"Διότι δέν είναι ατομικά κατορθώματα αλλά οδηγούν στήν ολοκλήρωση τής ανθρώπινης φύσεως καί όχι μόνον. Κάι όχι στήν ολοκλήρωση τής ουσίας. Ο Κύριος δέν ένωσε δύο ουσίες.Ποια η διαφορά ουσίας και Φύσεως? " Γ.Κουρκουβελος

Αγαπητέ Κουρκούβελε, καθυστέρησαμε αρκετά αλλά βρήκαμε αντί απαντήσεως μερικές ακριβέστατες εκφράσεις των Πατέρων γύρω απο την διάκριση Φύσεως και υποστάσεως. 

Η ανθρώπινη Φύση έχει σώμα και λογική ψυχή.

Όσο για την Θεία Φύση άς την περιγράψουμε με τον λόγο του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: Λόγος ΚΘ’ 19 : Ο τώρα άνθρωπος υπήρχε τότε απλούς (ώς Θεός). Παρέμεινεν ότι ήτο και ό,τι δέν ήτο, το απέκτησεν. Είς την αρχήν ήτο ως αναίτιος διότι ποιά είναι η αιτία του Θεού; Αλλά αργότερον έγινεν άνθρωπος διά μίαν αιτίαν (Και αυτή η αιτία ήτο να σωθούμε εμείς). Και έχων ως σύνδεσμον τον νούν ηνώθη με την σάρκα (διά μέσου νοός ομιλήσας σαρκί, και γενόμενος άνθρωπος, ο κάτω Θεός), και έγινε άνθρωπος ο επί γής Θεός. Αφού ο άνθρωπος ηνώθη με τον Θεόν και έγινεν ένας με υπεροχήν της ανωτέρας φύσεως, ώστε να γίνω τόσον Θεός όσον εκείνος άνθρωπος. Εγεννήθη μέν, αλλ’ήτο και γεννημένος, απο γυναίκα μέν αλλά και παρθένον. Αυτό είναι ανθρώπινον, εκείνο είναι θεϊκόν, χωρίς Πατέρα εδώ κάτω, αλλά και χωρίς μητέρα εκεί επάνω. Όλον τούτο Θεότης (Δηλαδή η Θεική Φύση).

Φύσις των Τριών της Αγίας Τριάδος μία Θεός.

Η Φυσις η ουσία σημαίνει το κοινόν.

Η υπόσταση ή το πρόσωπο σημαίνει το ιδιαίτερο, το ένα και μοναδικό.

Ο δέ μόνον Θεού και ίδιον, τούτο Ουσία (Γι’αυτό λέγεται υπερούσιος, Διότι δέν αναλογεί στην ανθρώπινη ουσία).

Με μία απίστευτη απλότητα και γι’αυτό δυσνόητα, εκφράζει κάποιες πολύτιμες νύξεις για το θέμα ο Άγιος Γρηγόριος στον 42ο Λόγο του, στην παρ. 15! Η οποία είναι μία διευκρίνηση επίσης της Ομολογίας πίστεως.

«Το άναρχον και η αρχή και το μετά (με την αρχή) της αρχής εις Θεός. Ούτε του ανάρχου είναι το άναρχον φύσις, ή το αγέννητον. Διότι ουδεμία Φύσις είναι κάτι αρνητικό, κάτι που δέν είναι, αλλά μόνον αυτό που είναι! Φύσις είναι η του όντος θέσις, και όχι η αναίρεσις του μή όντος. Ούτε η αρχή είναι χωρισμένη απο το άναρχον, διότι δέν είναι φύσις αυτού η αρχή, όπως δέν είναι ούτε εκείνου το άναρχον. Περί γάρ την Φύσιν ταύτα (γύρω απο την Φύσιν, σχετίζονται με την Φύσιν) αλλά δέν είναι Φύσις! Και εκείνο που είναι μαζί (το μετά του ανάρχου) με το άναρχο και την αρχή δέν είναι άλλο τι, αλλά όπως εκείνα. Το όνομα δέ του ανάρχου Πατήρ, τής δέ αρχής Υιός, αυτού δέ που είναι μαζί με την αρχή (μετά της αρχής ότι έπειτα απο την αρχή) πνεύμα άγιον. Φύσις δέ των Τριών μία, Θεός. Ένωσις είναι δέ ο Πατήρ, εξ’ού και πρός όν ανάγονται όσα ακολουθούν (τα εξής) Ούχ ώς συναλείφεσθαι (και όχι σαν να είναι διαλυμένα μεταξύ τους) αλλ’ ώς έχεσθαι (αλλά για να διατηρούνται πάντοτε μαζί), χωρίς να μπορούν να τα χωρίσουν, ούτε ο χρόνος, ούτε η θέληση, ούτε η δύναμη. Διότι αυτά χωρίζουν εμάς στην πολλαπλότητα, διότι κάθε στοιχείο πολεμά εναντίον του άλλου (στασιάζουν το ένα κατά του άλλου). Αλλά αυτά στα οποία μία απλή Φύσις και το Είναι είναι ταυτόν, είναι το ΈΝ Κυρίαρχο, κυριαρχεί η ενότης. 

Ευχαριστούμε κ.Κουρκούβελε και όπως βλέπετε αναδύθηκε και μία ολοκληρωτική αναίρεση της ψευτοθεολογίας του Ζηζιούλα.

Αμέθυστος.