Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ Ἀρχιμ. Σωφρονίου

προσευχή εναι τελεύτητος δημιουργία, νωτέρα πάσης τέχνης καί πιστήμης. Δία τς προσευχς εσερχόμεθα ες κοινωνίαν μετά το' νάρχου ντος. λλως: ζωή το ντως ντος Θεο εσχωρε ν μίν διά το γωγο της προσευχς. Ατή εναι πράξις ψίστης σοφίας, περέχουσα παντός κάλλους καί πάσης ξίας.
ν τή προσευχή γκρύπτεται γία γαλλίασις το πνεύματος μν. Α δοί μως τς δημιουργίας ταύτης εναι περίπλοκοι.
Μυριάκις θά βιώσωμεν καί τήν φλογεράν νάτασιν πρός τόν Θεόν καί τάς παναλαμβανομένας κπτώσεις πό το Φωτός Ατο. Συχνάκις καί πολυτρόπως θά ασθανθώμεν τήν νικανότητα το νοός μν νά ψωθή  πρός Ατόν. νίοτε θά στάμεθα πί τν ρίων, τρόπον τινα, τς φροσύνης καί ν δύνη καρδίας θά μολογώμεν ες Ατόν τήν οκτρν μν κατάστασιν:
«Σύ δωκας τήν ντολήν Σου νά γαπ, καί ποδέχομαι ατην μεθ' λης της πάρξεώς μου. λλ' δού, ν μοί τ δίω δέν ερίσκω τήν δύναμιν τς γάπης ταύτης... Σύ ε η γάπη. λθέ τοίνυν Σύ Αυτός καί σκήνωσον ν μοί καί ποίησον ν μοί πν τι Σύ νετείλω μίν, τι ντολή Σου μετρήτως περβαίνει μέ...  ποκάμνει νος μου, δέν δύναται νά Σέ ννοήση. 'δυνατε τό πνεμα μου νά διεισδύση ες τά μυστήρια τς ζως Σου... Θέλω ν πάσι νά ποι τό θέλημά Σου, λλ' α ημέραι μου παρέρχονται ν αδιεξόδοις ντιφάσεων... Τρέμω μή πολέσω Σε νεκα τν πονηρν κείνων λογισμν, οτινες μφωλεύουν ν τή καρδία μου'  καί ο φόβος οτος καθηλοί μέ πί σταυρο... 'λθέ ον καί σσον με τόν καταποντιζόμενον, ς σωσας τόν Πέτρον, τόν τολμήσαντα νά πορευθ πρός συνάντησίν Σου πί τν υδάτων της θαλάσσης» (βλ. Μάτθ. 14,28-31).
...Κοπιώδης εναι ο γών διά τήν προσευχήν. ναλλάσσονται α καταστάσεις το πνεύματος ημών: νίοτε η προσευχή ρέει ν ημίν  ς σχυρός ποταμός, λλοτε δέ η καρδία ποβαίνει πεξηραμμένη. ς εναι μως πάσα φεσις τς ευχητικής δυνάμεως κατά  τό δυνατόν βραχεία.
Προσευχή σημαίνει πολλάκις νά ομολογώμεν  ες τόν Θεόν τήν θλίαν ημών κατάστασιν: δυναμίαν, κηδίαν, μφιβολίας, φόβους, λύπην, πόγνωσιν, ν νί λόγω, πν τι συνδέεται μετά τν συνθήκων τς πάρξεως μν.
Νά μολογμεν μή πιζητοντες καλλιεπες κφράσεις οδέ εσέτι λογικόν ειρμόν... Συχνάκις ο τρόπος οτος στροφς πρός τόν Θεόν ποβαίνει ρχή τς προσευχς-διαλόγου.
...ταν προσευχώμεθα ν σύχω καί ρήμω τόπω, τότε συχνάκις λοι ο μάταιοι λογισμοί συγκεντρονται πιμόνως πέριξ του νοός, ποσπντες τήν προσοχήν μών από της καρδίας. προσευχή φαίνεται καρπος, διότι νος δέν μετέχει ες τήν πίκλησιν το 'νόματος το ησο, καί μόνον τά χείλη προφέρουν μηχανικς τούς λόγους. ταν  δέ λαμβάνη πέρας προσευχή, τότε συνήθως ο λογισμοί  πομακρύνονται καί μες πανευρίσκομεν τήν γαλήνην μν. ν τ νιαρ τούτω φαινομένω πάρχει ν τούτοις νόημα: 
Διά τς πικλήσεως το Θείου'νόματος θέτομεν ες κίνησιν παν τό κεκρυμμένον ντός μν. προσευχή μοιάζει πρός δέσμην κτίνων Φωτός, τις πίπτει ες τόν σκοτεινόν τόπον τς σωτερικς μν ζωής  καί ποκαλύπτει ποια πάθη καί προσκολλήσεις μφωλεύουν ντός μν. Ες τοιαύτας περιπτώσεις φείλομεν ντόνως νά προφέρωμεν τό γιον νομα, πως τό ασθημα  τς μετανοίας αξηθ ν τη ψυχή.

πό τό βιβλίο Περί Προσευχς. ρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
ερς Μονς Τιμίου Προδρόμου. σσεξ γγλίας 1994.

περί προσευχής (βιβλίο)
http://opsomethatotheo.blogspot.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου