Σήμερα 09/02/14, η εφημερίδα Independent δημοσιοποιεί την τραγική ιστορία μιάς συριακής οικογένειας την οποία μέχρι τώρα γνωρίζαμε συνοπτικά από αραβικά μέσα. Οι δημοσιογράφοι Patrick Cockburn και Oscar William, μεταφέρουν λεπτό προς λεπτό την τραγική μοίρα της οικογένειας μέσα από τα χείλη του Nusair Mahla, του αδερφού της Maysoun Hala, μητέρας τoυ 16χρονου Karim και του 5χρονου Bishr και συζύγου του Nizar Maysoun (όλοι νεκροί).
Οι δημοσιογράφοι περιγράφουν τον μάρτυρα ως “έναν καλοβαλμένο μεσήλικα που φοράει ένα καφέ κουστούμι”. Ύστερα παραθέτoυν τη διήγησή του:
“Πρωτοέμαθα ότι η οικογένεια της αδερφής μου κινδύνευε από ένα τηλεφώνημα που μας έγινε από τους γείτονές της, γύρω στις 6.30 το πρωί. Μας ενημέρωσαν ότι οι τρομοκράτες είχαν μπει στη βιομηχανική πόλη της Adra, -περίπου 12 μίλια βόρεια της Δαμασκού- και ότι έπαιρναν ομήρους.
Αυτό συνέβη στις 11 Δεκεμβρίου όταν μαχητές της Jabhat al-Nusra που ανήκει στην al-Qaida και του Ιslamic Front είχαν αιχμαλωτίσει τους κατοίκους ενός μεγάλου κτιριακού συγκροτήματος που στέγαζε ως επί το πλείστον δημοσίους υπαλλήλους.
Αμέσως πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου και της είπα να βγει έξω από το κτίριο και να έρθει στο σπίτι μου στο Mezze.”
“Ο άνδρας της ο Nizar που ήταν διπλωματούχος χημικός μηχανικός του Πανεπιστημίου της Δαμασκού εργαζόταν στις Δημόσιες Σχέσεις μιας πετρελαικής εταιρείας.
“Ο άνδρας της ο Nizar που ήταν διπλωματούχος χημικός μηχανικός του Πανεπιστημίου της Δαμασκού εργαζόταν στις Δημόσιες Σχέσεις μιας πετρελαικής εταιρείας.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι πρώτοι που στοχοποιούνται από τους Τζιχαντιστές πόσω μάλλον η οικογένεια του γαμπρού μου που είχε έναν τρόπο ζωής τελείως κοσμικό χωρίς την τήρηση των μουσουλμανικών κανόνων, γιατί ήταν αλαουίτης. Οι Τζιχαντιστές επιτέθηκαν στην Adra επειδή εκεί διέμεναν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι και επειδή κατοικούσαν και πλήθος Αλαουιτών, Δρούζων και Χριστιανών που σύμφωνα με αυτούς άξιζαν τη θανατική ποινή”.
“Η αδελφή μου μου είπε ότι δεν τολμά να φύγει από το διαμέρισμά της γιατί υπάρχουν αντάρτες τόσο μπροστά από την είσοδο του κτιρίου όσο και στις γύρω ταράτσες. Εγώ της υπέδειξα να βγει με τα παιδιά της, τον 16χρονο Karim και τον 5χρονο Bishr και ότι ίσως οι Τζιχαντιστές τους άφηναν να περάσουν. Εκείνη μου απάντησε ότι είναι τόσο τρομακτικοί στην όψη που τους φοβάται και πρόσθεσε ότι κοίταξε από το παράθυρο και είδε τους τρομοκράτες να δολοφονούν ένα μέλος της λαϊκής πολιτοφυλακής (εθελοντές των εθνικών δυνάμεων άμυνας) με ένα μεγάλο μαχαίρι.
Μου είπε, ότι μαζί με τον άντρα της σκόπευαν να προσπαθήσουν να θωρακίσουν την πόρτα του διαμερίσματός τους, ώστε να μην μπορούν να μπουν οι αντάρτες.
Και αμέσως μετά μου εκμυστηρεύθηκε ότι όλη η οικογένεια από κοινού είχε λάβει μια απόφαση: σε περίπτωση που δεν κατάφερναν να μπλοκάρουν απ’έξω τους τζιχαντιστές θα απασφάλιζαν κάποιες χειροβομβίδες που είχε κρυμμένες ο άντρας της και θα πέθαιναν σαν οικογένεια, όλοι μαζί, για να αποφύγουν τα βασανιστήρια και τον βέβαιο θάνατο που τους επεφύλασσε η Αλ Νόσρα”.
“Οι επόμενες ημέρες ήταν χαοτικές: φίλοι και συγγενείς τους τηλεφωνούσαμε συνέχεια σε σταθερά και κινητά και προσπαθούσαμε να τους εμψυχώσουμε και να τους καθησυχάσουμε. Γύρω στα μεσάνυχτα, ο 25χρονος γιος μου William που μένει στο Χαλέπι πήρε τηλέφωνο τη θεία του για να μάθει νέα. Εκείνη του απάντησε ότι προσπαθούν να εισβάλουν στο σπίτι. Ο γιος μου άκουσε τότε δυο πυροβολισμούς.
Η θεία του επανέλαβε ότιαν οι αντάρτες μπουν μέσα θα ανατιναχθούν. Μετά ούρλιαξε: Είναι μέσα στο σπίτι William, είναι μέσα στο σπίτι. Πρέπει να σε χαιρετίσουμε. Σε παρακαλούμε, συγχώρεσέ μας. Μετά ο γιος μου άκουσε την έκρηξη”.
Ο Nusair σπάει καθώς διηγείται την ιστορία και βάζει τα χέρια στα μάτια του προσπαθώντας να σταματήσει το αναφιλητό. Μετά από λίγο συνεχίζει:
“O γιός μου ο William με πήρε ύστερα τηλέφωνο και μου είπε: Είναι στα χέρια του Θεού τώρα. Τώρα πια δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, είναι μάρτυρες”.
“Ήταν μια απίθανη οικογένεια. Λειτουργούσαν σαν μια μικρή δημοκρατία. Για ο,τιδήποτε ήθελαν, πρώτα θα το συζητούσαν όλοι μαζί, και ακόμα κι αν ο 5χρονος Bishr δε συμφωνούσε με κάτι, οι υπόλοιποι θα σέβονταν την άποψή του. Ο γαμπρός μου ο Nizar ήταν πολύ κοσμικός άνθρωπος, εγώ τον αποκαλούσα εξτρεμιστή κοσμικό. Αν δείτε φωτογραφίες της οικογένειας, η αδερφή μου είχε πάντα τα μαλλιά της λιτά και ποτέ δεν φορούσε μαντήλι.
Η αδερφή μου εργαζόταν πολύ σκληρά για να ετοιμάσει κάποια καταλύμματα για τους εκτοπισμένους από την Douma, μια πόλη-οχυρό των τρομοκρατών κοντά στην Adra. Προσπαθούσε να κάνει βιώσιμα κάποια καταλύμματα έκτακτης ανάγκης που δεν είχαν ούτε τζάμια στα παράθυρα, ούτε κάποια βασικά έπιπλα. Κάθε βράδυ που την έπαιρνα τηλέφωνο μου έλεγε το ίδιο πράγμα: κουράστηκα τόσο πολύ να τακτοποιώ και ακόμα δεν είναι έτοιμα να υποδεχτούν τους ανθρώπους”.
Όμως η τραγική ιστορία δεν τελειώνει με την ανατίναξη της οικογένειας στο διαμέρισμα.
“Την άλλη μέρα, με παίρνει τηλέφωνο ο αδερφός του γαμπρού μου του Nizar, και μου λέει: Μόλις με πήρε ο Nizar αλλά κόπηκε η γραμμή. Τότε εγώ παίρνω αμέσως τηλέφωνο στο σταθερό του σπιτιού στην Adra και απάντησε. Ρωτάω: Τι έγινε Nizar;
O Nizar απάντησε με μια φωνή που εξέπνεε , μάλλον από τον πόνο: ο Bishr πέθανε αλλά η Maysoun και η Karim είναι βαρειά τραυματισμένες και αιμορραγούν. Είναι ακίνητες. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα, αλλά εσύ προσπάθησε σε παρακαλώ να κάνεις κάτι. Εγώ συνέχισα να του μιλάω με ενθαρρυντικά λόγια αλλά μάλλον το τηλέφωνο είχε πέσει από τα χέρια του. Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια”.
“Οι γείτονες από την Adra σε μια και μοναδική τηλεφωνική επαφή που μπόρεσαν να έχουν μαζί μας, μας είπαν ότι μπήκαν στο διαμέρισμα και βρήκαν νεκρούς τον πατέρα με τα δυο παιδιά αλλά ότι η αδερφή μου αν και είχε χάσει το πόδι της, ζούσε και την μετέφεραν στο διαμέρισμά τους”.
Δυστυχώς στην ιστορία της οικογένειας προστίθεται άλλη μια τραγική πτυχή:
“Η κόρη μου η Senna δουλεύει σε ένα σχολείο στη Δαμασκό. Εκεί φοιτούν κάποια παιδιά που οι γονείς τους κατάφεραν να διαφύγουν από την Adra.
Η κόρη μου ρώτησε ένα από αυτά αν γνώριζε την Maysoun. Τότε το παιδί της απάντησε ότι είναι η γυναίκα με το κομμένο πόδι που οι αντάρτες έσερναν από ένα αμάξι. Η κόρη μου εκείνη τη στιγμή λιποθύμησε”.
Ύστερα ο Nusair εξηγεί γιατί η κόρη του και ο γαμπρός του πήραν την απόφαση να ανατιναχθούν:
“Ήταν σίγουρο ότι οι Τζιχαντιστές θα σκότωναν το μικρότερο παιδί μπροστά στα μάτια των γονιών και μετά θα βίαζαν την αδελφή μου μπροστά στον άντρα της. Θα τους βασάνιζαν και ύστερα θα τους σκότωναν, ούτως ή άλλως. Καλύτερα που πέθαναν από τα δικά τους χέρια”.
Οι δημοσιογράφοι της Independent παραθέτουν και επιπρόσθετα στοιχεία από το δικό τους ρεπορτάζ:
“Μιλήσαμε με ορισμένους από τους περίπου 5000 πρόσφυγες που η Jabhat al-Nusra και το Islamic Front άφησε να φύγουν στις 30 Δεκέμβρη και τώρα μένουν σε ένα τεράστιο εργοστάσιο τσιμέντου. Μας είπαν ότι οι Τζιχαντιστές τους κρατούσαν σε υπόγεια και κάποιους από αυτούς τους έπαιρναν για εκτέλεση. Πολλοί μας βεβαίωσαν ότι ένας χριστιανός γιατρός που δούλευε σε μια τοπική κλινική και ήταν γνωστός ως Dr George, αποκεφαλίστηκε.
Επίσης ότι τους εργαζόμενους στα αρτοποιεία της πόλης που αντιστάθηκαν, τους έκαψαν ζωντανούς στους φούρνους. Μαχητές της Jabhat al-Nusra και του Islamic Front πήγαιναν πόρτα πόρτα με μια λίστα από ονόματα και έπαιρναν ανθρώπους που δεν τους ξαναείδαν ποτέ. Το ίδιο συνέβη και στην οικογένεια του διευθυντή του τοπικού γραφείου του Υπουργείου Τύπου ο οποίος εξαφανίστηκε με τη γυναίκα του και την κόρη του και τώρα το κινητό του σηκώνει κάποιος που λέει ότι ανήκει στην al-Nusra”
H ιστορία της οικογένειας του Nizar και της Haysoun έχει γίνει γνωστή σε όλη τη Συρία. Σε αυτήν αναφέρθηκε ακόμα και ο Υπουργός Εξωτερικών της Συρίας κατά την πρώτη του εισήγηση στο Montreux της Γενεύης: “οικογένειες ολόκληρες εξαναγκάζονται να ανατιναχθούν για να αποφύγουν τα μαρτύρια που τους επιφυλάσσουν οι τρομοκράτες”.
Βρυξέλλες, Δ.Πορφύρης/Π.Σταφυλά για το pentapostagma.gr
http://amethystosbooks.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8757.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου