Θα ήθελα να μη γράφω ποτέ κάποια πράγματα που ερεθίζουνε και δυσαρεστούνε όσους περπατάνε σε δρόμο, ανάποδο από μένα. Αλλά να γράφω για πράγματα που ευχαριστούνε όλους.
Μα υπάρχουνε ένα σωρό στραβά, που ίσως να διορθωθούνε με το να καταλάβουμε καλά, πως είναι στραβά και να ζητήσουμε τη γιατρειά τους. Λοιπόν, άθελά μου, γράφω γι’ αυτά και σσς παρακαλώ να δώσετε προσοχή στα παρακάτω, όχι γιατί είμαι ο σοφός Σολομώντας, αλλά γιατί αυτά τα ζητήματα για τα οποία γράφω, έτυχε να τα γνωρίζω καλύτερα από πολλούς, και γιατί η ζωή μου η ίδια είναι υφασμένη μαζί τους, σαν το στημόνι με το υφάδι.
Και με όλο που κάποια από αυτά τα στραβά που θέλουνε σιάξιμο, φαίνουνται με την πρώτη ματιά πως δεν έχουνε μεγάλη σημασία, ωστόσο στ’ αληθινά έχουνε πάρα πολύ μεγάλη, μα δεν θέλουνε να το καταλάβουνε εκείνοι που συνεργούνε στο κακό. Κι αν ακόμα τους δώσει κανείς να το καταλάβουνε, από πείσμα επιμένουνε στο στραβό για να μη φανούνε στους άλλους πλανημένοι.
Ένα απ’ αυτά τα ζητήματα είναι π.χ. η κατάσταση που έχουνε οι εκκλησίες μας (για τα οποία έγραψα ύστερ’ από το Πάσχα), το χάλι που βρίσκονται οι εκκλησιαστικές τέχνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας: η ψαλμωδία, η αγιογραφία, η αρχιτεκτονική, η μικροτεχνία, μ’ ένα λόγο ό,τι εκφράζει το βαθύ πνεύμα της Ορθοδοξίας. Η παραμόρφωση αυτών των λειτουργικών τεχνών, ώστε από λειτουργικές να καταντήσουνε κοσμικές, έγινε και γίνεται από κάποιους επιπόλαιους, ρηχούς και αισθηματολογικούς ανθρώπους, που δεν νοιώθουνε καμμιά πνευματική ευθύνη για ό,τι κάνουνε, κι αλλάζουνε με ελαφρή συνείδηση το ένα και το άλλο, είτε στην ψαλμωδία, είτε στην αγιογραφία, είτε στα έθιμα της εκκλησίας, καταστρέφοντας τον θησαυρό της παραδόσεως με γελοίους νεωτερισμούς. Αυτοί πορεύονται χωρίς να ξέρουνε τι κάνουνε, και χωρίς να τους μέλει τι συμφορά φέρνουνε στη φυλή μας. Εμείς, όμως, όσοι νοιώθουμε αυτά τα πράγματα, και την αξία τους, και που καταλαβαίνουμε πνευματική ευθύνη, έχουμε χρέος να αγωνισθούμε καταπάνω στην καταστροφή που κάνει η αμάθεια, η ανοησία, η ψωροπερηφάνεια, ο πνευματικός εκφυλισμός, μαζί με το πονηρό πνεύμα της εκμετάλλευσης. Αλλά, ενώ αυτοί οι μαστροχαλαστήδες πορεύονται, όπως είπα, ασυλλόγιστα, χωρίς να είναι σε θέση να καταλάβουνε τι κακό κάνουνε, εμείς οι άλλοι πρέπει να τους πολεμήσουμε με γνώση, με σοβαρότητα, με τα λόγια της αλήθειας. Ένα ρητό ανατολίτικο λέγει: «Ένας τρελλός έρριξε μια πέτρα στη θάλασσα και πέσανε στο νερό εκατό γνωστικοί γιά να τη βγάλουνε!». Ο τρελλός είναι εκείνος που χαλά την παράδοση, γιατί έτσι του κατέβηκε, κ’ εμείς είμαστε οι γνωστικοί, που αγωνιζόμαστε να σώσουμε αυτό που πάει να καταστρέψει ο τρελλός, δηλαδή την παράδοση. Η παροιμία μιλά για έναν τρελλό και για εκατό γνωστικούς. Μα σ’ εμάς είναι εκατό τρελλοί που γκρεμίζουνε και πεντέξη γνωστικοί, που αγωνίζουνται, να μην τους αφήσουνε στο παλαβό αυτό έργο της καταστροφής.
Κατά δυστυχία, πολλοί απ’ αυτούς τους ελαφρόμυαλους, αλαφρόκαρδους και κούφιους «νεωτεριστάς» (όπως θέλουν να λέγουνται), έχουνε πιάσει τα πόστα, στα Υπουργεία, στις Ακαδημίες, στα Πανεπιστήμια και στ’ άλλα εκπαιδευτήρια, στα Ωδεία, στα Θέατρα, στις εφημερίδες, στις εκκλησιές, στο ραδιοφωνικό σταθμό, κι από κει κάνουνε το κακό που κάνουνε ταμπουρωμένοι, με κάθε ευκολία, ενώ εμείς οι δυστυχείς πολεμάμε στ’ ανοιχτά, μοναχοί, χωρίς καμμιά υποστήριξη, χωρίς τα άρματα και τις τάμπιες που έχουνε αυτοί. Κοντά σ’ αυτό, εκείνοι έχουνε κάποια λαοπλάνα συνθήματα που τραβάνε τον κόσμο, όπως είναι: «ο πολιτισμός, η πρόοδος, η εξέλιξις, ο μοντερνισμός», και τα μασάνε μέρα-νύχτα στο στόμα τους σαν μαστίχι, ενώ εμείς είμαστε γι’ αυτούς «καθυστερημένοι», «έξω από το ρεύμα της εποχής», δηλαδή ό,τι δεν τραβά τη συμπάθεια του πολλού κόσμου. Ενώ, λοιπόν, οι «μοντερνιστές» είναι, κούφιοι κι ανόητοι, χωρίς κανένα βαθύ αίσθημα ή σοβαρόν στοχασμό, ωστόσο μ’ αυτά τα εύκολα εργαλεία της δημαγωγίας πλανούν τον κόσμο, προ πάντων όσοι απ’ αυτούς έχουνε κάποιο δημόσιο αξίωμα.
Και μ’ όλα ταύτα, εμείς, όχι μοναχά βαστάμε γερά και σταματούμε το γκρέμισμα, αλλά χτίζουμε σε στερεά θεμέλια, απάνω στα χαλάσματα που έχει σωριάσει η τυφλή μανία τους, και κάθε μέρα κερδίζουμε ψυχές που φωτίζουνται, κι απορούνε κ’ οι ίδιες σε τι πλάνη και σε τι ψευτιά βρισκόντανε πριν. Και μάλιστα ανάμεσα στους νέους, στον σπόρο που βλασταίνει.
«Ευλογημένο καταφύγιο», Εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ
Επιμέλεια:ΝΟΤΑ ΧΑΡΑΣ
https://aoratospolemostheblog0.wordpress.com/2015/04/18/%CE%B7-%CE%BE%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%83-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου