Το dim/art και η στήλη Αυτό δεν είναι πίπα αγαπούν την καλή λογοτεχνία· και καλή λογοτεχνία είναι η λογοτεχνία που κινητοποιεί τις μάζες και τους ενισχύει την ταξική συνείδηση. Να, όπως εδώ, σε τούτο το διήγημα του Λευτέρη Καπώνη: εδώ, μάζες είναι ο Μπάμπης και η Σούλα. Μοιράζονται μια μπύρα αγκαλιά στον καναπέ και τσακώνονται για το τηλεκοντρόλ. Ο Μπάμπης κάνει τελικά το χατήρι της Σούλας να δούνε ταινία, αλλά στο μεταξύ βγάζει καντήλες με τη λέξη «εταίροι» και ανησυχεί για τη διαπραγμάτευση.
Αναδημοσιεύουμε το διήγημα, πρωινή εφημερίδα της αριστεράς. Δεν αλλάξαμε τίποτα, μόνο τα ανωφερή εισαγωγικά τα κάναμε κανονικά, γιατί τα ανωφερή μάς τη σπάνε. Επίσης, εμείς προσθέσαμε την εικονογράφηση. Κάποτε, αντί για αυτή τη φωτό, ο Μπάμπης και η Σούλα θα γίνουν γρανιτένιο άγαλμα ύψους εξήντα μέτρων στην πλατεία Συντάγματος.
* * *
Από τις 6 είμαι στο ταξί. Γυρίζω στις 10 πτώμα. Η Σούλα έχει έτοιμο
το μπάνιο και μετά παίρνει να μου τρίψει τα πόδια. Δεκαέξι ώρες στο
τιμόνι για 30 ευρώ. Ξαπλώνω στον καναπέ, μου φέρνει κι ένα δίσκο με μια
σαλάτα, μια μπίρα να τη μοιραστούμε, και βολεύεται δίπλα μου για να
δούμε την ταινία. Εγώ θέλω να δούμε ειδήσεις. Άσ’ το, ρε Μπάμπη, μου
λέει, ψυχοπλακώνομαι. Την κοιτάζω ξαφνιασμένος. Η Σούλα τρελαινόταν για
ειδήσεις. Όταν έμπαινα στο σπίτι, μου έλεγε όλα τα νέα λαχανιασμένη. Ο
Τσίπρας είπε αυτό, ο Βαρουφάκης τούς τάπωσε, ο άλλος τούς τσάκισε. Μου
τα μετέφερε σαν πολεμικά ανακοινωθέντα, όπου οι δικοί μας περήφανοι
κατήγαγαν λαμπρές νίκες απέναντι στον εχθρό.«Τι με κοιτάς; Μας φούσκωσαν τα μυαλά με την ελπίδα που έρχεται και το ‘χουν ρίξει κι αυτοί στο μπίρι – μπίρι. Κι εκεί που ένιωσα περήφανη και ανεξάρτητη, τώρα το σκέφτομαι να πάω στην τουαλέτα χωρίς άδεια, μήπως θεωρηθεί μονομερής ενέργεια». «Ναι», της απαντάω, «όμως οι δικοί μου το παλεύουν, δεν είναι σαν τους άλλους». «Εντάξει, το παλεύουν. Πρόκειται όμως να αλλάξει η ζωή μου. Η ελπίδα, Μπάμπη μου, είναι σαν το όνειρο, έχει χρώματα, έχει υποσχέσεις, μπορείς να πορεύεσαι γι’ αυτήν κι ας είσαι νηστικός. Μπορείς να γεράσεις ελπίζοντας και να έχεις αφιερώσει τη ζωή σου σ’ αυτό. Δεν είναι εύκολο όμως να ζεις και να διαψεύδεσαι». «Και η ταινία τι θα σου δώσει, ρε Σούλα;» «Παραμύθι, Μπάμπη μου, και το παραμύθι είναι βάλσαμο, παρηγοριά. Αντί να βλέπω τους κακούς στις ειδήσεις να κυβερνούν τη ζωή μου, προτιμώ την ταινία που οι καλοί νικάνε».
Της έκανα το χατίρι. Είδαμε την «Κόρη του Ράιαν»… κοιμηθήκαμε αγκαλιασμένοι. Οι δυο μας ζούμε έναν κόσμο δίκαιο. Εκεί έξω γίνεται ο χαμός. Άνθρωποι απελπισμένοι από τα χρέη. Άνθρωποι απελπισμένοι από τη στέρηση και οι Ευρωπαίοι μπίρι – μπίρι. Τόσο το ΦΠΑ, τόσο το λάδι, τόσο το ξύδι, τόσο η επίκυψη, τόσους θα φάει η μαρμάγκα. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, μια γενιά θα τη φάει ο Καιάδας για να ανασυγκροτηθούμε. Κι εγώ αυτούς τους τύπους δεν τους κόβω για ανθρώπους της αλληλεγγύης και της βοήθειας. Στυγνοί, με στεγνές καρδιές. Θα σου δώσω 5 δισ., αλλά θα σου πάρω δύο νεφρά. Κι αν δεν μου δώσεις ζωτικό όργανο, θέλω τα αεροδρόμια. Έπεσες στην ανάγκη μου, κύριε Τσίπρα, θα σε τηγανίσω όπως τα μπαρμπούνια στη χώρα σου.
Σηκώνομαι στις 6 και στην τηλεόραση αρχίζουν να σκάνε μύτη οι μουτσούνες. Όλοι τον χαβά τους. Η Νέα Δημοκρατία που μας έσωσε, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σωτηρία γιατί ο κακός ΣΥΡΙΖΑ διέκοψε το εθνοσωτήριο έργο της. Ο καλός ΣΥΡΙΖΑ που κουβεντιάζει με τους εταίρους —εν τω μεταξύ βγάζω καντήλες όταν ακούω τη λέξη «εταίροι»— για καλύτερη συμφωνία, που θα τη δεχτούν γιατί είναι προς το συμφέρον τους — λέτε να μην το ξέρουν και περίμεναν τον ΣΥΡΙΖΑ να τους το πει… Και, ω του θαύματος, εμφανίζεται ένας πράσινος βάτραχος που φωνάζει «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι εδώ, γιατί θυσιάστηκε για τον λαό».
Ξεκινάω τη μέρα μου και σκέφτομαι το μεροκάματο. Είμαι μόνος δεκαέξι ώρες και σκέφτομαι πως η ελπίδα μπορεί να σου γεμίσει τη ζωή. Να σου κάνει παρέα τις πιο δύσκολες στιγμές, αλλά μ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρει.
http://dimartblog.com/2015/06/09/babis-and-soula-negotiating/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου