Συνεχίζεται : Σάββατο,12 Ιανουαρίου 2013
ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ
Ας συνεχίσουμε με τις θέσεις του για το σώμα, με την καθαυτή θεολογία του περί σώματος!
«Ότι ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός αγαπάει το σώμα, είναι προκατάληψη! Δεν αγαπάει το σώμα, αγαπάει την ιδέα του σώματος, όχι το σώμα ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, γι’αυτό και δεν θα μάθετε ποτέ το όνομα του τάδε κούρου ή του τάδε δισκοβόλου.»
«Ο νούς είναι ενσώματος. Γι αυτό υπάρχει η έκφραση ότι η αγάπη είναι θερμή. Φτιάχνω δηλαδή έννοια, νοητική έννοια, με βάση μια σωματική αίσθηση.»
«Η ψυχή, ως υλική, είναι διάχυτη μέσα στο σώμα. Είναι εκμαγείο, υλικό εκμαγείο του σώματος. Μια λεπτότατη υλική υφή που απομένει μετά τον Θάνατο, για να μπορέσουμε να έχουμε αναδημιουργία του ίδιου ανθρώπου.»
«Στη Πατερική Ελληνική παράδοση αποδόθηκε ξαφνικά η εικόνα του Θεού και στο σώμα. Αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ενσάρκωση ως συγκατάβαση, ως ανάληψη του σώματος, από τον Θεό τον Ίδιο, και δημιουργεί μια ριζική πνευματοποίηση του σώματος! Αυτή η ριζική πνευματοποίηση του σώματος είναι το αίτημα του άμεσου μέλλοντος.»
«Η πιθανότητα το πνεύμα το Άγιο να μπορεί να θεώσει το σώμα, δηλαδή να το κάνει διάφανο στην Χάρη και να το κάνει όμορφο και κυρίως αιώνιο, θα μας σώσει από τον νέο-παγανισμό, όπου το σώμα θεωρείται ως κατοικητήριο σκοτεινών δυνάμεων στις οποίες πρέπει να παραδοθούμε, έστω με μέτρο.»
Αυτή η τελευταία θέση είναι το θεμέλιο της θεολογίας του Ζιζιούλα, της μετα-πατερικής λεγόμενως θεολογίας, του Οικουμενισμού στο σύνολό του, και είναι Λατινικής προελεύσεως. Προσαρμογή στα νέα δεδομένα, στην εξέλιξη.
Όπως ακριβώς όρισε την επιβίωση του δυνατού και την εξέλιξη των ειδών ο Δαρβίνος. Γι’αυτό και ο Ζηζιούλας δηλώνει αμετακίνητα. Η Ορθοδοξία ή θα προσαρμοστεί ή θα χαθεί. Ας σημειώσουμε εδώ πως αυτό το πομπώδες του ύφος, που συνοδεύεται από μια κάποια μεγαλοπρέπεια στην κίνηση του σματός του, που δίνει αυτή την ψευδή αίσθηση αυτοπεποιθήσεως του ανθρώπου, οφείλονται σε μια πάθηση. Πάσχει από λόρδωση. Ανερμήνευτη από τον ίδιο. Δεν κατάλαβε το σημείο του Θεού, της πρόνοιας. Ότι δεν μπορεί να ταπεινωθεί, να ταπεινώσει εαυτόν. Και το πρόβλημα είναι πως η ομάδα που συγκεντρώθηκε σιγα – σιγά γύρω του, οφείλεται στη πάθησί του!
Ας ξεκινήσουμε όμως με τον έλεγχο της κενολογίας του Λουδοβίκου!
Κατ’αρχάς λοιπόν δεν καταλαβαίνει τίποτε από τέχνη. Πόσο μάλλον να καταλάβει την αρχάια τέχνη. Πρίν ζητήσουμε την βοήθεια του Χρήστου Καρούζου και της Αρχαίας του Τέχνης, που ξεχάστηκε στις εκδόσεις Ερμής, ας σημειώσουμε πως ούτε στην Αγιογραφία θα βρούμε συγκεκριμένα ονόματα, συγκεκριμένων ανθρώπων, αλλά αγίων και ο άγιος δεν είναι συγκεκριμένος άνθρωπος.
«Ο Καρούζος λοιπόν στή σελ.39 μεταφέρει μια σημαντική φαντασία του Herder: "Αν ένας Αιγύπτιος της εποχής των κλασσικών αιώνων της Ελλάδος, έμπαινε σ’ένα Ελληνικό Μουσείο θα τρόμαζε και ίσως γύριζε αλλού με περιφρόνηση. Τί ανακάτωμα, θά έλεγε, τί θράσος. Ξιφομάχε πόσην ώρα θά ρίχνεσαι μπροστά; Κι εσύ νεανία πόσο θά απλώνεις τό χέρι στό στεφάνι, καί σείς παλαιστές δέν ενικήσατε ποτέ; Πόσο αλλοιώτικα σέ μάς. Εμείς παρασταίνομε εκείνο πού διαρκεί αιώνια, τή στάση τής ηρεμίας καί τής ιερής σιωπής".
Αυτό ήταν τό κατόρθωμα τού Έλληνα. Δέν εσάστησε μπροστά στόν κοχλασμό τής ζωής. Πρώτος αυτός στήν ιστορία ένιωσε πώς η αδιάκοπη αλλαγή πού είναι γνώρισμα τής ζωή, δέν είναι άμορφη καί άπιαστη. Πρώτος αυτός μπόρεσε νά παραστήσει τό πιό άπιαστο πράγμα, τήν κίνηση μέ το μέσο τού ρυθμού. Καί αφού ό,τι είναι ο ρυθμός γιά την κινούμενη ζωή είναι τό σχήμα γιά την ακίνητη, μέ τήν γεωμετρική τέχνη, αποκαλύφθηκαν οι μεγάλες δυνατότητες ξετυλίγματος πού έκρυβε μέσα της η πνευματικότητα τής Ελληνικής τέχνης. Και τήν προφύλαξε από τόν κίνδυνο νά σκλαβωθεί ή στήν έξω νου χλιδή τής Ανατολής ή στά πέτρινα μαθηματικά τών Αιγυπτίων.
Τά Ελληνικά αρχαϊκά αγάλματα φαίνονται σάν νά συγκρατούνται τήν στιγμή πού παίρνουν φόρα γιά νά κινηθούν. Καί μέ τόν ρυθμό οι Έλληνες πέτυχαν ώστε καί η πιό ζωηρή κίνηση νά διατηρεί αισθητή τήν αρχιτεκτονική σταθερότητα τής φόρμας. Διότι όλη αυτή η ρυθμική κίνηση τού Ελληνικού έργου έχει ένα πέρας. Τόν ίδιο τόν εαυτό της, αφού ξεκινάει από τό σώμα καί ξαναγυρίζει στό σώμα τό σταθερό.
Ο Γκαίτε επισήμανε πώς η Ελληνική τέχνη είναι θεομορφική: δέν εξανθρωπίζει τήν θεότητα αλλά ανεβάζει τον άνθρωπο καί τού δίνει ψυχικές καί πνευματικές διαστάσεις πού φέρνουν ίλιγγο, ενώ ταυτόχρονα φανερώνει καί τήν επίγνωση ότι η δύναμή του έχει κάποια όρια. Άν αυτό τό πνεύμα δέν είναι χυμένο μέσα στή φόρμα καί δέν τήν εμψυχώνει, τότε τό έργο δέν είναι Ελληνικό καλλιτέχνημα.
Τί είναι λοιπόν τό Ελληνικό στην τέχνη καί στήν γλυπτική; Τό ξάστερο βάθος. Δέν είναι η διαύγεια διότι κάθε κοινοτοπία, κάθε πεζολογία έχει διαύγεια. Ακόμη καί τά Αιγυπτιακά τέρατα έχουν διαύγεια. Αλλά δέν έχουν ξάστερο βάθος. Χωρίς κανένα μυστικισμό που θεμελιώνει την ατομικότητα! Γι' αυτό ο Γκαίτε ονόμασε το άλογο της Σελήνης στο Ανατολικό αέτωμα του Παρθενώνος «το αρχέγονο άλογο» (urpferd) και την ονομασία αυτή του την ενέπνευσε η φόρμα του. Δεν είναι η διαύγεια λοιπόν, αλλά το ξάστερο βάθος».
Αγαπητέ Λουδοβίκο, η αισθητική του Χέγκελ, παρότι προσφέρει εγκυκλοπαιδική πολυμάθεια δεν προσφέρει αληθινή γνώση.
Είναι ενσώματος ο νούς; Ο Νούς κατασκευάζει έννοιες; Οι έννοιες είναι αναπαραστάσεις, δεν είναι λόγος, το μοναδικό περιεχόμενο του Νού. Ο Αριστοτέλης μας προειδοποιεί πως αν τα αισθητήρια δεν καταλήγουν στον Νού, δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε από την γνώμη. Από την άλογη απαίτηση του μέρους να είναι όλον. Η σημερινή νευροψυχολογία ονόμασε νου εκείνο το κάτι που νικά το κομπιούτερ, που γράφει ποίηση. Άλλα ούτε και αυτό είναι Νούς. Ο Νούς είναι η μοναδική κατάκτηση του Ελληνικού Πνεύματος, όπως η Αγιότης είναι της Εκκλησίας. Και δεν αντικατέστησε η Αγιότης τον Νού, Λουδοβίκο. Αν μιλούσες έστω σ’αυτό το σημείο για την διάκριση σώματος και σάρκας ίσως σε δικαιολογούσαμε. Ενσώματος Νούς. Το τελευταίο ανέκδοτο. Μπορείς να χωρίσεις την ψυχή από την αρετή, τη ψυχή από το κέντρο της τον Νού; ο Νούς είναι η ενότης, το εσωτερικό κέντρο. Είναι η κλασσική ενότης της αρμονίας ελευθέρων μερών. Αυτό το εσωτερικό κέντρο κυβερνά και κάνει αισθητή την ύπαρξή του σε όλα τά μέρη, χωρίς όμως τα μέρη να χάνουν την σημασία τους και την ύπαρξή τους. Είναι μια σύνθεση της παράταξης και της υπόταξης, του μέρους και του όλου, της πολλαπλότητος και της ενότητος. Δεν υπάρχει συναίρεση των μερών σ’ένα μοναδικό μοτίβο, όπως κατανοεί την ενότητα ο οικουμενισμός, για να μας υποτάξει στον πάπα ή ο κομμουνιστικός ρεαλισμός που προετοίμασε τον οικουμενισμό, αλλά υπάρχει οργανισμός. Ο Νούς είναι η πηγή της Ευθυμίας και της Χαράς. Με τον Νού οι Έλληνες γνώρισαν την ανώτερη τάξη των πραγμάτων του κόσμου, την μοίρα, αλλά κατόρθωσαν αυτή την μοίρα να την δέχονται και να την καταφάσκουν, λές και την διάλεξαν μόνοι τους, σαν αιώνια παιδιά.
Η ψυχή ως εκμαγείο, υλικό εκμαγείο του σώματος, δεν είναι ακριβώς η ψυχή της φιλοσοφίας η οποία ανεκαλύφθη για πρώτη φορά από τον δεύτερο πλού του Πλάτωνος, και είναι ο νοητός κόσμος, η ανθρώπινη Φύση. Είναι η ψυχή των κεκοιμημένων. Μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η αναδημιουργία και αποκατάσταση αλλά όχι η ανάσταση των νεκρών. Ο αναστημένος Κύριος εμφανίστηκε εν ετέρα μορφή, Λουδοβίκο.
Για την πνευματοποίηση του σωματός του παρακαλούσε θερμά τον θεό του ο Καζαντζάκης να του δώσει αρκετό Χρόνο. Τί σημαίνει αποδόθηκε η εικόνα του Θεού και στο σώμα; Δεν χάθηκε η εικόνα του Θεού με την πτώση; Γιατί αποφεύγεις την πτώση με τόση τέχνη; Δεν διαθέτουμε δερμάτινους χιτώνες στην θέση της εικόνος; Οι Θεολόγοι της Εκκλησίας διδάσκουν πως όταν η ψυχή αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα, τότε το σώμα γίνεται ψυχή! Αυτό εννοείς με τα ψελλίσματά σου;
Και όσον αφορά την διαύγεια είδες πως και τα τέρατα διαθέτουν διαύγεια αλλά δεν διαθέτουν βάθος, ούτε ενότητα, ούτε Νου Χριστού!
Συνεχίζεται
Αμέθυστος.
ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ
Ας συνεχίσουμε με τις θέσεις του για το σώμα, με την καθαυτή θεολογία του περί σώματος!
«Ότι ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός αγαπάει το σώμα, είναι προκατάληψη! Δεν αγαπάει το σώμα, αγαπάει την ιδέα του σώματος, όχι το σώμα ενός συγκεκριμένου ανθρώπου, γι’αυτό και δεν θα μάθετε ποτέ το όνομα του τάδε κούρου ή του τάδε δισκοβόλου.»
«Ο νούς είναι ενσώματος. Γι αυτό υπάρχει η έκφραση ότι η αγάπη είναι θερμή. Φτιάχνω δηλαδή έννοια, νοητική έννοια, με βάση μια σωματική αίσθηση.»
«Η ψυχή, ως υλική, είναι διάχυτη μέσα στο σώμα. Είναι εκμαγείο, υλικό εκμαγείο του σώματος. Μια λεπτότατη υλική υφή που απομένει μετά τον Θάνατο, για να μπορέσουμε να έχουμε αναδημιουργία του ίδιου ανθρώπου.»
«Στη Πατερική Ελληνική παράδοση αποδόθηκε ξαφνικά η εικόνα του Θεού και στο σώμα. Αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ενσάρκωση ως συγκατάβαση, ως ανάληψη του σώματος, από τον Θεό τον Ίδιο, και δημιουργεί μια ριζική πνευματοποίηση του σώματος! Αυτή η ριζική πνευματοποίηση του σώματος είναι το αίτημα του άμεσου μέλλοντος.»
«Η πιθανότητα το πνεύμα το Άγιο να μπορεί να θεώσει το σώμα, δηλαδή να το κάνει διάφανο στην Χάρη και να το κάνει όμορφο και κυρίως αιώνιο, θα μας σώσει από τον νέο-παγανισμό, όπου το σώμα θεωρείται ως κατοικητήριο σκοτεινών δυνάμεων στις οποίες πρέπει να παραδοθούμε, έστω με μέτρο.»
Αυτή η τελευταία θέση είναι το θεμέλιο της θεολογίας του Ζιζιούλα, της μετα-πατερικής λεγόμενως θεολογίας, του Οικουμενισμού στο σύνολό του, και είναι Λατινικής προελεύσεως. Προσαρμογή στα νέα δεδομένα, στην εξέλιξη.
Όπως ακριβώς όρισε την επιβίωση του δυνατού και την εξέλιξη των ειδών ο Δαρβίνος. Γι’αυτό και ο Ζηζιούλας δηλώνει αμετακίνητα. Η Ορθοδοξία ή θα προσαρμοστεί ή θα χαθεί. Ας σημειώσουμε εδώ πως αυτό το πομπώδες του ύφος, που συνοδεύεται από μια κάποια μεγαλοπρέπεια στην κίνηση του σματός του, που δίνει αυτή την ψευδή αίσθηση αυτοπεποιθήσεως του ανθρώπου, οφείλονται σε μια πάθηση. Πάσχει από λόρδωση. Ανερμήνευτη από τον ίδιο. Δεν κατάλαβε το σημείο του Θεού, της πρόνοιας. Ότι δεν μπορεί να ταπεινωθεί, να ταπεινώσει εαυτόν. Και το πρόβλημα είναι πως η ομάδα που συγκεντρώθηκε σιγα – σιγά γύρω του, οφείλεται στη πάθησί του!
Ας ξεκινήσουμε όμως με τον έλεγχο της κενολογίας του Λουδοβίκου!
Κατ’αρχάς λοιπόν δεν καταλαβαίνει τίποτε από τέχνη. Πόσο μάλλον να καταλάβει την αρχάια τέχνη. Πρίν ζητήσουμε την βοήθεια του Χρήστου Καρούζου και της Αρχαίας του Τέχνης, που ξεχάστηκε στις εκδόσεις Ερμής, ας σημειώσουμε πως ούτε στην Αγιογραφία θα βρούμε συγκεκριμένα ονόματα, συγκεκριμένων ανθρώπων, αλλά αγίων και ο άγιος δεν είναι συγκεκριμένος άνθρωπος.
«Ο Καρούζος λοιπόν στή σελ.39 μεταφέρει μια σημαντική φαντασία του Herder: "Αν ένας Αιγύπτιος της εποχής των κλασσικών αιώνων της Ελλάδος, έμπαινε σ’ένα Ελληνικό Μουσείο θα τρόμαζε και ίσως γύριζε αλλού με περιφρόνηση. Τί ανακάτωμα, θά έλεγε, τί θράσος. Ξιφομάχε πόσην ώρα θά ρίχνεσαι μπροστά; Κι εσύ νεανία πόσο θά απλώνεις τό χέρι στό στεφάνι, καί σείς παλαιστές δέν ενικήσατε ποτέ; Πόσο αλλοιώτικα σέ μάς. Εμείς παρασταίνομε εκείνο πού διαρκεί αιώνια, τή στάση τής ηρεμίας καί τής ιερής σιωπής".
Αυτό ήταν τό κατόρθωμα τού Έλληνα. Δέν εσάστησε μπροστά στόν κοχλασμό τής ζωής. Πρώτος αυτός στήν ιστορία ένιωσε πώς η αδιάκοπη αλλαγή πού είναι γνώρισμα τής ζωή, δέν είναι άμορφη καί άπιαστη. Πρώτος αυτός μπόρεσε νά παραστήσει τό πιό άπιαστο πράγμα, τήν κίνηση μέ το μέσο τού ρυθμού. Καί αφού ό,τι είναι ο ρυθμός γιά την κινούμενη ζωή είναι τό σχήμα γιά την ακίνητη, μέ τήν γεωμετρική τέχνη, αποκαλύφθηκαν οι μεγάλες δυνατότητες ξετυλίγματος πού έκρυβε μέσα της η πνευματικότητα τής Ελληνικής τέχνης. Και τήν προφύλαξε από τόν κίνδυνο νά σκλαβωθεί ή στήν έξω νου χλιδή τής Ανατολής ή στά πέτρινα μαθηματικά τών Αιγυπτίων.
Τά Ελληνικά αρχαϊκά αγάλματα φαίνονται σάν νά συγκρατούνται τήν στιγμή πού παίρνουν φόρα γιά νά κινηθούν. Καί μέ τόν ρυθμό οι Έλληνες πέτυχαν ώστε καί η πιό ζωηρή κίνηση νά διατηρεί αισθητή τήν αρχιτεκτονική σταθερότητα τής φόρμας. Διότι όλη αυτή η ρυθμική κίνηση τού Ελληνικού έργου έχει ένα πέρας. Τόν ίδιο τόν εαυτό της, αφού ξεκινάει από τό σώμα καί ξαναγυρίζει στό σώμα τό σταθερό.
Ο Γκαίτε επισήμανε πώς η Ελληνική τέχνη είναι θεομορφική: δέν εξανθρωπίζει τήν θεότητα αλλά ανεβάζει τον άνθρωπο καί τού δίνει ψυχικές καί πνευματικές διαστάσεις πού φέρνουν ίλιγγο, ενώ ταυτόχρονα φανερώνει καί τήν επίγνωση ότι η δύναμή του έχει κάποια όρια. Άν αυτό τό πνεύμα δέν είναι χυμένο μέσα στή φόρμα καί δέν τήν εμψυχώνει, τότε τό έργο δέν είναι Ελληνικό καλλιτέχνημα.
Τί είναι λοιπόν τό Ελληνικό στην τέχνη καί στήν γλυπτική; Τό ξάστερο βάθος. Δέν είναι η διαύγεια διότι κάθε κοινοτοπία, κάθε πεζολογία έχει διαύγεια. Ακόμη καί τά Αιγυπτιακά τέρατα έχουν διαύγεια. Αλλά δέν έχουν ξάστερο βάθος. Χωρίς κανένα μυστικισμό που θεμελιώνει την ατομικότητα! Γι' αυτό ο Γκαίτε ονόμασε το άλογο της Σελήνης στο Ανατολικό αέτωμα του Παρθενώνος «το αρχέγονο άλογο» (urpferd) και την ονομασία αυτή του την ενέπνευσε η φόρμα του. Δεν είναι η διαύγεια λοιπόν, αλλά το ξάστερο βάθος».
Αγαπητέ Λουδοβίκο, η αισθητική του Χέγκελ, παρότι προσφέρει εγκυκλοπαιδική πολυμάθεια δεν προσφέρει αληθινή γνώση.
Είναι ενσώματος ο νούς; Ο Νούς κατασκευάζει έννοιες; Οι έννοιες είναι αναπαραστάσεις, δεν είναι λόγος, το μοναδικό περιεχόμενο του Νού. Ο Αριστοτέλης μας προειδοποιεί πως αν τα αισθητήρια δεν καταλήγουν στον Νού, δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε από την γνώμη. Από την άλογη απαίτηση του μέρους να είναι όλον. Η σημερινή νευροψυχολογία ονόμασε νου εκείνο το κάτι που νικά το κομπιούτερ, που γράφει ποίηση. Άλλα ούτε και αυτό είναι Νούς. Ο Νούς είναι η μοναδική κατάκτηση του Ελληνικού Πνεύματος, όπως η Αγιότης είναι της Εκκλησίας. Και δεν αντικατέστησε η Αγιότης τον Νού, Λουδοβίκο. Αν μιλούσες έστω σ’αυτό το σημείο για την διάκριση σώματος και σάρκας ίσως σε δικαιολογούσαμε. Ενσώματος Νούς. Το τελευταίο ανέκδοτο. Μπορείς να χωρίσεις την ψυχή από την αρετή, τη ψυχή από το κέντρο της τον Νού; ο Νούς είναι η ενότης, το εσωτερικό κέντρο. Είναι η κλασσική ενότης της αρμονίας ελευθέρων μερών. Αυτό το εσωτερικό κέντρο κυβερνά και κάνει αισθητή την ύπαρξή του σε όλα τά μέρη, χωρίς όμως τα μέρη να χάνουν την σημασία τους και την ύπαρξή τους. Είναι μια σύνθεση της παράταξης και της υπόταξης, του μέρους και του όλου, της πολλαπλότητος και της ενότητος. Δεν υπάρχει συναίρεση των μερών σ’ένα μοναδικό μοτίβο, όπως κατανοεί την ενότητα ο οικουμενισμός, για να μας υποτάξει στον πάπα ή ο κομμουνιστικός ρεαλισμός που προετοίμασε τον οικουμενισμό, αλλά υπάρχει οργανισμός. Ο Νούς είναι η πηγή της Ευθυμίας και της Χαράς. Με τον Νού οι Έλληνες γνώρισαν την ανώτερη τάξη των πραγμάτων του κόσμου, την μοίρα, αλλά κατόρθωσαν αυτή την μοίρα να την δέχονται και να την καταφάσκουν, λές και την διάλεξαν μόνοι τους, σαν αιώνια παιδιά.
Η ψυχή ως εκμαγείο, υλικό εκμαγείο του σώματος, δεν είναι ακριβώς η ψυχή της φιλοσοφίας η οποία ανεκαλύφθη για πρώτη φορά από τον δεύτερο πλού του Πλάτωνος, και είναι ο νοητός κόσμος, η ανθρώπινη Φύση. Είναι η ψυχή των κεκοιμημένων. Μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η αναδημιουργία και αποκατάσταση αλλά όχι η ανάσταση των νεκρών. Ο αναστημένος Κύριος εμφανίστηκε εν ετέρα μορφή, Λουδοβίκο.
Για την πνευματοποίηση του σωματός του παρακαλούσε θερμά τον θεό του ο Καζαντζάκης να του δώσει αρκετό Χρόνο. Τί σημαίνει αποδόθηκε η εικόνα του Θεού και στο σώμα; Δεν χάθηκε η εικόνα του Θεού με την πτώση; Γιατί αποφεύγεις την πτώση με τόση τέχνη; Δεν διαθέτουμε δερμάτινους χιτώνες στην θέση της εικόνος; Οι Θεολόγοι της Εκκλησίας διδάσκουν πως όταν η ψυχή αποκτήσει το Άγιο Πνεύμα, τότε το σώμα γίνεται ψυχή! Αυτό εννοείς με τα ψελλίσματά σου;
Και όσον αφορά την διαύγεια είδες πως και τα τέρατα διαθέτουν διαύγεια αλλά δεν διαθέτουν βάθος, ούτε ενότητα, ούτε Νου Χριστού!
Συνεχίζεται
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου