«Ενώ ήμουν ήδη στην Γαλλία, στο εργαστήριο που είχα στο Clamar, ήρθα σε κατάσταση βαθύτερης αμηχανίας. Πολλά, τότε, μου ήταν ασαφή. Ευρισκόμενος στην Δύση ανάμεσα σε χριστιανούς άλλων παραδόσεων, –έχω κυρίως υπ’ όψιν μου τώρα τους Ρωμαιοκαθολικούς που επικρατούν στην Γαλλία–, δεν μπορούσα ακόμη να διακρίνω σε ποιόν χώρο θα ήταν δυνατόν να προσεγγίσω τον Αληθινό Θεό, και επιδόθηκα σε τέτοια προσευχή, που πολλές φορές με αποσπούσε από τον κόσμο αυτόν. Στην ‘‘απόγνωσή’’ μου από την συνείδηση της μηδαμινότητός μου, παρακαλούσα τον Θεό να μην αποκρύψει από εμένα τις οδούς προς Αυτόν. Η περίοδος αυτή της ζωής μου, ήταν φοβερή!…
Εκείνη την εποχή άφησα το Clamar και μετακόμισα πάλι στο κεντρικό Παρίσι. Πολλές φορές για προσευχή έμπαινα σε Καθολικούς ναούς, που ήταν ανοικτοί για τον κόσμο ολόκληρη την ημέρα. Και, να, κάποια φορά, βυθισμένος στην προσευχή για πολλήν ώρα, –πράγμα, που ήταν συνηθισμένο για μένα τον καιρό εκείνον–, είδα έναν καθολικό ιερέα να με πλησιάζει και να μου λέει ότι συχνά με έβλεπε να προσεύχομαι με ζήλο και ήθελε να γνωρίσει ποιός είμαι. Κατά την συνομιλία μαζί του, τον κοίταξα με έκπληξη· όλα στην μορφή του, μου ήταν ξένα. Παράδοξο!...
Μετά από αυτό, εγώ, αν και δεν έκανα καμμία αναστάτωση, ωστόσο, σταμάτησα να πηγαίνω σε Ρωμαιοκαθολικούς Ναούς. Τότε, για πρώτη φορά πήγα σε Ορθόδοξο Ρωσσικό Ναό της οδού Daru. Παρά την ‘‘ακαταστασία’’ που επικρατούσε εκεί, αισθάνθηκα έντονα μία πλημμύρα θερμής προσευχής και ένοιωσα ‘‘οικειότητα’’ μέσα μου…».
ΓΕΡΟΝΤΑΣ
ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ (1896–1993)
[Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ: «Το μυστήριο της Χριστιανικής Ζωής»,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου