Εκεί που βρίσκεις ζωή.
Η ¨παράλογη" αποχώρηση του ανθρώπου από το τραίνο της εξελίξεως, τους ονομάτισε περιθωριακούς μιας συμβατικής ζωής. Η ακολουθία του χορού της πλάσεως, η αποκάλυψη μιας φανερής ομόζωης πλέξης, που δύναται να παρακολουθείται από μέσα κατεδαφίζοντας τη θεατρική προκατάληψη περί ζωής, ανοίγει στον άνθρωπο τον θαυμασμό, και την άκρατη χαρά να συμπλεύσει, σε αυτό το απτό κύμα. Από που έρχεται όμως?
Το ποτάμι που κατεβαίνει σ΄αυτή τη φύση, βρέχει , ποτίζει, ξεδιψά. , Τα καθαρά νερά μας ξεθολώνουν την στάθμη της καρδιάς μας, Το ισοζύγιο μιας κοινής ζωής πλέον αποκαθίσταται και ο άνθρωπος σκύβοντας το κεφάλι ντρέπεται όπως η νέα από το λουλούδι του ερωτευμένου. Κάποιος μας αγαπά και μας χαρίζεται, και αν η καρδιά μας εκεί χαμηλωμένη από την συστολή, ανοίξη χαρούμενη, θα αρπαχτή ολόκληρη από έρωτα. Η φύση του ανθρώπου πλασμένη απ΄αρχής να γίνεται, να αυξάνεται, να ανθίζει, να καρπίζει, και ο καρπός ύμνος αλλά και θρήνος γιατί και ο πόνος κοινός γιατί και αυτό δεν φτάνει, γιατί πλέον η ρίζα απολήγει στον Πλάστη.
Η πνοή, που ανθίζει την νεότητά μας, ξεπερνά κάποια άβυσσος σε μια τροχιά ζωής όπως η μέλισσα. Η συνέχεια της διακρίνεται ακόμα και στην εικόνα του ψυχρού μάρμαρου.
Η αναμονή αυτής της κρατημένης ανάσας, να φανεί στολισμένη την ώρα του γάμου.
Συνεχίζεται.
Ένα Πείραμα σε Βάθος.
Κάποιοι ζωγράφοι μαγνητίστηκαν από πόρο ζωής κρυμμένο σαν σπόρος στα βάθη της φύσεως που βλέπανε, και στάθηκε κέντρο στην ζωή τους. Ο Μοντιλιάνι, ο Βαν Γκονγκ , ο Θεόφιλος, ο Χαλεπάς είναι κάποιοι από αυτούς τους τρελούς που έβλεπαν παράλληλα με την εποχή τους. Το ζήτημα του "έξω" ενός δρόμου σχηματισμένου προ σχηματισμένου, για ανθρώπους που η καρδιά τους έσπαγε το τσιμέντο παραγωγής μιας βαριάς βιομηχανίας θεάματος, μιας μηχανογραφίας ζωής ψεύτικης εικονικής, της ζωής του μύρμηγκα.
Αυτή η ανεξάρτητη κίνηση είναι ακόμα ακατανόητη, ένα άρπαγμα όπως του παιδιού που κυνηγά το αιωρούμενο μπαλόνι, και δεν ξέρεις τι βλέπει τι το ζωντανεύει τόσο σε αυτό το κυνήγι, λες και το μπαλόνι είναι ζωντανός φίλος που μπορεί και οδηγεί το παιδί στον τόπο του παιχνιδιού νοητά. Εμείς οι γέροι γελάμε, που "μεγαλώσαμε" από μόνοι μας, με την απώλεια της χαράς, αλλά για το παιδί το πέρασμα συμβαίνει. Μεγάλωμα και ζωή είναι ένα και αυτό.
Το ποτάμι που κατεβαίνει σ΄αυτή τη φύση, βρέχει , ποτίζει, ξεδιψά. , Τα καθαρά νερά μας ξεθολώνουν την στάθμη της καρδιάς μας, Το ισοζύγιο μιας κοινής ζωής πλέον αποκαθίσταται και ο άνθρωπος σκύβοντας το κεφάλι ντρέπεται όπως η νέα από το λουλούδι του ερωτευμένου. Κάποιος μας αγαπά και μας χαρίζεται, και αν η καρδιά μας εκεί χαμηλωμένη από την συστολή, ανοίξη χαρούμενη, θα αρπαχτή ολόκληρη από έρωτα. Η φύση του ανθρώπου πλασμένη απ΄αρχής να γίνεται, να αυξάνεται, να ανθίζει, να καρπίζει, και ο καρπός ύμνος αλλά και θρήνος γιατί και ο πόνος κοινός γιατί και αυτό δεν φτάνει, γιατί πλέον η ρίζα απολήγει στον Πλάστη.
Η πνοή, που ανθίζει την νεότητά μας, ξεπερνά κάποια άβυσσος σε μια τροχιά ζωής όπως η μέλισσα. Η συνέχεια της διακρίνεται ακόμα και στην εικόνα του ψυχρού μάρμαρου.
Η αναμονή αυτής της κρατημένης ανάσας, να φανεί στολισμένη την ώρα του γάμου.
Συνεχίζεται.
Ένα Πείραμα σε Βάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου