Ἕνας ἀδελφὸς προσευχόταν νοερὰ λέγοντας τὴν εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Ἐλέησόν με», ὅπως τὴν διδάσκει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ βιβλίο του «Ὁ Ἀόρατος Πόλεμος», γιὰ ἀρκετὸ καιρό. Μιὰ μέρα ποὺ πῆγε στὸν Ἅγιο Γεράσιμο ποὺ ὑπηρετοῦσε ὁ Παππούλης τοῦ λέει τοῦ ἀδελφοῦ: «Ἄκουσε, παιδί μου, τώρα θὰ σταματήσεις νὰ προσεύχεσαι μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ θὰ ἐφαρμόσεις ἕναν ἄλλο ποὺ θὰ σοὺ πῶ ἐγὼ τώρα. Θὰ ἀφήσεις τὸ χῶρο τῆς καρδιᾶς καὶ θὰ ἔρχεσαι στὸ ἐσωτερικὸ κέντρο τοῦ κεφαλιοῦ σου καὶ μέσα ἐκεῖ ἀκριβῶς, θὰ λὲς τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, ἐλέησόν με» ἢ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ Ἐλέησόν με», μὲ πολὺ ἠρεμία, ἁπαλότητα καὶ γλυκύτητα. Νὰ μὴ ταράζεσαι ἀπὸ τὶς διάφορες εἰκόνες ποὺ θὰ σοῦ φέρνει ὁ πονηρός, οὔτε νὰ βιάζεσαι ὅταν λὲς τὶς λέξεις αὐτές, καὶ νὰ προσέχεις καλὰ στὸ νόημά τους. Εἶναι ἔτσι σὰν νὰ κτυπᾶ ἐκεῖ μέσα μιὰ καμπάνα πολὺ δυνατὰ πρὸς τὰ ἐσωτερικὰ τοιχώματα τοῦ ἐγκεφάλου Τότε οἱ ἐξωτερικοὶ λογισμοὶ τοῦ πονηροῦ δὲν μποροῦν νὰ μποῦν μέσα, γιατὶ ἐξοστρακίζονται καὶ ὠφελεῖσαι τὰ μέγιστα. Νὰ μὴ δίνεις σημασία στὶς διάφορες εἰκόνες ποὺ θὰ βλέπεις, νὰ μὴν τὶς ἀπωθεῖς μὲ ἀπότομο τρόπο, ἀλλὰ ἤρεμος καὶ πράος νὰ συνεχίζεις νὰ λὲς αὐτὴ τὴν εὐχή. Συγχρόνως τοῦ εἶπε καὶ ὁ Παππούλης, μὲ τὴ δική του φωνή, τρεῖς φορὲς τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Ἐλέησον μὲ» καὶ ἦταν ὁ τρόπος ποὺ τοῦ τὸ εἶπε τόσο καλὸς καὶ τόσο γλυκιὰ ἡ φωνή του, ποὺ εἶπε μέσα του: «Ἀποκλείεται ὁ Θεὸς μὲ μιὰ τέτοια προσευχὴ νὰ μὴν τὸν ἐλεήσει αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο». Δυσκολεύτηκε βέβαια ὁ ἀδελφὸς στὴν ἀρχὴ λόγῳ τῆς ἀλλαγῆς τοῦ τρόπου προσευχῆς, ποὺ τοῦ ἔμαθε ὁ Παππούλης, ἀλλὰ προσπαθοῦσε καὶ προσπαθεῖ μήπως τὰ καταφέρει μιὰ μέρα καλύτερα, γιατὶ διάβασε καὶ σὲ μιὰ ἐτήσια ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Μονῆς, Ὁσίου Γρηγορίου, Ἁγίου Ὄρους, (Περιόδου Β´, ἔτους 1978, ἀριθ. 3 καὶ ἔτους 1979, ἀριθ. 4), ὅτι ὑπάρχουν ὀκτὼ εἴδη προσευχῆς καὶ αὐτὸς ποὺ τοῦ μάθαινε ὁ Παππούλης ἦταν ἕνας ἀνώτερος τρόπος προσευχῆς στὸν ὁποῖο ἔπρεπε νὰ περάσει. Ἐδῶ, δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε, ὅτι ἡ περίπτωση ἀφοροῦσε ἄτομο σὲ δική του πνευματικὴ κατάσταση, γιατὶ σὲ ἄλλους ὁ Παππούλης συμβούλευε διαφορετικὰ καὶ τέτοιες ὁδηγίες εἶναι τελείως προσωπικὲς καὶ δίνονται ἀπὸ διακριτικὸ Γέροντα καὶ δὲν ἀντιγράφονται. Ἐνδεικτικὰ ἐγὼ ἐδῶ ἀναφέρω ἀπὸ τὴ διδαχὴ αὐτῆς τῆς νοερᾶς προσευχῆς ποὺ περιλαμβάνεται στὴν ἀνωτέρω ἔκδοση, σελ. 30, τὰ εἴδη τῆς προσευχῆς κατὰ τὴν ἐργασία της, ποὺ εἶναι τὰ ἀκόλουθα: Ι. Προσευχὴ τῶν χειλέων. ΙΙ. Προσευχὴ τοῦ νοῦ. ΙΙΙ. Προσευχὴ τοῦ νοῦ ἀπὸ τὴν καρδιά. ΙV. Καρδιακὴ προσευχὴ ἢ «ἀφ᾿ ἑαυτοῦ κινούμενη» (αὐθόρμητος). V. Ἐνοραματικὴ προσευχή. VI. Καθαρὴ προσευχή. VII. Πνευματικὴ προσευχή, δηλαδὴ προσευχὴ ποὺ ξεπερνᾶ τὰ σύνορα τῆς συνειδήσεως. VIII. Τὸ ὄγδοο εἶδος προσευχῆς ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος δὲν τὸ ὀνομάζει προσευχὴ ἀλλὰ «Πνευματικὴ ὅραση», γιὰ τὴν ὁποία ἀκοῦμε νὰ μιλᾶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν ἀναφέρεται στὴν ἁρπαγή του στὸν τρίτο οὐρανὸ καὶ ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλυβίτης στὸν διάλογό του περὶ προσευχῆς μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Σιναίτη. Ἐνῶ μνημονεύουμε τὰ εἴδη τῆς προσευχῆς, συνεχίζει ἡ διδαχὴ περὶ νοερᾶς προσευχῆς, κατὰ τὴν ἐργασία της, πρέπει νὰ καταλάβουμε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ ξεχωρίσουμε τὸ ἕνα εἶδος ἀπὸ τὸ ἄλλο. Ἑπομένως τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ ἕνα στὸ ἄλλο γίνεται ἀσυναίσθητα, ὀργανικά, ὅπως ἕνα παιδὶ γίνεται μὲ τὸν καιρὸ ἔφηβος, μετὰ νέος, ἐν συνεχείᾳ γέρος καὶ οὕτω καθ᾿ ἑξῆς, χωρὶς νὰ γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος σὲ τί χρόνο ἀκριβῶς πέρασε ἀπ᾿ ὅλες αὐτὲς τὶς ἡλικίες. Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν Γέροντα Πορφύριο”
Άγιος Πορφύριος http://www.porphyrios.net/?p=6913
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου