Το πένθος στην ελληνική καλλιτεχνική κοινότητα συνεχίζεται… Μετά τον Γιώργο Ιωάννου, τον Γιάννη Κουνέλλη και τον Δημήτρη Μυταρά, μέσα στην ίδια εβδομάδα “έφυγε” από την ζωή και ο Γιάννης Βαλαβανίδης σε ηλικία 78 ετών. Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα στις 3.30 μ.μ. στο Νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης.
Από τους σημαντικότερους ζωγράφους και πιο αγαπητούς καθηγητές στην ΑΣΚΤ, από την οποία είχε συνταξιοδοτηθεί πριν από μερικά χρόνια, ήταν ένας άνθρωπος γλυκός και στοχαστικός, με έκδηλη σεμνότητα στην ζωή και την τέχνη.
Είχα την τύχη να τον παρακολουθήσω να διδάσκει στην Σχολή και μου είχε κάνει εντύπωση η τρυφερότητα και ο σεβασμός, με τον οποίον αντιμετώπιζε τους μαθητές του, ιδίως εκείνους που έκαναν πολύ πρωτοποριακά πράγματα εντελώς μακριά από την ζωγραφική. Στις συναναστροφές του είχε ένα υποδώριο χιούμορ και μια ευαισθησία που του επέτρεπε να καταλαβαίνει τις πιο μύχιες σκέψεις σου αλλά και μια διακριτικότητα σε κάθε προσέγγιση προς τους γνωστούς ή τους αγνώστους.
Διέθετε ξεκάθαρη πολιτική άποψη που δεν εγκλωβιζόταν σε κομματικά μανιφέστα αλλά απλωνόταν σε μια ουμανιστική θεώρηση της κοινωνίας.
Στην δουλειά του εστίασε στην ρεαλιστική απεικόνιση των καθημερινών αντικειμένων αλλά και στα πορτρέτα. Ηταν από τους καλλιτέχνες που ο χαρακτήρας του επηρέαζε το βλέμμα του στην ζωγραφική, με μια εσωτερική συγκρότηση και πειθαρχία από την οποία δεν παρέκκλινε ποτέ.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Σπούδασε ζωγραφική, χαρακτική και ψηφιδωτό στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1957-1963), με τον Γ. Μόραλη, τον Κ. Γραμματόπουλο και την Ε. Βοϊλα. Ήταν ενεργό μέλος φοιτητικών ενώσεων με αριστερό προσανατολισμό και συμμετείχε στις κινητοποιήσεις της νεολαίας κατά τη δεκαετία του 1960. Εξαρχής οι ιδεολογικές του απόψεις συμβάδιζαν με τις καλλιτεχνικές του επιλογές. Πριν από τη δικτατορία του 1967, συνεργαζόταν με την Επιθεώρηση Τέχνης και ήταν μέλος της Ομάδας Τέχνης Α.
Το 1968 δούλεψε για ένα χρόνο στο Παρίσι. Στις αρχές του 1970, μαζί με άλλους 4 συνομήλικους ζωγράφους (Κλεοπάτρα Δίγγα, Κυριάκος Κατζουράκης, Χρόνης Μπότσογλου, Γιάννης Ψυχοπαίδης) δημιούργησαν την ομάδα «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές», παρουσιάζοντας μια παραστατική ζωγραφική με κριτικό κοινωνικό περιεχόμενο, η οποία λειτούργησε και ως αντι-δικτατορική πρόταση.
Στην πρώτη του ατομική έκθεση (1970, Άστορ) υπήρχαν ήδη έργα που έδειχναν την τάση του να ερευνά σε βάθος την όψη των καθημερινών αντικειμένων, αποφεύγοντας τις τρέχουσες λύσεις της κολορίστικης ζωγραφικής ή της «ελληνικότητας». Οι προσπάθειές του προς αυτή την κατεύθυνση συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια. Χαρακτηριστικό στοιχείο του έργου του είναι η εξαντλητική επεξεργασία της γραφής μέσω της οποίας αποδίδεται η εικόνα του θέματος, είτε με χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων είτε με απευθείας παρατήρηση του μοντέλου. Οι θεματικές ενότητες της ζωγραφικής του (Εργαλεία, Βουνά, Πρόσωπα, Χώροι) εξελίσσονται παράλληλα από τη δεκαετία του 1980 έως σήμερα.
Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συμμετείχε σε καλλιτεχνικές ομάδες όπως η Ομάδα για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη και ο Σύνδεσμος Σύγχρονης Τέχνης. Δίδαξε ζωγραφική αρχικά στη Σχολή Βακαλό (1972-1980) και κατόπιν στην ΑΣΚΤ (1981-2005), όπου διετέλεσε Αντιπρύτανης από το 2001 έως το 2004. Ασχολήθηκε επίσης με την εικονογράφηση βιβλίων και τη σχεδίαση εξωφύλλων.
Κείμενά του για την τέχνη έχουν δημοσιευθεί σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά.
Το 2005 οργανώθηκε αναδρομική έκθεσή του στο Μουσείο Φρυσίρα και το 2010 η τελευταία μεγάλη αναδρομική του στην Σύρο.
http://www.kathimerini.gr/897029/article/epikairothta/ellada/pe8ane-o-zwgrafos-giannhs-valavanidhs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου