίνεται σε αυτήν από ένστικτο. Στην περίπτωση του γιου, επομένως, οι απλές σχέσεις της ταύτισης ή της αντίστασης και της διαφοροποίησης συνεχώς διασταυρώνονται με την ερωτική έλξη ή την απώθηση, πράγμα που περιπλέκει την κατάσταση πολύ σημαντικά. Δεν θέλω να πω ότι γι’ αυτόν τον λόγο το μητρικό σύμπλεγμα του γιου θα έπρεπε να θεωρηθή σαν πιο σοβαρό από αυτό της κόρης. Η διερεύνηση αυτών των σύνθετων ψυχικών φαινομένων είναι ακόμη σε προδρομικό στάδιο. Δεν μπορούμε να κάνουμε συγκρίσεις έως ότου έχουμε μερικές στατιστικές στην διάθεσή μας, για τις οποίες, μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει σημάδι.
Μόνο στην περίπτωση της κόρης το μητρικό σύμπλεγμα είναι καθαρό και απλό. Εδώ έχουμε να κάνουμε είτε με μια υπερανάπτυξη των θηλυκών ενστίκτων που προκαλείται έμμεσα από την μητέρα, είτε με μια εξασθένησή τους ως το σημείο της πλήρους εξαφάνισης. Στην πρώτη περίπτωση, η κυριαρχία του ενστίκτου κάνει την κόρη να μένη ασυνείδητη απέναντι στην ίδια της την προσωπικότητα· στην δεύτερη, τα ένστικτά προβάλλονται πάνω στην μητέρα. Προς το παρόν πρέπει να αρκεσθούμε στην δήλωση ότι στην κόρη ένα μητρικό σύμπλεγμα είτε διεγείρει υπερβολικά είτε αναστέλλει το θηλυκό ένστικτο, και ότι στον γιο τραυματίζει το αρσενικό ένστικτο μέσω μιας αφύσικής σεξουαλικοποίησης.
Επειδή το «μητρικό σύμπλεγμα» είναι μια έννοια δανεισμένη από την ψυχοπαθολογία, συνδέεται πάντοτε με την ιδέα του τραύματος και της ασθένειας. Αλλά εάν βγάλουμε την έννοια από τα στενά ψυχοπαθολογικά της συμφραζόμενα και της δώσουμε μια ευρύτερη σημασία, μπορούμε να δούμε ότι έχει και θετικά αποτελέσματα. Έτσι ένας άνδρας με μητρικό σύμπλεγμα μπορεί να έχη λεπτά διαφοροποιημένο το στοιχείο του Έρωτα, (Σημ.: Βλέπε Jung,»Δύο δοκίμια πάνω στην Αναλυτική ψυχολογία», παράγραφος 16 κ.ε. – Εκδότες) αντί για, ή συγχρόνως με την ομοφυλοφιλία. (Κάτι τέτοιο υπαινίσσεται ο Πλάτωνας στο «Συμπόσιό» του). Αυτό του δίνει μια μεγάλη ικανότητα για ανάπτυξη φιλίας, που συχνά δημιουργεί δεσμούς εκπληκτικής τρυφερότητας ανάμεσα σε άνδρες, και μπορεί να διασώση την φιλία ανάμεσα στα δύο φύλλα από το νεκρό σημείο του αδύνατου. Αυτός ο άνδρας μπορεί να έχη καλό γούστο και μια αισθητική τάση, που καλλιεργούνται από την παρουσία του θηλυκού στοιχείου στον χαρακτήρα του. Τότε μπορεί να είναι ένας εξαιρετικά προικισμένος δάσκαλος, εξ αιτίας της σχεδόν θηλυκής διαίσθησης και λεπτότητάς του. Είναι πιθανό να έχη ενδιαφέρον για την ιστορία, και να είναι συντηρητικός με την καλύτερη δυνατή έννοια, διατηρώντας τις αξίες του παρελθόντος. Συχνά είναι προικισμένος με έναν πλούτο από θρησκευτικά συναισθήματα, που βοηθούν στην πραγμάτωση της e c c le s i a s p i r i t u a l i s (πνευματικής εκκλησίας)· επίσης να διαθέτει μια πνευματική δεκτικότητα που τον κάνει δεκτικό στην αποκάλυψη.
Με τον ίδιο τρόπο, αυτό που στην αρνητική του πλευρά είναι δονζουανισμός, μπορεί να εμφανισθή θετικά σαν τολμηρός και αποφασιστικός ανδρισμός· φιλόδοξο κυνήγι υψηλότερων στόχων· αντίδραση σε κάθε είδους ηλιθιότητα, στενομυαλιά, αδικία και τεμπελιά· προθυμία να γίνουν θυσίες γι’ αυτό που θεωρείται σωστό, που μερικές φορές φθάνει ως τον ηρωισμό· επιμονή σταθερότητα και δύναμη θέλησης· μια περιέργεια που δεν σταματάει μπροστά σε κανένα από τα μυστικά του σύμπαντος· και, τελικά, ένα επαναστατικό πνεύμα που παλεύει για να δώση ένα καινούργιο πρόσωπο στον κόσμο.
Όλες αυτές οι δυνατότητες συναντώνται στα μυθολογικά μοτίβα που απαριθμήσαμε πιο πριν σαν διαφορετικές πλευρές του αρχετύπου της μητέρας. Επειδή έχω ήδη ασχοληθή με το μητρικό σύμπλεγμα του γιου, περιλαμβάνοντας την επιπλοκή της anima, σε άλλο έργο μου, και το τωρινό μου θέμα είναι το αρχέτυπο της μητέρας, στην συνέχεια της ανάπτυξης θα αφήσω την ανδρική ψυχολογία στο βάθος.
3. β. Το μητρικό σύμπλεγμα στην κόρη.
[ Στο παρόν τμήμα έχω σκοπό να παρουσιάσω μια σειρά από διαφορετικούς «τύπους» μητρικού συμπλέγματος· προκειμένου να τους διατυπώσω, βασίστηκα στην προσωπική θεραπευτική μου εμπειρία. Οι «τύποι» δεν είναι ατομικές περιπτώσεις, ούτε είναι σχήματα που έχουν επινοηθή ελεύθερα και στα οποία πρέπει να προσαρμοσθούν όλες οι ατομικές περιπτώσεις. Οι «τύποι» είναι ιδανικά παραδείγματα, ή εικόνες της μέσης ροής της εμπειρίας, με τις οποίες κανένα μοναδικό άτομο δεν μπορεί να ταυτισθή. Οι άνθρωποι που η εμπειρία τους περιορίζεται σε βιβλία ή ψυχολογικά εργαστήρια δεν μπορούν να σχηματίσουν μια σωστή ιδέα για την συγκεντρωτική εμπειρία ενός γιατρού-ψυχολόγου]
1. Υπερτροφία του μητρικού στοιχείου Έχουμε σημειώσει ότι στην κόρη το μητρικό σύμπλεγμα οδηγεί είτε σε υπερτροφία της θηλυκής πλευράς ή στην ατροφία της. Η υπερβολική ανάπτυξη της θηλυκής πλευράς σημαίνει μια ένταση όλων των θηλυκών ενστίκτων, και πάνω απ’ όλα του μητρικού ενστίκτου. Η αρνητική πλευρά φαίνεται στην γυναίκα που ο μόνος στόχος της είναι η γέννηση παιδιών. Γι’ αυτήν ο σύζυγος είναι προφανώς δευτερεύουσας σημασίας· είναι πρώτα και κύρια το όργανο της αναπαραγωγής, και τον βλέπει απλώς σαν ένα αντικείμενο φροντίδας, μαζί με τα παιδιά, κάποιες χλιαρές σχέσεις, τις γάτες, τους σκύλους, και τα έπιπλα του σπιτιού. Ακόμη και η ίδια της η προσωπικότητα είναι δευτερεύουσας σημασίας· συχνά παραμένει τελείως ασυνείδητη, επειδή η ζωή της βιώνεται μέσα και μέσω άλλων, σε λίγο ή πολύ πλήρη ταύτιση με όλα τα αντικείμενα της φροντίδας της. Πρώτα γεννάει τα παιδιά, και έπειτα προσκολλάται επάνω τους, επειδή χωρίς αυτά δεν έχει απολύτως καμμιά ύπαρξη. Σαν την Δήμητρα, υποχρεώνει τους θεούς, με την πεισματική επιμονή της να της δώσουν το δικαίωμα κατοχής πάνω στην κόρη της. Το στοιχείο του Έρωτα αναπτύσσεται σ’ αυτήν αποκλειστικά σαν μια μητρική σχέση, ενώ παραμένει ασυνείδητο στην προσωπική του πλευρά. Ένας ασυνείδητος Έρως εκφράζεται πάντα σαν θέληση για κυριαρχία. (Σημ.: Αυτή η δήλωση βασίζεται στην επανειλημμένη εμπειρία ό,τι, όπου η αγάπη λείπει, η επιβολή γεμίζει το κενό). Οι γυναίκες αυτού του τύπου, αν και συνεχώς «ζουν με τους άλλους», είναι στην πραγματικότητα ανίκανες να κάνουν οποιαδήποτε πραγματική θυσία. Οδηγούμενες από μια αμείλικτη θέληση για κυριαρχία και μια φανατική επιμονή στα μητρικά τους δικαιώματα, συχνά κατορθώνουν να εκμηδενίσουν όχι μόνο την δική τους προσωπικότητα, αλλά επίσης την προσωπική ζωή των παιδιών τους. Όσο λιγώτερο μια τέτοια μητέρα έχει συνειδητοποιήσει την προσωπικότητά της, τόσο μεγαλύτερη και πιο βίαια είναι η θέλησή της να κυριαρχήση. Για πολλές τέτοιες γυναίκες η Βαυβώ μάλλον παρά η Δήμητρα θα ήταν το κατάλληλο σύμβολο. Το πνεύμα δεν είναι καλλιεργημένο για χάρη του εαυτού του, αλλά παραμένει στην αρχέγονη κατάστασή του, εντελώς πρωτόγονο, ασυσχέτιστο και αμείλικτο, αλλά επίσης τόσο αληθινό, και μερικές φορές τόσο βαθύ, όσο η ίδια η Φύση. (Σημ.: στα σεμινάρια μου στα αγγλικά, που κυκλοφόρησαν ιδιωτικά, το ονόμασα «το φυσικό πνεύμα». Η ίδια η γυναίκα δεν το ξέρει αυτό και επομένως δεν μπορεί να εκτιμήση την ζωντάνια του μυαλού της ή να θαυμάση φιλοσοφικά για το βάθος του· πιθανώτατα θα ξεχάση αμέσως μετά αυτό που είδε.
2. Υπερανάπτυξη του στοιχείου του Έρωτα Δεν έπεται με κανένα τρόπο ότι το σύμπλεγμα που προκαλείται σε μια κόρη από μια τέτοια μητέρα θα καταλήξη αναγκαστικά στην υπερτροφία του μητρικού ενστίκτου. Εντελώς αντίθετα, αυτό το ένστικτο μπορεί να σβήση εντελώς. Σαν ένα υποκατάστατο, έρχεται στην επιφάνεια ένας υπερανεπτυγμένος Έρως, και αυτό σχεδόν πάντα οδηγεί σε μια ασυνείδητη αιμομικτική σχέση με τον πατέρα. (Σημ. Εδώ η πρωτοβουλία προέρχεται από την κόρη. Σε άλλες περιπτώσεις η ψυχολογία του πατέρα είναι υπεύθυνη· η προβολή εκ μέρους του τηςanima προκαλεί μια αιμομικτική κρυστάλλωση στην κόρη). Ο υπερτονισμένος Έρως δίνει μια αφύσικη έμφαση στην προσωπικότητα των άλλων. Η ζήλεια για την μητέρα και η επιθυμία της κόρης να την ξεπεράση γίνονται τα μόνιμα χαρακτηριστικά μελλοντικών ενεργειών, που είναι συχνά καταστρεπτικές. Μια γυναίκα αυτού του τύπου αγαπάει τα ρομαντικά συναισθηματικά επεισόδια αυτά καθεαυτά, και ενδιαφέρεται για τους παντρεμένους άνδρες, λιγότερο γι’ αυτούς τους ίδιους και περισσότερο για το γεγονός ότι είναι παντρεμένοι, και έτσι της δίνουν την ευκαιρία να καταστρέψη έναν γάμο, πράγμα που είναι ο τελικός σκοπός των ενεργειών της. Από την στιγμή που ο στόχος της επιτυγχάνεται το ενδιαφέρον εξατμίζεται εξ αιτίας της έλλειψης κάθε μητρικού ενστίκτου, και τότε έρχεται η σειρά κάποιου άλλου. (Σημ. Εδώ βρίσκεται και η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν τον τύπο συμπλέγματος και το θηλυκό πατρικό σύμπλεγμα που σχετίζεται με αυτό, στο οποίο ο «πατέρας» γίνεται αντικείμενο μητρική φροντίδας και τρυφερότητας). Αυτός ο τύπος χαρακτηρίζεται για την εξαιρετική του ασυνειδησία. Τέτοιες γυναίκες φαίνονται να είναι εντελώς τυφλές σε αυτό που κάνουν, (Σημ. αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν συνείδηση των γ ε γ ο ν ό τ ω ν. Απλώς του ξεφεύγει η σ η μ α σ ί α τους) πράγμα κάθε άλλο από επωφελές είτε για τις ίδιες είτε για τα θύματά τους. Δεν χρειάζεται σχεδόν να υπογραμμίσω ότι για άνδρες με έναν παθητικό Έρωτα αυτός ο τύπος προσφέρει ένα εξαιρετικό αγκίστρι για προβολές της anima.
3. Η ταύτιση με την μητέρα. Εάν ένα μητρικό σύμπλεγμα σε μια γυναίκα δεν έχει σαν συνέπεια ένα υπερανεπτυγμένο Έρωτα, οδηγεί στην ταύτιση με την μητέρα και την παράλυση της θηλυκής πρωτοβουλίας της κόρης. Συμβαίνει τότε μια πλήρης προβολή της προσωπικότητάς της πάνω στην μητέρα, εξ αιτίας του ότι δεν έχει συνείδηση ούτε του μητρικού της ενστίκτου ούτε του Έρωτα. Κάθε τι που της θυμίζει την μητρότητα, την ευθύνη, τις προσωπικές σχέσεις και τις ερωτικές απαιτήσεις προκαλεί αισθήματα κατωτερότητας και την αναγκάζει σε φυγή – στην μητέρα της, φυσικά, που ζη με τέλειο τρόπο ο,τιδήποτε φαίνεται ακατόρθωτο για την κόρη. Σαν ένα είδος υπερ-γυναίκας (που θαυμάζεται ακούσια από την κόρη), η μητέρα ζη εξωτερικά από πριν γι’ αυτήν όλα όσα η κοπέλλα θα μπορούσε να είχε ζήσει για τον εαυτό της. Είναι ικανοποιημένη με το να ζη προσκολλημένη στην μητέρα της με ανιδιοτελή αφοσίωση, ενώ συγχρόνως αγωνίζεται ασυνείδητα, σχεδόν ενάντια στην θέλησή της, να κυριαρχίση τυραννικά πάνω στην μητέρα, φυσικά κάτω από την μάσκα της τέλειας πίστης και αφοσίωσης. Η κόρη ζη μια σκιώδη ύπαρξη, που συχνά αποξηραίνεται φανερά από την μητέρα της, και παρατείνει την ζωή της μητέρας με ένα είδος συνεχούς μετάγγισης αίματος. Αυτές οι αναιμικές κόρες δεν είναι με κανένα τρόπο άτρωτες στην ιδέα του γάμου. Αντίθετα, παρά την σκιώδη και παθητική ύπαρξή τους, κατέχουν μια υψηλή τιμή στην γαμήλια αγορά. Κατ’ αρχήν, είναι τόσο άδειες που ο άνδρας είναι ελεύθερος να τους αποδώση οτιδήποτε φαντάζεται. Επί πλέον, είναι τόσο ασυνείδητες που το ασυνείδητο εκτείνει αναρίθμητες αόρατες κεραίες, πραγματικά πλοκάμια, που απορροφούν όλες τις ανδρικές προβολές και αυτό ευχαριστεί τους άνδρες τρομερά. Όλη αυτή η θηλυκή αοριστία είναι το επιθυμητό ταίρι της ανδρικής αποφασιστικότητας και σταθερότητας, η οποία μπορεί να επιτευχθή ικανοποιητικά μόνον εάν ο άνδρας απαλλαγή από ο,τιδήποτε αμφίβολο, διφορούμενο, αόριστο και συγκεχυμένο, προβάλλοντάς το πάνω σε κάποιο γοητευτικό παράδειγμα θηλυκής αθωότητας. (Σημ.: Αυτός ο τύπος της γυναίκας έχει μια παράξενα αφοπλιστική επίδραση πάνω στον άνδρα της, αλλά μόνο μέχρι αυτός να ανακαλύψη ότι το πρόσωπο που παντρεύτηκε και με το οποίο μοιράζεται το γαμήλιο κρεββάτι είναι η πεθερά του). Εξ αιτίας της χαρακτηριστικής παθητικότητας της γυναίκας, και των αισθημάτων κατωτερότητας, που την κάνουν συνεχώς να παίζει τον ρόλο της πληγωμένης αθώας ύπαρξης, ο άνδρας βρίσκεται να έχη έναν ελκυστικό ρόλο: έχει το προνόμιο να ανέχεται τις συνηθισμένες γυναικείες αδυναμίας με πραγματική ανωτερότητα, και συγχρόνως υπονομευτικά, σαν ένας αληθινός ιππότης. (Ευτυχώς, παραμένει γι’ αυτόν άγνωστο το γεγονός ότι αυτές οι αδυναμίες αποτελούν κατά μεγάλο μέρος δικές του προβολές). Η περίφημη ανάγκη προστασίας του κοριτσιού είναι μια ιδιαίτερη έλξη. Η κοπέλλα είναι τόσο πολύ εξάρτημα της μητέρας της, ώστε το μόνο που μπορεί να κάνη είναι να φτερουγίζη ταραγμένα μόλις ένας άνδρας πλησιάζει. Απλώς δεν ξέρει τίποτε. Είναι τόσο άπειρη, έχει τόσο τρομερή ανάγκη από βοήθεια, ώστε ακόμη και ο ευγενέστερος εραστής γίνεται ένας τολμηρός απαγωγέας που κλέβει με κτηνώδη τρόπο μια κόρη από την αγαπημένης της μητέρα. Μια τέτοια υπέροχη ευκαιρία να φανή ένας εύθυμος Λοθάριος δεν εμφανίζεται στον άνδρα κάθε μέρα, και επομένως δρα σαν ένα ισχυρό κίνητρο. Έτσι ο Πλούτωνας απήγαγε την Περσεφόνη από την απαρηγόρητη Δήμητρα. Αλλά, με μια απόφαση των θεών, υποχρεώθηκε να παραδίδη την γυναίκα του κάθε χρόνο στην πεθερά του το καλοκαίρι. (Ο προσεκτικός αναγνώστης θα αναγνωρίση ότι τέτοιοι μύθοι δεν δημιουργούνται τυχαία).
4.Αντίσταση στην μητέρα. Αυτοί οι τρείς ακραίοι τύποι συνδέονται με πολλά ενδιάμεσα στάδια, από τα οποία θα αναφέρω μόνο ένα σημαντικό παράδειγμα. Στον συγκεκριμένο ενδιάμεσο τύπο που έχω κατά νου, το πρόβλημα είναι λιγώτερο μια υπερανάπτυξη ή μια αναστολή των θηλυκών ενστίκτων από ότι μια συντριπτική αντίσταση στην μητρική υπεροχή, συχνά ως το σημείο του αποκλεισμού όλων των άλλων μητρικών στοιχείων. Είναι το ακραίο παράδειγμα του αρνητικού μητρικού συμπλέγματος. Το μόττο αυτού του τύπου είναι: Ο,τιδήποτε, αρκεί να μην μοιάζει με την μητέρα! Από την μια μεριά έχουν μια έλξη με την μητέρα που ποτέ δεν φθάνει στο σημείο της ταύτισης, από την άλλη, έναν υπερτονισμό του στοιχείου του Έρωτα, που εξαντλείται σε μια αντίσταση γεμάτη ζήλεια. Αυτό το είδος της κόρης ξέρει τι δ ε ν θέλει, αλλά συνήθως είναι εντελώς χαμένη όσον αφορά το τι θα διάλεγε σαν δική της μοίρα. Όλα τα ένστικτά της είναι συγκεντρωμένα πάνω στην μητέρα με την αρνητική μορφή της αντίστασης, και επομένως δεν της χρησιμεύουν στο χτίσιμο της ζωής της. Εάν ποτέ παντρευτή, είτε ο γάμος θα χρησιμοποηθή με μοναδικό σκοπό να ξεφύγη από την μητέρα της, είτε αλλοιώς μια διαβολική μοίρα θα της παρουσιάση έναν σύζυγο που έχει όλα τα βασικά σημάδια του χαρακτήρα της μητέρας της. Όλες οι ενστικτώδεις λειτουργίες συναντούν απροσδόκητες δυσκολίες· είτε η σεξουαλικότητα δεν λειτουργεί σωστά, είτε τα παιδιά είναι ανεπιθύμητα, ή τα μητρικά καθήκοντα φαίνονται ανυπόφορα, ή οι απαιτήσεις της συζυγικής ζωής αντιμετωπίζονται με ανυπομονησία και ερεθισμό. Αυτό είναι απόλυτα φυσικό, επειδή η στάση αυτή δεν έχει καμμιά σχέση με τις πραγματικότητες της ζωής, αφού η πεισματική αντίσταση στην δύναμη της μητέρας με κάθε τρόπο έχει φθάσει να είναι ο κύριος σκοπός της ζωής. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί κανείς συχνά να δη τα χαρακτηριστικά του μητρικού αρχετύπου να εκδηλώνονται με κάθε λεπτομέρεια. Για παράδειγμα, η μητέρα σαν αντιπρόσωπος της οικογένειας (ή της γενιάς) προκαλεί είτε βίαιες αντιστάσεις ή τέλεια αδιαφορία απέναντι σε ο,τιδήποτε υπάγεται στην έννοια της οικογένειας, της κοινότητας, της κοινωνίας, της κάθε σύμβασης, και τα παρόμοια. Η αντίσταση στην μητέρα σαν μ ή τ ρ α συχνά εκδηλώνεται με διαταραχές των εμμήνων, αποτυχία σύλληψης,, απέχθεια για την εγκυμοσύνη, αιμορραγίες και υπερβολικούς εμετούς κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, αποβολές, και ούτω καθεξής. Η μητέρα σαν m a t e ri a, ύλη, μπορεί να βρίσκεται πίσω από τι κακές σχέσεις αυτών των γυναικών με τα αντικείμενα, τον αδέξιο χειρισμό των εργαλείων και του πηλού, και το κακό γούστο στο ντύσιμο.
Από την άλλη μεριά, η αντίσταση στην μητέρα μπορεί μερικές φορές να έχη σαν συνέπεια την αυθόρμητη ανάπτυξη της διανόησης, με σκοπό την δημιουργία μιας σφαίρας ενδιαφέροντος στην οποία η μητέρα δεν έχει θέση. Αυτή η ανάπτυξη ξεκινάει από τις ανάγκες της ίδιας της κόρης, και ποτέ για χάρη ενός άνδρα, τον οποίο θα ήθελε να εντυπωσιάση ή να θαμπώση με την εμφάνιση μιας διανοητικού χαρακτήρα συντροφικότητας. Ο πραγματικός της σκοπός είναι να δαλύση την δύναμη της μητέρας με την διανοητική κριτική και τις ανώτερες γνώσεις, έτσι ώστε να της παρουσιάση αναλυτικά όλες τις ανοησίες της, τα λάθη της με βάση την λογική, και τις ελλείψεις της στην μόρφωση. Η διανοητική ανάπτυξη συχνά συνοδεύεται από την εμφάνιση γενικά ανδρικών χαρακτηριστικών.
Συνεχίζεται
Aμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου