Σιγά – σιγά, μας εξαφανίζουν…

Σιγά σιγά μας εξαφανίζουν. Πάει καιρός τώρα που προσπαθώ με κάθε τρόπο να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις στην χώρα μας αλλά και να συζητάω με γνωστούς και φίλους τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Όλο και περισσότεροι αντιμετωπίζουν προβλήματα καθημερινής επιβίωσης κυρίως λόγο των υπέρογκων φόρων που έχουν επιβληθεί. Έχω φίλους επιστήμονες , γιατρούς, δικηγόρους, αρχιτέκτονες, μηχανικούς που έχουν φτάσει στα όρια της τρέλας προσπαθώντας να εξοικονομήσουν τη δόση για κάποιο παλιό δάνειο και την επιβίωση της οικογένειάς τους. Οι έξοδοι πλέον λιγοστές για να περιοριστούν τα έξοδα. Οι συγκεντρώσεις φίλων γίνονται πια στα σπίτια, εκ περιτροπής, με λίγο μεζέ, λίγο κρασί (χύμα) μια ταινία στην τηλεόραση και αυτό είναι όλο. Πάντα αισθανόμουν τυχερός σε σχέση με τους περισσότερους φίλους μου γιατί ποτέ δε χρωστούσα στην εφορία και τις τράπεζες. Οι γονείς μου με είχαν μάθει να περνάω με ότι έχω χωρίς να δανείζομαι για να εκπληρώσω μια επιθυμία μου, μικρή ή μεγάλη, σημαντική ή ασήμαντη. Η μικρή μου σύνταξη μαζί με κάποιες οικονομίες ήταν αρκετή για να πληρώνω, με δυσκολία μεν, ανελλιπώς δε τις όποιες υποχρεώσεις μου σε φόρους, φόρους πολυτελούς διαβίωσης (έκανα τη βλακεία και αγόρασα πριν 8 χρόνια ένα αυτοκίνητο 2000 κ.εκ. όνειρο πολλών χρόνων), ΕΝΦΙΑ ( το πατρικό μου σπίτι που κληρονόμησα από τον παππού μου και τον πατέρα μου), ασφάλειες, τέλη κυκλοφορίας και όλα τα άλλα.
Παρ’ όλες τις δυσκολίες ήμουν ευτυχισμένος με την οικογένειά μου έως ότου εμφανίστηκε ένα πρόστιμο θαμμένο εδώ και 15 χρόνια που κανείς δεν ήξερε ότι υπήρχε, κανένας δε με είχε ενοχλήσει γι’ αυτό και ουδέποτε είχε βεβαιωθεί. Το πρόστιμο σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα και τους αυστηρότερους νόμους που ισχύουν, δε θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να υπερβαίνει τις 25.000 ευρώ, αλλά αυτοί που το επέβαλαν τότε θεώρησαν (αυθαίρετα) ότι η παράβαση ήταν τέτοια που έπρεπε να υπερβαίνει τις 100.000 ευρώ. Η προσφυγή μου στα δικαστήρια για να μειώσω έστω το πρόστιμο στο μέγιστο ποσό που ισχύει σήμερα, απορρίφθηκε γιατί σύμφωνα με το δικαστή η προσφυγή έπρεπε να γίνει στα πολιτικά και όχι στα διοικητικά δικαστήρια. Ίσως ήταν ένας τρόπος να πετάξει το μπαλάκι στη εξέδρα. Ίσως ενδόμυχα σκέφτηκε να με τιμωρήσει που ενώ χρωστάω δε θέλω να τα πληρώσω και προσπαθώ να τα μειώσω. Ίσως φοβήθηκε να πάρει μια απόφαση μείωσης του προστίμου στην δύσκολη οικονομική κατάσταση που είναι η χώρα. Ίσως ακόμα δε διάβασε και όλη τη δικογραφία για να καταλάβει σε πόσο δεινή κατάσταση θα με φέρει αυτή η εξέλιξη. Τι να σου κάνουν και οι δικαστές άλλωστε. Είναι τόσες πολλές οι υποθέσεις που αν διάβαζαν αναλυτικά όλη τη δικογραφία θα ήθελαν χρόνια για να βγάλουν αποφάσεις. Ίσως ακόμα δεν είχα καλό δικηγόρο για να στηρίξει την δικογραφία με τα κατάλληλα στοιχεία. Οι καλοί δικηγόροι όμως στοιχίζουν πολλές φορές περισσότερο από το ποσό που πρόκειται να εξοικονομήσεις. Τέλος το μεγαλύτερο φταίξιμο το ρίχνω στον εαυτό μου που άφησα την κατάσταση να εξελιχθεί όπως εξελίχθηκε. Πάντα πίστευα ότι εάν έχεις δίκιο σε κάτι θα το βρεις και θα δικαιωθείς αλλά όπως φαίνεται αυτό δεν ισχύει σήμερα
Έτσι βρέθηκα να χρωστάω πάνω από 100.000 ευρώ. Με όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που μου δημιουργήθηκαν πήγα στην εφορία για να δω τι μπορώ να κάνω ώστε να είμαι και πάλι συνεπής στις υποχρεώσεις μου. Εκεί έπαθα το επόμενο σοκ. Το ποσό είχε αυξηθεί κατά 2.500 ευρώ λόγω καθυστέρησης πληρωμής, παρόλο που υπήρχε απόφαση αναστολής πληρωμής του, μέχρι να εκδοθεί κάποια δικαστική απόφαση. Ο μέγιστος αριθμός δόσεων είναι 24, πράγμα που σημαίνει ότι με σύνταξη γύρω στα 1.000 ευρώ (ναι είμαι από τους τυχερούς) θα πρέπει να πληρώνω δόση 5.000 ευρώ το μήνα. Αν η δόση χαρακτηριστεί ληξιπρόθεσμη θα αρχίσει να τρέχει ο τόκος 0,73% για κάθε μήνα καθυστέρησης. Αν δεν πληρωθεί μέσα στους δύο πρώτους μήνες, τότε τον τρίτο μήνα μπαίνει πρόστιμο 10% τον πρώτο χρόνο 20% και τον δεύτερο χρόνο 30%. (Για παράδειγμα, αν δεν πληρωθεί η πρώτη δόση σε ποσό των 500 ευρώ, τότε αυτόματα τον πρώτο μήνα θα επιβαρυνθεί με τόκο 3,65 ευρώ και θα διαμορφωθεί στα 503,65 ευρώ (500 + 0,73% ). Αν δεν εξοφληθεί ούτε τον δεύτερο μήνα τότε θα αυξηθεί στα 507,32 ευρώ (503,65 + 0,73%), ενώ αν υπάρξει και τρίτος μήνας καθυστέρησης τότε μπαίνει πρόσθετος φόρος 10% που υπολογίζεται στην αρχική οφειλή. Έτσι το ποσό της οφειλής θα ανέλθει στα 557,32, ευρώ (507,32+50).)
Η προσπάθειά μου να πάρω δάνειο από την τράπεζα ώστε να μπορέσω να βρω κάποια χρήματα για τις δόσεις με προσγείωσε ανώμαλα μια και το επιτόκιο είναι σχεδόν ληστρικό 6.6% που σημαίνει ότι θα πρέπει να πληρώσω σχεδόν διπλάσια χρήματα από αυτά που θα δανειστώ.
Να πάρω δανεικά από γνωστούς και φίλους το βλέπω μάλλον αδύνατο γιατί οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν και αυτοί οικονομικά προβλήματα, αλλά και να είχε κάποιος, πότε θα μπορούσα εγώ να του επιστρέψω τα χρήματα με την παρούσα κατάσταση;
Το πατρικό μου σπίτι ιδιοκτησίας της οικογενείας μου για πάνω από 100 χρόνια και η μόνη ιδιόκτητη κατοικία μου (το σπίτι που μένω ανήκει αποκλειστικά στη γυναίκα μου) βρίσκεται πλέον σε κίνδυνο. Μη δυνάμενος να συντηρήσω την οικογένειά μου θα αναγκαστώ να σταματήσω να πληρώνω ή να “σκοτώσω” το σπίτι για να μπορέσω να αποφύγω την κατάσχεση του και την ποινική μου δίωξη.
Όπως φαίνεται και να θέλει κάποιος να πληρώσει τις υποχρεώσεις του, έστω και αν τις θεωρεί άδικες, δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα. Μέσα σε δύο μήνες είναι αδύνατον ακόμα και να πουλήσεις κάτι (αν έχεις) για να πληρώσεις τις υπέρογκες δόσεις. Ακόμα περιμένουν στην εφορία την αύξηση των δόσεων των οφειλών ώστε να ελαφρυνθούν οι πολίτες στις οφειλόμενες δόσεις και να αρχίσουν και πάλι, όσοι έχουν δυνατότητα να πληρώνουν κάποιες δόσεις. Η τρόικα βλέπεις δεν αφήνει, άσχετα αν ο κόσμος υποφέρει. Ήθελα να ήξερα τι νόημα έχει η έννοια του κράτους αν δε φροντίζει για τους πολίτες του, πια τρόικα θα το επιβάλλει και πια κυβέρνηση θα το υλοποιήσει; Χαζή σκέψη νομίζω. Βλέπουμε τι γίνεται καθημερινά. Ο έφορος, ευγενικός, πρόθυμος να απαντήσει αλλά και να δώσει συμβουλές, καταλήγοντας την κουβέντα που είχαμε μου είπε επί λέξει. “Δε βλέπεις τι γίνεται; Δε θέλουν τα λεφτά σου. Θέλουν να σου πάρουν την περιουσία σου. Ξέρεις τι δράματα βλέπω να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μου καθημερινά και δε μπορώ να κάνω τίποτα;”. Μετά μας λένε ότι ο κόσμος δεν πληρώνει. Μα πώς να πληρώσει; Που να βρεθούν τα χρήματα; Γιατί τόσο καιρό δεν αυξάνουν τις δόσεις σε 72 ή ακόμα και 100 για να ελαφρυνθεί ό κόσμος και να αρχίσει να πληρώνει (και πάλι από το υστέρημά του βέβαια) τις δόσεις; Δε θέλουν να εισπράξουν χρήματα; Τι πρόβλημα θα δημιουργηθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση; Πάλι δε θα πιάσουμε τις δεσμεύσεις μας απέναντι στην τρόικα; Τι θα γίνει αν τα χρήματα συγκεντρωθούν 1 ή 2 χρόνια μετά; Τέλος πάντων τα ερωτήματα θα μπορούσαν να είναι ατέλειωτα.
Τα οικογενειακά προβλήματα αρχίζουν να γίνονται εντονότερα, οι καυγάδες πλέον είναι καθημερινοί, τα νεύρα είναι τεντωμένα ακόμα και με ανθρώπους που δε φταίνε, οι αυπνίες σχεδόν καθημερινές. Βρίσκω τον εαυτό μου να κάθεται σε ένα καναπέ στις 4 ή 5 το πρωί προσπαθώντας να ηρεμήσω και ενώ έχω κοιμηθεί το πολύ 2 με 3 ώρες να μη μπορώ να κοιμηθώ άλλο. Πολλές φορές αναγκάζομαι να παίρνω χάπια (εγώ που δεν έπαιρνα ούτε ασπιρίνη) ή ακόμα και να πίνω λίγο παραπάνω κρασάκι από το συνηθισμένο τα βράδια, για να χαλαρώσω και να κοιμηθώ. Η σκέψη ότι δε θα μπορώ να μεγαλώσω το παιδί μου και θα χάσω και το πατρικό μου σπίτι που με κόπους χρόνων και πολύ προσωπική εργασία κατάφερα να συντηρήσω και να κρατήσω για μένα και το παιδί μου, με τρελαίνει. Η απόγνωση, η οργή και η αδικία με κυριεύουν. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κλαίει βουβά προσπαθώντας να βρει κάποια λύση η οποία δεν έρχεται. Η ελπίδα βέβαια πάντα υπάρχει αλλά τι να σου κάνει και αυτή. Πολλές φορές ακούω και διαβάζω για θανάτους, βιασμούς, αυτοκτονίες και κάνω το σταυρό μου ευχαριστώντας το Θεό που τουλάχιστον προς το παρόν είμαι υγιής. Με την όλη κατάσταση και το ανύπαρκτο σύστημα υγείας δε θέλω ούτε να σκέφτομαι τι θα γίνει αν συμβεί κάποιο πρόβλημα υγείας σε μένα ή στην οικογένειά μου.
Θα μου πείτε τώρα και τι μας τα λες όλα αυτά; Τι περιμένεις να γίνει; Να σε βοηθήσει κάποιος δίνοντας δανεικά; Να ευαισθητοποιηθεί κάποιος δικαστής, έφορος (αν και απ’ ότι κατάλαβα δε μπορεί πια να κάνει τίποτα), υπουργός οικονομικών, πρωθυπουργός για να βρεθεί κάποια λύση σε παρόμοια προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά στωικά ο περισσότερος κόσμος, περιμένοντας την ανάκαμψη που όλο υπόσχονται και ποτέ δε βλέπουμε; Εδώ και 400 χρόνια (για να μην πω περισσότερα) προσπαθούμε να βγούμε από αυτό το τούνελ αλλά βλέπουμε μόνο το φως στο βάθος του.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν περιμένω να γίνει. Θα υποστώ και εγώ τις συνέπειες με την ελπίδα ότι θα τα καταφέρω να επιβιώσω. Όλα αυτά τα γράφω μήπως μπορέσω και ξυπνήσω μερικούς από όλους εμάς (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου) για το τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον. Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι θα βρισκόμαστε σε δυσκολότερη θέση ενώ αντίθετα σύμφωνα με δημοσίευμα, “Οι δισεκατομμυριούχοι αυξάνονται -Το «μαύρο» χρήμα κάνει φτερά”. Το χρήμα συγκεντρώνεται από τους λίγους ενώ οι υπόλοιποι θα καταντήσουμε υπάλληλοί τους με 300 ή 500 ευρώ το μήνα. Η Ελλάδα θα γίνει ένα απέραντο πάρκο αναψυχής για όλους τους ξένους αλλά και ντόπιους που θα αγοράσουν τις περιουσίες μας, που οι περισσότεροι με οικονομίες και σκληρή δουλειά αποκτήσαμε ή συντηρήσαμε σε τιμή ευκαιρίας και εμείς θα δουλεύουμε για να περνάνε αυτοί καλά. Κανείς πια δε θα έχει τη δυνατότητα να κρατήσει ή και να γράψει στα παιδιά του την περιουσία του. Που θα βρεθούν τα χρήματα που χρειάζονται για τις μεταβιβάσεις; Ακόμα και λίγα να είναι πως θα εξοικονομηθούν με 300 ή 500 ευρώ το μήνα μισθό ή την αντίστοιχη σύνταξη, για τους γονείς;
Τελειώνω με την ευχή το μέλλον της Πατρίδας μας και των παιδιών μας να είναι καλύτερο. Να βρεθεί κάποιος που θα καταφέρει να πείσει τον κόσμο ότι η Ελλάδα αξίζει ένα καλύτερο μέλλον και όχι να νοιάζεται για την καρεκλίτσα του και τον παχυλό μισθό, όπως κάνουν όλοι αυτοί που μας κυβερνούν σήμερα. Αναγνώστης

olympia

http://amethystosbooks.blogspot.gr/