Αρνούμενος τη φόρμα, -με την έννοια του απρόσμενου δώρου, και του έργου που τελειούται, ως εικόνα άρματος που φέρει απαλά το ίχνος ξένης ζωής- αρνούμενος λοιπόν, κατασκευάζει πλέον.
Η Μοντέρνα Τέχνη ξεκινά από άρνηση, ξεκαθαρίζει το τοπίο της εμπνεύσεως, της πηγής, σε κάθε επίπεδο.
Ο Μιχαήλ Άγγελος "ξεσηκώνει" τον άνθρωπο, ολόκληρο προς τα πάνω, με σώμα δυνατό που αντέχει την ευθύνη, ως βάρος, ως δύναμη που ανθίσταται στον θάνατο, ατομικά, ως ευθύνη, χρέος έναντι Θεϊκής δυνάμεως από την οποία κατάγεται, γιατί αυτός είναι ο Θεός του. Αυτή η αφηρημένη Θεϊκή δύναμη είναι το όμοιο που θα θρέψει και τον Πικάσο.
Στην από ιεροποιημένη Δύση, ο Πικάσο βρίσκει την αιτία δημιουργικότητας, ως τυφλής δυνάμεως από άγνωστο τόπο, όπως ο Οδυσσέας στην πύλη του Άδη οπού μαθαίνει τα μελλούμενα.
Η πηγή αυτή είναι η "φόρμα" της μάσκας. Είναι η αρχή του λαβύρινθου που θα περπατήσει ο Πικάσο.
Η γνώμη άρχεται από κάποιο κριτήριο, ο ζωγράφος μαγεμένος πλέει σε άβυσσος για να βρει τον αντίπαλο όχι για να πολεμήσει αλλά για να συμφωνήσει, να συμμαχήσει, ως ταυρομάχος με δύναμη ταύρου, μεταμορφωμένος. Ο φιλόδοξος Πικάσο ξέρει πως μόνο ως κάτι μυθολογικό θα μπορούσε να σαρώσει τον ακαδημαϊκό του τοίχο. Η ξηρότητα της Αφρικάνικης Μάσκας αλλά και η άγνωστη ιερουργία της στην πορνική Δύση, στάθηκαν μοναδικά για τον ζωγράφο με ένα βάρος που θα αφήνει βαθιά ίχνη μέσα στον κόσμο, τόσο βαθιά, όσο να "φτιάξουν" το παράδοξο μιας"καθολικής" γνώμης.
Συνεχίζεται.
Ένα Πείραμα σε Βάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου