Το Αίτημα (5).

Στο ίδιο τοπίο πάντα. Οι Άγριοι.

Η παραφωνία μιας ζωής ζουλιγμένης στους διαδρόμους ενός κτιρίου, εκατομμύρια δωμάτια, έφερε μοιραία τη στριγκλιά των Άγριων ζώντων, η παραφωνία της αφύσικης ζωής . Αυτός ο πρωτάκουστος πνιγμός

από τα υπόγεια των μητροπόλεων θα εικονοποιηθεί  στα έργα κάποιων ζωγράφων. Η χαμένη μορφή του ανθρώπου θα "ελευθερώσει" ή θα δώσει μια εικόνα του ανθρώπου όπως ακούγεται  στους εφιάλτες του κουφού Γκόγια.

Έτσι η ζωγραφική εξέφρασε μόνον χρώματα φωνών, ασώματα, εκτρώματα ανθρώπων. Ούτε οι ζωγράφοι έβλεπαν, υπήρξαν τελικά ειλικρινής.  Η αναίμακτη παραμόρφωση, του ανθρώπου. 

Η εικόνα του ανθρώπου έχει χαθεί, από τα μάτια μας.  Τεχνουργήθηκαν αναμνήσεις Αρχαίων αγαλμάτων. και όταν γίνονταν εκ του "φυσικού", γίνονταν ως πλανήτης, μόνος, άκαρπος, που αποκαλύπτεται από κάποιο "ανίσχυρο", φως .  

Ότι ο άνθρωπος διατηρεί την μορφή του, ως μόνος, είναι εύρημα του Δυτικού κόσμου. 

Ο μόνος, ο "από μόνος" του, ο "σκέτος" άνθρωπος, χάνει την φόρμα, χάνει την εικόνα του, αποτεφρώνεται. 

Οι Έλληνες σχημάτισαν το ανάγλυφο της αρετής, ενός δρόμου ανηφορικού, με ανάγλυφα κατά μήκος, σε καταπράσινο λόφο, μέχρι την κορυφή του, με θέα, το βαθύ μπλε. 

Στο Βυζάντιο, ο άνθρωπος είναι ο ξένος του κόσμου, ας πούμε πως σε εκείνον τον πράσινο λόφο, στην ράχη του κατέβηκε ο Ήλιος και τράβηξε τον άνθρωπο. Από τότε ο άνθρωπος ζει εκεί. 

Συνεχίζεται

Ένα Πείραμα σε Βάθος.