ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ: ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩ

Συνέχεια από Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

 «Ὅταν ὅμως χωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα, συνειδητοποιεῖ πὼς χωρὶς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ψυχὴ δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ ν’ ἀξίζει. Μὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Τότε δὲν μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ νὰ δώσει κάτι ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ψυχή του».

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
 (τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)(Μάρκ. η´ 34-38- θ’ 1)

ἀπὸ τὸ βιβλίο «Καιρὸς μετανοίας»,β´ ἔκδ., Ἀθῆναι 2012,
μετάφρ. Π. Μπότση, σελ. 139 ἑξ.

.               Ὁ δεύτερος λόγος ποὺ ὁ Κύριός μας καλεῖ νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε εἶναι τόσο σπουδαῖος ὅσο κι ὁ πρῶτος κι ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴ θεληματικὴ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τὴν ἀνάληψη τοῦ σταυροῦ. Πολλοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔκαναν ἐπίδειξη κάποιας αὐταπάρνησης γιὰ ν’ ἀποκτήσουν μεγαλύτερη φήμη σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο. Πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν σωρεύσει ἀμέτρητες δοκιμασίες καὶ βάσανα μόνοι τους, μόνο γιὰ νὰ κερδίσουν τὸ θαυμασμὸ καὶ τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων. Πολλοί, κυρίως ἀνάμεσα στοὺς εἰδωλολάτρες, τὸ ἔχουν κάνει αὐτὸ κι ἄλλοι τὸ κάνουν μέχρι σήμερα, γιὰ ν’ ἀποκτήσουν μεγαλύτερες μαγικὲς δυνάμεις κι ἔτσι νὰ ἐπιβληθοῦν στοὺς ἄλλους, νὰ βλάψουν ἢ νὰ ὠφελήσουν αὐτοὺς ποὺ θέλουν. Κι ὄλ’ αὐτὰ ἀπὸ μία μάταιη πλεονεξία κι ἐπιθυμία γιὰ κυριαρχία.
.               Τέτοια αὐταπάρνηση δὲν εἶναι ἀληθινή, εἶναι φιλαυτία. Τέτοιος σταυρὸς δὲν ὁδηγεῖ στὴν ἀνάσταση καὶ τὴ σωτηρία ἀλλὰ σὲ πλήρη ὄλεθρο. Εἶναι σὰν νὰ παραδίδεται κάποιος στὰ χέρια τοῦ σατανᾶ. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ ἀναλαμβάνει τὸν σταυρό του κι ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό, ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν ἔπαρση καὶ τὴν ἀλαζονεία, ἀπὸ τὴ φιλαυτία κι ἀπὸ κάθε ἐπιθυμία γιὰ ἐγκόσμια δόξα καὶ κέρδος. Ὅπως ὁ ἄρρωστος ἄνθρωπος παίρνει πικρὰ φάρμακα, ὄχι γιὰ νὰ δείξει στοὺς ἄλλους πὼς μπορεῖ νὰ τὰ καταπιεῖ, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας του, ἔτσι κι ὁ ἀληθινὸς χριστιανὸς ἀπαρνιέται τὸν ἑαυτό του, δηλαδὴ ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴν ἄρρωστη ὕπαρξή του, ἀναλαμβάνει τὸν σταυρό του σὰν πικρὸ καὶ σωστικὸ φάρμακο κι ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό, τὸν θεραπευτὴ καὶ σωτήρα του. Κι αὐτὸ ὄχι γιὰ ν’ ἀποσπάσει τὸν ἔπαινο καὶ τὴ δόξα τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ γιὰ νὰ σώσει τὴν ψυχή του ἀπὸ τὸν παραλογισμὸ τῆς ζωῆς αὐτῆς κι ἀπὸ τὸ σκουλήκι καὶ τὸ πῦρ τῆς μέλλουσας ζωῆς.
.               «Ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτὴν» (Μάρκ. η´ 35). Ὅποιος θέλει νὰ σώσει τὴν ἐπίγεια ζωή του, αὐτὸς θὰ χάσει τὴν αἰώνια καὶ μακαρία ζωή. Ὅποιος ὅμως ἀψηφήσει καὶ θυσιάσει τὴ ζωή του αὐτὴ γιὰ μένα καὶ τὸ εὐαγγέλιο, αὐτὸς θὰ σώσει τὴ μέλλουσα ζωὴ καὶ μακαριότητά του.
.               Αὐτὰ εἶναι σκληρὰ λόγια, ἀδυσώπητα. Αὐτὴ εἶναι μία φωτιὰ ποὺ γυρεύει νὰ κατακάψει τὸν παλιὸ ἄνθρωπο ὢς τὶς ρίζες του, ν’ ἀφανίσει τὶς ἴδιες τὶς ρίζες. Ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε ἁπλὰ γιὰ ν’ἀναμορφώσει τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ τὸν ἀνακατασκευάσει, νὰ φέρει καινούργια ζωή. Νὰ ρίξει τὸ παλιὸ σίδερο στὴ φωτιὰ καὶ νὰ τὸ σφυρηλατήσει ἀπὸ τὴν ἀρχή. Δὲν εἶναι ἀναμορφωτής, ἀλλὰ ὁ Δημιουργός. Δὲν εἶναι ἐπιδιορθωτής, ἀλλὰ ὑφαντής. Ὅποιος θέλει νὰ διατηρήσει ἕνα παλιὸ καὶ σκουληκοφαγωμένο δέντρο, θὰ τὸ χάσει. Μπορεῖ νὰ κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ τὸ περιποιηθεῖ ἐξωτερικά, νὰ τὸ ποτίσει, νὰ τὸ περιφράξει καὶ νὰ τοῦ ρίξει λίπασμα, τὸ σκουλήκι ὅμως θὰ τὸ τρώει ἐσωτερικά. Τὸ δέντρο θὰ σαπίσει σιγὰ σιγὰ καὶ θὰ πέσει.
.               Ἐκεῖνος ποὺ κόβει ἕνα σκουληκοφαγωμένο δέντρο καὶ τὸ ρίχνει στὴ φωτιὰ μαζὶ μὲ τὰ σκουλήκια καὶ μετὰ φροντίζει τὰ μικρὰ κλαδάκια ποὺ ξεφυτρώνουν ἀπὸ τὴ ρίζα καὶ τὰ προστατεύει ἀπὸ τὰ σκουλήκια, αὐτὸς θὰ σώσει τὸ καινούργιο δέντρο. Αὐτὸς ποὺ προσπαθεῖ νὰ διατηρήσει τὴν παλιὰ ψυχή, ποὺ εἶναι φαγωμένη καὶ φθαρμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, θὰ τὴ χάσει, γιατί ὁ Θεὸς δὲν ἐπιτρέπει σὲ τέτοια ψυχὴ νὰ παρουσιαστεῖ μπροστά Του. Κι ὅ,τι δὲν παρουσιάζεται ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ, εἶναι σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει. Ἐκεῖνος λοιπὸν ποὺ χάνει τὴν παλιὰ ψυχή του, θὰ κερδίσει τὴ νέα ψυχή, τὴν γεγεννημένην ἐκ τοῦ πνεύματος καὶ νυμφευμένη μὲ τὸν Χριστό.
.               Ἡ ψυχὴ στὴν οὐσία εἶναι ταυτόσημη μὲ τὴν ζωή. Διαβάζουμε στὸ εὐαγγέλιο: «Ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι καὶ ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν». Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἡ λέξη ψυχὴ σημαίνει τὴν ζωή. Ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ σώσει τὴ θνητὴ ζωή του μὲ κάθε θυσία, αὐτὸς θὰ χάσει καὶ τὶς δύο ζωές, καὶ τὴ θνητὴ καὶ τὴν ἀθάνατη. Τὴ θνητή ἐπειδή, ὅσο κι ἂν κατορθώσει νὰ ἐπιμηκύνει τὴ ζωή του στὴ γῆ, τελικὰ θὰ τὴ χάσει μὲ τὸν θάνατο. Ἀλλὰ θὰ χάσει καὶ τὴν αἰώνια ζωή, ἀφοῦ δὲν ἔκανε τίποτα γι’ αὐτήν, δὲν ὑπέφερε τίποτα. Ἐκεῖνος ποὺ ἀγωνίζεται νὰ κερδίσει τὴν ἀθάνατη ζωὴ μὲ τὸν Χριστό, αὐτὸς θὰ τὴν λάβει καὶ θὰ τὴν διατηρήσει στὴν αἰωνιότητα, μ’ ὅλο ποὺ θὰ χάσει τὴν πρόσκαιρη, τὴν θνητὴ ζωή.
.               Ὁ ἄνθρωπος ἴσως χάσει τὴν πρόσκαιρη θνητὴ ζωή του γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ εὐαγγέλιο ἄν, σὲ περίπτωση ἀνάγκης, θυσιαστεῖ καὶ πεθάνει ὡς μάρτυρας γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ ἅγιο εὐαγγέλιό Του· ἢ ἂν περιφρονήσει τὴν παροῦσα ζωὴ ὡς ἁμαρτωλὴ κι ἀσήμαντη καὶ προσφέρει τὸν ἑαυτό του μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ καὶ τὴ δύναμη στὸν Χριστό, ἂν μπεῖ στὴν ὑπηρεσία Του, παραδίδοντας τὰ πάντα σ’ Ἐκεῖνον καὶ προσδοκώντας τὰ πάντα ἀπ’ Αὐτόν. Εἶναι πιθανὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ χάσει τὴν ψυχή του, τὴ ζωή του, μὲ τὴν αὐτοκτονία ἢ μὲ τὴ θυσία του γι’ ἄσκοπα πράγματα, γιὰ παράδειγμα πάνω σὲ μία φιλονικία ἢ διαφωνία. Σ’ αὐτὸν δὲν ἰσχύει ἡ ὑπόσχεση ὅτι θὰ σώσει τὴν ψυχὴ (ζωή) του, γιατί διευκρινίζεται: «ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου». Ὁ Χριστὸς καὶ τὸ εὐαγγέλιο εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερα ἀπὸ τὴν ψυχή μας. Εἶναι ὁ μεγαλύτερος πλοῦτος τόσο στὸν χρόνο ὅσο καὶ στὴν αἰωνιότητα. Δὲν ὑπάρχει ἄνθρωπος ποὺ θὰ δίσταζε νὰ θυσιάσει τὰ πάντα γιὰ τὰ παντοτεινὰ αὐτὰ ἀγαθά.
.               Γιατί ὁ Χριστὸς προσθέτει «καὶ τοῦ εὐαγγελίου»; Δὲν εἶναι ἀρκετὸ αὐτὸ τὸ ἕνεκεν ἐμοῦ; Ὄχι, δὲν εἶναι. Ὁ Κύριος εἶπε «ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου» γιὰ νὰ διευρύνει τοὺς λόγους ποὺ ἔχει νὰ θυσιαστεῖ κανεὶς καὶ νὰ ζήσει ἐν Θεῷ. Γιὰ ν’ αὐξήσει τὸν ἀριθμὸ τῶν σεσωσμένων. Σώζεται ἐκεῖνος ποὺ χάνει τὴ ζωή του γιὰ τὸν ζῶντα καὶ ἀθάνατο Χριστό. Ἐκεῖνος ἐπίσης σώζεται, ποὺ χάνει τὴ ζωή του γιὰ τὰ ἔργα τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο, γιὰ τὴν ἁγία διδασκαλία Του. Τέλος σώζεται ἐκεῖνος ποὺ χάνει τὴ ζωή του γιὰ μία μόνο ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, γιὰ ἕναν ἁπλὸ λόγο Του. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Νομοθέτης τῆς ζωῆς. Ὅποιος θυσιάζεται γιὰτὸ Νομοθέτη, θυσιάζεται καὶ γιὰ τὸ νόμο Του. Καὶ ἀντίστροφα,ἐκεῖνος ποὺ θυσιάζεται γιὰ τοὺς νόμους Του, θυσιάζεται καὶ γιὰἘκεῖνον. Ταυτίζοντας τὸν Ἑαυτό Του μὲ τὰ ἔργα καὶ τὴ διδασκαλία Του, ὁ Κύριος διευρύνει τὴ δυνατότητα τῆς σωτηρίας σὲ πολλούς..               «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκ. η´ 36 – 37). Τί θὰ ὠφεληθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἂν κερδίσει ὅλον τὸν κόσμο, ἀλλὰ χάσει τὴν ψυχή του; Ἢ τί ἀντάλλαγμα μπορεῖ νὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὴν ψυχή του;
.               Τὰ λόγια αὐτὰ ρίχνουν περισσότερο φῶς στὰ προηγούμενα. Ἀπὸ αὐτὰ προκύπτει ὅτι ὁ Κύριος θεωρεῖ πὼς ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὸν κόσμο ὁλόκληρο. Ἀπὸ αὐτὰ προκύπτει ἐπίσης τί εἴδους ψυχὴ πρέπει νὰχάσει ὁ ἄνθρωπος, γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ψυχή του: νὰ χάσει τὴν καταρρακωμένη ψυχή, ἐκείνην ποὺ εἶναι βουτηγμένη στὸν κόσμο, ποὺ τὴν ἔχει γονατίσει ὁ κόσμος, ποὺ εἶναι δουλωμένη στὸν κόσμο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος χάσει τέτοια λεγόμενη «ψυχή», τότε θὰ σώσει τὴν πραγματικὴ ψυχή του. Ἂν ἀπορρίψει τὴν ἀπατηλὴ ζωή, θὰ κερδίσει τὴν ἀληθινή.
.               Ποιά ἡ ὠφέλεια ἂν κερδίσει κανεὶς τὸν κόσμο ὁλόκληρο, ὅταν ὁ κόσμος αὐτὸς εἶναι προορισμένος γιὰ καταστροφή, καὶ νὰ βλάψει τὴν ψυχή του, ποὺ εἶναι προορισμένη γιὰ τὴν αἰωνιότητα; Ὁ κόσμος πλησιάζει πρὸς τὸ τέλος του. Στὸ τέλος θ’ ἀποβληθεῖ σὰν ἕνα σκωροφαγωμένο ροῦχο. Οἱ ἀληθινὲς ψυχές, αὐτὲς ποὺ ἀγαποῦν τὸν Χριστό, θὰ πετάξουν τότε στὴ βασιλεία τῆς αἰώνιας νεότητας. Τὸ τέλος τοῦ κόσμου θὰ σημάνει τὴν ἔναρξη μίας νέας ζωῆς γιὰ τὴν ψυχή. Τί ἀξίζει τότε γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὁλόκληρος ὁ κόσμος, ὅταν σύντομα θὰ χωριστεῖ ἀπ’ αὐτόν, ὅταν ὁ κόσμος ὁλόκληρος στὸ ὄχι καὶ τόσο μακρινὸ μέλλον θὰ ἀποσυντεθεῖ καὶ θὰ ἐξαφανιστεῖ σὰν ὄνειρο ποὺ πέρασε; Σὲ τί θὰ τοῦ χρησιμεύσει ἕνα ἀβοήθητο κουφάρι; Τί ἀντάλλαγμα ἀξίζει νὰ δώσει γιὰ τὴν ψυχή του;
.               Προσέξτε! Ἀκόμα κι ἂν ὁλόκληρος ὁ κόσμος ἀνῆκε στὸν ἄνθρωπο, ὁ Κύριος δὲν θὰ τὸν δεχόταν ὡς ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς του. Μὰ ὁ κόσμος δὲν ἀνήκει στὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ στὸν Θεό. Ὁ Θεὸς τὸν ἔφτιαξε καὶ τὸν παρέδωσε στὸν ἄνθρωπο γιὰ χρήση, γιὰ χάρη ἑνὸς μεγαλύτερου ἀγαθοῦ, μεγαλύτερου καὶ πολυτιμότερου ἀπὸ τὸν κόσμο. Τὸ μεγαλύτερο δῶρο ποὺ ὁ Θεὸς ἔδωσε στὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ κατ’ εἰκόνα Του ψυχή. Καὶ τὸ μέγιστο αὐτὸ δῶρο θὰ τὸ ζητήσει πίσω, ὅταν ὁ ἴδιος εὐδοκήσει. Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιστρέψει τίποτα στὸ, Θεὸ στὴ, θέση τῆς ψυχῆς του. Ἡ ψυχὴ εἶναι ὁ βασιλιάς, ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι δοῦλοι. Ὁ Θεὸς δὲ, θὰ δεχτεῖ ἕνα δοῦλο στὴ, θέση τοῦ βασιλιᾶ, οὔτε κάτι θνητὸ στὴ, θέση τοῦ ἀθάνατου.
.               Τί ἀντάλλαγμα μπορεῖ νὰ δώσει ὁ ἁμαρτωλὸς γιὰ τὴν ψυχή του; Ἐφ᾽ ὅσον ὁ ἄνθρωπος ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ σωματικὰ στὸν κόσμο γοητεύεται ἀπ’ αὐτόν, πιστεύει πὼς ὁ κόσμος εἶναι πολύτιμος. Ὅταν ὅμως χωρίζεται ἀπὸ τὸ σῶμα, συνειδητοποιεῖ πὼς χωρὶς τὸν Θεὸ καὶ τὴν ψυχὴ δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ ν’ ἀξίζει. Μὰ εἶναι πολὺ ἀργά. Τότε δὲν μπορεῖ νὰ σκεφτεῖ νὰ δώσει κάτι ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ψυχή του. Πόσο δυσχερὴς εἶναι ἡ θέση τῆς ἁμαρτωλῆς ψυχῆς, ὅταν ἀνακαλύπτει πὼς ὅλα ὅσα τὴνἔδεναν μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὸν κόσμο ἔχουν τώρα διαρραγεῖ, πὼς τώρα εἶναι γυμνὴ καὶ ἄμοιρη στὸν πνευματικὸ κόσμο! Σὲ ποιόν μπορεῖ νὰ κραυγάσει γιὰ βοήθεια; Ποιό ὄνομα μπορεῖ νὰἐπικαλεστεῖ; Ἀπὸ ποιό ἄκρο ἱματίου μπορεῖ νὰ πιαστεῖ καθὼς πέφτει μέσα στὴν ἀτέλειωτη καὶ αἰώνια ἄβυσσο;

.               Εὐλογημένοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ ἀγάπησαν τὸν Χριστὸ κι ἔμαθαν νὰ ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομά Του μέρα καὶ νύχτα, μαζὶ μὲ τὴν ἀνάσα καὶ τὸ χτύπο τῆς καρδιᾶς τους. Πάνω ἀπὸ τὴν ἄβυσσο θὰ γνωρίζουν ποιὸν πρέπει νὰ καλέσουν γιὰ βοήθεια. Θὰ ξέρουν ποιὸ ὄνομα νὰ ἐπικαλεστοῦν. Θὰ ξέρουν ἀπὸ ποιὸ ἄκρο ἱματίου νὰ πιαστοῦν. Ἐκεῖνοι θὰ βρίσκονται πραγματικὰ ἐκτὸς κινδύνου, θὰ καλύπτονται κάτω ἀπὸ τὶς φτεροῦγες τοῦ ἀγαπημένου τους Κυρίου.
.               Ἐδῶ τώρα ἔχουμε τὸν σπουδαιότερο λόγο ποὺ πρέπει νὰ φοβοῦνται ἐκεῖνοι ποὺ σ’ αὐτὴ τὴν ζωὴ δὲν ἔχουν ἐπίγνωση τοῦ φόβου τῆς ἁμαρτίας. Εἶπε ὁ Κύριος: «Ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῆ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων» (Μάρκ. η´ 38). Ἐκεῖνος ποὺ θὰ δειλιάσει, θὰ ντραπεῖ καὶ θ’ ἀρνηθεῖ ἐμένα καὶ τοὺς λόγους μου σ’ αὐτὴν τὴν ἀποστατημένη κι ἁμαρτωλὴ γενιά, αὐτὸν κι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν θὰ τὸν λυπηθεῖ καὶ θὰ τὸν ἀποκηρύξει ὅταν ἔρθει μὲ τὴν δόξα τοῦ Πατέρα Του, συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους Του. Ἀκοῦστε τα αὐτὰ ὅλοι οἱ πιστοί. Μὴν ὑπερεκτιμᾶτε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Τὸ ἔλεός Του θὰ τὸ δώσει καὶ στοὺς ἀμετανόητους βλάσφημους μόνο σ’ αὐτὴ τὴ ζωή. Στὴν τελικὴ Κρίση, τὴ θέση τοῦ ἐλέους θὰ τὴν καταλάβει ἡ δικαιοσύνη. Ἀκοῦστε τα αὐτὰ ὅλοι ἐσεῖς ποὺ πλησιάζετε καθημερινὰ τὸν ἀναπόφευκτο θάνατο. Ἀκοῦστε τα καὶ τηρῆστε τα στὴν καρδιὰ καὶ τὴν ψυχή σας. Τὰ λόγια αὐτὰ δὲν τὰ εἶπε ἐχθρός σας, ἀλλὰ ὁ μεγαλύτερος φίλος σας. Τὰ ἴδια αὐτὰ χείλη ποὺ πάνω στὸν σταυρὸ συχώρεσαν τοὺς ἐχθρούς Του, διατύπωσαν κι αὐτὰ τὰ φοβερὰ ἀλλὰ δίκαια λόγια. Ἐκεῖνον ποὺ ντρέπεται νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, θὰ τὸν ντρέπεται κι ὁ Χριστὸς στὸ τέλος τοῦ κόσμου. Αὐτὸν ποὺ ντρέπεται νὰ ὁμολογήσει τὸν Χριστὸ μπροστὰ στοὺς ἁμαρτωλούς, θὰ τὸν ἀγνοήσει κι ὁ Χριστὸς μπροστὰ στοὺς ἀγγέλους Του. Σὲ τί θὰ ὑπερηφανεύεσαι, ἄνθρωπε, ἂν ὁ Χριστὸς σὲ ἀγνοήσει; Ἂν ντρέπεσαι τὴ ζωή, σημαίνει πὼς ὑπερηφανεύεσαι στὸν θάνατο. Ἂν ντρέπεσαι στὴν ἀλήθεια, ὑπερηφανεύεσαι στὰ ψέματα. Ἂν ντρέπεσαι στὴν ἀγάπη, ὑπερηφανεύεσαι στὴν κακία. Ἂν ντρέπεσαι στὴ δικαιοσύνη, ὑπερηφανεύεσαι στὴν ἀδικία. Ἂν ντρέπεσαι νὰ ὑποφέρεις στὸν σταυρό, σημαίνει ὅτι ὑπερηφανεύεσαι στὴν εἰδωλολατρικὴ ἀνοσιότητα. Ἂν ντρέπεσαι τὴν ἀθανασία, ὑπερηφανεύεσαι στὴ φθορὰ τοῦ θανάτου καὶ τοῦ τάφου.
.               Μπροστὰ σὲ ποιόν ντρέπεσαι τὸν Χριστό; Σὲ κάποιον καλλίτερο ἀπὸ τὸν Χριστό; Ὄχι, καλλίτερος ἀπὸ τὸν Χριστὸ δὲν ὑπάρχει. Αὐτὸ σημαίνει πὼς θὰ ντρέπεσαι μπροστὰ σὲ κάποιον ποὺ εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὸν Χριστό. Ντρέπεσαι τὸν πατέρα σου μπροστὰ σὲ μία ἀρκούδα; Μήπως κάποια κόρη ντρέπεται γιὰ τὴ μητέρα της μπροστὰ σὲ μίαν ἀλεποῦ; Γιατί τότε ντρέπεσαι τὸν Πανάγαθο μπροστὰ στὸν κακό, τὸν Πάναγνο μπροστὰ στὸν ἁμαρτωλό, τὸν Παντοδύναμο μπροστὰ στὸν ἀνίσχυρο, τὸν Παντογνώστη μπροστὰ στὸν ἀνόητο; Γιατί ντρέπεσαι τὸν Μεγαλοδύναμο Κύριο μπροστὰ σὲ μία αἰσχρὴ κι ἁμαρτωλὴ γενεά; Μήπως ἐπειδὴ ἡ γενεὰ αὐτὴ χορεύει διαρκῶς μπροστὰ στὰ μάτια σου, ἐνῶ ὁ Κύριος εἶναι ἀόρατος; Περίμενε λίγο, λίγο ἀκόμα, κι ὁ Κύριος θὰ ἐμφανιστεῖ ἔνδοξος ἀνάμεσα στὰ νέφη τῶν ἀγγέλων, κι ἡ γενεὰ αὐτὴ θὰ ἐξαφανιστεῖ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια Του, θὰ σκορπιστεῖ ὅπως ἡ σκόνη μπροστὰ στὸν δυνατὸ ἄνεμο. Τότε θὰ ντραπεῖς πραγματικά, ὄχι γιὰ τὸν ἔνδοξο Κύριο, μὰ γιὰ σένα. Μὰ ἡ ντροπή σου τότε δὲν θά ’χει καμιὰ ἀξία. Εἶναι καλύτερα νὰ ντραπεῖς τώρα, ὅσο ἡ ντροπὴ μπορεῖ ἀκόμα νὰ βοηθήσει. Νὰ ντραπεῖς γιὰ ὅλα μπροστὰ στὸν Χριστό, ὄχι γιὰ τὸ Χριστὸ μπροστὰ σὲ ὅλα.
.               Γιατί εἶπε ὁ Χριστὸς ἐμὲ καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους; Ὅποιος ντρέπεται Ἐμένα, σημαίνει ὅποιος ἀμφιβάλλει γιὰ τὴ θεότητά Μου, γιὰ τὴ θεία Μου ἐνσάρκωση ἀπὸ τὴν ἁγία Παρθένο, γιὰ τὰ σταυρικά Μου πάθη καὶ τὴν Ἀνάστασή Μου, γιὰ τὴν πτωχεία Μου σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο καὶ γιὰ τὴν ἀγάπη μου πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς. Ὅποιος ντρέπεται γιὰ τοὺς λόγους Μου, σημαίνει ὅποιος ἀμφιβάλλει γιὰ τὸ εὐαγγέλιο ἢ ἀρνιέται τὴ διδασκαλία Μου, ὅποιος διαστρέφει τοὺς λόγους Μου καὶ μὲ τὴν αἵρεση προκαλεῖ σύγχυση ἀνάμεσα στοὺς πιστούς, ὅποιος φέρεται ἀλαζονικὰ στὴν ἀποκάλυψη καὶ τὴ διδασκαλία Μου καὶ τὴν ἀντικαθιστᾶ μὲ ἄλλες, δικές του διδαχὲς ἢ ὅποιος κρύβεται σκόπιμα καὶ δὲν ὁμολογεῖ τὰ λόγιά Μου μπροστὰ στοὺς ἰσχυροὺς αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Αὐτὸς θὰ νιώσει καὶ τὴ δική Μου ντροπή, καὶ τὸν δικό του φόβο.
.               Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία ζωντανὴ διαθήκη στὸν κόσμο, ὅπως εἶναι καὶ τὰ πάθη Του, τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του. Ὁ Κύριος δὲν διαχωρίζει τὰ λόγια Του ἀπὸ τὸν Ἑαυτό Του, δὲν δίνει μικρότερη ἀξία σ’ αὐτὰ ἀπ’ ὅ,τι στὸ Πρόσωπό Του. Ὁ λόγος Του εἶναι ἀχώριστος ἀπὸ τὸν Ἑαυτό του. Ὁ λόγος του ἔχει τὴν ἴδια δύναμη μὲ τὸ Πρόσωπό Του, γι’ αὐτὸ καὶ εἶπε στοὺς ἀποστόλους Του: «Ἤδη ὑμεῖς καθαροὶ ἔστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν» (Ἰωάν. ιε´ 3). Μὲ τὸ λόγο Του καθάριζε τὶς ψυχές, θεράπευε τοὺς ἀρρώστους, ἔδιωχνε τὰ πονηρὰ πνεύματα καὶ ἀνάσταινε τοὺς νεκρούς. Ὁ λόγος Του εἶναι δημιουργικός, καθαρτικὸς καὶ ζωογόνος. Γιατί τότε νὰ ἠχεῖ περίεργο αὐτὸ ποὺ ἀκοῦμε στὸ εὐαγγέλιο, «καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος» (Ἰωάν. α´ 1);
.               Ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ τὴ γενεὰ αὐτὴ μοιχαλίδα μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια τοῦ ὅρου. Ἔτσι εἶχαν ἀποκαλέσει κι οἱ παλιοὶ προφῆτες τὴ λατρεία τῶν ψεύτικων θεῶν (βλ. Ἰεζ. κγ´ 37). Ὅποιος ἀφήνει τὴ δική του σύζυγο καὶ ἀκολουθεῖ ἄλλη γυναίκα εἶναι μοιχός. Ὅποιος ξεχνᾶ τὸν ζῶντα Θεὸ καὶ προσκυνᾶ τὸν κτιστὸ κόσμο, εἶναι κι αὐτὸς μοιχός. Ὅποιος ἐγκαταλείπει τὴν πίστη του στὸν Κύριο καὶ πιστεύει σὲ ἀνθρώπους κι ὅποιος ἀπαρνιέται τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν μεταφέρει σὲ ἀνθρώπους καὶ σὲ ἀντικείμενα, διαπράττει μοιχεία. Μὲ λίγα λόγια, ὅλες οἱ ἁμαρτίες ποὺ χωρίζουν τὴν ψυχή σου ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν προσκολλοῦν σὲ κάτι ἢ σὲ κάποιον μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, μποροῦν νὰ χαρακτηριστοῦν μὲ τὸ γενικὸ ὄρο τῆς μοιχείας, γιατί ὅλες φέρουν τὰ σημάδια τοῦ μοιχοῦ ἄντρα ἢ τῆς μοιχαλίδας γυναίκας. Ὅποιος ἑπομένως ντρέπεται γιὰ τὸν Χριστό, τὸν Κύριο, τὸν Νυμφίο τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, μπροστὰ σὲ μία τέτοια μοιχαλίδα γενεά, μοιάζει πραγματικὰ μὲ τὴ νύφη ποὺ ντρέπεται μπροστὰ σὲ ἀκόλαστους ἀνθρώπους γιὰ τὸ μνηστήρα της. Ὁ Κύριος δὲ μιλάει μόνο γιὰ ἁμαρτωλὴ γενεά, ἀλλὰ γιὰ γενεὰ μοιχαλίδα καὶ ἁμαρτωλή. Γιατί; Γιὰ νὰ κάνει εἰδικὴ ἀναφορὰ καὶ καταγγελία τῆς μοιχείας. Μὲ τὴ λέξη «μοιχεία» ὑπονοοῦνται ἐδῶ οἱ σοβαρότερες, οἱ πιὸ ἀπεχθεῖς καὶ θανάσιμες ἁμαρτίες, ποὺ συχνὰ ξεστρατίζουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὴν αὐταπάρνηση, ἀπὸ τὸν σταυρό του καὶ τὴν ἀναγέννησή του.

christianvivliografia1 2

http://amethystosbooks.blogspot.gr/