ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΠΟΡΡΟΦΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΑΚΟΝΗΜΑΤΑ
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΔΙΝΕΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Η διδασκαλία περί των χαρισμάτων της Καινής Διαθήκης είναι ή ήταν ο πυρήνας της εκκλησιολογίας! Κατά την αναλογία της πίστεως δίνονται σε κάθε πιστό από τον Θεό ένα ή περισσότερα χαρίσματα, τα οποία αποτελούν «φανέρωσιν» του Πνεύματος και υπηρετούν «προς το συμφέρον» και «εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού». Όλοι οι πιστοί ως χαρισματούχοι κατέχουν εκ Θεού ορισμένη θέση στο σώμα τού Χριστού σαν μέλη αυτού. Από την πιστότητα και την συνέπεια των πιστών στα ληφθέντα χαρίσματα οικοδομείται η κοινότης μέσα στην αγάπη δια την σωτηρίαν.
Ενώ λοιπόν η ορθόδοξος εκκλησία δεν έπαυσε ποτέ της να είναι χαρισματική, (με τους Αγίους της π.χ.), το θέμα των χαρισμάτων απουσιάζει παντελώς από τα νεώτερα δογματικά συγγράμματα!
Γι’ αυτό και όσοι μελετούν την Ορθοδοξία αγνοούν παντελώς την καρδιά τής εκκλησίας! Μπορούν με κάθε ειλικρίνεια να διδάσκουν πως η καρδιά της εκκλησίας είναι η Θ. Ευχαριστία με κέντρο της τον Επίσκοπο!
Πώς χάθηκε η εκκλησία του Κυρίου και στην θέση της έχουμε σήμερα μία Αναμορφωμένη εκκλησία των θεολογούντων;
Η καταστροφή ξεκίνησε από τους Καππαδόκες, οι οποίοι προσπάθησαν να προσαρμόσουν την εκκλησία στα νέα δεδομένα του Μ. Κωνσταντίνου και να σώσουν την πίστη. Τελικώς εμείς σήμερα είμαστε οι ζωντανοί καρποί αυτής τής ανέφικτης προσαρμογής μέ τόν κόσμο.
Θα δούμε με μεγάλη συντομία πως αναμόρφωσε τα χαρίσματα ο Μ. Βασίλειος! Για τον Μ. Βασίλειο λοιπόν η εκκλησία είναι σώμα Χριστού. Την εκκλησία του Χριστού αρχιτεκτονεί το πνεύμα το άγιον, το οποίον παρέχει «εγκαινισμόν» και «διακόσμησιν» δια ποικίλων χαρισμάτων, αποτελούντων «δωρεάς εκ του πνεύματος» (περί Αγίου Πνεύματος 16, 39).
«Εγκαινισμόν δε της Εκκλησίας υποληπτέον την ανακαίνωσιν του νοός, την δια του αγίου Πνεύματος γινομένην τοις καθ’ ένα των συμπληρούντων το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού» (Εις 29 ψαλμόν §1).
Σ’ αυτό το σημείο οι νεοέλληνες θεολογούντες κατηγορούν ότι το Άγιο Πνεύμα προάγει τον ατομικισμό. Έλεος!
«Εν τη της ζωής κοινωνία το εκάστου ίδιον χάρισμα κοινόν των συμπολιτευομένων γίνεται και ων έκαστον ου μάλλον δι’ εαυτόν η δια τους άλλους ο λαμβάνων έχει ... Εν δε τη των πλειόνων συμβιώσει και του ιδίου απολαύει, πολυπλασιάζων αυτό τη μεταδόσει, και τα των άλλων ως εαυτού καρπούται» (όροι κατά πλάτος pg 31 932ΑΒ).
Έκαστος πρέπει ιδία κλίση μένειν και κατορθούν επιμελέστερον το υπό του Κυρίου πιστευθέν. Μόνον ούτως επιτυγχάνεται η ευάρεστος τω Θεώ ευταξία εν αγάπη Χριστού εν τη διαφορά των χαρισμάτων και η ευαρέστησις πρός τον θεόν (περί βαπτίσματος Β' 8, 3).
Λόγω της απωλείας των χαρισμάτων οι σημερινοί θεολογούντες προσπαθούν να στηρίξουν την διαφορά ή ετερότητα στην αναλογία με τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος! Έλεος, της ανοησίας...!
Ο Μ. Βασίλειος όμως ανταποκρινόμενος στις ανάγκες και τα αιτήματα της εκκλησίας της εποχής του, εποχής αιρέσεων, εκκλησιαστικής συγχύσεως και πολέμου, έδωσε διαφορετικό τόνο στην αξιολόγηση και βαρύτητα ορισμένων χαρισμάτων, σε σύγκριση με τα άλλα! Έτσι κυριαρχούν τα χαρίσματα του λόγου, τα οργανωτικά, ποιμενικά και διακονικά. Ενώ τα θαυματουργικά και λοιπά έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτή η πρακτική προτίμηση οδήγησε σιγά-σιγά στην αποκοπή των μελών τής εκκλησίας από το Άγιο Πνεύμα και στην αυτονομία των διακονημάτων με τη βοήθεια των νοητικών ικανοτήτων του καθενός μας. Χωρίς τον εγκαινισμό και την διακόσμηση που ήταν απαραίτητοι στην ύπαρξη της εκκλησίας. Σιγά-σιγά η ανακαίνιση και η διακόσμηση ανατέθηκαν στην αισθητική, η οικοδομή στους κτίστες και η ενότης του Αγίου Πνεύματος στον επίσκοπο, σήμερα πλέον ταγό της εκκλησίας. Έτσι τα χαρίσματα του Μ. Βασιλείου ήταν βεβαίως η προφητεία και η σοφία και η γνώσις, αλλά το βάρος έπεφτε στη διδασκαλία, στην κυβέρνηση, στους δικαστάς, στους συμβούλους, στα ενεργήματα δυνάμεων, στις χαρισματικές τέχνες.
Ματαίως ο Άγιος Μάξιμος προσπαθεί να επαναφέρει στη ρίζα τους τα διοικητικά “χαρίσματα”:
«Διακόνου λόγον επέχει ο προς τους ιερούς αγώνας αλείφων τον νούν και τους εμπαθείς λογισμούς απελαύνων απ' αυτού. Πρεσβυτέρου δε, ο εις την γνώσιν των όντων φωτίζων και την ψευδώνυμον γνώσιν εξαφανίζων. Επισκόπου δε, ο τω αγίω μύρω τελειών της γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος (όστις ανάγεται εις το ύψος της μυστικής γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος)» (Ευεργετινός, τόμος Δ, σελ. 586).
Σήμερα επικρατεί πλέον η γνώμη πως η χειροτονία και μόνη δίνει χαρίσματα! Όπως λέει και ο Άγιος Συμεών για την συγκεκριμένη γνώμη, Άπαγε!
Σήμερα οι φαιδροί θεολογούντες επιδιώκουν να ανακαινίσουν την εκκλησία με τη βοήθεια του Rahner, του Pannenberg, έχοντας την υποστήριξη των ταγών της εκκλησίας!
ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ
Αμέθυστος
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΔΙΝΕΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Η διδασκαλία περί των χαρισμάτων της Καινής Διαθήκης είναι ή ήταν ο πυρήνας της εκκλησιολογίας! Κατά την αναλογία της πίστεως δίνονται σε κάθε πιστό από τον Θεό ένα ή περισσότερα χαρίσματα, τα οποία αποτελούν «φανέρωσιν» του Πνεύματος και υπηρετούν «προς το συμφέρον» και «εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού». Όλοι οι πιστοί ως χαρισματούχοι κατέχουν εκ Θεού ορισμένη θέση στο σώμα τού Χριστού σαν μέλη αυτού. Από την πιστότητα και την συνέπεια των πιστών στα ληφθέντα χαρίσματα οικοδομείται η κοινότης μέσα στην αγάπη δια την σωτηρίαν.Ενώ λοιπόν η ορθόδοξος εκκλησία δεν έπαυσε ποτέ της να είναι χαρισματική, (με τους Αγίους της π.χ.), το θέμα των χαρισμάτων απουσιάζει παντελώς από τα νεώτερα δογματικά συγγράμματα!
Γι’ αυτό και όσοι μελετούν την Ορθοδοξία αγνοούν παντελώς την καρδιά τής εκκλησίας! Μπορούν με κάθε ειλικρίνεια να διδάσκουν πως η καρδιά της εκκλησίας είναι η Θ. Ευχαριστία με κέντρο της τον Επίσκοπο!
Πώς χάθηκε η εκκλησία του Κυρίου και στην θέση της έχουμε σήμερα μία Αναμορφωμένη εκκλησία των θεολογούντων;
Η καταστροφή ξεκίνησε από τους Καππαδόκες, οι οποίοι προσπάθησαν να προσαρμόσουν την εκκλησία στα νέα δεδομένα του Μ. Κωνσταντίνου και να σώσουν την πίστη. Τελικώς εμείς σήμερα είμαστε οι ζωντανοί καρποί αυτής τής ανέφικτης προσαρμογής μέ τόν κόσμο.
Θα δούμε με μεγάλη συντομία πως αναμόρφωσε τα χαρίσματα ο Μ. Βασίλειος! Για τον Μ. Βασίλειο λοιπόν η εκκλησία είναι σώμα Χριστού. Την εκκλησία του Χριστού αρχιτεκτονεί το πνεύμα το άγιον, το οποίον παρέχει «εγκαινισμόν» και «διακόσμησιν» δια ποικίλων χαρισμάτων, αποτελούντων «δωρεάς εκ του πνεύματος» (περί Αγίου Πνεύματος 16, 39).
«Εγκαινισμόν δε της Εκκλησίας υποληπτέον την ανακαίνωσιν του νοός, την δια του αγίου Πνεύματος γινομένην τοις καθ’ ένα των συμπληρούντων το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού» (Εις 29 ψαλμόν §1).
Σ’ αυτό το σημείο οι νεοέλληνες θεολογούντες κατηγορούν ότι το Άγιο Πνεύμα προάγει τον ατομικισμό. Έλεος!
«Εν τη της ζωής κοινωνία το εκάστου ίδιον χάρισμα κοινόν των συμπολιτευομένων γίνεται και ων έκαστον ου μάλλον δι’ εαυτόν η δια τους άλλους ο λαμβάνων έχει ... Εν δε τη των πλειόνων συμβιώσει και του ιδίου απολαύει, πολυπλασιάζων αυτό τη μεταδόσει, και τα των άλλων ως εαυτού καρπούται» (όροι κατά πλάτος pg 31 932ΑΒ).
Έκαστος πρέπει ιδία κλίση μένειν και κατορθούν επιμελέστερον το υπό του Κυρίου πιστευθέν. Μόνον ούτως επιτυγχάνεται η ευάρεστος τω Θεώ ευταξία εν αγάπη Χριστού εν τη διαφορά των χαρισμάτων και η ευαρέστησις πρός τον θεόν (περί βαπτίσματος Β' 8, 3).
Λόγω της απωλείας των χαρισμάτων οι σημερινοί θεολογούντες προσπαθούν να στηρίξουν την διαφορά ή ετερότητα στην αναλογία με τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος! Έλεος, της ανοησίας...!
Ο Μ. Βασίλειος όμως ανταποκρινόμενος στις ανάγκες και τα αιτήματα της εκκλησίας της εποχής του, εποχής αιρέσεων, εκκλησιαστικής συγχύσεως και πολέμου, έδωσε διαφορετικό τόνο στην αξιολόγηση και βαρύτητα ορισμένων χαρισμάτων, σε σύγκριση με τα άλλα! Έτσι κυριαρχούν τα χαρίσματα του λόγου, τα οργανωτικά, ποιμενικά και διακονικά. Ενώ τα θαυματουργικά και λοιπά έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Αυτή η πρακτική προτίμηση οδήγησε σιγά-σιγά στην αποκοπή των μελών τής εκκλησίας από το Άγιο Πνεύμα και στην αυτονομία των διακονημάτων με τη βοήθεια των νοητικών ικανοτήτων του καθενός μας. Χωρίς τον εγκαινισμό και την διακόσμηση που ήταν απαραίτητοι στην ύπαρξη της εκκλησίας. Σιγά-σιγά η ανακαίνιση και η διακόσμηση ανατέθηκαν στην αισθητική, η οικοδομή στους κτίστες και η ενότης του Αγίου Πνεύματος στον επίσκοπο, σήμερα πλέον ταγό της εκκλησίας. Έτσι τα χαρίσματα του Μ. Βασιλείου ήταν βεβαίως η προφητεία και η σοφία και η γνώσις, αλλά το βάρος έπεφτε στη διδασκαλία, στην κυβέρνηση, στους δικαστάς, στους συμβούλους, στα ενεργήματα δυνάμεων, στις χαρισματικές τέχνες.
Ματαίως ο Άγιος Μάξιμος προσπαθεί να επαναφέρει στη ρίζα τους τα διοικητικά “χαρίσματα”:
«Διακόνου λόγον επέχει ο προς τους ιερούς αγώνας αλείφων τον νούν και τους εμπαθείς λογισμούς απελαύνων απ' αυτού. Πρεσβυτέρου δε, ο εις την γνώσιν των όντων φωτίζων και την ψευδώνυμον γνώσιν εξαφανίζων. Επισκόπου δε, ο τω αγίω μύρω τελειών της γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος (όστις ανάγεται εις το ύψος της μυστικής γνώσεως και προσκυνήσεως της Αγίας Τριάδος)» (Ευεργετινός, τόμος Δ, σελ. 586).
Σήμερα επικρατεί πλέον η γνώμη πως η χειροτονία και μόνη δίνει χαρίσματα! Όπως λέει και ο Άγιος Συμεών για την συγκεκριμένη γνώμη, Άπαγε!
Σήμερα οι φαιδροί θεολογούντες επιδιώκουν να ανακαινίσουν την εκκλησία με τη βοήθεια του Rahner, του Pannenberg, έχοντας την υποστήριξη των ταγών της εκκλησίας!
ΚΥΡΙΕ ΕΛΕΗΣΟΝ
Αμέθυστος
http://amethystosbooks.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου