Στο εκκρεμές πέρα δώθε του ανθρώπου στην παραλία, με τον Ήλιο σταματημένο στην Δύση του.
Ο μοντέρνος Άνθρωπος, με την αναμονή μιας νέας ζωής, όντας ξεσπιτωμένος και στριμωγμένος, με τον σίδηρο της τεχνολογίας σε αναμέτρηση με το ανθρώπινο είδος. Όπως και να έχει το αίσθημα που επικρατεί είναι ότι κάτι μεσολαβεί μεταξύ των ανθρώπων, κάτι στο οποίο ο άνθρωπος δεν αντιστέκεται, μια εισβολή στην ανθρώπινη ζωή, όπως την ζούσε ως τότε .
Λόγο αυτής της αισθήσεως εισβολής, έφτιαξε τα καταφύγια του, πριν ακόμα την έναρξη των πολέμων. Ο άνθρωπος χορεύει , τραγουδά, πλέον κάπου μέσα, από την ανάμνηση και μόνο μιας φυσικής ζωής.
Αυτό το μέσα θα αποτελεί το σύμπαν της Τέχνης στις αρχές του 20 ου αιώνα. Όπου ο ήλιος δείχνει να σταματά στην Δύση του. Ο πνιγμός, η σπασμένη φωνή, από αυτή τη φυλακή δεν θα ακουστεί από τα αυτιά καλλιτεχνών, ως ανθρώπινη φωνή, αλλά ως μοίρα του ανθρώπου, ως αναπόδραστη πραγματικότητα, μια κατηγόρια της κατασκευής , που τώρα απομένει μονάχα κατασκευή δίχως καταγωγή, ανώνυμη.
Παρηγορητικά ή γεωγραφικά ο ζωγράφος θα βαπτίσει το νέο είδος . Λαός της βιομηχανίας για τους περισσότερους, πάντως σε κάθε περίπτωση ο ζωγράφος γίνεται κατήγορος του ανθρώπινου είδους , και λυτρωτής απλώνοντας την αλυσίδα της ιδεολογίας για να σύρει μαζικά τον τυφλό άνθρωπο,
όπως μ΄ ένα βαθύ ποτάμι, σε κανάλι πρώτα και έπειτα σε φράγμα όπου με απίστευτη δύναμη θα κινεί τον τροχό μίας ιδέας, μίας μακρινής τελείας που θα γεννά οράματα.
Η αποκαθήλωση της Θρησκευτικότητας- ως ιερή πανοπλία αξιοπρέπειας- κατά το Δυτικό πνεύμα, θα εμφανίσει το είδος ως γκραβούρα, ως σκιά ζωής. Ο περιπαιχτικός χαρακτήρας της μορφής θα είναι εις βάρος μιας όντως ανθρώπινης φωνής που όμως δεν ακούγεται ή δεν υπολογίζεται. Το ιδεολόγημα εγκαθίσταται ως η μόνη φωνή που έχει "αξία". Αυτή η "αξία", θα πάρει τη θέση της εξουσίας, το από πάντα πολύτιμο μαργαριτάρι της Δύσεως. Θα πει "εγώ θα φωτίζω πια, μιας και ο Ήλιος δεν έχει φως", και θα ενδυθεί την κάπα της ιέρειας, παρθένα αμόλυντη, θα γεννά οράματα.
Αυτό το ιεροπρεπές Εγώ, θα γίνει, θα στηρίξει το σκήνωμα των διανοουμένων.
Κάτω από αυτή την πηγή θα γίνει η μάχη με το ατσάλι της τεχνολογίας, θα ζητηθεί αρμονία, συμμαχία, και η Ανατολή απλώνοντας τα χέρια θα μοιράσει σε πολύχρωμο σεντόνι τα "μυρωδικά της Ειρήνης".
Η αφηρημένη χαρά, μιας αφηρημένης ζωής, γίνεται "ωφέλεια, τροφή ζωής" . Στα ρηχά νερά οι αστοί της Δύσης θα πλατσουρίζουν, μια νέα ζωή.
Το απόκτημα , το συνεχές απόκτημα γίνεται λόγος μιας τάξεως, επιχείρημα πολέμου.
Κάτω από αυτό το Περσικό χαλί, η βοή μιας ασυνάρτητης ζωής, θα γίνει λάβα που θα κυλίσει και θα σχηματίσει, την άλλη όψη του νομίσματος, Η Γοτθική Αρχή επανέρχεται φτιάχνοντας οξυκόρυφο Ναό. Με το δικαίωμα των φτωχών, των απελπισμένων, με την πείνα ποντικών, θα απλωθούν ως γκρίζο χαλί. Θα έρθει όμως και ως "η λύση" στην δραματουργία των αντιθέσεων της Δύσεως.
Ο Πικάσο σε συνέχεια μιας οροσειράς έργων αποκαλύπτει τον Ναό του σύγχρονου ανθρώπου. Ο ζωγράφος δεν στέκεται σε αφορμές. Με το δικό του τσεκούρι, αποκαλύπτει το εσωτερικό, του κόσμου, το σπάραγμα κάποιου όλου. Παρελθόν, Παρόν, Μέλλον, όλη η ανθρωπότητα, όλη η ιστορία της, όλη της η πίστη, κομμάτι, κομμάτι, σπάει, όλη η νέα ζωή που περίμενε στα παράλια των μεγαλουπόλεων, οι φτωχοί, οι πλούσιοι. Από εδώ ξανοίγεται η θεωρία μίας επείγουσας αρχής, κάποιου ξεκινήματος.
Παιδιά που προσπάθησαν να τον ζωγραφίσουν ,είπαν "πω, πω, φαντάσματα..". Έτσι είναι, εδώ δεν είναι η πλάση. Ο Πικάσο, φανερώνει, τον σωρό, των δικών μας κατασκευών. Είναι εικόνα ευθύνης.
Από την άλλη , είναι το αποκορύφωμα, η κορυφή, η κόψη της οπτικής γωνίας.
Όλο το έργο, οπτικές γωνίες, όλες μαζί και τίποτα δεν ισχύει. Είναι ο θάνατος της Αναγέννησης.
Η Δύση είναι πλέον ελεύθερη από το τέρας των αντιθέσεων, μετά το αποκαλυπτόμενο μηδέν μπορεί να γράψει στο λευκό χαρτί "ελεύθερα". "Φάνηκε τι είναι άνθρωπος".
Συνεχίζεται.
Ένα Πείραμα σε Βάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου